Και κάλεσε όλους τους ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης, τους εργάτες του χεριού και του πνεύματος, να συστρατευτούν μαζί του στα διάφορα μέτωπα της ταξικής πάλης. Λέγοντας παράλληλα πως ο δρόμος είναι μακρύς, τραχύς και δύσβατος, αλλά ωραίος, γιατί εκεί στο τέρμα του κυριαρχεί η ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Γι' αυτό η άρχουσα τάξη από την πρώτη στιγμή το έθεσε υπό άγριο διωγμό, χρησιμοποιώντας κάθε βάρβαρο απάνθρωπο μέσον για να το εξοντώσει.

Ετσι οι ιδρυτές του αντιλήφθηκαν τους κινδύνους που θα το περικυκλώσουν, πως οι εχθροί του θα είναι φανεροί και κρυφοί και πως θα προσπαθήσουν να εισχωρήσουν και μέσα στις γραμμές του, γι' αυτό σκέφτηκαν να το θωρακίσουν. Υστερα από διαλεκτική μελέτη των συνθηκών, αποφάσισαν τη δημιουργία των βασικών θεμελιακών αρχών λειτουργίας του, οι οποίες θα είναι αναλλοίωτες και καταχωρήθηκαν στο καταστατικό του και αποτελούν την ασπίδα του, παρεμποδίζοντας τους εχθρούς να το βλάψουν, να του αλλοιώσουν τον επαναστατικό του χαρακτήρα και να το κάνουν να παρεκκλίνει από την ιστορική του αποστολή. Αυτές είναι: ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η συλλογικότητα στην επεξεργασία των αποφάσεων, η μονολιθικότητα στη δράση του, η κριτική και αυτοκριτική για το κτίσιμο της ανώτερης κομμουνιστικής συνείδησης, η επαναστατική επαγρύπνηση για την περιφρούρηση του Κόμματος, και άλλες που είναι καταχωρημένες στο καταστατικό του και τις οποίες όλα τα μέλη του, ανεξαιρέτως, έχουν καθήκον να τις κάνουν κτήμα τους και να τις εφαρμόζουν κατά γράμμα χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς, πράγμα που τα γεγονότα μαρτυρούν πως αρκετοί δεν τις αντέχουν.

Οταν το κάθε μέλος τις γνωρίζει και τις εφαρμόζει σωστά, σε κάθε περίπτωση, τότε και το Κόμμα ακολουθεί γόνιμα και εποικοδομητικά την επαναστατική του πορεία, έχει καθαρότητα στις αποφάσεις του, ανταποκρίνεται με συνέπεια στην επεξεργασία των διαφόρων προβλημάτων των καιρών και έτσι καθορίζει με σαφήνεια την ταξική του πάλη, αποχτάει αίγλη, το εμπιστεύονται οι λαϊκές δυνάμεις, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια αρραγής δύναμη, ικανή να ανατρέπει τα σχέδια της αντίδρασης. Και σήμερα και πάντα, εφόσον θα υπάρχουν ακόμα και σταγονίδια απ' αυτήν την καπιταλιστική πανούκλα, οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες έχουν επαναστατικό καθήκον να επαγρυπνούν και να περιφρουρούν το κόμμα τους και τις κατακτήσεις τους, για να μη συμβαίνουν τέτοια τραγικά εγκλήματα όπως η ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, πράγμα που έχει δυσάρεστες συνέπειες για όλους τους ανθρώπους.

Δε λέω πως πρέπει στο όνομα των όποιων κινδύνων να κλείνουμε πόρτες, παράθυρα και να βλέπουμε τους πάντες και τα πάντα με καχυποψία, να περιχαρακωνόμαστε στο καβούκι μας, αλλά μην αφήνουμε την Κερκόπορτα αφύλαχτη ή να μπαίνει ο κάθε Δούρειος Ιππος και τραβάει ανεξέλεγκτα για τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα, όπου, απ' αυτήν την πλαδαρότητα της επαγρύπνησης, το Κόμμα έχει υποστεί πολλά τραντάγματα, ανασταλτικότητα και πισωγυρίσματα, με αρκετές απώλειες σε συντρόφους και συντρόφισσες, μέλη και στελέχη, που δημιούργησαν ανεκπλήρωτα κενά.

Γι' αυτό πρέπει να αναπτύξουμε την κομμουνιστική συνείδηση, να γίνουμε μελετητές και γνώστες της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού, να κατανοήσουμε σωστά τον προλεταριακό διεθνισμό, για να μπορούμε να παίρνουμε τις πρέπουσες θέσεις. Οι γνώσεις αποκτιούνται με μαθήματα, αυτομόρφωση, με θέληση, και σήμερα τα εφόδια είναι αρκετά, αλλά και με την πρακτική εξάσκηση εκεί στο χαράκωμα της ταξικής πάλης.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, πρέπει πάντα θαρραλέα να λέμε τη γνώμη μας και να συμμετέχουμε ενεργά στις κομματικές διαδικασίες και να μην αφήνουμε να αποφασίζουν άλλοι για μας, αλλά εκεί στα κομματικά όργανα και πειθαρχώντας στις αποφάσεις της πλειοψηφίας να πρωτοστατούμε για την εφαρμογή τους, ακόμα και όταν έχουμε διαφορετική άποψη. Η ζωή και η δράση θα αποδείξουν την ορθότητα ή το λάθος και οι σύντροφοι που πονούν και αγαπούν το Κόμμα με κριτικό αγωνιστικό πνεύμα θα απονείμουν την πραγματική δικαιοσύνη εκεί που το Κόμμα συμφέρει.

Εγώ πιστεύω πως ουδείς αλάθητος ακόμα και η πλειοψηφία μπορεί να κάνει λάθος και έχουμε τέτοιες δυσάρεστες περιπτώσεις. Τότε που το Κόμμα το είχαν ρίξει σε βαριά παρανομία, δε λειτουργούσαν και τα δυο σκέλη του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, κυριαρχούσε η κοπτάτσια και αναπτύχθηκαν η χαφιεδοφοβία, η καχυποψία, αναπτύσσονταν εσωκομματικές αντιθέσεις, με αποτέλεσμα την τραγική εγκληματική απόφαση, να χαρακτηριστεί ο Πλουμπίδης προδότης.

Αυτός όμως, ως πιστός κομμουνιστής, υπερασπίστηκε την τιμή και την υπόληψη του κόμματός του, αποστόμωσε όλους τους εχθρούς, λέγοντας πως αυτά είναι ανθρώπινα λάθη και ότι το Κόμμα δε φταίει ποτέ και για τίποτα και έπεσε κάτω από τις σφαίρες του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του τιμημένου ΚΚΕ. Και αφού αποκαταστάθηκε η νομιμότητα και το Κόμμα μπήκε στην κανονική τροχιά του και λειτούργησαν οι αρχές του, ο Πλουμπίδης τοποθετήθηκε στο πάνθεο των ηρώων κομμουνιστών.

Σήμερα έχουμε τέτοια ηρωικά παραδείγματα; Τα γεγονότα μαρτυρούν όχι, διότι μετά τη μεταπολίτευση, που το Κόμμα με τους αγώνες του απόχτησε τη νομιμότητα, μπήκαν αρκετοί φαμφαρόνοι με τουπέ επαναστάτη και επειδή έριξαν μερικές άσφαιρες τουφεκιές κατά την περίοδο της χουντοκρατίας, θεωρητικολογώντας εκεί στις διάφορες μπουάτ της Πλάκας, ονομάστηκαν στελέχη και χωρίς να περάσουν από τη διαδικασία της δοκιμασίας, όπως σωστά ορίζει το καταστατικό, με αντικομματικά άλματα άρπαξαν ανώτερα καθοδηγητικά πόστα και σαν τερμίτες άρχισαν το φθοροποιό έργο τους. Ομως, δεν κατάφεραν να ανατρέψουν την επαναστατική πορεία του Κόμματος, μέσα στις τόσες διαβρωτικές προσπάθειές τους, γιατί με τη νομιμότητα, μπήκαν σε λειτουργία οι βασικές αρχές του, οι οποίες έγιναν κατανοητές από τους πραγματικούς μαχητές, που με πίστη πάλευαν την αμερικανοκρατία και τα διάφορα όργανά της στα άντρα της Μπουμπουλίνας, στις διάφορες φυλακές και στρατόπεδα και μέσα στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα. Ανθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης, εργάτες του χεριού και του πνεύματος και με όπλα ακαταμάχητα αυτές τις αρχές ανάγκασαν σε φυγή όλους αυτούς τους τυχάρπαστους αναθεωρητές, σεχταριστές ή και άλλους ψευτοϊδεολόγους, χωρίς να καταφέρουν να διαλύσουν, να αποπροσανατολίσουν το Κόμμα, που με συνέπεια συγκρούεται με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Παρά τις όποιες απόψεις ορισμένων συντρόφων, τα γεγονότα μαρτυρούν πως η ΚΕ ανταποκρίθηκε στα καθήκοντα που της ανέθεσε το 15ο Συνέδριο, αλλά και σε άλλα προβλήματα που εμφανίστηκαν στα 4 χρόνια και με μαχητικότητα και χωρίς συμβιβασμούς ανέπτυξε αγώνες και όλα τα στελέχη της ως καθοδηγητές αλλά και μπροστάρηδες ρίχτηκαν στα διάφορα μέτωπα δράσης (εργατικούς, αγροτικούς, δημοσιοϋπαλληλικούς, μαθητικούς και άλλους αγώνες) με αποκορύφωμα το μεγάλο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, όπου η μαζικότητά του και ο μαχητικός παλμός του τράνταξαν την άρχουσα τάξη και τους διάφορους υπηρέτες της.

Το καταστατικό λέει πως οι ΚΟΒ είναι τα θεμέλια του Κόμματος, το βασικό κύτταρο, όπως λέγαμε εμείς παλιά, ο συνδετικός κρίκος Κόμματος και λαϊκών μαζών. Εχει λόγο σε όλα τα ζητήματα της κομματικής δραστηριότητας, στρατολογεί νέο αίμα, παίρνει αποφάσεις και όλα τα μέλη του Κόμματος, ανεξαρτήτως καθοδηγητικού πόστου, με ίσα δικαιώματα ανήκουν εκεί. Τώρα το πώς ο σ. Χ. Σελιανίτης τις λέει, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Μήπως εννοεί ότι πρέπει να τις διαλύσουμε;

Σύντροφοι και συντρόφισσες, πιστοί στο κόμμα του προλεταριάτου και όλου του εργαζόμενου λαού, στο μόνο πολιτικό και ταξικό φορέα που αντιμάχεται τα ιμπεριαλιστικά σχέδια με συνέπεια, στο ηρωικό ΚΚΕ των αγώνων και των θυσιών, γρηγορείτε, επαγρυπνείτε και περιφρουρήστε το από τα αρπαχτικά όρνια και τα άγρια θηρία που παρουσιάζονται σαν περιστερές και άκακα ελάφια, ενώ ενεργούν και κινούνται ύπουλα και σκοτεινά. Η συντροφικότητα των μελών είναι δύναμη ακαταμάχητη για το ΚΚΕ.

ΚΟΒ Γαλατσίου

[...] Σε ποιους απευθυνόμαστε σαν Κόμμα, σε τι ανθρώπους και με τι χαρακτηριστικά, πού ψάχνουμε τους συμμάχους μας και πώς. Λένε οι Θέσεις «το 1996 η αύξηση των μισθωτών σε σύγκριση με το 1981 ήταν 34,3% και ότι το ποσοστό της μισθωτής εργασίας στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό ανέβηκε στο 64%-65%», «Στο λεγόμενο τομέα των υπηρεσιών απασχολείται το 60,6% των μισθωτών».

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να ψάξουμε όχι απλά τους συμμάχους, αλλά και την ίδια την εργατική τάξη (ΕΤ) και πέρα από αυτό που είχαμε συνηθίσει; Σε μια μετα-βιομηχανική εποχή πρέπει να υπάρχει ΕΤ και πέρα από το λεγόμενο βιομηχανικό προλεταριάτο (ΒΠ).

Μιλάμε για συμμαχίες της ΕΤ και μια και η αγροτιά σιγά σιγά μας τελειώνει (μειώνεται κατά 2,5% το χρόνο), λέμε να προσεγγίσουμε τους μικροαστούς, τους μικρο-μαγαζάτορες για να χτίσουμε το μέτωπο. Γιατί άραγε αυτοί που έχουν 2-3 ή και 10 υπαλλήλους και βγάζουν υπεραξία είναι καλύτεροι σύμμαχοι από τους απλούς μισθωτούς εργαζόμενους σε κλάδους που έχουν να κάνουν με υπηρεσίες. Απλούς μισθωτούς που βλέπουμε να ασχολούνται με νέα επαγγέλματα και που ταυτόχρονα είναι και οι πρώτοι που δέχονται τις συνέπειες από τη «λάθος» αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών. (Οπου «λάθος» διαβάστε ταξική χρήση των νέων τεχνολογιών κόντρα στα συμφέροντα των εργαζομένων και προς όφελος των καπιταλιστών, γιατί προφανώς οι νέες τεχνολογίες (ΝΤ) δε φταίνε σε τίποτα, όπως παλιότερα δεν έφταιγαν και οι μηχανές για τους εργάτες που έχασαν κάποιες θέσεις εργασίας. Στα χέρια της εργατικής τάξης, οι ΝΤ μπορούν να λειτουργήσουν σαν θαυμάσιο εργαλείο για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Τα γράφω αυτά γιατί η θέση 1 δυστυχώς πολλούς έμπλεξε).

Παλιότερα λέγαμε αυτός είναι «τσαγκάρης», ένα ζεμπίλι εργαλεία έχει και πουλάει τη δουλιά του ο άνθρωπος, αυτός ο τορναδόρος είναι ακόμα πιο εύκολο να δει το «καινούριο», δουλεύει στη φάμπρικα και βλέπει πιο εύκολα από τον αγρότη το άδικο, δεν είναι μπερδεμένος με σκέψεις όπως «το χωραφάκι μου». Δουλεύει ο βιομηχανικός εργάτης στην αλυσίδα παραγωγής και έχει ανάγκη τη συνεργασία με το συνάδελφό του, εξαρτάται πολύ η δουλιά του από το τι κάνει ο προηγούμενος συνάδελφός του και από τη δική του δουλιά εξαρτάται τι θα κάνει ο επόμενος στη γραμμή παραγωγής, είναι λοιπόν πειθαρχημένος, μαθημένος στη συνεργασία, βλέπει εύκολα το φίλο - συνεργάτη - σύμμαχο. Σήμερα;

Σήμερα εγώ βλέπω εκατοντάδες νέους να εργάζονται και η δουλιά τους να εξαρτάται άμεσα από το τι κάνει κάποιος εργαζόμενος όχι δίπλα τους, αλλά ακόμα και σε διαφορετική χώρα. Δεν έχουν σφυριά και τανάλιες, ούτε τόρνο ή καμίνια, έχουν ένα τερματικό, ένα τηλέφωνο, τις γνώσεις τους και προσπαθούν να φτιάξουν ή να πουλήσουν ό,τι προϊόν μπορεί να ζητήσει ο καταναλωτής και ο εργοδότης. Προσπαθούν να φτιάξουν έντυπα ηλεκτρονικά ή όχι, να στήσουν προγράμματα σε ραδιόφωνα και σταθμούς TV, να ελέγξουν και να ρυθμίσουν την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών σε κλασικούς και νέους τομείς της οικονομίας.

Προσπαθούν να πουλήσουν τις γνώσεις τους στην ντόπια αλλά και σε μακρινές αγορές, έτσι και αλλιώς δεν είναι και πολύ μακρινές, «πώς είπατε δυο τσιγάρα δρόμος; Οχι, δύο τρία κλικ στο καντράν του τερματικού τους είναι όλο και όλο».

Προσπαθούν τέλος πάντων να εκπαιδεύσουν και να εκπαιδευτούν σε καθημερινή βάση, αντιμετωπίζοντας καθημερινά όχι τόσο το φόβο της απόλυσης, έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι φασόν και με ωράριο που υπαγορεύεται από την εποχιακή κίνηση εργάζονται, προσπαθούν να βρουν αν αύριο θα εξακολουθήσουν να είναι «χρήσιμοι» ή αν θα τους έχει ή όχι ξεπεράσει ο «πιτσιρικάς» στο απέναντι γραφείο στην παραπέρα πόλη, στο Πακιστάν ή στην Ινδία.

Αυτός κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ένας «νέος» τύπος εργαζόμενου (ενταγμένος στην παραγωγή, μάχιμος μισθωτός που αναπτύσσει ή εφαρμόζει τις λεγόμενες ΝΤ στην εργασία του), που αξίζει να τον προσεγγίσουμε με ιδιαίτερη προσοχή και να τον δούμε αν όχι σαν τον πρωτοπόρο, τουλάχιστον από τους καλύτερους συμμάχους. Αυτός μπορεί να είναι πρωτοπόρος στο στήσιμο της όποιας συμμαχίας, του όποιου μετώπου, ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, θυμηθείτε το Σιάτλ. Τιμώ και σέβομαι τα γηρατειά, εκτιμώ την προσφορά της νοικοκυράς, αλλά πρώτα και κύρια ενδιαφέρομαι να προσεγγίσω τον εργαζόμενο αυτόν που είναι μάχιμος στην παραγωγή και μάλιστα σε τομείς νέους και γοργά αναπτυσσόμενους, αυτόν που δε βγάζει υπεραξία από άλλον εργαζόμενο και που για να ζήσει πουλάει την εργατική του δύναμη, έστω και αν αυτή δεν είναι πια στα μπράτσα του, αλλά στην κρανιακή του κοιλότητα.

Τώρα βέβαια για να κάνεις αυτή την προσέγγιση σήμερα, πρέπει να την κάνεις και στο σωστό τόπο, αλλά και φυσικά με σύγχρονο τρόπο. Αναφορά στα ζητήματα ραδιόφωνο, TV, γραπτό και προφορικό λόγο και το σύγχρονο γίγνεσθαι, παρατηρήσεις και προτάσεις. Σήμερα δε φτάνει να έχεις σωστές θέσεις, πρέπει και να μπορείς να τις πεις, και να τις πεις αποτελεσματικά.

Και τελειώνω με το μικρό - τεράστιο χώρο που λέγεται διαδίκτυο. Μέχρι τώρα, διαδίκτυο για εμάς, ουσιαστικά σημαίνει Web, δηλαδή βάλαμε κείμενα και εικόνες και όποιος θέλει πάει και τα βλέπει. Είναι καιρός πια, πρώτον να αναβαθμιστούν τα sites, αισθητικά αλλά και χρηστικά, η σημερινή τους μορφή είναι «παλιομοδίτικη» και δύσχρηστη, ας δούμε παραδείγματα από τα διάφορα διεθνή portals.

Αλλά το βασικότερο, πρέπει να μας απασχολήσουν οι υπόλοιπες δυνατότητες του διαδικτύου.

Λίστες συζητήσεων για ανταλλαγή απόψεων και ενημέρωση με ηλεκτρονική αλληλογραφία, IRC και τηλεδιασκέψεις για την ανταλλαγή απόψεων σε πραγματικό χρόνο, video conferencing όταν διοργανώνονται ημερίδες, ομάδες νέων κλπ.

Η σκέψη - πρόταση, κάθε νομαρχιακή και τουλάχιστον ένας Η/Υ με πρόσβαση στο διαδίκτυο, εμπρός για τη δημιουργία της πρώτης αριστερής πύλης στο διαδίκτυο, από όπου θα μπορεί να ξεκινά την πλοήγησή του ο κάθε αριστερός. Μια πύλη που θα μπορεί να στεγάσει και τις ανάγκες τόσο του κόμματος όσο και του εργατικού κινήματος. Πώς σας ακούγεται; Πιστεύω, σύντροφοι, ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα τις αγκαλίασει ο κόσμος, το καινούριο το αγκαλιάζουν οι νέοι, το αγκαλιάζουν οι εργαζόμενοι, το αγκαλιάζουν οι κομμουνιστές, δείτε πόσα καλά σχόλια ακούστηκαν για το Solidnet και την προσπάθεια του Κόμματος σε διεθνές επίπεδο.

Σύντροφοι, ο κόσμος του Διαδικτύου είναι ένας τεράστιος νέος κόσμος, η ανάπτυξή του είναι ραγδαία και κυρίως από νέους ανθρώπους, εμείς έχουμε μάθει να λειτουργούμε σε παραδοσιακούς κλασικούς χώρους, μια συνέλευση, ένα σωματείο, μια συγκέντρωση κλπ. Στο διαδίκτυο ισχύουν άλλοι, διαφορετικοί κανόνες συμπεριφοράς, δράσης, στάσης, πώς μιλάς, πώς συζητάς, πώς επιχειρηματολογείς.

Εν πάση περιπτώσει πρόκειται για μια νέα κουλτούρα, από την οποία εάν μείνουμε έξω, θα μείνει στα χέρια των αστών και κάποιων κολεγιόπαιδων σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη κλπ.

Το χώρο αυτό δεν πρέπει να τον χαρίσουμε, έχουμε καθυστερήσει στο να τον γνωρίσουμε και να παρέμβουμε σαν Αριστερά αλλά και σαν εργατικό κίνημα.

Να κάνω μια πρόταση μόνο, να οργανωθεί μια ημερίδα, ένα συνέδριο και να ανοίξει ένας διάλογος για τις νέες τεχνολογίες, την αξιοποίησή τους προς όφελος της ΕΤ, όπως και για την παρουσία της Αριστεράς στο Διαδίκτυο, δε θα χάσουμε το χρόνο μας, αντίθετα θα κερδίσουμε πολλά.

Συντροφικά

ΚΟ Λευκάδας