Μπορεί η «Λαϊκή Ενότητα» να αυτοπαρουσιάζεται στην ιδρυτική της διακήρυξη, που παρουσίασε προχτές ως ένας «νέος, μετωπικός πολιτικός φορέας», αλλά οι απόψεις που διακινεί το οπορτουνιστικό σχήμα κάθε άλλο παρά «νέες» είναι. Το αντίθετο: Διαβάζοντας κανείς την ιδρυτική διακήρυξη της ΛΑΕ ζει ένα deja vou, από την μπαγιάτικη σούπα οπορτουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών θέσεων, που, για μια ακόμα φορά, ζεσταίνουν και σερβίρουν στο λαό.

Ποια είναι η «μεγάλη ανατροπή - όχι σε κάποιο μακρινό, ειδυλλιακό μέλλον, αλλά στο σκληρό παρόν», για την οποία αγωνίζεται η Λαϊκή Ενότητα και η «πολιτική ανατροπή» χωρίς την οποία «οι αντιστάσεις του λαού θα μείνουν κατακερματισμένες»; Μα φυσικά... μια ακόμη κυβέρνηση αστικής διαχείρισης («της μαχόμενης Αριστεράς» τη βαφτίζουν τώρα) εντός των τειχών του καπιταλιστικού συστήματος! Την οποία - όπως πριν, έτσι και τώρα - έχουν το θράσος να βαφτίζουν «εξουσία των εργαζομένων», την ώρα που τα μέσα παραγωγής και όλα τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων και του καπιταλιστικού κράτους και η Ελλάδα θα ανήκει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες, την ΕΕ ή/και άλλες για τις οποίες αγωνίζεται η ΛΑΕ.

Αυτό το «ριζοσπαστικό πρόγραμμα» θέλουν να γίνει «με τους αγώνες και τη θέληση του ελληνικού λαού, όχημα μετάβασης στο σοσιαλισμό», όχι βέβαια το σοσιαλισμό, όπου η εργατική τάξη θα έχει την εξουσία και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και θα σχεδιάζει την παραγωγή, για να καλύπτει τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες, αλλά το «σοσιαλισμό» «του 21ου αιώνα - μιας κοινωνίας όπου θα κυριαρχεί όχι το παντοδύναμο κράτος και το πάνσοφο κόμμα, αλλά το κοινό αγαθό και η κοινότητα των ελεύθερων και δημιουργικών ανθρώπων».

Αν, δε, δει κανείς από λίγο πιο κοντά το «δρομολόγιο» αυτής της «σακαράκας», που υποτίθεται θα πάει τους εργαζόμενους στο... σοσιαλισμό, θα καταλάβει ότι αυτό περνάει από διάφορους σταθμούς - στόχους τμημάτων του κεφαλαίου, που έχουν υπηρετήσει ουκ ολίγες αστικές κυβερνήσεις έως τώρα και που δηλώνει διαθέσιμη να υπηρετήσει και η ΛΑΕ.

«Η έξοδος από το λαβύρινθο των μνημονίων και του χρέους θα απελευθερώσει τεράστιους πόρους, που μπορούν να στηρίξουν μια ριζική αλλαγή του παραγωγικού μας προτύπου».

Τα ίδια λέει, βέβαια, και ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλα αστικά κόμματα, ακόμα και ο... ΣΕΒ: Οτι πρέπει να βρεθεί μια λύση για το πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος που έχει φορτωθεί για λογαριασμό του κεφαλαίου το καπιταλιστικό κράτος, έτσι ώστε αυτό να μπορέσει ξανά να στηρίξει την καπιταλιστική ανάκαμψη και κερδοφορία.

Ποια είναι η διαφορά; Οχι, βέβαια, οι μεγαλοστομίες και τα κούφια λόγια περί «λαϊκής μεταπολίτευσης», «συντακτικών εθνοσυνελεύσεων» και δημοψηφισμάτων, αλλά ο δρόμος από τον οποίο θα φτάσουν: Από τη «δεξιά» λωρίδα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και του περιοριστικού μείγματος, των μαζεμένων αντιλαϊκών μέτρων των μνημονίων ή από την «αριστερή» του λεγόμενου «επεκτατικού μοντέλου», όπου το καπιταλιστικό κράτος θα μπουκώνει χρήμα τους καπιταλιστές, θα αναλαμβάνει τομείς προετοιμάζοντας το έδαφος για το νέο σαφάρι κερδοφορίας και «τονώνοντας» τη ζήτηση;

Η ΛΑΕ διαλέγει την «αριστερή» λωρίδα. Ξεσπαθώνοντας ενάντια στην Ευρωζώνη, «τη νομισματική φυλακή», εκφράζοντας τμήματα του κεφαλαίου που θα ωφελούνταν από μια «μετάβαση σε εθνικό νόμισμα», που «θα αποκαταστήσει τον έλεγχο πάνω στον κρατικό προϋπολογισμό και τη ζωτικά αναγκαία ρευστότητα στην οικονομία». Κρύβοντας ότι πάλι και σε αυτήν την οικονομία, κουμάντο θα κάνουν οι ίδιοι, οι καπιταλιστές και τα μονοπώλια, όπως συμβαίνει και σε δεκάδες καπιταλιστικές χώρες που έχουν εθνικό νόμισμα.

Παρουσιάζοντας ακόμα και το τραπεζικό σύστημα, που μια «μη υποτελής κυβέρνηση του λαού θα εθνικοποιήσει - κοινωνικοποιήσει» (θα κρατικοποιήσει, δηλαδή, εντός των τειχών του καπιταλισμού), για να στηρίξει την πολιτική αυτή υπέρ του κεφαλαίου, ως περίπου... φιλολαϊκό «στρατηγικό κέντρο για τον παραγωγικό μετασχηματισμό» και ότι ο λαός δεν θα γλιτώσει τη χρεοκοπία του...

Κρύβοντας την ουσία της ΕΕ, ως διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης και αναπαράγοντας - με ολίγον από «σοσιαλισμό» - τα ίδια επιχειρήματα με τα αστικά «ευρωσκεπτικιστικά» τμήματα του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ, περί «σύγχρονης Αυτοκρατορίας», που πρέπει να ανατραπεί από τους λαούς, για να βάλουν στη θέση της «μια νέα ένωση κυρίαρχων κρατών, με προοδευτικές πολιτικές και σοσιαλιστικό ορίζοντα». Στόχος που βέβαια καμία σχέση δεν έχει με την πάλη για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, με εξουσία και οικονομία στα χέρια της εργατικής τάξης.

Καλώντας το λαό να ασπαστεί το «όραμα» αυτό τμημάτων του κεφαλαίου στο όνομα του «μοιράσματος του πλούτου και όχι της φτώχειας», με «αναδιανομή του πλούτου» που είναι «όρος οικονομικής ανάκαμψης». Το γνωστό, δηλαδή, παραμύθι της σοσιαλδημοκρατίας περί «αύξησης του πλούτου» στον καπιταλισμό που τάχα μπορεί να τους ωφελήσει όλους με μια πιο δίκαιη μοιρασιά. Παραμύθι χρεοκοπημένο πέρα ως πέρα, αφού οι εργαζόμενοι στον καπιταλισμό και με σοσιαλδημοκρατικές, και με νεοφιλελεύθερες, και με μνημόνια και χωρίς, και στην καπιταλιστική κρίση, και στην καπιταλιστική ανάπτυξη, με εθνικό νόμισμα ή χωρίς, παντού πληρώνουν με αίμα και εκμετάλλευση την καπιταλιστική κερδοφορία.

Το ίδιο αποδεικνύει και η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που υπηρετούσαν από υπουργικές θέσεις μέχρι πριν από κάποιους μήνες και που εγκατέλειψαν όχι βέβαια, όπως λένε, «για να μην προδώσουν τις αρχές τους», αλλά όταν κατάλαβαν ότι θα πετιούνταν εκτός. Φτιάχνοντας το νέο οπορτουνιστικό ανάχωμα και αναλαμβάνοντας από νέες θέσεις να ξανασερβίρουν την ίδια μπαγιάτικη και επικίνδυνη για το λαό σούπα της «ανατροπής» εντός των τειχών της καπιταλιστικής εξουσίας και οικονομίας.