Η «NEW STAR» προβάλλει στους κινηματογράφους το αριστούργημα του Φρανκ Μπάιερ «Γυμνό ανάμεσα στους Λύκους». Η ταινία είναι μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα Μπρούνο Απιτς, ο οποίος έζησε αυτή την ιστορία όντας κρατούμενος στο Μπούχενβαλντ από το 1937 μέχρι το 1945. Ειδική προβολή στο «Αλκυονίς» Κυριακή 29/1 στις 12.00. Είσοδος 3 ευρώ. Διεθνής Μέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.

Μέσα από την πραγματική ιστορία ενός Εβραιόπουλου - «γυμνού μέσα στους λύκους» - που σώθηκε χάρη στη φροντίδα των κρατουμένων, που το προστάτευαν, κρύβοντάς το ανάμεσά τους, μια ρεαλιστική εικόνα για την εξοντωτική ζωή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ. Την πείνα, τις αρρώστιες, την αναγκαστική εργασία, τα άγρια βασανιστήρια. Μα και για τον αγώνα αντίστασης και ένοπλης αυτοαπελευθέρωσης των κρατουμένων, λίγο πριν τη συντριβή του φασισμού.

Κομμουνιστές κρατούμενοι που είχαν οργανώσει τα τελευταία χρόνια μυστική οργάνωση αντίστασης μέσα στο στρατόπεδο και μαζί με την εξασφάλιση της επιβίωσης σχεδιάζουν την απελευθέρωσή τους από τα Ες Ες. Η διεθνής σύνθεση και οι σχέσεις αλληλεγγύης τούς δίνουν τη δυνατότητα να λειτουργούν χωρίς να γίνονται αντιληπτοί και να αποφασίζουν με σύνεση και περίσκεψη. Ενα απρόβλεπτο γεγονός, όμως, έρχεται να αλλάξει όλα τα δεδομένα. Τελευταίες βδομάδες πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου στις 11 Απρίλη 1945. Τα νέα για την προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων γλιστρούν κρυφά στο στρατόπεδο και οι κρατούμενοι παίρνουν ελπίδα.

«Εκείνες τις τελευταίες βδομάδες, όταν το αίσθημα που φλόγιζε το κάθε κορμί ήταν πώς θα σώσει ο καθένας τον εαυτό του», ένα παιδί μπαίνει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ σε μια βαλίτσα. Με κίνδυνο της ζωής του το κουβαλά στη βαλίτσα του ένας Εβραίος, για να το σώσει. Δεν είναι ο πατέρας του. Η διάσωση του παιδιού γίνεται υπόθεση της ΙΛΚ (Διεθνής Επιτροπή Στρατοπέδου όπου συμμετείχαν οι κομμουνιστές όλων των χωρών), που λειτουργεί στο στρατόπεδο και φροντίζει για την επιβίωση των κρατουμένων και την προετοιμασία για την απελευθέρωσή τους. Η υπόθεση θέτει σε κίνδυνο και την οργάνωση και το έργο της. Το παιδί γίνεται σύμβολο της ελευθερίας τους και η σωτηρία του γίνεται υπόθεση όλων, αψηφώντας τρομοκρατία, βασανιστήρια, θάνατο. Κάθε τόσο πρέπει να βρίσκουν και μια νέα κρυψώνα και να ξεγελάσουν φρουρούς και διοίκηση, που κάποια στιγμή μαθαίνει για την ύπαρξη του παιδιού. Φοβούνται ότι η ανακάλυψη του παιδιού θα οδηγήσει στην αποκάλυψη της οργάνωσης και του σχεδίου της για την εξέγερση στο στρατόπεδο την κρίσιμη στιγμή. Κάποιοι θα υποστούν φρικτά βασανιστήρια για να αποκαλύψουν την ύπαρξη του παιδιού. Θα αντέξουν.

Οταν κυκλοφόρησε το βιβλίο τη δεκαετία του '50, από τους δυτικούς αμφισβητήθηκε η ύπαρξη της οργάνωσης. Κι όμως αυτή υπήρξε. Η ταινία προβλήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, από τα μεγαλύτερα επί γερμανικού εδάφους, δημιουργήθηκε το 1937. Αρχικά «φιλοξενούσε» Γερμανούς πολιτικούς κρατούμενους (κυρίως κομμουνιστές) και αργότερα, με την έναρξη του πολέμου, αντιφασίστες από άλλες χώρες (και Ελληνες) και Εβραίους. Εκεί δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1944 και ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, Ερνστ Τέλμαν.

Το τελευταίο «αντίο», το τελευταίο χειροκρότημα, χτες για τον σπουδαίο σκηνοθέτη, τον πραγματικό «εργάτη» της Τέχνης, τον Σπύρο Ευαγγελάτο. Δύσκολη στιγμή για την κόρη του Κατερίνα Ευαγγελάτου. Η μέρα του αποχωρισμού. Η συνοδεία στην τελευταία κατοικία. Ο πόνος «κρεμασμένος» λες στη φτερούγα ενός πουλιού. Στο Α' Νεκροταφείο. Η μνήμη παίρνει σειρά. Οι φίλοι, συνεργάτες, οι μαθητές έχουν μόνο γλυκές «κουβέντες» για εκείνον. Οχι γιατί έτσι συνηθίζεται, αλλά γιατί έτσι νιώθουν. Τον θυμούνται για το ήθος, τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο, την ευρύτητα των γνώσεών του, τη διαπαιδαγωγητική του δύναμη. Τον αγάπησαν και τον σέβονταν σαν έναν σταθερό εργάτη της Τέχνης του θεάτρου. Για τα χιλιάδες μερόνυχτα, για τα 55 τόσα χρόνια στη θεατρική σκηνή και άλλα τόσα στις καθημερινές μάχες της ζωής του. Αν και τον χαρακτήριζαν λόγιο σκηνοθέτη, μόλις άρχιζε τις πρόβες γινόταν θεατρίνος, άφηνε στην μπάντα όλα όσα είχε μελετήσει και ξεκινούσε με το πρωτότυπο κείμενο στο χέρι. Πίστευε ότι ο σκηνοθέτης πρέπει να επικοινωνεί με τον ηθοποιό, να τον ενθαρρύνει, να τον προσεγγίζει ψυχολογικά. Συνήθιζε να λέει ότι η σκηνοθεσία γίνεται διά της υποβολής και όχι διά της επιβολής.

Η τελευταία πράξη. Το παρατεταμένο χειροκρότημα όταν το φέρετρο «σηκώθηκε» για να ξεκινήσει για την τελευταία του κατοικία στο Α' Νεκροταφείο, θύμιζε το χειροκρότημα με το οποίο ο κόσμος τον αποθέωνε στο Ηρώδειο, το περασμένο καλοκαίρι που σκηνοθέτησε τον «Αμύντα» του Γεωργίου Μόρμορη, έργο για το οποίο βραβεύτηκε μάλιστα με το Βραβείο σε θεατρολογικό σύγγραμμα της τελευταίας πενταετίας για την πρωτοπόρα μελέτη του «Γεώργιος Μόρμορης, Αμύντας του Τάσσου», από την Ενωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.