Εναν πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικό καβγά στήνουν κυβέρνηση και ΝΔ, με αφορμή την προχτεσινή απόφαση του ΣτΕ, που κρίνει αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες.

Η κυβέρνηση υπερασπίζεται τον νόμο της και κατηγορεί το ΣτΕ ότι με την απόφασή του «επαναφέρει το καθεστώς της αντισυνταγματικότητας και της ανομίας» που υπήρχε πριν την εφαρμογή του, ενώ στερεί από το κράτος χρήματα για την ανακούφιση τάχα του λαού. Προσπαθούν θρασύτατα να ξεπλύνουν τη ληστρική αντιλαϊκή τους πολιτική και τις προκλητικές φοροαπαλλαγές και τα προνόμια στο κεφάλαιο, με τα 250 εκατ. ευρώ που θα εισέπρατταν από τις τηλεοπτικές άδειες σε δέκα χρόνια!

Η «Αυγή» και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος αποδίδουν την απόφαση στο «βαθύ κράτος», μιλάνε για «δώρο του ΣτΕ στη διαπλοκή» και για «καθαρά πολιτική απόφαση», η οποία «επιβραβεύει το παλιό πολιτικό κατεστημένο που προστάτευε συγκεκριμένα συμφέροντα».

Στην αντίπαλη επιχειρηματολογία, σημειώνεται ότι με την απόφαση του ΣτΕ «αποκαταστάθηκε η συνταγματική νομιμότητα», ότι «το παρακράτος δεν μπορεί να ανατρέψει το κράτος» και ότι «η κυβέρνηση χαρακτηρίζεται από επικίνδυνο καθεστωτισμό» και προσπάθεια «χειραγώγησης της Δικαιοσύνης».

Τι σχέση έχει με τα λαϊκά συμφέροντα αυτή η αντιπαράθεση και η προσπάθεια κυβέρνησης και ΝΔ να κατοχυρώσει ο καθένας τον εαυτό του ως τον θεματοφύλακα της «συνταγματικότητας», της «νομιμότητας» και της «ανεξαρτησίας» των θεσμών του αστικού συστήματος; Καμιά απολύτως.

Τόσο το προηγούμενο καθεστώς όσο και αυτό που δημιουργούνταν με το νόμο της συγκυβέρνησης στηρίζονται στην ιδιοκτησία και στη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ούτε τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτά τα Μέσα διασφαλίζονται, ούτε βέβαια λύνεται προς όφελος του λαού το ζήτημα της ενημέρωσης, όσο κι αν στο προηγούμενο καθεστώς και για πολλά χρόνια λειτουργούσε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, που αποθεώνεται από το Σύνταγμα και αποτέλεσε «βαρόμετρο» στην απόφαση του ΣτΕ.

Η «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης», που υπερασπίζεται ο καθένας από τη σκοπιά του, δεν κρίνεται από τη θέση που παίρνει ένα δικαστήριο στις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις και τις φαγωμάρες, αλλά από το ρόλο της απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό.

Εκεί αποδεικνύεται ο ταξικός χαρακτήρας της Δικαιοσύνης: Οταν εννιά στις δέκα απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, όταν μέσα από άρθρα του αστικού κώδικα νομιμοποιείται το «lock out», όταν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «τη βγάζουν καθαρή» στις περιπτώσεις που εργάτες σκοτώνονται ή σακατεύονται στα κάτεργά τους. Εκεί, κανένα από τα αστικά κόμματα δεν αμφισβητεί τη συνταγματικότητα, την αμεροληψία, την ανεξαρτησία των δικαστικών αρχών.

Ούτε, βέβαια, είδαμε την κυβέρνηση και τη ΝΔ να κονταροχτυπιούνται για τα θέματα που συζητήθηκαν αυτές τις μέρες στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, για την ενισχυμένη παρουσία της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην περιοχή με αναβαθμισμένη συμμετοχή της Ελλάδας, για την ατζέντα που κομίζει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με την επίσκεψή του στην Ελλάδα τον άλλο μήνα.

Ούτε αμφισβητούν, βέβαια, τα ιερά και τα όσια της διαπραγμάτευσης, αλλά διαγωνίζονται για το ποιος είναι ικανότερος να τα φέρει σε πέρας με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

Οσο κυβέρνηση και ΝΔ «πετούν τη σκούφια τους» να καβγαδίζουν για την αντισυνταγματικότητα του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, ο λαός θα πρέπει να «έχει λυμένο το ζωνάρι του» για να αντιμετωπίσει οργανωμένα την αντιλαϊκή πολιτική που ενιαία υπηρετούν και τον καταδικάζει σε δουλειά και ζωή χωρίς δικαιώματα. Οχι μόνο για να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά για να ανακτήσει κι αυτά που του έκλεψαν, να έρθουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και η πάλη για την ικανοποίησή τους.