Οποία υποκρισία. Οι διαπρύσιοι κήρυκες της «ελεύθερης αγοράς», οι αδιάλλακτοι πολέμιοι του «κρατισμού», για να δικαιολογήσουν την εν ψυχρώ κλοπή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία, σαν τους άρπαγες και χωρίς να ενημερώσουν καν τις διοικήσεις των Οργανισμών, «κούρεψαν» στα πλαίσια της συμφωνίας του PSI, επικαλούνται σήμερα ένα νόμο, που δίνει τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση και στην ΤτΕ, να χρησιμοποιούν κατά το δοκούν περιουσιακά στοιχεία των ΝΠΔΔ, που έχουν προέλθει από εισφορές των εργαζομένων.
Είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι φορείς της αστικής τάξης, που επί δεκαετίες μας πιπίλιζαν το μυαλό, για το πόσο καλή είναι η «απελευθέρωση» του τραπεζικού συστήματος, η οποία άρχισε το 1986 από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η οποία, «απελευθέρωσε» το πιστωτικό σύστημα της χώρας από το σφικτό κρατικό εναγκαλισμό... Και πραγματικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, «απελευθερώθηκε» το τραπεζικό σύστημα. Για την ακρίβεια απελευθερώθηκε η ληστρική ορμή του τραπεζικού κεφαλαίου, να καταδυναστεύσει τις ζωές εκατομμυρίων εργαζόμενων, μέσω των ακριβών δανείων, των μηδενικών καταθετικών επιτοκίων και της ραγδαίας επέκτασης του «πλαστικού χρήματος».
Αλλά - καταραμένη αφηρημάδα - οι γνήσιοι «αντικρατιστές» μας, δεν προέβλεψαν και την «απελευθέρωση» των αποθεματικών των ΝΠΔΔ, με την έννοια να αποφασίζουν οι διοικήσεις τους και μόνο για το πού και πώς θα τοποθετούν τα διαθέσιμά τους. Λόγω... αβλεψίας προφανώς, τα αποθεματικά των ΝΠΔΔ, παρέμειναν υπό τον... σφικτό κρατικό εναγκαλισμό, ή ακριβέστερα στη διάθεση της εκάστοτε αστικής κυβέρνησης, για το πώς θα τα χρησιμοποιήσει προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων.
Βλέπεις, η αφηρημάδα τους πιάνει όταν πρόκειται για λεφτά του λαού. Και φροντίζουν να πάνε στο κεφάλαιο.
Και έχουν το θράσος οι αχρείοι να επικαλούνται σήμερα έναν επαίσχυντο νόμο, για να κάνουν μια απροσχημάτιστη κλοπή χρημάτων των εργαζομένων. Αυτή είναι τελικά η αστική πολιτική. Φτιάχνουν νόμους για να ενισχύουν την πλουτοκρατία.
Μπορεί να μη γνωρίζουμε ποιο είναι το πραγματικό βάθος της «κόντρας» που, σύμφωνα με τα αστικά ΜΜΕ, έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης Παπαδήμου για την «απελευθέρωση» της αγοράς του ταξί, ένα πάντως μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά: Η διατήρηση στην επιφάνεια της «σύγκρουσης» μεταξύ υποστηρικτών της «πλήρους και απόλυτης απελευθέρωσης» και της «απελευθέρωσης με αρχές και προϋποθέσεις» αποτελεί μια πολύ βολική μέθοδο για να χαθεί η ουσία του ζητήματος.
Πρώτο, ότι η αξία των αδειών ταξί, ενός περιουσιακού στοιχείου που αποκτήθηκε στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων με πολύ σκληρή δουλειά, από τις 200.000 ευρώ που έφτασε στην Αθήνα κάποια στιγμή το 2008, σήμερα μετά βίας αγγίζει τις 60.000 ευρώ. Αποτέλεσμα τόσο της διαρκούς κατρακύλας που ακολουθούν τα τελευταία 3 χρόνια το σύνολο των εγχώριων αξιών - προϊόντων, υπηρεσιών, ακίνητης περιουσίας και φυσικά της εργασίας - λόγω οικονομικής κρίσης, αλλά και εξαιτίας της επερχόμενης «απελευθέρωσης».
Δεύτερο και σημαντικότερο, ότι όλες οι «διαφορετικές» εκδοχές της «απελευθέρωσης» που οι αρμόδιοι υπουργοί έχουν παρουσιάσει - Ρέππας, Ραγκούσης, Βορίδης - στο μόνο ζήτημα που ουσιαστικά διαφοροποιούνται αφορά το χρόνο κατά τον οποίο η μεγάλη μάζα των σημερινών αυτοαπασχολούμενων του κλάδου, θα μετατραπεί σε φτηνό εργατικό δυναμικό των μεγάλων εταιρειών. Προφανώς και εδώ εμπλέκονται συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που προωθούνται από τη μία ή την άλλη εκδοχή, αλλά το γεγονός ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κάνει δεκτά και τα τρία διαφορετικά νομοσχέδια, δείχνει ότι και τα τρία ικανοποιούν εξίσου τον στόχο της παράδοσης του κλάδου στους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Συνεπώς, όλη η «φιλολογία» που αναπτύσσεται για το ποιας μορφής «απελευθέρωση» είναι καλύτερη αφορά - προς το παρόν τουλάχιστον - μόνο το εσωτερικό των αστικών κομμάτων της συγκυβέρνησης και την επιδίωξη των εκάστοτε υπουργών του τομέα των μεταφορών για το πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα και ποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες που ενδιαφέρονται να επενδύσουν στο συγκεκριμένο κλάδο πάντα σε βάρος της μεγάλης μάζας των αυτοαπασχολούμενων του κλάδου.
Θα τις αντικαταστήσει - λέει - από κάποια επιδόματα που φυσικά καμία σχέση δε θα έχουν ως δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Δηλαδή, περαιτέρω επιβάρυνση για μισθωτούς και συνταξιούχους. Απλά πράγματα.
Επίσης, σκέπτονται - απλά δεν το λένε ακόμη - και την κατάργηση του αφορολόγητου και γενικώς οτιδήποτε ...ελαφρύνει κάπως τη λαϊκή επιβάρυνση.
Βλέπετε, οι επιδοτήσεις της «ανάπτυξης», δηλαδή το ζεστό χρήμα σε εφοπλιστές, βιομήχανους και τραπεζίτες από ...κάπου πρέπει να βγει. Μπορεί να δανείστηκαν 130 δισεκατομμύρια στις πλάτες του κοσμάκη αλλά ...δε φτάνουν.
Οσο για τους φορολογικούς συντελεστές όλων αυτών; Φυσικά, μειώνονται ολοένα και περισσότερο και η τάση είναι να ...εξαφανιστούν.
Αλλωστε, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ολοένα και δημοσιεύονται περισσότερα άρθρα από διάφορους «σούπερ οικονομολόγους» του Χάρβαρντ και άλλων σχετικών ιδρυμάτων, σχετικά με το πόσο έχει νόημα να φορολογούνται τα νομικά πρόσωπα....
Κι ως γνωστόν, σε καιρούς παγκοσμιοποίησης πρέπει όλα τα μονοπωλιακά κέντρα να είναι ...ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Οπότε, ακόμη χαμηλότεροι μισθοί, λιγότεροι φόροι στο κεφάλαιο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Ξεκάθαρη η συνταγή.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ θέλετε μια ακόμη πλευρά της ...«ανάπτυξης» ιδού: Ο Μ. Χρυσοχοΐδης δήλωσε ότι με τα κέντρα κράτησης μεταναστών (δηλαδή στρατόπεδα) θα δημιουργηθούν 1.000 θέσεις εργασίας!!!
Να υποθέσουμε ότι συνιστά μεγάλη πρόοδο το να αποκτήσει η χώρα 1.000 ακόμη δεσμοφύλακες; Είναι δείγμα προόδου και ευημερίας;
Μόνο που δε μας είπαν πόσες χιλιάδες θέσεις εργασίας καταστρέφονται, όταν οι μετανάστες γίνονται αντικείμενο άθλιας εκμετάλλευσης από εταιρείες και πολυεθνικές που τους χρησιμοποιούν ως σύγχρονους σκλάβους για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους...