Το προχτεσινό αντικομμουνιστικό παραλήρημα του αντιπροέδρου της ΝΔ, και η διαφήμιση - στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας - όλου του αυταρχικού φασιστικού πλαισίου που έχει διαμορφωθεί με τις ευλογίες της ΕΕ σε μια σειρά από χώρες για τη δίωξη Κομμουνιστικών Κομμάτων και της κομμουνιστικής ιδεολογίας, κάθε άλλο παρά μεμονωμένο φαινόμενο και «προσωπικές απόψεις» μπορούν να χαρακτηριστούν, όπως επιχειρούν πολλοί να τα παρουσιάσουν.

Αυτό, εξάλλου, επιβεβαιώνεται και από το γαϊτανάκι που ξεδιπλώθηκε με μεγάλη ετοιμότητα από την επόμενη κιόλας στιγμή, από μια σειρά στελέχη αστικών κομμάτων, αστούς δημοσιολόγους και μηχανισμούς που πήραν πρόθυμα τη σκυτάλη, προσπαθώντας υποτίθεται να στρογγυλέψουν τα λεγόμενα, αλλά στην πραγματικότητα πηγαίνοντας τις αντικομμουνιστικές δηλώσεις ένα βήμα παραπέρα. Προσδίνοντας με ευκρίνεια τα χαρακτηριστικά μεθόδευσης, που χτίζεται βήμα το βήμα και περιλαμβάνει πολλές πλευρές και προεκτάσεις. Προσπάθεια που μπορεί φαινομενικά να ξεδιπλώνεται από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική ένταση, αλλά καταλήγει, όλως τυχαίως, να συναντιέται στην «καρδιά» της πολιτικής πρότασης και της ιδεολογίας του ΚΚΕ.

Ο αντικομμουνισμός, βέβαια, ποτέ δεν έλειψε από τη φαρέτρα της αστικής τάξης και των ανθρώπων της. Ωστόσο, και ο τρόπος αλλά και η στιγμή που επιλέγεται για να ανοίξει άλλος ένας αντικομμουνιστικός γύρος δεν μπορεί παρά να γεννάει μια σειρά από συνειρμούς, ερωτήματα και σαφείς ενδείξεις.

Το σημερινό έδαφος των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων και διεργασιών που χαρακτηρίζονται από τις μεγάλες δυσκολίες για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, τις σφοδρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, τις ανακατατάξεις και τη ρευστότητα που παρουσιάζονται στο αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα στην ΕΕ όπου ήδη εκδηλώνονται και μια σειρά από φυγόκεντρες τάσεις, το ενδεχόμενο γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή μας, δεν μπορούν παρά να απασχολούν και να προκαλούν τα αστικά επιτελεία να πάρουν ακόμα περισσότερα μέτρα για την πολύπλευρη θωράκιση του συστήματος και το κλείσιμο κάθε ενδεχομένου για την αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας.

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι την ίδια ώρα που ο αντιπρόεδρος της ΝΔ έλεγε αυτά, στο Ευρωκοινοβούλιο ψηφιζόταν ένας ακόμα αντιδραστικός ευρωενωσιακός μηχανισμός («ελεγκτικός μηχανισμός για την κατάσταση των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην ΕΕ»), που, στο όνομα επίσης της «δημοκρατίας» και του «κράτους δικαίου», εγκαινίαζε μια νέα βιομηχανία παραγωγής προσχημάτων για τις επερχόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τη θωράκιση της ιμπεριαλιστικής ένωσης από κινδύνους για την αστική εξουσία. Λίγο μετά, χτες, ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μ. Σουλτς, επιβεβαίωνε ότι ο αντικομμουνισμός συνιστά επίσημη πολιτική της ΕΕ, αναφερόμενος στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα στην Ουγγαρία, με τα γνωστά και ανιστόρητα περί «σοβιετικής κατοχής», που παρεμπιπτόντως αναπαρήγαγε και ο γνωστός Κασιμάτης στο χτεσινό φύλλο της «Καθημερινής», επιτιθέμενος ταυτόχρονα στον «Ριζοσπάστη». Ενώ, πάλι χτες το πρωί, Πορτοσάλτε και Παπαδημητρίου στον ΣΚΑΪ ανέσυραν και ξαναδιάβαζαν τις αντικομμουνιστικές διακηρύξεις του Ευρωκοινοβουλίου της ΕΕ του 2009, με τη μαύρη προπαγάνδα της ταύτισης κομμουνισμού - φασισμού, και τον «καημό» τους: «Δεν μπορεί να μην επιτρέπεις στον άνθρωπο να πει στο κόμμα του αυτό που κατά απόλυτη πλειοψηφία πιστεύουν όλοι στην Ευρώπη»...

Είναι σ' αυτό το πλαίσιο που ο αντικομμουνισμός λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και με διάφορες στοχεύσεις, ως «συνδετικός κρίκος».

Αλήθεια, πόσο άσχετη είναι η προσπάθεια να χτυπηθεί το ΚΚΕ, που βρίσκεται στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, με την προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη - στο όνομα πάντα του «εθνικού στόχου» της καπιταλιστικής ανάκαμψης - να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς και στο ίδιο το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, όπως π.χ. φαίνεται και από τη συζήτηση για τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας, τις δικαστικές αποφάσεις όπως την πρόσφατη για το ΕΚΑ που ορίζουν ότι για την εσωτερική λειτουργία των σωματείων υπεύθυνα είναι τα αστικά δικαστήρια; Προσπάθεια που επίσης ντύνεται με τα προπαγανδιστικά κουρέλια περί «δημοκρατίας» κ.ο.κ.

Πόσο άσχετη είναι η βρώμικη και μεθοδική προσπάθεια της ΝΔ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης να προσδώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ ιδιότητες που δεν έχει, όπως την «κατηγορία» περί κομμουνιστών κ.τ.λ., που ουσιαστικά, πέρα από τον αντικομμουνισμό, του φιλοτεχνούν «αγωνιστικό» προφίλ, διαμορφώνοντας και βολικές και ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές εγκλωβισμού του λαού στα νέα δίπολα της αστικής διαχείρισης, με τη ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σκηνικό, τις πολιτικές - επιχειρηματικές κόντρες που εκφράζονται αυτό το διάστημα σε μια σειρά από αστικούς θεσμούς (Δικαιοσύνη κ.τ.λ.), τη συζήτηση που έχει ανοίξει για αντιδραστικές αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα (Σύνταγμα κ.τ.λ.);

Αλλά και πόσο άσχετη είναι η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της ελληνικής αστικής τάξης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στην περιοχή, με τα προχτεσινά παραληρήματα του μαντρόσκυλου των αφεντικών, του ναζί Μιχαλολιάκου στη Βουλή, για την «προδοτική στάση του ΚΚΕ» στον Β' ΠΠ και το χτεσινό άρθρο του γνωστού αντικομμουνιστή Λιάκου στη «Δημοκρατία», που, αναφερόμενο στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, καταλήγει: «Πού να διαβάσετε τι προβλέπει για την περίπτωση που η πατρίδα μας εμπλακεί σε πολεμική περιπέτεια...»;

Το αντικομμουνιστικό «γαϊτανάκι» έχει πράγματι πολλές «ουρές», αλλά σταθερή στόχευση να χτυπήσει την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, την πολιτική και την ιδεολογία του, τους δεσμούς του με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, ως τα «προεόρτια» και για συνολικότερο χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, όπως έχει άλλωστε αποδειχτεί και διαχρονικά. Κι ως τέτοια προσπάθεια πρέπει, για μια ακόμα φορά, να πέσει στο κενό.