ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 27 Μάη 2007
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ
Σκληρά παζάρια εντός και εκτός ΟΗΕ...

Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δε θα κριθεί το μέλλον μόνο του Κοσσυφοπεδίου...

Associated Press

Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δε θα κριθεί το μέλλον μόνο του Κοσσυφοπεδίου...
Σε γρίφο για γερούς λύτες εξελίσσεται η γενικότερη αντιπαράθεση Δύσης - Ρωσίας, με αιχμή του δόρατος και το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου. Η προώθηση του αμερικανο-γερμανικού σχεδίου απόφασης (πιστό αντίγραφο του σχεδίου Αχτισαάρι) έχει ξεκινήσει και επίσημα στα έδρανα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες να εντατικοποιούν τις πιέσεις τους (κυρίως...) προς τα μη μόνιμα μέλη του Σώματος. Προφανής (αλλά ιδιαίτερα δύσκολος) στόχος τους είναι να πετύχουν την ψήφιση του σχεδίου μέσα στον Ιούνη (μετά τη Σύνοδο του G-8 στο Πότσνταμ)...

Εντούτοις, δε θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός της ακόλουθης «πρωτοτυπίας» του αμερικανο-γερμανικού σχεδίου απόφασης: Δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη ανεξαρτησία, αλλά επιδιώκει ρητώς την ακύρωση όλων των προηγούμενων αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (και μαζί την καταστρατήγηση της Χάρτας Ηνωμένων Εθνών...). Κι αυτό, επειδή μόνο με την ακύρωση της απόφασης 1244 του '99, η οποία αναφερόταν σαφέστατα στη διατήρηση των σερβικών εδαφικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Κοσσυφοπέδιο, θα μπορέσει να «νομιμοποιηθεί διεθνώς» το δόλιο σχέδιο απόσχισης της επαρχίας από τη Σερβία... Επιπλέον, το αμερικανο-γερμανικό σχέδιο απόφασης επικαλείται το Κεφάλαιο 7 της Χάρτας του ΟΗΕ για να νομιμοποιήσει ενδεχόμενη ΝΑΤΟική στρατιωτική επιβολή της «λύσης», εφ' όσον αγριέψουν τα πράγματα σε Βελιγράδι και Πρίστινα....

Ομως, για να ψηφιστεί το αμερικανο-γερμανικό σχέδιο απόφασης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα πρέπει, πρώτα απ' όλα, να καμφθούν οι εντονότατες (και για ευρύτερους γεωπολιτικούς λόγους) αντιρρήσεις της Ρωσίας. Η Μόσχα άοκνα (μέχρι στιγμής...) επαναλαμβάνει: α) θα πρέπει να τηρηθούν ευλαβικά οι προηγούμενες αποφάσεις του ΟΗΕ για τα σερβικά κυριαρχικά δικαιώματα (όπως ξεκαθάρισε μεσοβδόμαδα στη Βιέννη ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν), β) να επαναληφθούν οι διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης από Βελιγράδι και Πρίστινα, γ) όποια λύση τελικώς βρεθεί για το Κοσσυφοπέδιο θα πρέπει να αποτελέσει φόρμουλα για την επίλυση και άλλων ανάλογων «εκκρεμοτήτων» π.χ. στον Καύκασο (Ν. Οσετία, Αμπχαζία κλπ.).

Τα φανερά «επιχειρήματα» προπαγάνδας ΗΠΑ - ΕΕ με στόχο την ψήφιση του σχεδίου απόφασης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν παρουσιάζουν την παραμικρή πρωτοτυπία. Περιορίζονται (όπως τα τελευταία επτά - οκτώ χρόνια) κυρίως σε «ξόρκια» του τύπου: α) «το Κοσσυφοπέδιο είναι μοναδική περίπτωση και ο καθορισμός του καθεστώτος δε θα αποτελέσει δεδικασμένο για άλλα διεθνή ζητήματα».β) «Δεν είναι εφικτή καμία λύση πλην της ανεξαρτησίας»...

Θα καταφέρουν, τελικά, ΗΠΑ και ΕΕ να πείσουν έστω την πλειοψηφία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ;

Το διπλωματικό παιχνίδι φαίνεται δύσκολο και σ' αυτό το πεδίο αφού, πέρα απ' τις γνωστές, σθεναρές (μέχρι στιγμής) ρωσικές, αλλά και κινεζικές αντιδράσεις στο σχέδιο ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, επιφυλάξεις εκφράζονται και μεταξύ των μη μόνιμων μελών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της φιλοαμερικανικής μουσουλμανικής ινδονησιακής κυβέρνησης, η οποία μολονότι θέλει να δείξει «συμμαχική σύμπνοια» στις ΗΠΑ και θρησκευτική αλληλεγγύη στους Κοσσοβάρους μουσουλμάνους (η Ινδονησία είναι η πολυπληθέστερη μουσουλμανική χώρα της υφηλίου) εμφανίζεται ιδιαίτερα διστακτική. Η Τζακάρτα ανησυχεί, δηλαδή, μήπως πέσει και η ίδια (αργά ή γρήγορα) θύμα της ιμπεριαλιστικής μηχανής που κατακερματίζει Χάρτα του ΟΗΕ, δικαιώματα εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής αυτοκυριαρχίας. Η επαρχία Ατσεχ και η επαρχία της δυτικής Παπούα (όπου δρα επίσης κίνημα αυτονομιστικό) θα μπορούσαν για γεωπολιτικούς λόγους - ενδεχομένως λιγότερο σημαντικούς από την περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου - να γίνουν ανεξάρτητα κρατίδια, εφ' όσον και όταν αυτό εξυπηρετήσει τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις Ουάσιγκτον - Βρυξελλών... Η Νότια Αφρική, ομοίως, θα μπορούσε να βρεθεί σε δύσκολη θέση με τη δημιουργία ενός αυτονομιστικού κινήματος π.χ. στην επαρχία Νατάλ (πατρογονική γη της φυλής των Ζουλού)...

Δύσκολα, όμως, είναι τα πράγματα και για αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Η Σλοβακία, για παράδειγμα, ανησυχεί για «κλωνοποίηση» της περίπτωσης του Κοσσυφοπεδίου στο νότιο τμήμα της χώρας, όπου υπάρχει ουγγρική μειονότητα (500.000 ατόμων). Η ΠΓΔΜ ανησυχεί (παρά την επίσημη πλήρη ευθυγράμμισή της με την πολιτική ΗΠΑ - ΕΕ) σε περίπτωση νέας ανάφλεξης της βίας από Αλβανούς αυτονομιστές που θα θεωρήσουν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου «καλή ευκαιρία» για ευρύτερο «βαλκανικό» ξεκαθάρισμα. Η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, όπου ο Σερβοβόσνιος πρωθυπουργός Μίλοραντ Ντότικ έχει επανειλημμένα φέρει θέμα διάλυσης της ομοσπονδίας και ανεξαρτησίας της σερβοβοσνιακής δημοκρατικής οντότητας. Η ουγγρική μειονότητα που ζει στη βόρεια σερβική επαρχία της Βοϊβοδίνας (σύμφωνα και με προ 2 μηνών δηλώσεις του Γερμανού πρέσβη στο Βελιγράδι!) θα μπορούσε να διεκδικήσει «μέλλον» ανάλογο με εκείνο ενός «ανεξάρτητου» Κοσσυφοπεδίου.

Η λίστα των πιθανοτήτων «κλωνοποίησης» ενός ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου θα μπορούσε να βρει έδαφος και στην ευρωπαϊκή «Δύση». Π.χ., στην Ισπανία όπου δρα το αυτονομιστικό κίνημα των Βάσκων, ή στη Βρετανία με την ανεξαρτησία της Σκοτίας ή της Ουαλίας. `Η στη Γαλλία με το κίνημα αυτονομιστών στην Κορσική... Δεν είναι έτσι τυχαίο ότι στην τελευταία Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ δεν υποστηρίχτηκε ανεπιφύλακτα το σχέδιο Αχτισαάρι, αλλά μία απόφαση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που θα διευθετεί την υπόθεση... Ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις σαφώς και υπάρχουν μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Ωστόσο, στη δεδομένη φάση, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες φέρονται αποφασισμένα να ανοίξουν ξανά τον «ασκό του Αιόλου» όχι μόνον πάνω απ' τα Βαλκάνια, αλλά και όπου αλλού αυτό εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους...


Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ


Η λαϊκή αντίσταση στη Μέση Ανατολή

Η δραματική κρίση στην Παλαιστίνη οξύνθηκε ξανά στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης αιματηρής αντίστασης των Ιρακινών και της ξαφνικής περίεργης ένοπλης σύγκρουσης στο Λίβανο από πρωτοεμφανιζόμενη άγνωστη οργάνωση. Οι πιέσεις που δέχεται ο λαός της Παλαιστίνης είναι ισχυρές από ισχυρές δυνάμεις της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Η πολιτική που ασκούν κινείται στην παλιά δοκιμασμένη γραμμή του «διαίρει και βασίλευε». Επιλέγουν ως συνομιλητές εκείνους που εκάστοτε θεωρούν περισσότερο προσεγγίσιμους στους οποίους δίνουν παρασκηνιακά ανεπίσημες και μη δεσμεύσιμες υποσχέσεις. Είναι μια παλιά ιστορία δημιουργίας διχασμού με όπλο ακόμη και την ποσότητα, ποιότητα και τρόπο που δίνεται η εκάστοτε γλίσχρα βοήθεια στο καθημαγμένο παλαιστινιακό λαό. Στο αισχρό παιχνίδι φαίνεται να συμμετέχουν αντιδραστικά καθεστώτα και πολιτικοί αραβικών κρατών. Ολοι βλέπουν την Παλαιστίνη ως προνομιακό χώρο προώθησης των επιμέρους συμφερόντων τους στη Μέση Ανατολή ακόμη και στο εσωτερικό πλαίσιο συμμαχιών και φίλιων προς αυτούς δυνάμεων. Αυτός είναι π.χ. ο ρόλος ΗΠΑ, Γαλλίας και άλλων εταίρων όπως η ελληνική αστική τάξη.

Οι επιδιώξεις αυτές δημιουργούν και επιτείνουν βαθιές ανησυχίες και εντάσεις στους Παλαιστινίους από τη βάση έως την κορυφή, από το λαϊκό κίνημα έως την πολιτική τους έκφραση στις ΦΑΤΑΧ και ΧΑΜΑΣ. Το Ισραήλ επιχειρεί να βαθύνει κάθε διχαστικό γεγονός στις τάξεις των Παλαιστινίων με μια φαινομενική διπλωματική κίνηση προς εκείνη την παλαιστινιακή πλευρά που θεωρεί πιο ευάλωτη. Αυτό το συνδυάζει με πολεμικές επιθέσεις στα πεινασμένα κι εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα προσπαθώντας να δημιουργήσει συνθήκες υποταγής. Εδώ πρόκειται για μια αιματηρή εφαρμογή του «διαίρει και βασίλευε» ευθυγραμμισμένη και προσαρμοσμένη σ' αυτή των ευρωατλαντιστών. Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι η πείνα κι ο αιματηρός κατατρεγμός είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι. Εξαιτίας τους έπεσαν κράτη και δυναστείες. Από αυτή την άποψη είναι άξιο να θαυμάζει κανείς τη συνεχιζόμενη αντίσταση υποταγής των Παλαιστινίων. Είναι άξιο να επισημαίνεται ότι το άθλιο καθεστώς του Ισραήλ κατακρατά τα χρήματα των Παλαιστινίων που προέρχονται από τις εξαγωγές προϊόντων τους για να μπορέσουν να ζήσουν. Εδώ ακριβώς γίνεται φανερό το πόσο ο ηρωισμός του παλαιστινιακού λαού χρειάζεται μια ανώτερη πολιτική ποιότητα στη βάση της εσωτερικής λαϊκής ενότητας και του διεθνικού αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού.

Οι δύο αυτές αλληλένδετες πλευρές είναι αρκετά δύσκολες, αλλά εφικτές. Δημιουργούνται στη βάση της κοινωνικής ισότητας και της διεθνικής επικοινωνίας με όμορα αλλά και ευρύτερα εργατο-λαϊκά κινήματα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Η επιτυχία τους στηρίζεται σ' ένα σταθερό πολιτικό πρόγραμμα απαλλαγμένο από επαμφοτερίζουσες απόψεις πολιτικού οπορτουνισμού. Εχει αναφερθεί επανειλημμένα στη στήλη η ανάγκη απαλλαγής των λαών της Μέσης Ανατολής, από τον πολιτικό εναγκαλισμό θρησκευτικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων, από την πολιτική εξουσία κάθε θρησκευτικού συναισθήματος του λαού μόνο σε ψυχολογικές ιστορικές ανάγκες. Ισως αυτό να φαντάζει ως ανέφικτο όνειρο στη Μέση Ανατολή. Ομως, όσο τα πολιτικο-θρησκευτικά ιερατεία θα επικρατούν τόσο στο Ισραήλ όσο και στους αραβικούς λαούς, η ιμπεριαλιστική κατοχή θα συνεχίζεται. Οι λαϊκές αντιστάσεις θα εξακολουθήσουν να είναι ηρωικά ολοκαυτώματα των υποταγμένων κι όχι νικηφόρα αποτελέσματα του λαϊκού κινήματος.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ