ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 27 Απρίλη 2019 - Κυριακή 28 Απρίλη 2019
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει τη δημοσίευση των παρεμβάσεων από τη σημαντική εκδήλωση που πραγματοποίησαν οι ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Νομική Σχολή Αθηνών, στις 4/4, με κεντρικό ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, και θέμα «Οι θέσεις του ΚΚΕ στον αντίποδα της αντιδραστικής πολιτικής στη Δικαιοσύνη - Το παράδειγμα της δίκης της Χρυσής Αυγής».

Στο φύλλο αυτό δημοσιεύουμε τις παρεμβάσεις του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιου ευρωβουλευτή του Κόμματος, με θέμα το Σύνταγμα και το Δίκαιο στο σοσιαλισμό, όπως επίσης την παρέμβαση της Μαρίνας Λαβράνου, μέλους του Τμήματος Λαϊκών Ελευθεριών και Δικαιοσύνης της ΚΕ του ΚΚΕ, δικηγόρου, με θέμα τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.





Εχουμε σχέδιο για το σήμερα και το αύριο

Η παρέμβαση του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιου ευρωβουλευτή, στην πρόσφατη εκδήλωση της ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Δεν είναι λίγοι αυτοί που όταν συζητάμε μαζί τους συμφωνούν με πολλά σημεία της κριτικής μας για τη σημερινή κατάσταση, αλλά αμφιβάλλουν αν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Οταν γίνεται ουσιαστική συζήτηση για το αστικό Σύνταγμα, είναι αρκετοί αυτοί που κατανοούν ότι πίσω από τις διακηρύξεις για την τυπική ισότητα των πολιτών κρύβεται η δικτατορία του κεφαλαίου, η ουσιαστική ανισότητα ανάμεσα στους ελάχιστους, που είναι οι ιδιοκτήτες των βιομηχανικών ομίλων, των τραπεζών, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και σε όλους εμάς, τους μισθωτούς και τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Προβληματίζονται όμως αν υπάρχει άλλος δρόμος και αρκετοί στο χώρο της Δικαιοσύνης ρωτούν συγκεκριμένα ποιος θα είναι ο ρόλος των νομικών, των δικηγόρων, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη του Σοσιαλισμού.

Η δύναμη της εργατικής εξουσίας η συμμετοχή των εργαζόμενων

Σήμερα, με βάση το Πρόγραμμά μας, μπορούμε να αποδείξουμε ότι το σύνθημα «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός» δεν είναι μια ευχή, κενή περιεχομένου. Μπορούμε να φωτίσουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουμε πολύ καλύτερα, να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας, αν η εργατική τάξη, ο λαός, πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.

Στο σοσιαλισμό θα αλλάξει ριζικά ο σκοπός της παραγωγής, θα σχεδιάζουμε κεντρικά - επιστημονικά την οικονομική δραστηριότητα, με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς η κύρια παραγωγική δύναμη, ο εργαζόμενος άνθρωπος.

Στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας το σοσιαλιστικό Δίκαιο θα κατοχυρώσει το δικαίωμα στη σταθερή εργασία, στην Υγεία, στη μόρφωση, στην ψυχαγωγία.

Ομως ο δρόμος προς την κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι μια ευθεία χωρίς εμπόδια, χωρίς κινδύνους ιστορικού πισωγυρίσματος, όπως μας δίδαξε ο 20ός αιώνας.

Για να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει το εργατικό κράτος, απαιτείται η ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων, απαιτείται η συνεχής προσπάθεια να αποκτούν οι εργαζόμενοι διοικητικές ικανότητες και να ανυψώνεται το μορφωτικό τους επίπεδο.

Τους στόχους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν μπορούν να τους υλοποιήσουν οι σημερινοί θεσμοί του αστικού κράτους, ενός κράτους που όλες οι λειτουργίες του υπηρετούν τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Η εργατική εξουσία πρέπει να εκπληρώσει μια δύσκολη οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική αποστολή και γι' αυτό πρέπει να αξιοποιήσει την ισχυρή δύναμη που διαθέτει. Ποια είναι αυτή η δύναμη; Είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι όταν συμμετέχουν ενεργά στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων.

Απαιτείται με άλλα λόγια μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας και οργάνωσης της κοινωνίας. Ποιο θα είναι το θεμέλιό της;

Θα είναι η Συνέλευση των εργαζόμενων σε κάθε παραγωγική μονάδα, κάθε κοινωνική υπηρεσία, κάθε παραγωγικό συνεταιρισμό. Στη Συνέλευση θεμελιώνεται η δυνατότητα κάθε εργαζόμενου να εκλέγει αντιπροσώπους, να τους ανακαλεί, να ελέγχει και να αποδίδει ευθύνες για όλα τα προβλήματα.

Οποιος παραβιάζει το ποινικό και πειθαρχικό Δίκαιο του Σοσιαλισμού μπορεί να χάσει για ένα διάστημα το εκλογικό του δικαίωμα.

Τα αντιπροσωπευτικά όργανα εξουσίας στο σοσιαλισμό συγκροτούνται μέχρι την κορυφή, δηλαδή από τα Εργατικά Συμβούλια των παραγωγικών μονάδων στα Περιφερειακά Συμβούλια και τελικά στο Ανώτατο Οργανο Εργατικής Εξουσίας, που θα έχει πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, διοικητικές, τις οποίες θα ασκεί με οργανωμένα επιστημονικά επιτελεία.

Σε όλα τα επίπεδα εξουσίας ανήκει η απονομή της Λαϊκής Δικαιοσύνης και η οργάνωση περιφρούρησης της επανάστασης. Φυσικά, οι ευθύνες των οργάνων θα ιεραρχούνται αντίστοιχα.

Γνωρίζουμε από την ιστορία των ανατροπών του 20ού αιώνα ότι αυτή η προσπάθεια είναι δύσκολη. Πλήθος παραγόντων μπορεί να οδηγήσει στην παραβίαση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της σοσιαλιστικής συνταγματικής νομιμότητας. Δεν είναι μόνο η συνειδητή αντεπαναστατική δράση στο εσωτερικό και από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Υπάρχουν οι υποκειμενικές ανεπάρκειες της εκάστοτε εργατικής εξουσίας, της πρωτοπορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, και οι καθυστερήσεις στην ωρίμανση της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων.

Το νομικό εποικοδόμημα καθορίζεται αλλά και επιδρά στην προώθηση των αλλαγών στην οικονομία

Επίσης, το νομικό εποικοδόμημα ασφαλώς καθορίζεται από την οικονομική βάση της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα επιδρά στην προώθηση των αλλαγών στην οικονομία.

Γι' αυτό έχει σημασία το νομοθετικό πλαίσιο στο σοσιαλισμό να εφαρμόζεται αυστηρά, να διορθώνεται και να συμπληρώνεται με βάση τις νέες ανάγκες, που γεννά η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Επομένως, οι νομικοί επιστήμονες, οι δικαστές και οι δικηγόροι έχουν να επιτελέσουν σοβαρό έργο στην αποτελεσματική εφαρμογή και στην έρευνα των νέων προβλημάτων του σοσιαλιστικού Δικαίου, ώστε να επεκτείνονται και να βαθαίνουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Εμείς δεν υιοθετούμε απλοϊκές προσεγγίσεις που υποτιμούν τη συνεχή επιστημονική προσπάθεια, η οποία χρειάζεται για να αναβαθμίζεται ο κεντρικός σχεδιασμός και να αντιμετωπίζει νέα σύνθετα προβλήματα η Δικαιοσύνη της εργατικής εξουσίας.

Ασφαλώς, σ' αυτήν την προσπάθεια οργάνωσης της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού, δε θα ξεκινήσουμε από το μηδέν. Στηριζόμαστε στις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του μαρξισμού - λενινισμού και στην πλούσια - θετική και αρνητική - πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού μέχρι τις ανατροπές στην αρχή της δεκαετίας του '90.

Υπάρχει πλούσια πείρα που αξίζει να μελετήσετε από τις εκδόσεις μας, από το πρώτο Σοβιετικό Σύνταγμα, που αναγνώριζε ως βασικό πυρήνα της εκλογής αντιπροσώπων την κάθε παραγωγική μονάδα, μέχρι τις αλλαγές, τα λάθη που έγιναν αργότερα σε διάφορες φάσεις και υπονόμευσαν την προσπάθεια εδραίωσης κοινωνικής ιδιοκτησίας στο σύνολο της παραγωγής.

Εκτός από την ιστορική πείρα των Σοβιέτ που εμφανίστηκαν πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, υπάρχει επίσης η πείρα των λαογέννητων θεσμών στην Ελλάδα την περίοδο του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, όπως ο Κώδικας Ποσειδώνας, το πρώτο νομοθέτημα που ανέδειξε τη Γενική Συνέλευση των κατοίκων στα χωριά και στις πόλεις ως βασικό φορέα διακυβέρνησης και πρόβλεψε την απονομή δικαιοσύνης από τα λαϊκά δικαστήρια.

Ολα αυτά, σύντροφοι και φίλοι, δεν τα αναφέρουμε ούτε μόνο για να διδαχθούμε από την Ιστορία, ούτε γιατί περιμένουμε παθητικά να έρθει μια μεγάλη μέρα. Ξεκαθαρίζουμε ότι ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε, έχουμε επεξεργαστεί σχέδιο και πρόγραμμα για σήμερα και αύριο, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του Σοσιαλισμού.

Σημαδεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και δίνουμε καθημερινά τη μάχη να τους χαλάσουμε τα σχέδια, να οργανώσουμε τη λαϊκή αντεπίθεση σε κάθε χώρο δουλειάς και κάθε γειτονιά.

Τον ίδιο εχθρό αντιπαλεύουμε αταλάντευτα 100 χρόνια τώρα, από τα πέτρινα χρόνια όπου στα στρατοδικεία του 1949 οι σύντροφοί μας δήλωναν «Δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας, ούτε το κράτος σας», μέχρι σήμερα, που δίνουμε τη μάχη για «Συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών» απέναντι στη μαφία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ.

Οι εκλογές που έρχονται είναι μια καλή ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, να τα δώσουμε όλα στις μέρες που απομένουν για να βγει πιο δυνατό το ΚΚΕ.

Καλούς αγώνες, σύντροφοι και φίλοι.


Με τον νέο Ποινικό Κώδικα ενισχύεται ο σκληρός πυρήνας των κατασταλτικών μέτρων σε βάρος των λαϊκών ελευθεριών

Η παρέμβαση της Μαρίνας Λαβράνου, μέλους του Τμήματος Λαϊκών Ελευθεριών και Δικαιοσύνης της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση της ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Οι αλλαγές που προτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αποτυπώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο:

Τη δέσμευση της κυβέρνησης να προχωρήσει μια σειρά μέτρα για την καλύτερη προσαρμογή του αστικού κράτους στις νέες συνθήκες, αφενός εξασφαλίζοντας τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική σταθερότητα - γι' αυτό και η έναρξη της διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρησης - και αφετέρου κάνοντας πιο αποτελεσματικό το «μαστίγιο» του αστικού κράτους, όπως αυτό προσδιορίζεται μέσα από τον Ποινικό Κώδικα, ενσωματώνοντας και την αντίστοιχη ευρωπαϊκή νομοθεσία. Πατώντας ταυτόχρονα στα υπαρκτά και οξυμένα προβλήματα υπερσυμφόρησης ακροατηρίων και φυλακών και στο γεγονός ότι αποτελεί κοινή παραδοχή τόσο σε αστικά κόμματα και ΜΜΕ όσο και στον αστικό ακαδημαϊκό κόσμο η ανάγκη εκσυγχρονισμού του Ποινικού Κώδικα και της ποινικής δικονομίας στην παραπάνω κατεύθυνση. Γι' αυτό και οι όποιες αντιδράσεις από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα αφήνουν στην άκρη το κύριο, την αλλαγή δηλαδή του Ποινικού Κώδικα και της ποινικής δικονομίας στην αντιδραστική κατεύθυνση της περαιτέρω ποινικοποίησης και περιστολής των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Αλλά αποτυπώνουν και την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ντύσει τις αντιδραστικές αλλαγές με προοδευτικό μανδύα, είτε καταργώντας την «κουκούλα» ως επιβαρυντική περίσταση είτε με την εισαγωγή μέτρων όπως η μετατροπή της πολιτικής αγωγής σε «παράσταση προς υποστήριξη της κατηγορίας» είτε με την κατάργηση του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου. Ειδικά το τελευταίο προβάλλεται ως τομή για την αντιμετώπιση κοινωνικών αδικιών. Είναι όμως πιθανό τελικά να ευνοηθούν οι πραγματικοί καταχραστές του Δημοσίου καθ' όσον θα παύσει η ποινική δίωξη στις εκκρεμείς δίκες. Η εξαίρεση των εργαζομένων από τον εν λόγω νόμο θα έπρεπε να γίνει με ξεχωριστή τροποποίηση - διάταξη, καθώς και με παράλληλο εκσυγχρονισμό των επαπειλούμενων ποινών που είναι πράγματι εξοντωτικές.

Προκύπτουν κίνδυνοι για τα λαϊκά δικαιώματα

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή επεσήμανε τους κινδύνους που προκύπτουν από τις αλλαγές για τις λαϊκές ελευθερίες και τα δικαιώματα, για το εργατικό - λαϊκό κίνημα που παλεύει, για κάθε άνθρωπο εντέλει που σύρεται άδικα στα δικαστήρια, τονίζοντας ότι δεν είναι μια εξέλιξη που αφορά μόνο ειδικούς.

Κίνδυνοι που απορρέουν:

Πρώτον, από την εισαγωγή των θεσμών της ποινικής διαπραγμάτευσης, της ποινικής διαταγής και την επέκταση του θεσμού της ποινικής συνδιαλλαγής, που εφαρμόζονται κατά κόρον στις «διαβολικά καλές» ΗΠΑ. Με τη θεσμοθέτησή τους:

-- Καθιερώνεται ένα παζάρι για το ύψος της ποινής ανάμεσα σε εισαγγελέα και κατηγορούμενο, πίσω από κλειστές πόρτες, και έτσι το κοινωνικό ζήτημα της διερεύνησης της τέλεσης αξιόποινης πράξης και της τιμωρίας της γίνεται ατομική υπόθεση του κατηγορουμένου.

-- Παραβιάζεται το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο υποκριτικά στο νέο Κώδικα καθιερώνεται ρητά. Με την ποινική διαταγή ειδικά δίνεται η δυνατότητα για καταδικαστική απόφαση σε βάρος του χωρίς την υποχρέωση τήρησης ακροαματικής διαδικασίας και χωρίς την υποχρέωση κλήτευσής του αν θεωρηθεί ότι το αποδεικτικό υλικό είναι αρκετό. Το τεκμήριο της αθωότητας περιστέλλεται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες με σειρά αποφάσεων και μέτρων σε επίπεδο ΕΕ και διεθνώς.

-- Θίγονται συνταγματικές αρχές όπως η αρχή της δημοσιότητας, της αμεσότητας, της προφορικότητας, αλλά και της διαφάνειας, η αρχή ανεύρεσης της αλήθειας.

-- Ακόμα και η συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας αποτελεί «άδειο πουκάμισο», καθώς υπάρχει πείρα με όμοιες καταστάσεις που κρίνονται ανόμοια, βάσει διαφόρων παραγόντων που ουδεμία σχέση έχουν τυπικά με την επιμέτρηση της ποινής, όπως η φυλετική καταγωγή του κατηγορουμένου και η κοινωνικοοικονομική του θέση. Οι έχοντες τη δυνατότητα για ακριβή και πολυτελή υπεράσπιση θα μπορούν ευχερέστερα να αξιολογούν αν τους συμφέρει μια συμφωνία ή να προχωρήσουν σε δίκη, ενώ οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα αντιμετωπίζουν τη δήθεν «λύση» των «φασόν» ομολογιών ενώπιον του εισαγγελέα, προκειμένου να αποφύγουν περαιτέρω δικαστικές δαπάνες που αδυνατούν να καλύψουν, μπαίνοντας έτσι σε ένα τεράστιο εκβιαστικό δίλημμα. Είναι δε προκλητικό ότι με την ποινική συνδιαλλαγή στις περιπτώσεις οικονομικών αδικημάτων κακουργηματικού χαρακτήρα, και σε χρόνο μεταγενέστερο της άσκησης ποινικής δίωξης, δηλαδή αφού πιαστεί ο υπαίτιος με τη γίδα στην πλάτη, προβλέπεται η δυνατότητα επιβολής συμβολικής ποινής (η οποία δεν εκτίεται) στο βαθμό που αποκατασταθεί η οικονομική ζημιά. Και την ίδια στιγμή δεν γίνεται καμία ρητή πρόβλεψη για τους χιλιάδες εργαζόμενους που σύρονται για κακουργηματικές υπεξαιρέσεις, οι οποίοι και φυσικά αδυνατούν να επιστρέψουν πίσω τα χρήματα που έλαβαν ως μισθούς καθ' όλο το χρονικό διάστημα που εργάστηκαν.

Δεύτερον, με τη νέα διατύπωση του άρθρου 187 ΠΚ υποβιβάζεται η διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης σε επιβαρυντική περίσταση της ένταξης, γεγονός που συνεπάγεται μικρότερη ποινή και αποτελεί ξεκάθαρο δωράκι στους υπόδικους χρυσαυγίτες για να πέσει στα μαλακά η ηγεσία, η κατεξοχήν υπεύθυνη δηλαδή.

Τρίτον, αντί να καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον τρομονόμο 187Α, θέση που είχε ως αντιπολίτευση, διατηρεί τα αυξημένα όρια ποινών, τη ρύθμιση του ατομικού τρομοκράτη. Η κατρακύλα όμως δεν σταματά εκεί, θεσπίζεται και η ποινικοποίηση της στρατολόγησης που είχε ανακοινωθεί το καλοκαίρι 2017, αλλά η κυβέρνηση δεν προχώρησε τότε στη νομοθέτησή της υπό την πίεση των αντιδράσεων.

Τέταρτον, διατηρείται και ενισχύεται ολόκληρος ο σκληρός πυρήνας των κατασταλτικών ποινικών διατάξεων του αστικού κράτους, που στρέφεται σε βάρος των λαϊκών ελευθεριών, είτε με την αύξηση ποινών είτε με την ενίσχυση ως προς τον χαρακτηρισμό αδικημάτων. Και όλα αυτά ενώ η γενική κατεύθυνση των αλλαγών είναι μείωση ποινών και αποχαρακτηρισμός αξιόποινων πράξεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο άρθρο 189ΠΚ (Διατάραξη της κοινής ειρήνης) προσθέτει περίπτωση με ποινή φυλάκισης έως δύο έτη ή χρηματική ποινή για όποιον, χωρίς να διαταράσσει την κοινή ειρήνη, εμποδίζει αυθαίρετα ή διαταράσσει σοβαρά μια νόμιμη συλλογική εκδήλωση με σκοπό τη ματαίωσή της (αν ίσχυε θα μπορούσε να διωχθεί π.χ. η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στο συνέδριο της ΓΣΕΕ). Επιπλέον, προβλέπεται δίωξη για διατάραξη δικαστικών συνεδριάσεων (168Α ΠΚ). Καταργείται δηλαδή η αναφορά στους πλειστηριασμούς στο 334 παρ.3 ΠΚ, για να διατηρηθεί από την πίσω πόρτα.

Πέμπτον, πρόκληση αποτελεί αφενός η αλλαγή του άρθρου 336 για τον βιασμό, καθώς όχι μόνο δεν στοιχειοθετείται ως βασικό στοιχείο η «έλλειψη συναίνεσης εκ μέρους του θύματος», αλλά περιορίζεται το ζήτημα της απειλής μόνο αν υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή. Αφετέρου δε η κατάργηση της ποινικής ρύθμισης για τα εγκλήματα με ρατσιστικό κίνητρο.

Να μην περάσουν οι αντιδραστικές ρυθμίσεις

Γι' αυτό και το Κόμμα μας κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή τα νέα σχέδια.

Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τους προοδευτικούς δικηγόρους και νομικούς να είναι σε ετοιμότητα, να κάνουν υπόθεσή τους:

-- Να μην περάσουν οι αντιδραστικές ρυθμίσεις της ποινικής διαπραγμάτευσης, διαταγής και συνδιαλλαγής, που παραβιάζουν κατάφωρα τα δικαιώματα των κατηγορουμένων.

-- Να καταργηθούν ο τρομονόμος και όλες οι διατάξεις που παρεμποδίζουν και καταστέλλουν λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες.

-- Να εξασφαλιστούν σύγχρονες συνθήκες κράτησης ώστε να αντιμετωπιστεί η έξαρση του εγκλήματος μέσα στις φυλακές.

-- Να προχωρήσουν οι προσλήψεις και η στελέχωση των δικαστηρίων, των φυλακών, του συνόλου των υποδομών, ώστε να υπάρχει ουσιαστική επιτάχυνση της δίκης αλλά και αποτελεσματική επανένταξη όσων εκτίουν την ποινή τους.

Και ταυτόχρονα να φωτίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις της ουσιαστικής αντιμετώπισης του εγκλήματος. Οτι η φτώχεια, η ανεργία, το οργανωμένο έγκλημα, το λαθρεμπόριο όπλων, ναρκωτικών και καυσίμων, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, η εμπορία ανθρώπων και η πορνεία είναι φαινόμενα σύμφυτα με τον καπιταλισμό, πηγάζουν από τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, όπου νόμος είναι το κυνήγι του κέρδους για τους μονοπωλιακούς ομίλους, για το κεφάλαιο. Γι' αυτό και δεν χωράει γιατρειά, παρά μόνο ανατροπή του.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ