ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Είναι θέμα εξουσίας

Του Στάθη από την «Ελευθεροτυπία»

Ο φερετζές, όταν δε χρησιμοποιείται από τον πολιτισμό στον οποίο ανήκει, για τις ανάγκες που αυτός ο πολιτισμός θέλει να ικανοποιήσει, αντιμετωπίζεται σαν ανέκδοτο με προφανή τη διάθεση καταγγελίας. Ετσι συνέβη, όταν διάφοροι κουνιστοί άρχισαν να κυκλοφορούν με μουστάκι, έτσι πρέπει να συμβεί και σήμερα που ο ένας μετά τον άλλο οι απολογητές του καπιταλισμού, προβάλλουν έναν κενό περιεχομένου «αντικαπιταλισμό», για να υπερασπίσουν το ιδεολόγημα περί καπιταλισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο».

Οι πολιτικές, κύριοι, που εκπορεύονται για να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό, δεν είναι ανεπαρκείς επειδή είναι νεοφιλελεύθερες, ούτε αναποτελεσματικές. Είναι επαρκέστατες και φέρνουν αποτέλεσμα: Τσακίζουν την εργατική τάξη και γεμίζουν τα χρηματοκιβώτια των αστών. Δεν αδιαφορούν για τον άνθρωπο, αντίθετα φροντίζουν να υπάρχει και να είναι όσο το δυνατόν πιο φτηνό το εμπόρευμα εργατική δύναμη. Δεν είναι θέμα χριστιανικής ηθικής η όλη ιστορία.

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας χρειάζονται για να πεις ορισμένα πράγματα με το όνομά τους. Οσο δεν το κάνεις, ο «αντικαπιταλισμός» σου είναι μια ηθικολογία ακριβώς όπως και ο φερετζές κάθε χρήσης.

Πρέπει να δείξεις με απλά λόγια ότι για όλα τα δεινά του κόσμου φταίει ακριβώς αυτό καθαυτό το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς κι ότι, κατά συνέπεια, η ανθρωπότητα θα πάψει να πάσχει μόνο όταν ανατρέψει αυτό το σύστημα. Αυτό, βέβαια, θα σε οδηγήσει και σε μια συζήτηση για το επαναστατικό υποκείμενο. Οπότε στενεύει το περιθώριο να εμφανίσεις σαν σωτήρες διάφορους αγύρτες, που έφτασαν να ονομάζουν τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για την απαγόρευση αυξήσεων στους μισθούς, ως σοσιαλισμό!

Για να μπορείς να προωθήσεις στη θέση μιας ήδη ξεφτιλισμένης σοσιαλδημοκρατίας, τη «νέα αριστερά» φτιαγμένη από τα ίδια υλικά, χρειάζεσαι τον αντικαπιταλιστικό φερετζέ. Από τη σκοπιά των συμφερόντων που εκφράζεις είσαι στα κιλά σου.

Μόνο που κάποιοι καπιταλιστές, στο στάδιο ενός αχαλίνωτου ιμπεριαλισμού, με όξυνση στο έπακρο των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, όσο δε νιώθουν ακόμα να ορθώνεται απέναντί τους πραγματικά απειλητικά ένα σφριγηλό κομμουνιστικό κίνημα, που με ένα συνεκτικό πρόγραμμα πάλης να διεκδικεί το ίδιο την εξουσία, αυτοί οι καπιταλιστές ίσως δεν έχουν ανάγκη σ' αυτή τη φάση τη διατήρηση της ψευδούς αντίθεσης «αριστερά - δεξιά».

Αύριο θα χρειαστούν και πάλι σίγουρα τα αναχώματα. Γι' αυτό χτίζουν έγκαιρα τη «νέα αριστερά». Σήμερα, όμως, φαίνεται να αξιώνουν να φτάσει η συναίνεση ως το τέρμα της. Στα κιλά τους είναι.

Το πρόβλημα αφορά και πάλι κύρια την εργατική τάξη. Στη δική της πλάτη παίζουν παιχνίδι, δικός της ρόλος είναι να συσπειρωθεί στο μόνο πολιτικό σχήμα που γεννήθηκε από τη δική της ανάγκη να γίνει τάξη για τον εαυτό της.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ κυβερνήσεων και εφοπλιστών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΡΙΖΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ο Καραμανλής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΧΡΥΣΗ ΣΚΟΥΠΑ

ΤΑ ΝΕΑ: 12 παιδιά από χρυσάφι!

ΕΘΝΟΣ: ΑΣΤΡΑΨΕ η «άλλη Ελλάδα»

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΓΑΛΑΖΙΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ σάρωσε την Ευρώπη

Η ΧΩΡΑ: Οι χρυσοί Ελληνες!

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΤΥΦΩΝΑΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ (Μήτση): Είμαστε ξανά πρωταθλητές

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ (Ρίζου): ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πλαφόν σε όλα τα δάνεια

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ποιοι ορίζουν την πολιτική στον πολιτισμό

ΤΟ ΒΗΜΑ: Τα τιμάρια της εξουσίας

Η ΑΥΓΗ: Πρώτοι στην ανεργία

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΕΧΕΙ ΦΑΕΙ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΩΝ

ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ

ΣΙΓΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ: «η "υπερθέρμανση" της αγοράς των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό, ούτε για τα ίδια τα νοικοκυριά (ήδη 200.000 από αυτά αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους) ούτε για τις τράπεζες (400.000 είναι τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται κανονικά) αλλά ούτε και για την ελληνική οικονομία. Τα χρέη γίνονται πια θηριώδη για το μέγεθος του τραπεζικού μας συστήματος, συνολικά έχουν φτάσει τα 127,2 δισ. ευρώ» (από το κύριο άρθρο στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ: «Πληρώνουν και οι Ελληνες εργαζόμενοι την ανεπαρκή και αναποτελεσματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού που αφήνει στην αγορά να λύσει προβλήματα που δεν τα λύνει διότι ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και αδιαφορεί πλήρως για την ανθρώπινη αξία. Αυτή όμως η περιφρόνηση οδηγεί με βεβαιότητα σε λαϊκές εξεγέρσεις οι οποίες έρχονται όπως ο τυφώνας. Τις προκαλεί η άγρια καπιταλιστική λαίλαπα» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΕΝΟΣ ΑΦΕΝΤΗ: «ο καθηγητής Φρανκ Φιουρέντι περιγράφει την εξής κατάσταση: Η Δεξιά δεν έχει πια δεξιό περιεχόμενο, αφού έχει χάσει τη συντηρητική πεποίθησή της στην παράδοση και στο παρελθόν. Και η Αριστερά δεν έχει πια αληθινό αριστερό περιεχόμενο, αφού έχει εγκαταλείψει την πίστη της στο μέλλον και στην πρόοδο. Στο παρόν, τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά βρίσκονται σε κατάσταση παράλυσης» (η περιγραφή στα ΝΕΑ).

ΠΙΚΡΟ ΠΟΤΗΡΙ: «πολλοί παγκόσμιοι επιχειρηματικοί κύκλοι θέλουν διακαώς να νομιμοποιήσουν τη θολή λογική του "μεγάλου Συνασπισμού", δηλαδή την αφύσικη κυβερνητική συμμαχία μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών και των Χριστιανοδημοκρατών (...) όμως είναι δυνατόν να υπάρχουν ταυτόσημες προσεγγίσεις στα βασικά ζητήματα ανάμεσα στους δύο παραπάνω κομματικούς πόλους; (...) μπορεί μεν να υπάρχουν παρόμοιες αντιλήψεις σε αρκετά θέματα αλλά υφίστανται και υπολογίσιμες διαφορές (...) η αφύσικη κυβερνητική συμμαχία ανάμεσα στους σοσιαλδημοκράτες και τους χριστιανοδημοκράτες θα ενσπείρει στην Ευρώπη τη σύγχυση και την παράλυση. Ισως οι νέες εκλογές θα είναι η προτιμότερη λύση, αφού με αυτόν τον τρόπο θα καταστεί σαφές "ότι η θεοποίηση της συναίνεσης οδηγεί στην καταστροφή της δημοκρατίας"» (ο Γρηγόρης Καλφέλης στα ΝΕΑ).

Εργατοπατέρες με πτυχίο

«Πτυχίο αποκτούν οι... συνδικαλιστές. Για πρώτη φορά στη χώρα μας αρχίζει αύριο η λειτουργία της Ακαδημίας της Εργασίας από τη ΓΣΕΕ. Στην πρώτη φάση θα εκπαιδευτούν 40 σπουδαστές (...) η Ακαδημία θα μετεξελιχθεί σε ιδιωτικό μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο μόλις δημιουργηθεί το ανάλογο νομοθετικό πλαίσιο» (η είδηση στα «ΝΕΑ»).

και τρωκτικά στα αζήτητα

«Ισως στην ανάγκη επιμόρφωσης των συνδικαλιστικών στελεχών να μην υπήρχε αντίρρηση εάν οι διαδικασίες επιλογής σπουδαστών και καθηγητών ήταν διαφανείς, εάν ο τρόπος που στήθηκε δεν υπονόμευε τόσο εξόφθαλμα την αυτονομία των συνδικάτων (...) αυτό το εγχείρημα (καθώς παραμένει ξεκομμένο από την ερευνητική εργασία του ΙΝΕ, το οποίο κρίνεται δύσκολα χειραγωγήσιμο από τα κόμματα) εκφράζει όλες τις στρεβλώσεις των κλειστών συστημάτων» (το ρεπορτάζ στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

Ποιος θυμάται τις «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου»;

«Το δυσδιάκριτο της ρητορικής του μεσαίου χώρου και ο νεοσυντηρητικός ηθικιστικός λόγος αδυνατούν να αιτιολογήσουν τις οικονομικές επιλογές που μέσω των δήθεν μεταρρυθμίσεων υιοθετεί έστω αργά έστω και αναγκαστικά η κυβέρνηση (...) πρόκειται για επιλογές που μέσα από γιγαντιαία ανακατανομή του πλούτου μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα φτηνής εργασίας και ανεξέλεγκτης αγοράς» (ο Κ. Σκανδαλίδης στο «ΕΘΝΟΣ»).