Την Κυριακή 21 Ιούνη, στο χώρο έξω από το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, πραγματοποιήθηκε ένα ...μάθημα ξεχωριστό! «Την Κυριακή 21 Ιούνη... Το μάθημα γίνεται εκεί που δένεται τ' ατσάλι», έγραφε χαρακτηριστικά η πρόσκληση στην εκδρομή που διοργανώθηκε από τις Οργανώσεις Εκπαιδευτικών Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ και τις Μαθητικές Οργανώσεις Στερεάς - Εύβοιας της ΚΝΕ.

Δεκάδες μαθητές Λυκείου και Γυμνασίου, μαζί με τους μικρούς φίλους της ΚΝΕ και του «Κόκκινου Αερόστατου», μαζί με δασκάλους και καθηγητές τους, τους γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, μαζί με εργάτες της ΛΑΡΚΟ και κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Λάρυμνας, γέμισαν με χρώμα και ζωντάνια την περιοχή!

Εδωσαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον μεγάλο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, ενάντια στα διαλυτικά σχέδια της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Πολλά από τα παιδιά που συμμετείχαν, άλλωστε, είναι παιδιά εργατών της ΛΑΡΚΟ και γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις δυσκολίες στο σπίτι, την ανασφάλεια για το αύριο, ανησυχούν μαζί με τις οικογένειές τους για τα ελλιπέστατα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στο εργοστάσιο.

Οι μαθητές βρέθηκαν εκεί όπου το τελευταίο διάστημα, οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ δίνουν με όπλο την ενότητα και την αποφασιστικότητά τους έναν τίμιο και δίκαιο αγώνα, για να υπερασπιστούν το μεροκάματο και τη ζωή τους. Για να εμποδίσουν τη διάλυση της επιχείρησης και το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της χώρας στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Εναν αγώνα που φέρνει στην επιφάνεια τις πραγματικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ να αναπτυχθεί και να λειτουργήσει προς όφελος του λαού της χώρας και όχι για τα κέρδη των λίγων. Εναν αγώνα ενάντια στους σχεδιασμούς που οδηγούν εκατοντάδες εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, είτε στην ανεργία, είτε στη μισοδουλειά, και μαραζώνουν ολόκληρες περιοχές στις οποίες δραστηριοποιείται η ΛΑΡΚΟ.

Το πρόγραμμα της εκδρομής ξεκίνησε από την προβλήτα της Λάρυμνας, απέναντι από τη ΛΑΡΚΟ, από το σημείο που μπορεί κάποιος να δει ολόκληρο το εργοστάσιο που στέκει επιβλητικά. «Τι τεράστιο φουγάρο είναι αυτό;», ρωτούσαν εντυπωσιασμένοι οι μαθητές. «Πόσο ψηλό είναι;», συνέχιζαν, με τους εργάτες να τους απαντάνε ότι από το σημείο 0 που θεωρείται η στάθμη της θάλασσας, το φουγάρο αυτό έχει ύψος 162 μέτρα!

Από το σημείο εκείνο, ένας εργαζόμενος της ΛΑΡΚΟ, με τα ρούχα της δουλειάς, καθώς πριν από λίγη ώρα είχε τελειώσει τη βάρδιά του, ξεκίνησε να εξηγεί στα παιδιά τη λειτουργία του εργοστασίου και τη διαδικασία επεξεργασίας του μεταλλεύματος. Τους μίλησε για τις δύσκολες συνθήκες δουλειάς στα καμίνια και τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις. Για τις μεγάλες θερμοκρασίες που χρειάζονται για την προθέρμανση της επεξεργασίας του μετάλλου που φτάνουν τους 800 βαθμούς Κελσίου και τους 1.500 βαθμούς που φτάνει η θερμοκρασία στα καμίνια για να λιώσει το μέταλλο.

«Φανταστείτε - είπε στα παιδιά - μόνο και μόνο από αυτές τις θερμοκρασίες, πόσο επικίνδυνη είναι η δουλειά στο εργοστάσιο». Και συνέχισε, μιλώντας για τα εργατικά «ατυχήματα» που οφείλονται στα ελλιπή μέτρα για την ασφάλεια των εργαζομένων και την εκμετάλλευση σε βάρος τους, αλλά και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, καθώς, ενώ θα μπορούσαν να ληφθούν μέτρα για ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων από την παραγωγική διαδικασία, κάτι τέτοιο δεν γίνεται, γιατί κοστίζει και αφαιρεί χρήματα από τα κέρδη των λίγων.

Από την ξενάγηση, δεν έλειψαν οι αναφορές για την Ιστορία της ΛΑΡΚΟ, στα 55 περίπου χρόνια ύπαρξής της, για τη μεγάλη και νικηφόρα απεργία των 110 ημερών του 1977, δείχνοντας το γεφυράκι προς το δρόμο για τη ΛΑΡΚΟ, εκεί που οι εργάτες έστηναν μπλόκα 43 χρόνια πριν και αντιμετώπισαν το κράτος, την καταστολή, την αστυνομία και τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της εταιρείας. Με το παράδειγμα αυτό εξήγησε και το γεγονός ότι η ΛΑΡΚΟ είτε ήταν στα χέρια του Μποδοσάκη, είτε στα χέρια του «κράτους των Μποδοσάκηδων», λειτουργούσε και λειτουργεί μακριά από τα συμφέροντα του λαού.

Τα παιδιά ήδη γνώριζαν ορισμένα πράγματα... Αλλωστε, αρκετά από αυτά έχουν συμμετάσχει στις πολύμορφες κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, εκφράζοντας τη στήριξη στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων. Είχαν μάθει όμως κάτι και από τη συζήτηση που προηγήθηκε τις μέρες πριν από την εκδρομή. Από το ερέθισμα που έδωσαν όσα γράφονταν στην πρόσκληση της εκδρομής:

«Ηξερες ότι...

...η ΛΑΡΚΟ παράγει σιδηρονικέλιο, το οποίο μας χρησιμεύει για την κατασκευή ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, σωλήνων και άλλων μεταλλικών αντικειμένων, την κατασκευή κτιρίων, στις τηλεπικοινωνίες κ.ά.; Οτι το ορυκτό κοβάλτιο που περιέχεται μέσα στο σιδηρονικέλιο χρησιμοποιείται για την κατασκευή ipad και iphone;

... η ΛΑΡΚΟ απασχολεί περίπου 1.200 εργαζόμενους που δουλεύουν σε πολύ σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες, σε καζάνια με υψηλές θερμοκρασίες ή σε υπαίθρια μεταλλεία;

...η ΛΑΡΚΟ είναι μια επιχείρηση που είτε στα χέρια ιδιωτών παλιότερα, είτε στην ευθύνη του κράτους σήμερα, εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους για να αυξάνονται τα κέρδη των λίγων; Οτι τώρα θέλουν πάλι να την πουλήσουν σε επιχειρηματίες...

...το 1977 οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ έκαναν μια μεγάλη απεργία που κράτησε 110 μέρες; Απέναντί τους είχαν τον επιχειρηματία, το κράτος, την αστυνομία και όλα τα μεγάλα αφεντικά... Οι εργάτες όμως ήταν ενωμένοι, είχαν μεγάλη συμπαράσταση και νίκησαν!».

Και η πρόσκληση κατέληγε: «Ετσι και τώρα έχουν ξεκινήσει έναν μεγάλο αγώνα... Και εμείς είμαστε στο πλάι τους...».

Ετσι, τα παιδιά άκουσαν με ενδιαφέρον την ολοκλήρωση της ξενάγησης, όπου αναδείχθηκαν οι τεράστιες δυνατότητες που έχει η χώρα μας και η ΛΑΡΚΟ, για παραγωγή χρήσιμων προϊόντων για την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αλλά και οι προϋποθέσεις για να γίνει κάτι τέτοιο, δηλαδή να στραφεί ο αγώνας του εργαζόμενου λαού και των παιδιών του ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, που είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά φτώχεια, ανεργία, πολέμους, προσφυγιά και υποσκάπτει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Για να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν αυτοί που τον παράγουν και είναι οι πολλοί, και όχι οι λίγοι που ζουν μέσα στη χλιδή εκμεταλλευόμενοι τη δουλειά των πολλών.

«Η νέα γενιά έχει ιδανικά, μαζί με τους εργάτες, χωρίς αφεντικά!». Το σύνθημα αυτό φώναξαν όλα τα παιδιά μαζί, αφού ολοκληρώθηκαν οι δραστηριότητες που διοργανώθηκαν μετά την ξενάγηση στον οικισμό της ΛΑΡΚΟ. Συνδυάζοντας τη γνώση με το παιχνίδι, οι μαθητές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, σε σκιερό μέρος και με φόντο τη θάλασσα και το εργοστάσιο.

Οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ και του «Κόκκινου Αερόστατου», γρήγορα «έπιασαν δουλειά». Βάζοντας γάντια και τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, πήραν χαρτόνια, πινέλα, μπογιές και κόλλα, ανακατεύοντάς τα μαζί με σκουριά από το εργοστάσιο, σχηματίζοντας τα γράμματα της ΛΑΡΚΟ. Αμέσως μετά, κάθε παιδί πήρε από ένα γράμμα για να το χρωματίσει. Και στο τέλος, ζωγραφίζοντας το δικό τους πανό σε χαρτόνι, βάζοντας χρώμα σε σκίτσα παιδιών και φόντο το εργοστάσιο, κόλλησαν τα γράμματα με τη σειρά, σχηματίζοντας τη φράση: «Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργατών της ΛΑΡΚΟ».

Η ώρα είχε περάσει... Το πανό δεν είχε στεγνώσει ακόμα και είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης... Το άφησαν στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ που βοήθησαν σε όλες τις δραστηριότητες για να το βάλουν στην πύλη του εργοστασίου και να το δουν όλοι οι εργάτες...

Παράλληλα με τις δραστηριότητες των μικρών φίλων της ΚΝΕ, λίγο παραπέρα είχε σχηματιστεί η ομάδα των μεγαλύτερων παιδιών, φτιάχνοντας έναν κύκλο. Εκεί συζήτησαν για τη ΛΑΡΚΟ, την Ιστορία της και τους αγώνες των εργαζομένων, με τη βοήθεια της νουβέλας «Ο Αντώνης δε θα σχολάσει απόψε», που πρόσφατα επανεκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή», και της έκδοσης της Επιτροπής Περιοχής Αν. Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ «ΛΑΡΚΟ '77» που αναφέρεται στη μεγάλη νικηφόρα απεργία των 110 ημερών του 1977.

Στη διαδραστική παρουσίαση, με συζήτηση και ερωτήσεις, βοήθησαν σύντροφοι από το Γραφείο του Συμβουλίου Περιοχής Αν. Στερεάς - Εύβοιας της ΚΝΕ.

Συζητήθηκαν μια σειρά από πλευρές της ζωντανής εμπειρίας που εντυπωσίασαν τους μαθητές. Στα ερωτήματα και διλήμματα όπου έμπαινε ο Αντώνης, εργάτης στη ΛΑΡΚΟ κατά τη διάρκεια της απεργίας του 1977, που προβληματιζόταν για τη συμμετοχή του ή όχι στον αγώνα, και ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο από ατύχημα μέσα στο εργοστάσιο, καθώς χρησιμοποιήθηκε από την εργοδοσία για να σπάσει η απεργία, μπήκαν οι μαθητές.

«Τι έπρεπε να κάνει ο Αντώνης, να κοιτάξει μόνο τον εαυτό του ή να μιλάει και να αγωνιστεί με τους συναδέλφους του και να δώσει απάντηση στους προβληματισμούς του για την αδικία που ζούσε;». «Η γυναίκα του Αντώνη έκανε καλά που συμμετείχε στην απεργία των εργατών ή θα έπρεπε να κρατήσει ουδέτερη στάση και τελικά να ακολουθήσει τον άντρα της που διαφωνούσε με την απεργία;». Με αυτά και άλλα ερωτήματα, η συζήτηση «άναψε», οι μαθητές προβληματίστηκαν, σκέφτηκαν, απάντησαν, προσπάθησαν να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση των πρωταγωνιστών του βιβλίου, συνδυάζοντας τη σκέψη τους με την καθημερινότητα που ζουν οι ίδιοι και οι γονείς τους.

Η μεγαλύτερη συζήτηση άνοιξε στα τελικά ερωτήματα που ήταν: «Μπορεί τελικά ο Αντώνης - και κάθε εργαζόμενος - να σχολάει κάθε μέρα; Κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να γίνει αυτό;». Κόντρα στη μοιρολατρία και τη λογική τού «τίποτα δε γίνεται», αναδείχθηκε μέσα από τη διαδραστική βιβλιοπαρουσίαση η δύναμη των εργατών και του λαού, που μπορεί να αμφισβητήσει και να ανατρέψει το σύστημα της εκμετάλλευσης, εφόσον είναι ενωμένοι και πιστέψουν στην αστείρευτη δύναμη που έχουν. Αναδείχθηκε, μέσα και από την εμπειρία των αγώνων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, ο καθοριστικός ρόλος που παίζει το Κόμμα των εργατών, το ΚΚΕ και η Νεολαία του, η ΚΝΕ, σε αυτήν την προσπάθεια.

Με το τέλος των δραστηριοτήτων και των δύο ομάδων, όλοι οι μαθητές πήραν το αναμνηστικό τους! Ενα αυτοκόλλητο με το σύνθημα «Η νέα γενιά έχει ιδανικά, μαζί με τους εργάτες, χωρίς αφεντικά!» και ένα σκίτσο του αυτοκόλλητου σε μεγέθυνση, χωρίς χρώματα, για να το ζωγραφίσουν όπως αυτά θέλουν στο σπίτι τους. Αλλά και ένα μπουκαλάκι με τα υλικά που δουλεύουν οι εργάτες στο εργοστάσιο, γεμάτο με σκουριά και χώμα και δεμένο γύρω του ένα κράμα νικελίου!

Αλλά η εκδρομή δεν τελείωσε εκεί! Συνεχίστηκε με μπάνιο στη θάλασσα του Θεολόγου, όπου μικροί και μεγάλοι πήραν μια ανάσα δροσιάς!

Στο δρόμο της επιστροφής τα παιδιά ρωτούσαν: «Πότε θα ξανασυναντηθούμε;», «Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε περισσότερο τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και τα παιδιά τους που είναι συμμαθητές μας;», «Πότε θα ξανακάνουμε τέτοιες δραστηριότητες;».

Το ραντεβού ανανεώθηκε ήδη από το χώρο της εκδρομής! Στο 29ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ και την Παιδική Κατασκήνωση στο Στόμιο της Λάρισας, στις 17-18-19 Ιούλη!

Τη συμμετοχή τους στο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο ετοιμάζουν και οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ απ' όλη τη χώρα.

Στην Αττική έχουν τις δικές τους γωνιές στις μαθητικές εκδηλώσεις που διοργανώνει η ΚΝΕ με τίτλο «Αλλαξε τον κόσμο, το έχει ανάγκη», όπου συζητούν και ενημερώνονται για το πρόγραμμα και το περιεχόμενο του φετινού Διημέρου. Ανταμώνουν με συμμαθητές και φίλους, μιλούν για όλα όσα περάσανε τη φετινή χρονιά, ανταλλάσσουν εμπειρίες και δίνουν τα ραντεβού τους για την ιδιαίτερα φροντισμένη παιδική κατασκήνωση στο Στόμιο της Λάρισας.

Συντροφιά τους οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ έχουν ακόμα το http://www.aerostatostospiti.gr, την ιστοσελίδα του περιοδικού «το κόκκινο Αερόστατο», που γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα, αλλά συνεχίζει μαζί με το περιοδικό να συντροφεύει τα παιδιά και ανανεώνεται τακτικά. Στην ιστοσελίδα οι επισκέπτες μπορούν να δουν φωτογραφίες και να θυμηθούν προηγούμενα Διήμερα σε άλλες μεριές της Ελλάδας και όσοι συμμετείχαν σ' αυτά μπορούν να ψηφίσουν κιόλας, διαλέγοντας την καλύτερη στιγμή από τα Διήμερα των προηγούμενων χρόνων, κατά τη γνώμη τους.

Σε άλλες περιοχές, προετοιμάζοντας τη συμμετοχή τους στο Διήμερο, οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ συμμετέχουν σε όμορφες εκδρομές και γνωρίζουν την ιστορία, αλλά και την ομορφιά του τόπου τους. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι η συμμετοχή των μικρών φίλων της ΚΝΕ στην εκδρομή που διοργάνωσαν στη ΛΑΡΚΟ οι Οργανώσεις Εκπαιδευτικών Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ και οι Μαθητικές Οργανώσεις Στερεάς - Εύβοιας της ΚΝΕ (βλέπε δίπλα).

Αντίστοιχα στην Κρήτη, οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ πήγαν στον Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών, ένα μικρό διώροφο σπήλαιο μέσα στο καταπράσινο Αστρακιανό φαράγγι (ή φαράγγι του Καρτερού), κοντά στο Ηράκλειο. Επηρεασμένα απ' τα παραμύθια και τις ιστορίες που διάβασαν, τα παιδιά συζήτησαν αλλά και έγραψαν με αφορμή και τις σελίδες του «κόκκινου Αερόστατου», πήγαν στο πανέμορφο φαράγγι για να μάθουν τον τοπικό μύθο που θέλει νεράιδες να κατοικούν σε εκείνο το τόσο όμορφο μέρος.

Γύρω από το Νεραϊδόσπηλιο υπάρχουν πολλές πηγές που βγαίνει νερό, συνοδευόμενο από ένα ελαφρύ θόρυβο, κάτι σαν κλάμα, και μετά από κάθε νεροποντή τα νερά των πηγών θολώνουν. Αυτά τα φαινόμενα έκαναν τη φαντασία των ντόπιων να φτιάξει τον μύθο της νεράιδας που κλαίει. Ο μύθος του Νεραϊδόσπηλιου θέλει έναν νέο λυράρη να παίζει με τη λύρα του, τις νεράιδες να χορεύουν και εκείνος να ερωτεύεται μία απ' αυτές και να την παίρνει μαζί του. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν καλά και η νεράιδα επέστρεψε στο Νεραϊδόσπηλιο, όπου καθόταν και έκλαιγε...

Απαραίτητο συμπλήρωμα της εκδρομής για τα παιδιά ήταν και μια βουτιά στη θάλασσα μετά και κάπως έτσι «γέμισαν μπαταρίες», αλλά και ιδέες για τον διαγωνισμό travel vlog της ΚΝΕ που είναι σε εξέλιξη.