Associated Press

Δέκα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου και παρά τα τεράστια κέρδη από την παραγωγή πετρελαίου, τα παιδιά στην Αγκόλα συνεχίζουν να υποσιτίζονται...

Μέσα σε αυτή τη δεκαετία, το ΜPLA, από απελευθερωτικό μέτωπο έγινε κόμμα - μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που αποτελεί πυλώνα του ιμπεριαλιστικού συστήματος και συνέβαλε στην κερδοφορία του κεφαλαίου στη χώρα. Η Αγκόλα είδε την ένταξή της στον οργανισμό πετρελαιοπαραγωγών χωρών (ΟΠΕΚ), έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη αφρικανική πετρελαιοπαραγωγός χώρα και βυθίστηκε στους φρενήρεις ρυθμούς μίας αλματώδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, που φέτος προβλέπεται να φθάσει στο 12%. Επιπλέον, ξεκίνησαν τεράστια κατασκευαστικά έργα (που ανέλαβαν ως επί το πλείστον ξένες εταιρείες, κυρίως από την Κίνα), ενώ η κυβέρνηση του (επί περίπου 3,5 δεκαετίες Προέδρου της χώρας και ηγέτη του MPLA) Εδουάρδου Ντος Σάντος ανακοίνωσε φιλόδοξα προγράμματα ανάπτυξης και ανοικοδόμησης της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής νέων οδικών δικτύων, αεροδρομίων, σχολείων, νοσοκομείων, κατοικιών, ουρανοξυστών...

Ηδη μέσα σε μερικά χρόνια η Λουάντα μεταμορφώθηκε σε μία από τις ακριβότερες πρωτεύουσες του κόσμου, όπου ένα κιλό κατεψυγμένου βοδινού κρέατος κοστίζει 45 δολάρια, μία διανυκτέρευση σε μέτριο ξενοδοχείο αγγίζει τα 400 δολάρια και ένα κιλό ντομάτες πωλείται κοντά στα 16 δολάρια... Η Λουάντα του 2012 διαθέτει την επιφανειακή λάμψη που προσδίδουν κτίρια σύγχρονης αρχιτεκτονικής, πολυτελή ξενοδοχεία και εξεζητημένες κατασκευές οδικών κόμβων και έχει γίνει πόλος έλξης για χιλιάδες Ευρωπαίους - κυρίως Πορτογάλους - μορφωμένους εργαζόμενους που αναζητούν, ένεκα καπιταλιστικής κρίσης, μία καλύτερη ευκαιρία στην πρώην αποικία...

Την ίδια ώρα η Λουάντα αλλά και η υπόλοιπη χώρα κρύβουν στους κόλπους τους τεράστιες ταξικές, κοινωνικοοικονομικές αντιθέσεις. Η πλειοψηφία των περίπου 5.800.000 κατοίκων της πρωτεύουσας (αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του συνολικού πληθυσμού των 18,5 εκατομμυρίων) επιβιώνει με λιγότερο από δύο δολάρια τη μέρα. Ταλαιπωρείται επίσης, παρά την αλματώδη ανάπτυξη, από υψηλή ανεργία, που το 2010 μετρήθηκε στο 25%... Οι περισσότεροι Αγκολέζοι (περίπου τα 2/3 του πληθυσμού) δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υδροδότησης, αποχέτευσης (ακόμη και στη Λουάντα!), γεγονός που εξηγεί τα συχνά κρούσματα χολέρας. Το 90% των εργαζομένων ζει σε ακατάλληλες κατοικίες. Επιπλέον, παρά την οικοδόμηση νέων νοσοκομείων δεν παρέχονται ικανοποιητικές υπηρεσίες πρωτοβάθμιας Υγείας λόγω των μεγάλων ελλείψεων σε ειδικευμένο επιστημονικό και ιατρικό προσωπικό. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατασκευή αρκετών νέων σχολείων, που ωστόσο δε λειτουργούν γιατί δεν υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι...

Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά και από τις πολύωρες διακοπές στην ηλεκτροδότηση, παρά τη μεγάλη παραγωγή πετρελαίου στη χώρα...

Ολα αυτά τα προβλήματα, όπως είναι φυσικό, προκαλούν άλλα, όπως υψηλούς δείκτες μητρικής και βρεφικής θνησιμότητας με χαρακτηριστικό το γεγονός πως το 20% των παιδιών δεν προλαβαίνουν να γιορτάσουν τα πέμπτα τους γενέθλια και το 77,5% του παιδικού πληθυσμού υποσιτίζεται. Ομως, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα και για τον πληθυσμό των ενηλίκων, καθώς ο μέσος όρος ζωής των Αγκολέζων μετά βίας ξεπερνά τα 55 χρόνια. Μετά απ' αυτά δεν απορεί κανείς για την 148η θέση της Αγκόλας στη λίστα των 187 χωρών του ΟΗΕ με τους δείκτες ανθρώπινης ανάπτυξης...

Μπροστά σε όλα αυτά η κυβέρνηση του Εδουάρδου Ντος Σάντος αντιτείνει πως οι φιλότιμες προσπάθειες που λέει πως καταβάλλει δεν μπορούν να εξαλείψουν μονομιάς τα σοβαρότατα προβλήματα και την έλλειψη υποδομών που προκάλεσε ο 27ετής εμφύλιος πόλεμος. Το στέλεχος του ΜPLA Κάρλος Αλμπέρτου Φερέιρα Πίντου δήλωσε σχετικά στη νοτιοαφρικανική εφημερίδα «Μέιλ εντ Γκάρντιαν»: «Φυσικά και υπάρχει φτώχεια, αλλά φτώχεια υπάρχει και στη Δύση. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ υπάρχουν φτωχοί. Περάσαμε 27 συναπτά χρόνια εμφύλιας σύρραξης που κατέστρεψε όλη τη χώρα. Γι' αυτό 10 χρόνια δεν είναι αρκετά για να σβήσεις τη φτώχεια, αλλά θα πρέπει να σημειώσετε πως οι δείκτες ανάπτυξης βελτιώνονται συνεχώς».

Ωστόσο, δεν είναι σίγουρο πόση υπομονή μπορεί να κάνει το 50% (κατ' άλλους 70%) του αγκολέζικου λαού που ζει βυθισμένο στην απόλυτη ανέχεια βλέποντας μονίμως τους λίγους καπιταλιστές να γεύονται τους καρπούς της αλματώδους ανάπτυξης και να απολαμβάνουν τα πλούτη από τη σημαντική παραγωγή πετρελαίου, διαμαντιών και άλλων ορυκτών. Συνεπώς, όπως και παντού στον κόσμο, ο λαός, για να απολαύσει όλο τον κοινωνικό πλούτο που ο ίδιος παράγει απαραίτητη προϋπόθεση είναι να δυναμώσει η ταξική πάλη για να πάρει στα δικά του χέρια τα μέσα παραγωγής και να τα αξιοποιήσει για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.