ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 27 Φλεβάρη 2011
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΕ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Παζάρια και ανταγωνισμοί για την καταστροφή κεφαλαίου

Το χρέος είναι της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Οργάνωση και αντεπίθεση για το εμπόδισμα των μέτρων τους και την ανατροπή της πολιτικής τους
Το χρέος είναι της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Οργάνωση και αντεπίθεση για το εμπόδισμα των μέτρων τους και την ανατροπή της πολιτικής τους
Η συζήτηση που κλιμακώνεται στο προσκήνιο και το παρασκήνιο της ΕΕ, ενόψει της Συνόδου των κρατών - μελών της Ευρωζώνης στις 11 Μάρτη και της Εαρινής Συνόδου Κορυφής, στις 24 και 25 Μάρτη, είναι αποκαλυπτική των αντιθέσεων που οξύνονται στο εσωτερικό της Ευρωένωσης, αλλά και της ενιαίας στρατηγικής, σε ό,τι αφορά την προσπάθεια του πολιτικού της προσωπικού να διαχειριστεί την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων και ενάντια στο λαό.

Τα παζάρια επικεντρώνονται στο ποια μονοπώλια θα ενισχυθούν ή θα αποδυναμωθούν από την καταστροφή κεφαλαίου, που είναι αναγκαία για να ξεκολλήσει η οικονομία της ΕΕ από την καπιταλιστική κρίση. Αλλωστε, η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις.

Ως τώρα καταστρέφουν την εργατική δύναμη μέσα από την αύξηση της ανεργίας και το διαρκές φτήνεμα της τιμής της. Γι' αυτό το λεγόμενο «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», που προβλέπει βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, με μέτρα όπως η παραπέρα μείωση των μισθών, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και η μείωση των συντάξεων, η πλήρης ελαστικοποίηση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου συγκεντρώνει τη συμφωνία όλων, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες που σχετίζονται με τους ρυθμούς στην προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.

Τα χρέη των κρατών - μελών προς τους μεγάλους τραπεζικούς και άλλους ομίλους, με τη μορφή ομολόγων, είναι κομμάτι του κεφαλαίου που κινδυνεύει από τις δυσκολίες αποπληρωμής των υπερχρεωμένων κρατών. Η συζήτηση γύρω απ' αυτό το ζήτημα φαίνεται να τους απασχολεί ακριβώς γιατί δυσκολεύει την καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού πάντα αυτή στηρίζεται στις πολύμορφες κρατικές χρηματοδοτήσεις μονοπωλιακών ομίλων. Τους απασχολεί πώς θα απαλλαγούν τα κράτη από την πίεση έστω μέρους των χρεών και οδηγούνται προς την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίων, καταστρέφοντας μέρος των ομολόγων τα οποία έχουν ονομάσει «γουρουνάκια». Αλλά ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα χτυπήσει τις τράπεζες που διαχειρίζονται τέτοια ομόλογα και ενώ υπάρχουν οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη, ακριβώς επειδή άλλες τράπεζες έχουν πολλά τέτοια ομόλογα, άλλες λιγότερα.

Αυτή η διαδικασία δεν αφορά στενά τους τραπεζικούς ομίλους, αλλά συνολικά τα μονοπώλια αφού οι τραπεζικοί όμιλοι συνδέονται οργανικά και πολύμορφα με την παραγωγή. Τεράστιοι μονοπωλιακοί όμιλοι συμμετέχουν σε σχήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και επηρεάζονται άμεσα από την καταστροφή χρηματικού κεφαλαίου που έχουν οι τράπεζες. Τμήμα επίσης των κρατικών χρεών πρέπει να διευθετηθεί με τρόπο τέτοιο που να εξασφαλίζονται όσο γίνεται περισσότερο τα κράτη - δανειστές, και βέβαια τα μονοπώλιά τους, που ορέγονται φθηνό χρήμα από τον κρατικό κορβανά.

Καταστροφή κεφαλαίων

Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον διεξάγονται οι διαβουλεύσεις για το λεγόμενο «μηχανισμό στήριξης», που από το 2013 θα αναλάβει την αντιμετώπιση των κρατικών χρεών, στο πλαίσιο της «ενιαίας λύσης» που προωθεί η ΕΕ για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, προς όφελος των μονοπωλίων και σε βάρος του λαού.

Βεβαίως, στο πρόβλημα «καταστροφή κεφαλαίων» και ποιο κράτος θα πληρώσει περισσότερα, ποιο λιγότερα εμπλέκεται και η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που έχει ως αποτέλεσμα στα κράτη - μέλη της ΕΕ να αναλογεί διαφορετικό μερίδιο από τη χασούρα ή το κέρδος στον ανταγωνισμό για το φάγωμα της πίτας που προκύπτει από τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη δράση των μονοπωλίων στην ενιαία εσωτερική αγορά της ΕΕ, αλλά και στη διεθνή αγορά. Και εδώ παρεμβαίνει και ο παράγοντας «διεθνής μονοπωλιακός ανταγωνισμός».

Το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στη Γερμανία είναι αποκαλυπτικό των αντιθέσεων που οξύνονται στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και της ενιαίας στρατηγικής των καπιταλιστικών κυβερνήσεων που την απαρτίζουν, ενάντια στο λαό του κάθε κράτους - μέλους χωριστά. Μέρκελ και Παπανδρέου συμφώνησαν στο «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», τα μέτρα του οποίου εφαρμόζονται ήδη στη Γερμανία την τελευταία δεκαετία, αλλά και στην Ελλάδα, με κλιμακούμενη ένταση τα τελευταία χρόνια.

Με δεδομένη τη συναντίληψη σε ό,τι αφορά τα μέτρα για την παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, στη συνάντηση Μέρκελ - Παπανδρέου κυριάρχησε η επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης να πετύχει τη μικρότερη δυνατή χασούρα για την ντόπια πλουτοκρατία.

Να εξασφαλίσει, δηλαδή, ευνοϊκούς γι' αυτήν όρους στην επερχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, μια από τις εκδοχές της οποίας είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, είτε με τη μορφή του «κουρέματος», είτε με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής συνολικά των δανείων και ειδικότερα του δανείου από την τρόικα.

Επί της ουσίας, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε ο «μηχανισμός στήριξης» που θα λειτουργήσει μετά το 2013 να χρηματοδοτεί τα κράτη - μέλη με χαμηλό επιτόκιο για την επαναγορά των ομολόγων τους από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές, για να απαλλαχθούν από τα υψηλά τοκοχρεολύσια και να εξασφαλίσουν έτσι περισσότερο και φτηνότερο χρήμα στην ντόπια πλουτοκρατία.

Σε συνάρτηση με τα παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση ζητάει η επαναγορά των ομολόγων να γίνεται στην ονομαστική τους αξία και όχι σε χαμηλότερη τιμή, θέλοντας μ' αυτόν τον τρόπο να προστατεύσει τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους τον μεγαλύτερο αριθμό κρατικών ομολόγων (45 δισ. ευρώ και τα ασφαλιστικά ταμεία 25 δισ. ευρώ), μετά τις γαλλικές.

Με άλλα λόγια: Αν προχωρήσουν τα σχέδια για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με υποτίμηση της αξίας των ομολόγων κατά 30%, όπως συζητιέται στην ΕΕ, προκειμένου να καταστραφεί κεφάλαιο, τότε οι κάτοχοι αυτών των δανειακών συμφωνιών θα βγουν αισθητά πιο χαμένοι σε σχέση με άλλους που δεν έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους ελληνικά ομόλογα. Σ' αυτά τα πλαίσια παζαρεύει η κυβέρνηση τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους.

Ισχυρές αντιθέσεις

Ολα τα παραπάνω εξηγούν την επιμονή κρατών - μελών της ΕΕ που βρίσκονται ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα όχι μόνο να συμμετάσχουν και ιδιώτες στα κεφάλαια που θα συγκεντρώσει ο λεγόμενος «μηχανισμός στήριξης», αλλά επιπλέον αυτός να μην έχει τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί τα κράτη - μέλη για την επαναγορά των ομολόγων τους.

Αποκαλυπτικό των ισχυρών ανταγωνισμών είναι το ψήφισμα που ετοιμάζονται να καταθέσουν στις 17 Μάρτη βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία, απαιτώντας για λογαριασμό των γερμανικών μονοπωλίων να απαγορεύεται στο λεγόμενο μηχανισμό στήριξης να αγοράζει κρατικά ομόλογα ή να χορηγεί δάνεια σε κράτη, προκειμένου να επαναγοράσουν κρατικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά.

Την ίδια ώρα, βέβαια, δε λείπουν και οι φωνές από τις μερίδες εκείνες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ιδιαίτερα του γερμανικού, που βλέπουν τα συμφερόντά τους να διασφαλίζονται πιο άμεσα και αποδοτικά με την έξοδο της Ελλάδας και άλλων υπερχρεωμένων χωρών από την Ευρωζώνη, επιδιώκοντας αυτή να περιοριστεί σε έναν μικρότερο κύκλο κρατών - μελών, χωρίς τα δημοσιονομικά προβλήματα υπερχρεωμένων οικονομιών.

Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό το πόρισμα του Συμβουλίου Ευρωπαίων Εμπειρογνωμόνων (EEAG), ενός ομίλου Ευρωπαίων οικονομολόγων, στο οποίο προαναγγέλλεται η πτώχευση της Ελλάδας μετά το 2013. Ο επικεφαλής του Συμβουλίου ισχυρίζεται ότι τότε η Ελλάδα θα έχει δύο επιλογές:

«Η μία είναι ότι φεύγει εκτός Ευρωζώνης και προχωρά σε εξωτερική υποτίμηση στο νόμισμά της, τη δραχμή, ή μένει στην Ευρωζώνη, αλλά πρέπει να προχωρήσει σε μειώσεις μισθών της τάξης του 30%-40% σε σχέση με τώρα, για να προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση και να γίνει πιο ανταγωνιστική μέσα στην Ευρωζώνη». Ανάλογες απόψεις διατυπώνονται και από μερίδες του γερμανικού κεφαλαίου, ανταγωνιστικές προς εκείνες που στηρίζουν τη γερμανική κυβέρνηση στην προώθηση του μηχανισμού στήριξης.

Ο λαός έχει το δικό του δρόμο

Συμπερασματικά: Η συζήτηση για το ποια λύση θα επιλεγεί τελικά για την καταστροφή κεφαλαίου και την ελεγχόμενη χρεοκοπία κρατών - μελών της ΕΕ αφορά την πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό και όχι τους εργαζόμενους και το λαό.

Τα λαϊκά στρώματα θα κρατήσουν ξένη για τα συμφέροντά τους σημαία αν στοιχηθούν πίσω από την πολιτική που τσακίζει μισθούς και δικαιώματα για να σωθεί η ντόπια και ευρωενωσιακή πλουτοκρατία. Το ίδιο ισχύει και για τη δήθεν εναλλακτική λύση που προτείνουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, καλώντας σε αγώνα για «κούρεμα» του χρέους και παραγραφή μέρους του.

Ο λαός έχει το δικό του δρόμο να βαδίσει. Να καταδικάσει πολιτικά εκείνους που δημιούργησαν το χρέος, υπηρετώντας την πλουτοκρατία με επιδοτήσεις και προνόμια. Να μην αναγνωρίσουν το χρέος και την προπαγάνδα που συνοδεύει την πολιτική που θέλει να το φορτώσεις στις πλάτες τους.

Οργανωμένη και συλλογική ανυπακοή στην πολιτική των κομμάτων που παπαγαλίζουν μέτρα διαχείρισης της κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας. Οργάνωση σε κάθε τόπο δουλειάς και εργατογειτονιά, για το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης, που θα φτάνει μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.


Περ. Κ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ