Σύμφωνα με τη γερμανική υπηρεσία Τύπου (DPA), η Τουρκία ήταν ο κύριος εισαγωγέας όπλων από τη Γερμανία το 2019, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Τους πρώτους οκτώ μήνες αγόρασε οπλικά συστήματα ύψους 242,8 εκατ. ευρώ (οι συνολικές εξαγωγές της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας ήταν το ίδιο διάστημα 832 εκατ. ευρώ). Οι πωλήσεις προς την Τουρκία αφορούν διάφορα είδη όπλων, ανάμεσά τους και τα έξι υποβρύχια τύπου «214» που κατασκευάζονται σήμερα στην Τουρκία, σε συνεργασία με τη γερμανική «Thyssenkrupp Marine Systems», ύστερα από συμφωνία το 2019. Αλλες τέτοιες συνεργασίες είναι η συμπαραγωγή των αρμάτων «Leopard», αλλά και του αντιαεροπορικού συστήματος «Korkut» (τύπου «Rheinmetall»), ενώ γερμανικής κατασκευής είναι και οι κινητήρες των πολεμικών πλοίων που ναυπηγεί η Τουρκία στο πλαίσιο του προγράμματος «MILGEM». Είναι φανερό ότι η γερμανική πολεμική βιομηχανία έχει πιάσει «πρώτο τραπέζι πίστα» στα εξοπλιστικά προγράμματα των τουρκικών κυβερνήσεων, εξασφαλίζοντας κέρδη πολλών δισ. ευρώ, με το γερμανικό ΥΠΕΞ να ισχυρίζεται ότι η Γερμανία ακολουθεί «μια περιοριστική και υπεύθυνη πολιτική εξαγωγής όπλων». Τα στοιχεία αυτά είναι ενδεικτικά των ανταγωνισμών που κρύβονται πίσω από τη συζήτηση για την επιβολή εμπάργκο όπλων της ΕΕ στην Τουρκία, για τις προκλήσεις της σε Ανατ. Μεσόγειο και Κύπρο. Φανερώνει όμως και την υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία «θυμήθηκε» ξαφνικά ότι ο εξοπλισμός της Τουρκίας από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια «υπονομεύει την ασφάλεια και τα σύνορα της ΕΕ», συνεχίζοντας προκλητικά να παρουσιάζει ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως τους «εγγυητές» τάχα των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Αλλά και η οικονομική διάσταση των σχέσεων Τουρκίας - ΕΕ είναι επίσης αποκαλυπτική. Ορισμένα στοιχεία: Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων έχει χρηματοδοτήσει 248 πρότζεκτ αξίας 28 δισ. ευρώ από το 2002 έως το 2018 στην Τουρκία, ενώ το ίδιο διάστημα, το 70% των ξένων άμεσων επενδύσεων (FDI) της Τουρκίας προήλθε από χώρες της ΕΕ, με κεφάλαια που ξεπέρασαν τα 94 δισ. ευρώ. Την πρώτη θέση κατείχε η Ολλανδία, με 15,7%, ενώ ακολουθούν με 7,7% οι ΗΠΑ. Μ. Βρετανία, Λουξεμβούργο, Ισπανία και Γερμανία βρίσκονται περίπου στο 6%, καταλαμβάνοντας τις θέσεις 4-7, ενώ η Γαλλία απουσιάζει εντελώς από τη λίστα των πρώτων 12 χωρών. Αυτά είναι λοιπόν τα «ζωτικά συμφέροντα» που δένουν με χίλιους κόμπους τις αστικές τάξεις ευρωπαϊκών κρατών με την τουρκική και διαμορφώνουν τη στάση κάθε κράτους - μέλους απέναντι στην Τουρκία. Η ελληνική κυβέρνηση, επομένως, και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου είναι εκτεθειμένα για τα παραμύθια που πουλάνε στο λαό, ότι μέσα απ' αυτές τις συμμαχίες της αστικής τάξης θα προέλθει λύση για τα δικά του συμφέροντα στα Ελληνοτουρκικά.