ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 27 Ιούνη 2001
Σελ. /40
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
«ALFA WOOD AEBE»
Συμβάσεις για είλωτες!

Ορους απαράδεκτους και προσβλητικούς για εργαζόμενους θέτει επιχείρηση της Λάρισας προς τους υποψήφιους για πρόσληψη. Οι επιχειρηματίες δεν αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα και καμιά κατάκτηση της εργατικής τάξης. Απαιτούν δουλιά από τον εργαζόμενο όπου, όπως και για όσο «γουστάρει» ο εργοδότης και επιχειρούν να τον έχουν «δεμένο χειροπόδαρα» εντός και εκτός επιχείρησης

Ο απολυμένος όχι μόνο απαγορεύεται να πιάσει δουλιά σε ομοειδή επιχείρηση, αλλά θα πληρώσει και πρόστιμο αν παραβιάσει τη σχετική δέσμευση
Ο απολυμένος όχι μόνο απαγορεύεται να πιάσει δουλιά σε ομοειδή επιχείρηση, αλλά θα πληρώσει και πρόστιμο αν παραβιάσει τη σχετική δέσμευση
Είλωτες κι όχι εργαζόμενους ψάχνουν να προσλάβουν πολλοί επιχειρηματίες. Οι συμβάσεις εργασίας που προσκομίζουν προς υπογραφή στους υποψήφιους για πρόσληψη είναι απαράδεκτες, προκλητικές και προσβλητικές για την προσωπικότητα των εργαζομένων, καθώς όχι μόνο δεν αναφέρονται πουθενά σε αναγνώριση εργασιακών δικαιωμάτων και εργατικών κατακτήσεων, αλλά τίθενται δυσβάστακτες μονομερείς υποχρεώσεις, που αφορούν και στη διάρκεια της σύμβασης και μετά τη λύση της και, μάλιστα, επί μεγάλο χρονικό διάστημα!

Στα χέρια μας περιήλθε μια τέτοια σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, την οποία υποχρεούνται να υπογράψουν όσοι θα ήθελαν να προσληφθούν στην εταιρία «ALFA WOOD ΑΕΒΕ» της Λάρισας. Αν διαβάσει κανείς τους όρους που θέτει η εταιρία στους υποψήφιους για πρόσληψη, θα «φρίξει».

Με το άρθρο 3 της προτεινόμενης σύμβασης, η εταιρία απαιτεί:

  • «Ο εργαζόμενος να παρέχει τις υπηρεσίες του προς την εργοδότρια εταιρία, τόσο στην έδρα αυτής, στο 10ο χλμ Λάρισας - Τυρνάβου, όσο και στα οπουδήποτε της χώρας ευρισκόμενα υποκαταστήματα, εργοτάξια ή άλλους τόπους δραστηριότητάς της και ανάλογα με τις παρουσιαζόμενες κάθε φορά ανάγκες της εταιρίας» (σημειωτέον ότι η εν λόγω επιχείρηση έχει κατάστημα και στη βιομηχανική περιοχή Λάρισας, αρκετά μακριά από την έδρα της, αλλά και στη Βουλγαρία...). Στη συνέχεια, στο άρθρο 4, «ξεκαθαρίζεται ότι «η εργοδότρια εταιρία επιφυλάσσει σ' αυτήν το δικαίωμα να μεταθέτει τον εργαζόμενο από το Κεντρικό στα υποκαταστήματα ή εργοτάξια και αντιστρόφως, ή από υποκαταστήματα σε υποκαταστήματα κλπ., οσάκις κρίνει αυτό αναγκαίο για την εξυπηρέτηση των λειτουργικών αναγκών της». Συμπληρώνει, δε, στο άρθρο 6 ότι «ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να αναθέτει στον εργαζόμενο και άλλες συναφείς με την ειδικότητά του εργασίες».

Παρακάτω, στο άρθρο 9, ρητώς και σαφώς σημειώνεται ότι «ο εργαζόμενος θα παρέχει τις υπηρεσίες του χωρίς καμιά άλλη πρόσθετη αμοιβή, εκτός εκείνων που λεπτομερώς και αμοιβαίως συμφωνούνται στην παρούσα σύμβαση». Για να μην υπάρξουν «προσμονές» και «παρεξηγήσεις», στο άρθρο 10, επισημαίνεται ότι «τα χρηματικά δώρα καλής απόδοσης ή άλλα βραβεία παραγωγής (πριμ), θα χορηγούνται από ελευθεριότητα του εργοδότη, όχι τακτικά και ομοιόμορφα, αλλά μόνο οσάκις αυτός κρίνει, κατά την ελεύθερη βούλησή του...» και τονίζεται, στο επόμενο άρθρο 11, ότι «καμιά υπερωριακή ή άλλη απασχόληση, πέραν της κανονικής, δε θα δικαιολογείται χωρίς έγγραφη εντολή του εργοδότη».

Οι παραπάνω όροι που τίθενται είναι φανερό ότι απευθύνονται σε υποψήφιους οι οποίοι θα «χρησιμοποιούνται» όπου, όπως και για όσο «γουστάρει» το «αφεντικό». Ο,τι δηλαδή συνέβαινε και με τους δούλους και η διαφορά είναι ότι οι δούλοι της αρχαιότητας αμείβονταν σε είδος - φαΐ, νερό, ένδυση κ.ά. - ενώ οι εργαζόμενοι της σύγχρονης Ελλάδας πληρώνονται σε δραχμές και οσονούπω σε Ευρώ.

«Δεμένοι χειροπόδαρα»

Δεν είναι, όμως, μόνο οι όροι που αφορούν στις συνθήκες εργασίας. Είναι και οι πρόσθετοι, οι οποίοι σχετίζονται με διάφορα συμφέροντα και επιδιώξεις της εταιρίας, που υποχρεούται να υπερασπίζεται ο εργαζόμενος όχι μόνο όταν εργάζεται σ' αυτή, αλλά και όταν απολυθεί ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο αποχωρήσει, απ' αυτή! Να τι σημειώνεται, σχετικά, στο άρθρο 12 της εν λόγω προτεινόμενης σύμβασης: «Ο εργαζόμενος υποχρεούται να διαφυλάττει επιμελώς (σ.σ. αυτό το «επιμελώς» είναι υπογραμμισμένο!) τα απόρρητα έγγραφα και πληροφορίες του εργοδότη. Να μην ανακοινώνει σε ετέρους τρίτους τα μυστικά, τα αναφερόμενα εις την εργασία και την εν γένει επιχείρηση του εργοδότη...».

Στο άρθρο 14 υπογραμμίζεται: «Ομοίως συμφωνείται ανεπιφύλακτα ότι ο εργαζόμενος μετά τη, με οποιονδήποτε τρόπο και για οιονδήποτε λόγο, αποχώρησή του από την εργοδότρια εταιρία, είτε οικειοθελώς, είτε κατόπιν καταγγελίας της σύμβασης αυτής εκ μέρους του, ή εκ μέρους της εργοδότριας εταιρίας, απαγορεύεται να εργαστεί σε άλλη ανταγωνιστική επιχείρηση για χρονικό διάστημα δυο (2) ημερολογιακών ετών, από της ημερομηνίας της αποχώρησής του, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο εργαζόμενος έχει, αφ'ενός μεν πρόσβαση και σαφή γνώση απορρήτων στοιχείων, τεχνικών και οικονομικών, αφ' ετέρου, λόγω της απειρίας του, θα δεχτεί εντός της επιχείρησης δαπανηρή εσωτερική εκπαίδευση, που θα βαρύνει αποκλειστικά και μόνο την εργοδότρια εταιρία. Ομοίως απαγορεύεται, μετά την αποχώρηση του εργαζόμενου, με τις ίδιες παραπάνω δεσμεύσεις, η αξιοποίηση του πελατολογίου ή οποιασδήποτε εσωτερικής πληροφορίας της εργοδότριας εταιρίας, με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε προϊόν, ή εμπόρευμα από μέρους του εργαζόμενου άμεσα, ή έμμεσα διά τρίτου παρεμβαλλόμενου ατόμου, ή εταιρίας».

Στο άρθρο 15 συμπληρώνεται ότι «η οικειοθελής αποχώρηση του εργαζόμενου γίνεται ελεύθερα, εκτός και εάν υπάρχουν σε εξέλιξη επενδυτικά, ή άλλα projects του εργοδότη, στα οποία συμμετέχει ενεργά ο εργαζόμενος. Σε κάθε περίπτωση, ο εργαζόμενος οφείλει να γνωστοποιήσει εγγράφως στην εταιρία τη θέλησή του περί αποχώρησης, τηρώντας προθεσμία τριών (3) ημερολογιακών μηνών, εκτός εάν ο εργοδότης συναινέσει διαφορετικά», ενώ στο επόμενο άρθρο 16 αναφέρεται ότι «ο εργαζόμενος δηλώνει ρητά ότι δεν έχει υποβάλει, ούτε πρόκειται να υποβάλει αίτηση για διορισμό του σε υπηρεσία του Ελληνικού Δημοσίου ή ΝΠΔΔ».

Τέλος - και για να «έχει δεμένο το γάιδαρό της» η εταιρία - στο τελευταίο άρθρο της σύμβασης, στο 17, σημειώνεται: «Συμφωνείται ελεύθερα ότι σε περίπτωση παραβιάσεως των ανωτέρω όρων (12), (14), (15) και (16), ο εργαζόμενος οφείλει εις την εργοδότρια εταιρία ως αποζημίωση το ποσό των δραχμών 1.000.000 (ένα εκατομμύριο), εκτός εάν η εργοδότρια εταιρία συναινέσει και παραιτηθεί εγγράφως από τη ρήτρα αυτή. Η ως άνω ρήτρα επαυξάνεται ετησίως κατά 20%, αρχής γενομένης από την ημερομηνία συμπλήρωσης ενός ημερολογιακού έτους από την ημερομηνία υπογραφής του παρόντος».

«Βρίσκουν και κάνουν»

Είναι φανερό ότι η εν λόγω εταιρία και γενικότερα οι επιχειρηματίες έχουν «ξεσαλώσει» και απαιτούν να πάρουν ό,τι κι όσο θέλουν, χωρίς να δίνουν τίποτε και πουθενά. Βεβαίως, «βρίσκουν και τα κάνουν», καθώς εκμεταλλεύονται:

  • Τη διόγκωση της ανεργίας, που εμφανίζεται σαν κοφτερή σπάθα πάνω από το κεφάλι όσων - με μύρια βάσανα, κόπους και θυσίες - έχουν εξασφαλίσει μια δουλιά και «τρέμουν» μην τη χάσουν. Ο τεράστιος «εφεδρικός στρατός ανέργων» που δημιουργήθηκε στη χώρα μας, λειτουργεί σαν άμεση απειλή εναντίον των εργαζομένων. Το «φύγε εσύ, έλα εσύ» είναι η συχνότερη και πιο προσφιλής φράση των επιχειρηματιών, αλλά αποτελεί τον εφιάλτη των εργαζομένων.
  • Την αντεργατική κυβερνητική πολιτική που καταργεί τα δικαιώματα και αφαιρεί τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων και, ταυτόχρονα, δικαιολογεί κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία. Οι επιχειρηματίες ενεργούν ασύστολα κι ασύδοτα, καθώς γνωρίζουν πως ό,τι κι αν κάνουν δεν πρόκειται να τιμωρηθούν, αφού τούτη η κυβέρνηση τάσσεται σαφώς και κατηγορηματικώς υπέρ τους και το πολύ - πολύ να συγκρουστεί μαζί τους πρόσκαιρα και επιφανειακά - όπως η κοπελίτσα που «κάνει μούτρα» στον «καλό» της γιατί «ξενοκοιτάζει», αλλά είναι πρόθυμη, μόλις της πει δυο ερωτόλογα, να τον συγχωρήσει - και μόνο από ζήλια γιατί, π.χ ο ΣΕΒ έκανε το τραπέζι στον Καραμανλή.
  • Τη συμβιβαστική, φιλοκυβερνητική - και φιλοεργοδοτική, σε τελευταία ανάλυση - στάση των ανώτερων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίες λειτουργούν και συμπεριφέρονται σαν δεκανίκι της αντεργατικής πολιτικής και ως «συνεργάτης» του μεγάλου κεφαλαίου και την αναιμική και αδύναμη παρουσία του πρωτοβάθμιου σωματείου στους χώρους δουλιάς. Αυτές οι «ελλείψεις» και «παραλείψεις» προκαλούν ενδοιασμούς και φόβους στους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα, αντί της αντίστασης, να επικρατεί σε πλείονες περιπτώσεις η μοιρολατρία και η υποταγή.
  • Την υποχώρηση των «κοινωνικών αντανακλαστικών» μπροστά στο άδικο κατά του αδυνάτου. Τα τελευταία χρόνια - λόγω πολλών και διαφόρων αιτιών, αποδεκτών τε και απαράδεκτων - όχι μόνο τα συνδικάτα, αλλά και γενικότερα η κοινωνία δεν αντιδρά στην εργοδοτική αυθαιρεσία, καθώς είναι μια κοινωνία φοβισμένη από την ανεργία και, εν πολλοίς, υποταγμένη στη δύναμη των ισχυρών και των εκάστοτε κυβερνώντων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε και στα ΜΜΕ υπάρχουν πια γραφίδες και φωνές αντίστασης - εκτός, βεβαίως, του «Ριζοσπάστη», ο οποίος, από της ιδρύσεώς του και ως εκ της αποστολής του, θεωρεί λόγο ύπαρξης και όρο λειτουργίας του να τάσσεται πάντα και παντού στο πλευρό των εργαζομένων και κατά της επιχειρηματικής αυθαιρεσίας - κι αυτή η απουσία δεν εξηγείται αποκλειστικά από το γεγονός ότι τα ΜΜΕ ανήκουν και βρίσκονται στα χέρια της πλουτοκρατίας.

Αλλά «οι καιροί αλλάζουν» και «θα 'ρθει η ώρα της Νέμεσης». Το ταξικό εργατικό κίνημα αναθαρρεύει - το έδειξαν οι κινητοποιήσεις για το «Ασφαλιστικό» - και μαζί με το κίνημα των άλλων λαϊκών στρωμάτων θα συνενωθούν σ' ένα Λαϊκό Μέτωπο, ικανό ν' αλλάξει την κοινωνία, ν' ανοίξει νέους δρόμους για το μέλλον της Ελλάδας. Και τότε «ο καθένας θα μπει στη θέση του και θα σταθεί στη γωνιά του»...


Π. Ρ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ