ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 28 Οχτώβρη 2000 - Κυριακή 29 Οχτώβρη 2000
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Με το Μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία

Οι αντιλαϊκές πολιτικές δίνουν και παίρνουν. Η λαϊκή αγανάκτηση συνεπώς είναι ένα πολύ φυσιολογικό συναίσθημα, μια στοιχειώδης αντίδραση απέναντι στην αύξηση της φτώχειας. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την άδεια τσέπη, την εκμετάλλευση, την ανεργία, την εργοδοτική αγριότητα, την αβεβαιότητα για το αύριο, την ανασφάλεια που βαραίνει κάθε ελληνική οικογένεια. Ομως, η δυσαρέσκεια από μόνη της δεν μπορεί να αποτελέσει κινητήρια δύναμη δράσης εναντίον της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης, αν αυτή δε μεταπλάθεται σε ριζοσπαστική κοινωνική - πολιτική συνείδηση.

Σε διαφορετική περίπτωση ή θα βρεθούμε μπροστά σε μια πλήρως αντιδραστική και συντηρητική αναδίπλωση ή σε εγκλωβισμό της γνήσιας λαϊκής αγανάκτησης, σε σενάρια τύπου κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με αποτέλεσμα να υποστούν νέα μεγάλη φθορά αξίες που στα μάτια ευρύτερων λαϊκών μαζών διατηρούν τη σημασία και την αίγλη τους. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και έχουν να κάνουν με τις ίδιες τις συνθήκες της περιόδου που περνάμε. Αν και σήμερα υπάρχουν τεράστιοι συσσωρευμένοι πόροι, επιστημονικές γνώσεις, τεχνικά μέσα για να μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος πολύ καλύτερα, εντούτοις αυτά δεν αξιοποιούνται για την καλυτέρευση της ζωής του εργαζόμενου, αλλά για την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων. Ενα μεγάλο τμήμα του λαού, παρά τα σοβαρά βήματα που έχουν γίνει, δε συμμετέχει στους διεκδικητικούς αγώνες στην έκταση που πρέπει, πολλές φορές αποδέχεται και τα ψίχουλα, προσχωρεί στη λογική του μικρότερου κακού ή ακόμα τρέφει αυταπάτες ότι μπορεί να βελτιωθεί αποφασιστικά η κατάστασή του κάτω από το καθεστώς των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης.

Τα υπαρκτά αυτά προβλήματα, όμως, καθόλου δε σημαίνει ότι πρέπει να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι μπορεί να ξεπεραστούν με το να κάνουμε κάποιο «σκόντο» σε ζητήματα στρατηγικών μας επιλογών ή υποκλινόμενοι στο «σημερινό επίπεδο συνδικαλιστικής συνείδησης της εργατικής τάξης», όπως μας καλούν να πράξουμε διάφοροι, φίλοι αλλά και εχθροί της υπόθεσης που παλεύουμε, άλλοι καλοπροαίρετα από άγνοια ή και υποχώρηση μπροστά στις υπαρκτές δυσκολίες, αλλά και άλλοι κακοπροαίρετα και υποβολιμαία, ορκισμένοι αντίπαλοι της πολιτικής του ΚΚΕ και της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Το ΚΚΕ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο απευθύνεται στον ελληνικό λαό και τον καλεί να συσπειρωθεί με βάση τη γραμμή της αντίθεσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Πιο πίσω από δω δεν μπορούμε να πάμε, αφού σε μια τέτοια περίπτωση θα μιλούσαμε απλά για μια πολιτική ενσωμάτωσης, μια πολιτική διαχείρισης της απαράδεκτης αυτής κατάστασης που βιώνει σήμερα ο εργαζόμενος. Αυτό που καλείται να επεξεργαστεί παραπέρα το 16ο Συνέδριο είναι ακριβώς αυτή την κατεύθυνση: πώς εκφράζεται η αντίθεση στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό μέσα από τους επιμέρους και γενικότερους στόχους πάλης, έτσι που να δίνεται ένα συνεκτικό πρόγραμμα δράσης με στόχο τη λαϊκή εξουσία.

Γιατί απλά από μόνη της η συμφωνία για αντίσταση στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό πάλι δε φτάνει. Πρέπει να δίνεται απάντηση και στο ερώτημα: Καλά, αντίσταση, όμως, για ποιο σκοπό; Μόνο ως άμυνα στα χειρότερα; Αναμφίβολα και η άμυνα είναι κάποιο βήμα, η αντίσταση έχει τη δική της σημασία στις σημερινές δύσκολες συνθήκες. Ομως σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί. Οι όποιες κατακτήσεις σήμερα απαιτούν σκληρούς μαζικούς αγώνες και πάλι δεν είναι καθόλου σίγουρο, αν θα μπορέσουν να φέρουν βιώσιμα και μακρόχρονα αποτελέσματα και κατακτήσεις για την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα μέσα στις συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της μεγάλης επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού σε όλους τους τομείς -κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό- και της ολόπλευρης κρίσης του συστήματος. Μακριά φυσικά από εμάς η σκέψη ότι δεν έχει σημασία ο κάθε λαϊκός αγώνας, έστω για την κάποια καθυστέρηση ορισμένων αντιδραστικών αλλαγών, ή την απόσπαση επιμέρους προσωρινών επιτυχιών. Ομως η τάση, είναι παραπάνω από φανερή.

Ετσι, λοιπόν, και σε αυτήν την περίπτωση αυτόματα προβάλλει το ερώτημα για το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, για ποιο σκοπό τελικά αντιστεκόμαστε; Η σκέψη λογικά οδηγείται στο ότι η όποια αντίσταση και αντίθεση στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό πρέπει τελικά να έχει αντανάκλαση και στο επίπεδο της εξουσίας. Δεν μπορεί να είναι ένας συνεχής αγώνας χωρίς το στόχο κατάκτησης της εξουσίας, παρά μόνο απλή άμυνα στην επίθεση της άρχουσας τάξης.

Η κάθε κοινωνική δύναμη, από τη θέση της στο ίδιο το σύστημα της παραγωγής, προφανώς δίνει διαφορετική απάντηση ή διαφορετικά κατανοεί αυτό το στόχο της εξουσίας. Αλλιώς τον αντιλαμβάνεται ο πρωτοπόρος εργάτης που σε αυτόν τον αγώνα «δεν έχει να χάσει τίποτε άλλο παρά τις αλυσίδες του», αλλιώς ο μικροαστός της πόλης, ο μικρός επιχειρηματίας, αλλιώς ο μικρός ή μεσαίος αγρότης. Αντίστοιχα και σε αναλογία, το ίδιο συμβαίνει και με τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις, τους ξεχωριστούς ανθρώπους, ακόμα κι αν συμφωνούν με τη γραμμή αντίθεσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Ομως για να γίνει, για να συγκροτηθεί Μέτωπο Λαϊκό ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, χρειάζεται ένα βασικό επίπεδο συμφωνίας, όχι μόνο στο ποιος είναι ο αντίπαλος -στη συγκεκριμένη περίπτωση τα μονοπώλια, ο ιμπεριαλισμός- αλλά και με βάση ποιο πρόγραμμα και για ποιο σκοπό θα παλεύουμε.

Με βάση το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του Κόμματος το 1996, το ΚΚΕ υποστηρίζει με παρρησία, ξεκάθαρα, ότι στόχος μας είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Στόχος μας είναι η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αυτό που επιστημονικά στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία ορίζεται ως δικτατορία του προλεταριάτου. Και δε φοβόμαστε να το πούμε, ούτε το κρύβουμε από κανέναν, πολύ περισσότερο από τους σημερινούς συμμάχους μας ή και τους εν δυνάμει συμμάχους μας. Αυτή είναι η άποψή μας για το χαρακτήρα της εξουσίας που έχει ανάγκη ο λαός, για να αποτινάξει οριστικά τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και να βαδίσει το δρόμο της πολιτικής ανεξαρτησίας και πραγματικής ελευθερίας.

Ξέρουμε ότι στα πλαίσια του Μετώπου θα συνεργάζονται δυνάμεις που δε βλέπουν ως κατάληξη της πάλης τη σοσιαλιστική εξουσία, το σοσιαλισμό. Αλλες δυνάμεις που θέλουν γενικά να συμμετάσχουν σε έναν αντικαπιταλιστικό αγώνα και ανιχνεύουν άλλες εναλλακτικές διεξόδους. Αλλες δυνάμεις που διαφωνούν με το σοσιαλισμό που προτείνουμε εμείς, που θέλουν γενικά μια άλλη λαϊκή εξουσία. Πιστεύουμε ότι σε αυτή τη μεγάλη πορεία, παλεύοντας χέρι - χέρι, στο ίδιο χαράκωμα, έχουν θέση όλοι αυτοί και άλλοι ακόμα, που σήμερα ίσως να μην έχει καν περάσει από το μυαλό τους η ιδέα, πολύ περισσότερο η αναγκαιότητα, του Μετώπου. Γνωρίζουμε πολύ καλά επίσης και θεωρούμε ότι είναι φυσικό, αντικειμενικό γεγονός, να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και προσεγγίσεις για το ζήτημα της εξουσίας.

Το ΚΚΕ δε θέτει ούτε θα θέσει ως όρο για τη δημιουργία του Μετώπου τη συμφωνία εφ' όλης της ύλης, τη συμφωνία άλλων δυνάμεων με την άποψή μας για το σοσιαλισμό. Δεν είναι όρος, προϋπόθεση για τη συγκρότηση του Μετώπου, για την κοινή πορεία και δράση, η συμφωνία για το σοσιαλισμό, για το χαρακτήρα της εξουσίας. Ο συνεκτικός κρίκος, η συνισταμένη των απόψεων θα είναι η αντίθεση στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για τη λαϊκή εξουσία. Ανεξάρτητα και από ορολογίες και από διαφορετικές αντιλήψεις, θεωρούμε ότι ενοποιητικό στοιχείο στο Μέτωπο δε θα είναι ο αγώνας για μια απλή κυβερνητική εναλλαγή, για μια αλλαγή προσώπων στις καρέκλες της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά θα είναι ο ίδιος ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για μια διαφορετική εξουσία, για τη λαϊκή εξουσία.

Στα πλαίσια αυτά έχει μεγάλη σημασία η πλατιά συζήτηση της ιδέας που έθεσε για προβληματισμό η ΚΕ με τις Θέσεις της, ευρύτερα με το λαό, ιδιαίτερα με ανθρώπους που έχουμε συνεργαστεί στα λαϊκά κινήματα και σε διάφορα μέτωπα πάλης. Εχει μεγάλη σημασία να ανοίξει θαρραλέα η συζήτηση για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, όπως αυτά εκφράζονται στις Θέσεις της ΚΕ, μέσα από δεμένα μεταξύ τους και όχι αποσπασματικά μέτρα και στόχους, που δίνουν ρεαλιστικές απαντήσεις τόσο στο σήμερα και στις ανάγκες της ταξικής πάλης κάτω από τους σημερινούς συσχετισμούς, όσο και στο αύριο, στο πώς θα απαντήσει το Μέτωπο σε βασικές γραμμές, όταν θα διεκδικεί ή και θα έχει πάρει στα χέρια του την εξουσία.

Στο έδαφος αυτής της συζήτησης με την εργατική τάξη και το λαό, μέσα στους αγώνες, με τις πραγματικά ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, κινήσεις, ομάδες και πρόσωπα που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία, θα βρεθούν στο περιθώριο ακόμα περισσότερο, οι έτσι κι αλλιώς περιθωριακές απόψεις στο ΚΚΕ διαφόρων πρώην. Γιατί οι πραγματικές ανησυχίες και τα διλήμματα του κόσμου δε βρίσκονται στα όσα λένε και γράφουν οι κύριοι αυτοί, δίνοντας χέρι βοηθείας στην άρχουσα τάξη και στο πολιτικό κατεστημένο. Οι πραγματικές ανησυχίες του λαού μας δε βρίσκονται στην αποσπασμένη από την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα «ενότητα πάνω στο πρόβλημα», με «συναγωνιστές» τους διάφορους Πολυζωγόπουλους, Μπουραντάδες, Φαράκους, Ανδρουλάκηδες και άλλους γνωστούς και μη εξαιρετέους χειροκροτητές των ανά την Ελλάδα εμφανίσεων του Κωστόπουλου.

Οι πραγματικές ανησυχίες και τα διλήμματα στη σημερινή εποχή βρίσκονται για το σε ποιον δρόμο θα πορευτούμε: Με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ή κόντρα σε αυτά με το Λαϊκό Μέτωπο για τη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία. Κι εδώ έχουμε να συμβάλουμε όλοι αποφασιστικά και ουσιαστικά.

Εδώ πάνω μπορεί να γίνει η γόνιμη αντιπαράθεση και ιδεών και απόψεων, έτσι που αυτός ο πλούτος να έχει καρποφόρα κατάληξη τη με πιο γρήγορους ρυθμούς οικοδόμηση του Μετώπου στη μεγάλη πορεία προς το ευτυχισμένο αύριο του λαού μας και των παιδιών μας.


Του
Δημήτρη ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ

Tο άλλο πρόσωπο

Προσπαθώντας ο Λένιν να αναλύσει τους παράγοντες εκείνους που θα βοηθούσαν να δυναμώσει ένα κόμμα που οραματίζεται την επανάσταση και που είναι σε θέση να την επιβάλει, όταν την πραγματοποιήσει, προτείνει στα μέλη του και στην τάξη που το ακολουθεί την αποδοχή τριών καθηκόντων, ας το πω έτσι. Το ένα από αυτά τα "καθήκοντα", κατά την άποψή μου, είναι το πιο σημαντικό για την εποχή μας. Για μια εποχή, δηλαδή που η πίεση του καπιταλισμού πάνω στις συνειδήσεις του εργαζόμενου κόσμου είναι εφιαλτικά δυνατή, με αποτέλεσμα οι μικροαστικές συμπεριφορές να πληθαίνουν και ένας επικίνδυνος εφησυχασμός να κυριαρχεί. Και δε θα ήταν υπερβολή, αν υπογραμμίζαμε πως ένας πολίτης που σκέφτεται και συμπεριφέρεται, με τον τρόπο αυτό και πολλές φορές χωρίς να το θέλει αναγκάζεται να καταφύγει στον εφησυχασμό όχι μόνο την επανάσταση δεν μπορεί να οραματίζεται, αλλά ούτε τις απλές, καθημερινές ανατροπές να επιδιώκει. Βολεύεται μέσα στα προβλήματά του, συμβιβάζεται με όλες τις μορφές καταπίεσης και σιγά σιγά του γίνεται πίστη πως όλα πάνε καλά ή πως αφού η δική του ζωή λίγο ως πολύ βρίσκει το δρόμο της, δεν μπορεί παρά και ο υπόλοιπος κόσμος να πάει καλά.

Αυτό το καθήκον, λοιπόν, που το θεωρώ άκρως σημαντικό ήθελα να σχολιάσω σήμερα, και να το θυμίσω σ' αυτούς που φαίνεται πως έπαψαν να διαβάζουν, κλείστηκαν φιλάρεσκα μέσα στα όσα μηχανικά αποστήθισαν και αρνούνται να προβάλουν το σήμερα στην ιστορία, όχι βέβαια από έλλειψη ρομαντικής διάθεσης, αλλά από έλλειψη διαλεκτικής σκέψης. Γιατί, όπως και να το θέλουμε, δεν μπορούμε να ξεχνούμε πως το σήμερα βγαίνει από το χτες. Ενα χτες που δε ζυμώθηκε μόνο με τον ιδρώτα των χεριών, αλλά και του μυαλού. Ενα χτες, με άλλα λόγια, που δε στηρίχτηκε μόνο πάνω στα συνθήματα και στις κραυγές, αλλά και πάνω στις βαθιές αναλύσεις και στους διεισδυτικούς συλλογισμούς.

Γράφει, λοιπόν, ο Λένιν1, για να τονίσει τι είναι αυτό που δυναμώνει την πειθαρχία του εργαζόμενου κόσμου στην αναζήτηση του στόχου και στη συνέπεια, στη συντήρηση ενός επαναστατικού οράματος "... η ικανότητά της να συνδέεται, να πλησιάζει, και ως ένα βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πλατιά μάζα των εργαζομένων, πρώτα πρώτα με την προλεταριακή, μα ακόμα και με τη μη προλεταριακή2 εργαζόμενη μάζα".

Για να διαβάσουμε όμως σωστά την πρόταση του Λένιν, πρέπει πρώτ απ' όλα να θυμηθούμε πως, σύμφωνα με έναν ορισμό που διατυπώνεται από τον ίδιο τον Μαρξ, προλετάριος είναι αυτός που "... ζει μόνο όσο βρίσκει δουλιά, και βρίσκει δουλιά μόνο όσο ο μόχθος του αυξαίνει το κεφάλαιο"3. Αρα υπάρχει μέσα στην εργαζόμενη μάζα, το ορίζει ο Λένιν αυτό, και ο "μη προλετάριος" ή, για να το πω και πιο αναλυτικά, αυτός που δεν έχει συνείδηση της προλεταριακής του μοίρας, να ζει, δηλαδή, μόνο όταν βρίσκει δουλιά και να βρίσκει δουλιά μόνον όταν με το μόχθο του αυξαίνει το κεφάλαιο. Και φυσικά αυτός δεν είναι ένας. Θέλω να πω πως υπάρχει μια ολόκληρη κατηγορία εργαζομένων που συνιστούν ένα δυναμικό στοιχείο μέσα στην "εργαζόμενη μάζα", συνιστούν ασφαλώς ένα κοινωνικό στρώμα, και για λόγους λεκτικής προσαρμογής, ας πω "μια τάξη". Και σ' αυτήν την τάξη, λέει ο Λένιν πως πρέπει να διεισδύσει ο πειθαρχημένος, δηλαδή ο συνεπής επαναστάτης, και όχι μόνο να διεισδύσει, αλλά και να συγχωνευτεί "αν θέλετε" μ' αυτήν. Βέβαια, αυτή η συγχώνευση δε σημαίνει αλλοίωση της προλεταριακής, της ταξικής συνείδησης, δε σημαίνει παραίτηση, βόλεμα και εφησυχασμό. Η "συγχώνευση" μαζί με τη "διείσδυση" μπορεί να αποτελέσουν, κατά την άποψή μου, ένα δυναμικό και άκρως πολιτικό εργαλείο για τον εντοπισμό, την αξιοποίηση και την οργάνωση των στοιχείων εκείνων της "εργαζόμενης μάζας", που είναι δυνατό να συγκλίνουν μαζί μας και να δουλέψουν κι αυτοί για το "λαϊκό μέτωπο". Θέλω ακόμα να πω πως, αφού δώσουμε το νόημα στους παράγοντες αυτούς, στον παράγοντα "διείσδυση", δηλαδή, και στον παράγοντα "συγχώνευση" πρέπει να προβληματιστούμε για το πώς και οι δυο μπορεί να μετατραπούν σε αγωνιστική τακτική, σε ιδεολογική "δουλιά" και σε δυναμική πολιτική προπαγάνδα. Να αναζητήσουμε ακόμα τους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσουν οι κομμουνιστές για να ζυμωθούν με την πλατιά εργαζόμενη μάζα και μέσα από τη ζύμωση αυτή να κάνουν ξεκάθαρες και πειστικές τις έννοιες του "λαϊκού μετώπου", της "λαϊκής εξουσίας" και της " λαϊκής οικονομίας" που προτείνονται ως βασικές κατηγορίες στην ανάλυση των Θέσεων του Κόμματος για το 16ο Συνέδριο. Μένοντας αποκλειστικά παγιδευμένοι στις "συνοπτικές" περιγραφές των συνθημάτων μας, όσο και αν αυτά αντιστοιχούν στα αιτήματα του λαού μας, δεν μπορούμε να μετατρέψουμε σε επαναστατική μεθοδολογία την αγωνιστική μας "διείσδυση" και την ακόμα πιο αγωνιστική μας "συγχώνευση", ώστε ο λόγος μας να γίνεται πιστευτός και η συναγερμική μας δραστηριότητα να συνειδητοποιεί τις μη προλεταριακές μάζες που τις χρειαζόμαστε όχι μόνο για τη σύμπηξη ενός κοινωνικού μετώπου, αλλά και την εγκατάσταση μιας γνήσιας Λαϊκής Εξουσίας.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, φυσικά, πως μια τέτοια δράση πρέπει να ξεκινήσει πρώτα πρώτα από την αναζήτηση και τον εντοπισμό αυτών των "μη προλεταριακών στοιχείων" της πλατιάς εργαζόμενης μάζας του ελληνικού κόσμου. Και μια τέτοια αναζήτηση και ένας τέτοιος εντοπισμός πρέπει να επιχειρηθεί μέσα στους καλλιτέχνες, τους διανοούμενους, στους μικρομεσαίους, στους μεροκαματιάρηδες της πλατείας, του πεζοδρομίου και της λαϊκής αγοράς, στη νεολαία, στις γυναίκες που είναι ακόμα εγκλωβισμένες στη μικροοικονομία του σπιτιού, στους απόμαχους και τους άνεργους. Να "διεισδύσουμε" στα καφενεία και στις καφετερίες και να "συγχωνευτούμε" με τους αργόσχολους και τους ανύποπτους που συχνάζουν μέσα σ' αυτά. Να ψάξουμε να βρούμε τους ποιητές, τους ποδοσφαιριστές και τους προνομιούχους μπακεστμπολίστες, τους δημοσιογράφους και τους αυτοσχέδιους, παραπλανημένους μικροεπενδυτές. Ολοι αυτοί έτσι κι αλλιώς δεν είναι "προλετάριοι" σύμφωνα με τον ορισμό που μας άφησε ο Μαρξ, γι' αυτό και οι πιο πολλοί από αυτούς εφησυχάζουν και διασπείρονται ανύποπτοι μέσα στις κινητοποιήσεις που με τόσο κόπο οργανώνονται και που τόσο συχνά δεν πραγματοποιούνται όπως πρέπει.

Η πρόθεσή μας όμως μόνη δε φτάνει. Σε όλους αυτούς πρέπει να δείξουμε το "άλλο" μας πρόσωπο. Αυτό που έχουμε, και μάλιστα νομιμοποιημένο από την Ιστορία. Ενα "πρόσωπο" που ξέρει να γελάει, να είναι εύθυμο και να καταυγάζει την αισιοδοξία. Που ξέρει να τραγουδάει και να λέει ποιήματα. Που έχει τον τρόπο να "αναπαράγεται" και να εμφανίζεται όποτε πρέπει ανανεωμένο. Και προπαντός σε όλους αυτούς πρέπει να μιλήσουμε με τη δική τους γλώσσα. Να επικοινωνήσουμε, βρε αδερφέ, με τον τρόπο που αυτοί καταλαβαίνουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ιδεολογική αναδίπλωση, χωρίς να σημαίνει πολιτικό αναπροσανατολισμό. Μόνο όταν δε σκέφτεσαι, σε προδίνει η γλώσσα.

Στο κάτω κάτω, σκέφτομαι, κι αυτή η σκέψη με βασανίζει, για να ενωθείς με τους προλετάριους όλου του κόσμου, πρέπει να τους μιλήσεις στη γλώσσα τους, για να σε καταλάβουν και να σε πιστέψουν. Αλλιώς θα σε καταπιεί η μοναξιά!

1 ΛΕΝΙΝ, Ι.Β. (1964, η πρώτη έκδοση στο 1920) "Ο αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού", σελ. 34. Εκδόσεις "Θεμέλιο".

2 Η υπογράμμιση δεν είναι δική μου, αλλά του μεταφραστή και του εκδότη.

3 Marx,K (1974) Political Writings. Vol..1 The Revolutions of 1948, εκδ. David Fenbach, Marx Library.


Του
Γιώργου Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

Προσφορές για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ
  • O Μάκης Φαρακλός, αντιστασιακός, προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Ληξουρίου, ως πρώτη δόση 100.000 δρχ. προς τιμήν του 16ου Συνεδρίου του Κόμματός μας, στη μνήμη των αθάνατων ΛΕΝΙΝ και ΣΤΑΛΙΝ, καθώς και στη μνήμη όσων έδωσαν τη ζωή τους ή έφυγαν από τη ζωή παλεύοντας για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης.
  • Τα μέλη της Λέσχης Φίλων του ΚΚΕ στο Παρίσι προσφέρουν ως πρώτη δόση 700 γαλλικά φράγκα.
  • Ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης ΝΙΚΟΣ ΚΟΪΝΗΣ για την επιτυχία του 16ου Συνέδριου προσφέρει 200.000 δρχ. μέσω ΚΟΒ Μαρκοπούλου.
  • Οι Π. και Ν. Αφαλής και η Βασιλική Φραντζή προσφέρουν, μέσω ΚΟΒ «Στέφανου Βελδεμίρη» Συκεών, 150.000 δρχ. στη μνήμη των γονιών τους ΓΙΩΡΓΟΥ και ΖΩΗΣ και της γιαγιάς τους ΣΟΥΛΤΑΝΑΣ.
  • Οι Βασίλης και Ιουλία Σαγανά προσφέρουν 100.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Χολαργού.
  • Η Δεσπούλα και ο Γιάννης προσφέρουν 50.000 δρχ.
  • Μέλη, φίλοι και οπαδοί του Παραρτήματος Αμπελοκήπων της ΠΕΑΕΑ, προσφέρουν, μέσω ΚΟΒ Αμπελόκηπων, 25.000 δρχ.
  • Ετεροδημότες Κεφαλονιάς - Ιθάκης προσφέρουν 30.000 δρχ. στη μνήμη της αγωνίστριας συμπατριώτισσάς τους ΚΙΚΗΣ ΔΡΟΣΟΥ, η οποία ανέπτυξε σημαντική δράση στο χώρο των ετεροδημοτών της Κεφαλονιάς.
  • Η Αθηνά Τσαγανού προσφέρει 30.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Χολαργού στη μνήμη του αγαπημένου συζύγου της ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΣΑΓΑΝΟΥ, μέλους του ΚΚΕ.
  • Ο Δ. Μ. προσφέρει 20.000 δρχ. στη μνήμη των αγωνιστών ΛΕΩΝ. ΑΥΔΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΥΦΑΝΤΗ, ΝΙΚΟΥ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ και του εξοντωμένου από τη χούντα κρατούμενου ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ.
  • H Μαρία Φιορέτου -Μητσάκου και ο σύζυγός της Φώτης Μητσάκος προσφέρουν 100.000 δρχ. στη μνήμη των γονιών τους και των αδελφών τους.
  • Η Νίτσα Παπαγεωργίου προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Εξαρχείων, 20.000 δρχ.
  • Ο οπαδός του ΚΚΕ Αντώνης Νικολάου, από τη Θίσβη Βοιωτίας, προσφέρει 10.000 δρχ.
  • Φίλοι της Εθνικής Αντίστασης προσφέρουν 50.000 δρχ. στη μνήμη των θυμάτων του μπλόκου της Κοκκινιάς.
  • Ο Διονύσης Φουριώτης, οπαδός του ΚΚΕ, προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Εμποροϋπαλλήλων Βύρωνα, 30.000 δρχ.
  • O Παναγιώτης Μαχαίρας, αντιστασιακός, προσφέρει 30.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Καματερού.
  • Τα μέλη του ΔΣ του Παραρτήματος Τρικάλων της ΠΕΕΠΠ προσφέρουν 20.000 δρχ.
  • Η οικογένεια Ευάγγελου Γεωργούλα προσφέρει 20.000 δρχ. στη ΝΕ Τρικάλων και 5.000 δρχ. στο Παράρτημα Τρικάλων της ΠΕΑΕΑ.
  • Η Πηνελόπη Ε. προσφέρει 50 δολάρια ΗΠΑ στη μνήμη του συζύγου της ΝΙΚΟΥ, μέσω ΚΟΒ Νέας Ζωής.
  • Ο Γ. Σαργόλος από το Αμβούργο προσφέρει 50.000 δρχ., μέσω ΚΟ Ναυτεργατών στη μνήμη του ΜΑΝΩΛΗ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗ.
  • Ο Στέλιος Σεβαστάκης προσφέρει, μέσω ΚΟ Ναυτεργατών, 10.000 δρχ. στη μνήμη του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.
  • Ο Σπύρος Μουτζούρης προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Νέου Κόσμου, 20.000 δρχ.
  • Τα μέλη του Παραρτήματος Λαμίας Φθιώτιδας της ΠΕΑΕΑ προσφέρουν 60.000 δρχ.
  • Ο Αχιλλέας Κωσταρέλος πρόσφερε στη ΝΕ Φθιώτιδας 20.000 δρχ.


Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ