Μόνο ως κορυφή του παγόβουνου μπορεί να χαρακτηριστεί το τελευταίο εργοδοτικό έγκλημα στις προβλήτες της COSCO στον Πειραιά. Τα στοιχεία, άλλωστε, που δίνει σήμερα στη δημοσιότητα ο «Ριζοσπάστης» για τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» τα τελευταία χρόνια, ειδικά σε μεγάλους χώρους δουλειάς, είναι συντριπτικά.

Επιβεβαιώνουν τη μεγάλη εικόνα, των χιλιάδων εργαζομένων που το μεροκάματο γι' αυτούς είναι μια διαρκής αναμέτρηση με τον θάνατο: Από τα μηχανάκια των διανομέων μέχρι τις γερανογέφυρες και από τις βιομηχανίες μέχρι τα εργοτάξια και τα γιαπιά, οι νεκροί και οι σακατεμένοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άλλη όψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που έχει τους δικούς της σιδερένιους νόμους και κανόνες.

Αυτοί οι «κανόνες» είναι που ακυρώνουν ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας, γιατί αυτά κοστίζουν, ή γιατί μειώνουν την παραγωγικότητα. Οι μαρτυρίες των λιμενεργατών που από προχτές θρηνούν τον συνάδελφό τους στον Πειραιά, είναι αποκαλυπτικές, για έναν χώρο μάλιστα που τα ρεκόρ της κερδοφορίας σπάνε το ένα μετά το άλλο.

Αυτοί οι κανόνες είναι που επιτάσσουν την εντατικοποίηση, το ξεζούμισμα δηλαδή πάνω στις μηχανές, που αφαιρεί από τον εργαζόμενο κάθε δυνατότητα ακόμα και «αυτοπροστασίας» που τόσο διαφημίζεται, αφού το μαρτύριο της δουλειάς - λάστιχο, των ακατάστατων ωραρίων και της εργοδοτικής πίεσης δημιουργεί το «τέλειο περιβάλλον» για «ατυχήματα» κάθε είδους.

Οι ίδιοι κανόνες είναι που για τη μείωση του «εργατικού κόστους» έχουν κάνει καθεστώς σε μεγάλους και επικίνδυνους χώρους δουλειάς τους «ενοικιαζόμενους εργαζόμενους», οι οποίοι πριν προλάβουν να εκπαιδευτούν για τα καθήκοντά τους απολύονται. Και τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» που αφορούν εργολαβικούς εργαζόμενους, είναι άλλη μια «παράπλευρη απώλεια» της γενίκευσης των ελαστικών σχέσεων εργασίας, που αποτελούν την πλειοψηφία των νέων προσλήψεων τα τελευταία χρόνια.

Είναι οι ίδιοι κανόνες που παρέχουν «ασυλία» στην εργοδοσία να κουκουλώνει ελλείψεις, να ξεφορτώνεται με μεγαλύτερη ευκολία (αξιοποιώντας και τον πρόσφατο νόμο - έκτρωμα) τους συνδικαλιστές που απαιτούν μέτρα προστασίας, όπως έγινε στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, όπου ο πρόεδρος του Συνδικάτου απολύθηκε γιατί αναδείκνυε τα προβλήματα υγιεινής και ασφάλειας.

Κάθε τέσσερις μέρες ένας εργάτης χάνει τη ζωή του: Αυτό είναι το αμείλικτο στοιχείο, το οποίο προκύπτει από όσα δεδομένα είναι διαθέσιμα τα τελευταία χρόνια, αποτυπώνοντας το τίμημα που πληρώνουν οι εργαζόμενοι για την «προσέλκυση επενδύσεων», για το «φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον».

Είναι στοιχείο που εκθέτει ανεπανόρθωτα όλα τα κόμματα του κεφαλαίου και τα αστικά ΜΜΕ, που σε μια ιδιότυπη «ομερτά» εμφανίζονται για μια ακόμα φορά «άλαλοι» για το τελευταίο προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Αφού αρχικά, και με «πρώτο βιολί» το κρατικό ΑΠΕ, επιχειρήθηκε να μεταφερθεί αυτούσιο σε όλα τα μέσα το ραβασάκι της εργοδοσίας, που ούτε λίγο ούτε πολύ φόρτωνε στον νεκρό εργάτη το φταίξιμο, ήρθε η πλήρης αποσιώπηση.

Ετσι και στις χτεσινές εφημερίδες, είτε πέρασε «στα ψιλά», είτε θάφτηκε τελείως ακόμα και η είδηση ότι ένας εργάτης δεν γύρισε σπίτι του μετά τη βάρδια γιατί κόπηκε στα δύο από τη γερανογέφυρα. Εξηγείται η στάση τους: Αποτελεί συνέχεια στο λιβάνισμα της «δίκαιης ανάπτυξης» ή της «ανάπτυξης για όλους», ένα αφήγημα που δεν χωράει «παραφωνίες», επιβεβαιώνοντας ότι η όποια ευαισθησία διαφόρων επιτελείων, «παραδοσιακών» και «εναλλακτικών» μέσων ενημέρωσης σταματάει στις πύλες των χώρων δουλειάς, γίνεται σκόνη μπροστά σε γεγονότα που αποκαλύπτουν την αμείλικτη εργοδοτική βία και κακοποίηση.

Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα σήμερα να φεύγουν για δουλειά και να ξέρουν ότι θα επιστρέψουν σπίτι τους σώοι και αβλαβείς, έχουν κάθε δικαίωμα σε αυξημένα μέτρα προστασίας, που αρμόζουν στις δυνατότητες της εποχής, στα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα. Γι' αυτό έχουν κάθε λόγο να παλέψουν ενάντια σε ό,τι μπαίνει εμπόδιο στην ικανοποίηση της πιο ζωτικής ανάγκης τους, με την πολιτική δηλαδή που αντιμετωπίζει ως «κόστος δίχως όφελος» κάθε μέτρο ουσιαστικής προστασίας.

Να αναμετρηθούν με την εργοδοσία, το κράτος, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της, που υπηρετούν ζυγισμένοι - στοιχισμένοι μια πολιτική που ματώνει στην κυριολεξία την εργατική τάξη.