ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 27 Γενάρη 2013
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΛΣΤΑΤ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΟΥ 2009
Περιτύλιγμα σε προαποφασισμένα μέτρα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μια συντονισμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού του λαού βρίσκεται σε εξέλιξη, με αφορμή τις δικαστικές διώξεις στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ, που κατηγορούνται ότι διόγκωσαν τα στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα το 2009. Η δικαστική ανακίνηση της υπόθεσης, έδωσε τροφή για να επανέλθουν στην επιφάνεια τα σενάρια που αποδίδουν στο «μαγείρεμα» των στοιχείων από τους υπαλλήλους της ΕΛΣΤΑΤ με εντολή της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, την επιβολή των αντεργατικών μέτρων και στη συνέχεια την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ και την υπογραφή των μνημονίων.

Στο περιθώριο αυτής της συζήτησης, εμφανίζονται στελέχη του ΠΑΣΟΚ να ισχυρίζονται ότι είχαν «εκφράσει αντιρρήσεις» για την εμπλοκή του ΔΝΤ στο «μηχανισμό διάσωσης». Από την άλλη, στελέχη του ΔΝΤ μιλούν για τα «λάθη» του Ταμείου στην εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας για την Ελλάδα, θέσεις τις οποίες σπεύδει να υιοθετήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολο αυτό το σκηνικό, έρχεται να συσκοτίσει το κύριο: Οτι τα μέτρα που υλοποιήθηκαν εκείνη την περίοδο, βάζοντας τις βάσεις για τα επόμενα, ήταν προαποφασισμένα, είχαν προταθεί από τις εκθέσεις του ΔΝΤ και των άλλων ιμπεριαλιστικών Οργανισμών (π.χ. ΟΟΣΑ), ήταν εγκεκριμένα από τους μηχανισμούς της ΕΕ και ενταγμένα στα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Τα παραπάνω δεν αναιρούν, αλλά ενισχύουν το γεγονός ότι το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν, σαν μοχλός της αστικής προπαγάνδας για να εκβιαστούν τα λαϊκά στρώματα να δεχτούν σαν «αναγκαία» τα προαποφασισμένα μέτρα.

Το έλλειμμα του 2009, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου, ήταν υπολογισμένο στο 8,6% και λίγους μήνες αργότερα η κυβέρνηση το εμφάνισε αναθεωρημένο στο 15,4%. Είτε ήταν «τεχνητά διογκωμένο», είτε όχι, είναι σίγουρο ότι αποτέλεσε το όχημα για την επιτάχυνση σαρωτικών μέτρων, που είχαν στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την επιβολή σαρωτικών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και την κοινωνική ασφάλιση.

Τον Ιούνη του 2009 -τέσσερις μήνες πριν από τις εκλογές- στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, με στόχο «να δημιουργηθεί ένα φιλικό περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα», μ' ένα «ευπροσάρμοστο εργατικό δυναμικό» για τη «μετατροπή της ΕΕ σε ανταγωνιστική», στα πλαίσια της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», οι «27» αποφασίζουν:

-- Να προχωρήσουν και να θεσμοθετήσουν την εκ περιτροπής εργασία, με ταυτόχρονη μείωση του μισθού.

-- Την παραπέρα μείωση του μη μισθολογικού κόστους εργασίας.

-- Την επανεξέταση της «βιωσιμότητας» των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, με βάση τη γήρανση του πληθυσμού!

Οι συγκεκριμένες αποφάσεις, είτε συγκαλυμμένα, είτε ανοιχτά, εντάσσονται στα προεκλογικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τα στελέχη τους δήλωναν καθαρά ότι τα προγράμματά τους είναι «συμβατά» με τις αποφάσεις της ΕΕ και τις «εκθέσεις» του ΔΝΤ, που ήδη αποτελεί «σύμβουλο τεχνογνωσίας» του ευρωοικοδομήματος. Οι κατευθυντήριες φιλομονοπωλιακές - αντεργατικές ανατροπές, έχουν δρομολογηθεί από καιρό και αφορούν το σύνολο των κρατών - μελών της ΕΕ ανεξάρτητα από το ύψος των ελλειμμάτων και των χρεών που εμφανίζουν.

Στις 7 Οκτώβρη 2009 -τρεις μέρες μετά τις εκλογές στην Ελλάδα- ο Γ. Παπανδρέου, στη διάρκεια του τότε Υπουργικού Συμβουλίου και πριν δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία του ελλείμματος, κάλεσε τους υπουργούς να προχωρήσουν σε «πλήρη καταγραφή της κατάστασης που παραλαμβάνουν», ξεκαθάρισε ότι θα «υπάρξουν δύσκολες αποφάσεις» και «άμεσα μέτρα».

Στα μέσα Οκτώβρη -χωρίς ακόμα να έχει καταγραφεί το ύψος του ελλείμματος- η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να προχωρήσει στην κατάρτιση «τριετούς σταθεροποιητικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», που παρουσίασε στα τέλη του ίδιου μήνα στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, αναλαμβάνοντας σαφέστατες δεσμεύσεις για την εφαρμογή των σκληρών μέτρων λιτότητας που ακολούθησαν.

Την 1 και 2 Δεκέμβρη 2009 συνεδρίασε στις Βρυξέλλες το Συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών των χωρών - μελών της Ευρωζώνης (Γιούρογκρουπ) με τη συμμετοχή και του Γ. Παπακωνσταντίνου. Εκείνη τη στιγμή, δεν είχε ακόμα ανακοινωθεί επίσημα το ύψος του ελλείμματος, όμως η κυβέρνηση είχε αρχίσει να μιλάει για διψήφιο νούμερο. Στο κείμενο των συμπερασμάτων του Γιούρογκρουπ, προτείνονταν μια σειρά από μέτρα για όλα τα κράτη - μέλη, που υιοθετούνται και τίθεται άμεσα χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους. Συγκεκριμένα αποφασίζεται:

  • Αλλαγή του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων. Στόχος ήταν η ακόμα χαμηλότερες αμοιβές, με προοπτική την πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την αντικατάστασή τους από ατομικές.
  • Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης καιάρση των κινήτρων για πρόωρη συνταξιοδότηση.
  • Να συνδεθεί η παραγωγικότητα με τους μισθούς. Η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο τομέα συνδεόταν άρρηκτα με τη συγκεκριμένη απόφαση.
  • Απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων στις επιχειρήσεις. Το θέμα τέθηκε από το κλιμάκιο της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που από τότε είχαν επισκεφτεί τη χώρα.
  • Να ενισχυθεί ο συνδυασμός της ευελιξίας με την ασφάλεια (flexicurity), δηλαδή η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης.
  • Μείωση του υψηλού επιπέδου προστατευτισμού στους μόνιμους υπαλλήλους. Συνδεόταν με το στόχο της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και τη δραστική περικοπή των μισθών τους.

Στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στις 7 Φλεβάρη 2010, οι Ευρωπαίοι εταίροι καλούν την ελληνική κυβέρνηση να ακολουθήσει πιστά το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που έχει εκπονήσει, γίνεται ανεπίσημα συζήτηση για «οικονομική στήριξη της Ελλάδας» και για πρώτη φόρα στο κείμενο των συμπερασμάτων γίνεται σαφής αναφορά στην εμπλοκή του ΔΝΤ.

Στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου αναφέρεται: «Η Κομισιόν με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και με προτεινόμενα πρόσθετα απαραίτητα μέτρα αντλημένα από την τεχνογνωσία του ΔΝΤ, θα παρακολουθεί στενά την εφαρμογή του Προγράμματος Σταθερότητας της ελληνικής κυβέρνησης». Παράλληλα, καλούν το σύνολο των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ευρωζώνης να εφαρμόσουν σκληρά προγράμματα λιτότητας. «Οι χώρες - μέλη της ΕΕ πρέπει να έχουν αξιόπιστες εθνικές πολιτικές, ευθυγραμμισμένες με τους συμφωνημένους κανόνες. Εχουν κοινή ευθύνη για την οικονομική και δημοσιονομική σταθερότητα της Ευρωζώνης», σημειώνεται στα συμπεράσματα.

Στις εξελίξεις εκείνης της Συνόδου, παρεμβαίνει και ο Λευκός Οίκος, με την εκπρόσωπο Τύπου, Κρ. Ρόμερ, να σημειώνει: «Η κυβέρνηση Ομπάμα παρακολουθεί στενά την κατάσταση στην Ελλάδα. Η Ουάσιγκτον θα στηρίξει οτιδήποτε μπορεί να γίνει ώστε η κατάσταση στην Ελλάδα να καταστεί πιο σταθερή και ασφαλής».

Το διάστημα που ακολουθεί η κυβέρνηση προχωρά στη επιβολή των προαποφασισμένων μέτρων.

Στις 9 Φλεβάρη 2010, η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα για τον δημόσιο τομέα που περιλάμβαναν πάγωμα μισθών, περικοπές επιδομάτων 10%, περικοπές υπερωριών και οδοιπορικών. Στις 3 Μάρτη, έρχεται δεύτερο σκληρό πακέτο μέτρων, όπου μπαίνουν σε εφαρμογή οι δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι περικοπές σε κοινωνικές παροχές και δικαιώματα, ενώ δρομολογούνται οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και την κοινωνική ασφάλιση.

Ακολουθούν τα ταξίδια του πρωθυπουργού σε Βερολίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον, όπου συναντάται με Μέρκελ, Σαρκοζί και Ομπάμα και ουσιαστικά «κλειδώνει» η δημιουργία του «μηχανισμού στήριξης» με τη συμμετοχή ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ. Στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ το Μάρτιο του 2010, αποφασίζεται η δημιουργία του «μηχανισμού στήριξης» με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και την εμπλοκή του ΔΝΤ.

Αν και παρασκηνιακά ο Γ. Παπανδρέου είχε αρχίσει να εξετάζει την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ (όπως είχε αποκαλύψει και ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος εμφανίζεται να ζητάει εξαρχής κούρεμα του χρέους από την Ευρωζώνη), όλες οι κινήσεις και οι διαβουλεύσεις γίνονταν στο φόντο των οξυμένων ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Οι ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης (Γερμανία - Γαλλία), αν και φαινομενικά εκείνη την περίοδο εμφανίζονταν να διαφωνούν με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, στην ουσία πάσχιζαν για τη συμμετοχή του, προκειμένου να επιμεριστούν τη ζημιά που θα προέκυπτε από τη δεδομένη καταστροφή κεφαλαίων που κατείχαν οι τράπεζες τους με ομόλογα από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας.

Με την υπογραφή της πρώτης δανειακής συμφωνίας, η οποία δεν προέβλεπε «κούρεμα» των ομολόγων, οι τράπεζες της Ευρωζώνης ξεφορτώθηκαν μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους που κατείχαν, ενώ οι ΗΠΑ, μέσω του ΔΝΤ, άρπαξε την ευκαιρία να έχει ακόμα ενεργότερο ρόλο στα εσωτερικά της ΕΕ, προβάλλοντας κλιμακωτά το δικό τους μείγμα διαχείρισης, το οποίο αντικειμενικά πίεζε τη Γερμανία, αφού της ζητούσε να βάλει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για τη διάσωση της Ευρωζώνης.

Και η Γερμανία όμως επεδίωκε την εμπλοκή του ΔΝΤ, προκειμένου να βάλει και άλλες χώρες εκτός Ευρωζώνης στο «παιχνίδι» του επιμερισμού της ζημιάς από την κρίση στην Ευρωζώνη, βλέποντας ότι αυτή είναι βαθιά και ότι μετά την Ελλάδα ακολουθούν και άλλα κράτη - μέλη, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, αλλά και η Ισπανία, η Ιταλία, ενδεχόμενα και η Γαλλία.

Η επίσημη ανακοίνωση της προσφυγής στις 23 Απρίλη 2010 στον μηχανισμό, η έλευση της τρόικας στη συνέχεια και η υπογραφή του πρώτου μνημονίου το Μάη του 2010, επιταχύνουν την προώθηση των μέτρων και της γενικευμένης σφαγής των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων του λαού.

«Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών που εφαρμόζουμε ήταν στο πρόγραμμά μας», ομολογεί κυνικά το Γενάρη του 2011 ο Γ. Παπανδρέου σε ομιλία του σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Δεκαπέντε μήνες μετά από την οργανωμένη και προαποφασισμένη επέλαση εναντίον των εργαζόμενων, ο τότε πρωθυπουργός χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στα υψηλά ελλείμματα φανερώνει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Την υλοποίηση δηλαδή στρατηγικών επιλογών της ΕΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ) προκειμένου να πληρώσει ο λαός τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης που ήδη είχε ξεσπάσει και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Τα σκληρά ταξικά μέτρα που εφαρμόστηκαν στη χώρα όλο το προηγούμενο διάστημα και κατά κύματα προωθούνται και σήμερα, επεκτάθηκαν την ίδια περίοδο και σε καπιταλιστικά κράτη με πολύ μικρότερο έλλειμμα από αυτό της Ελλάδας. Αυτό φανερώνει ότι οι αστικές στατιστικές χρησιμοποιούνται για να νομιμοποιούν οι κυβερνήσεις τις αντεργατικές πολιτικές.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθήθηκαν στην Ελλάδα και σε όλη την ΕΕ, όσο και αν επιχειρείται από τα αστικά επιτελεία της άρχουσας τάξης να παρουσιαστούν σαν «έκτακτα», στην πραγματικότητα ήταν προαποφασισμένα και μελετημένα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικού του έθεσαν σαν βασικό στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων προκειμένου να διασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για ταχύτερη επάνοδο των μονοπωλίων σε καθεστώς μέγιστης κερδοφορίας.

Οι εργαζόμενοι έχουν συμφέρον να συνειδητοποιήσουν ότι η αντεργατική καταιγίδα θα συνεχιστεί -ανεξάρτητα από το ύψος των ελλειμμάτων που σήμερα είναι εμφανώς μικρότερα- γιατί όσο βαθαίνει η κρίση τόσο πιο λυσσαλέα θα είναι η επίθεση της πλουτοκρατίας και των αστικών κομμάτων εναντίον τους. Δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στις αντιπαραθέσεις των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, με αφορμή την «αλλοίωση» και «διόγκωση» των στοιχείων του ελλείμματος.

Η κρίση είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης, των συσσωρευμένων κεφαλαίων και τα ελλείμματα και τα χρέη τα προκάλεσε ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής που προσφέρει φοροαπαλλαγές και κρατικές ενισχύσεις στα μονοπώλια για να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Κανένα μείγμα διαχείρισης στα πλαίσια του συστήματος δεν πρόκειται να τα εξαλείψει, να βάλει φρένο στα αντιλαϊκά μέτρα.


Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ