Μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο των ΜΜΕ τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, έχοντας για πυξίδα το φιλότιμό τους, για εφόδιο τις γνώσεις τους (άλλοι περισσότερες, άλλοι λιγότερες, αλλά δικές τους, όχι κλεμμένες), με πίστη σε αυτό που κάνουν. Δουλεύουν. Και προσφέρουν. Οσο μπορούν. Οπως μπορούν. Οσο τους αφήνουν.

Κάποιες φορές, οι δουλευτάδες δε βγαίνουν αλώβητοι στη μάχη με τις μηχανές του «συστήματος» επικοινωνίας. Και συμβιβασμοί υπάρχουν. Και υποχωρήσεις. Και εκπτώσεις. Αλλά ακόμα και τότε δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις ότι πρόδωσαν. Οτι έχασαν, ναι. Οτι πρόδωσαν, όχι. Μιλάμε για νέα παιδιά που μπαίνουν στη δουλιά με όνειρα, μιλάμε για παλιούς σεβαστούς, τίμιους, γραφιάδες, μιλάμε για ένα Σώμα ανθρώπων που το ψωμί που τρώει το σέβεται. Και που το ψωμί του, βγαλμένο δύσκολα, με κόπο, άγχος και ανασφάλεια, δεν έχει καμία σχέση με το παντεσπάνι εκείνης της «σέχτας», που όσο περισσότερο λαμποκοπάει στην μπριγιαντίνη της, όσο περισσότερο βυθίζει την κοινωνία στο κατιναριό και τη βλακεία, όσο μεγαλώνει η διαπλοκή της με τους πολιτικο-οικονομικούς «νταβατζήδες», τόσο περισσότερο λερώνει την ιδιότητα του εργάτη στο χώρο του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού.

Ποιος, λοιπόν, δίνει το δικαίωμα, αυτό το Σώμα των ανθρώπων, να το ξεφτιλίζει η Δρούζα και η κάθε Δρούζα;

Κουίζ:

Η Δρούζα έκανε τα ούφο ή τα ούφο κάνανε τη Δρούζα; (έλα μου, ντε)...