Ο,ΤΙ δεν έκανε το επίσημο κράτος στα 120 χρόνια της ελεύθερης ζωής μας, δημιουργήθηκε με τη λαϊκή πρωτοβουλία μέσα στις φλόγες και τους καπνούς, μέσα στη φωτιά του πιο άγριου πολέμου στα τριάμισι χρόνια της σκλαβιάς.

Μ' ΑΥΤΑ τα λόγια, ο καθηγητής Πέτρος Κόκκαλης (Π. Κ.), που είχε διατελέσει στην Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) γραμματέας Πρόνοιας και Υγιεινής, έκανε λόγο για την κοσμογονική δημιουργία που είχε συντελεστεί στης Αντίστασης τα μεγάλα χρόνια. Σ' ένα άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στη «Νέα Ελλάδα», 15ήμερη πολιτική επιθεώρηση της ΚΕ του ΕΑΜ, που δημοσιεύτηκε στο φ. 5 Νοέμβρη 1944, αναφερόταν στις νέες κατευθύνσεις της Κοινωνικής Πρόνοιας, ύστερα από την απελευθέρωση και τις ανυπολόγιστες καταστροφές που είχε υποστεί η χώρα από τους εισβολείς.

ΑΠΟ το Μάη του 1941, ο ελληνικός λαός στο σύνολό του - τονίζει ο Πέτρος Κόκκαλης, αρχίζει να γονατίζει και τώρα οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις. Ενας υπολογισμός σε 1.600.000 κατοίκους της Αθήνας, του Πειραιά και 30 πρωτεύουσες νομών, δείχνει ότι το ποσοστό των γεννήσεων σε 1.000 κατοίκους, που το 1940 ήταν 22,9, κατέβηκε το 1942 στα μισά. Αν τώρα σ' αυτό προσθέσουμε τη μεγάλη αύξηση της θνησιμότητας στα βρέφη και στα νήπια από υποσιτισμό και εντερίτιδες, τις χιλιάδες, που πεθαίνουν από φυματίωση και άλλες λοιμώδεις αρρώστιες, καταλαβαίνουμε ότι το ξεκλήρισμα της φυλής μας άρχισε να γίνεται από τη ρίζα.

ΣΧΕΤΙΚΑ, ο Π. Κόκκαλης παρατηρούσε ότι «αν συγκεντρώσουμε όλους τους νόμους και όλα τα μέτρα που πάρθηκαν από το 1928, που έγινε το υπουργείο Υγιεινής, θα δούμε ότι στα χαρτιά, βέβαια, δε μας λείπει τίποτα. Κάθε λογής αγώνας ενάντια στη φυματίωση, στην ελονοσία, στο τράχωμα, στα αφροδίσια μπήκε σε ενέργεια. Μεγάλες επιτροπές συνέρχονται και διαλύονται σαν σύγνεφο από σκόνη... Γενικά δεν είναι τίποτε που έγινε αλλού και να μην το έχουμε μιμηθεί».

ΩΣΤΟΣΟ στην Ελλάδα, προσθέτει ο Π. Κόκκαλης, πέθαιναν, στην προπολεμική ακόμη περίοδο, ίσαμε το 1939, περισσότεροι από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης! Οι πολλές αυτές υγειονομικές υπηρεσίες γίνονταν με ασυναρτησία και, τελικά, καμιά δεν ξεπλήρωσε τον προορισμό της. Σήμερα, βρισκόμαστε σε αναρχία, σε σωστό υγειονομικό χάος.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ της Εθνικής Αντίστασης, παράλληλα με τον Αγώνα για την απελευθέρωση, την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία, ο λαός που ξεσηκώθηκε οργάνωσε την Πρόνοια για τα θύματα της Κατοχής. Ετσι δημιούργησε στην Ελεύθερη, μα και στην κατεχόμενη Ελλάδα, παιδικά συσσίτια, παιδικούς σταθμούς, νοσοκομεία, φαρμακεία, ιατρεία. Κοντά στον ΕΛΑΣ, στην ΕΠΟΝ, το έργο της Εθνικής Αλληλεγγύης είναι ένα θαύμα της σημερινής γενιάς μας. Κι αυτό το θαύμα είναι έργο της οργανωμένης, της συνειδητής δραστηριοποίησης του λαού μας.

ΤΟ άρθρο του Π. Κ. τεκμηριώνει με στατιστικά στοιχεία από τη μεγάλη περιοχή της Θεσσαλίας την πλούσια και πολύμορφη δράση της Εθνικής Αλληλεγγύης, υπογραμμίζοντας πως η ΠΕΕΑ, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της, πρόσεξε το έργο που γινόταν και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να το βοηθήσει και να το αναπτύξει. Χωρίς να διαθέτει υλικά μέσα, κατόρθωσε πολλά και το πέτυχε αυτό, γιατί κρατούσε τον παλμό του αγωνιζόμενου λαού. Τίποτε δε θα μπορούσε να γίνει για την ανακούφιση και την πρόχειρη στέγαση στα καμένα χωριά, αν δεν είχαμε το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τις λαϊκές Οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης.

ΕΙΝΑΙ ακόμη πολύ δηλωτικό το τελευταίο σημείο, που τονίζει και τούτο: «...Αλίμονο αν θέλαμε να ξαναγυρίσουμε στις παλιές μέθοδες. Ασυγχώρητο σφάλμα με βαριές συνέπειες κάνει όποιος πιστεύει πως με τις κρατικές υπηρεσίες μονάχα, όπως παρουσιάζονται σήμερα, θα μπορέσουμε να κάνουμε πραγματική κοινωνική πρόνοια. Η ερασιτεχνική φιλανθρωπία είναι έτοιμη πάλι να κάνει την εμφάνισή της. Φθάνει πια. Ο λαός έδειξε τον καινούριο δρόμο. Το κράτος πρέπει να σεβαστεί, να καλλιεργήσει, να ολοκληρώσει ό,τι σωστό και ωραίο έγινε στα τριάμισι χρόνια κάτω απ' την πιο σκληρή σκλαβιά. Εργο κοσμογονικό, τότε, βέβαια. Και δε χρειάστηκαν ούτε τέσσερα χρόνια...».

Είμαστε σε μια εποχή που η αστική τάξη, το μεγάλο κεφάλαιο, το πολυεθνικό κεφάλαιο, κάτω από τις συνθήκες περιορισμού του ποσοστού κέρδους του, που είναι νόμος του καπιταλισμού, υποχρεώνεται σ' ένα σκληρό ανταγωνισμό κι αυτό οδηγεί στις λεγόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις η μία σε βάρος της άλλης. Το κυνήγι του κέρδους οδήγησε σε μία επίθεση γενικευμένη, και στην Ελλάδα και αλλού, στα κοινωνικά δικαιώματα, στις εργασιακές σχέσεις, στην εισοδηματική πολιτική, σε βάρος του λαού και οδηγούμαστε σε όλο και πιο αντιλαϊκές πολιτικές. Είναι αντικειμενική ανάγκη, λοιπόν, του συστήματος και έξω από καλές ή κακές προθέσεις των αρχηγών ή των ηγετικών ομάδων των κομμάτων εξουσίας, και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, να προσπαθούν να θωρακίσουν το σύστημα απέναντι στις κοινωνικές αντιδράσεις, απέναντι στην προοπτική όχι μόνο κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών αντιδράσεων και αμυντικών διεκδικήσεων και αιτημάτων, αλλά μπροστά στην προοπτική να υπάρξουν και επαναστάσεις, να υπάρξουν και ριζοσπαστικές αλλαγές που να βάλουν τουλάχιστον σε αμφισβήτηση το σημερινό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Γι' αυτό και σε ό,τι έχει σχέση με τη δημοκρατία, με ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, θα έχουμε πορεία όλο και πιο μεγαλύτερης αντιδραστικοποίησης. Πολύ περισσότερο που μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, ο συσχετισμός της δύναμης διεθνώς και σε κάθε χώρα είναι δυσμενής σε βάρος του εργατικού, λαϊκού και δημοκρατικού κινήματος. Αυτή είναι η πορεία και στη χώρα μας. Φτάσαμε εμείς οι κομμουνιστές να υπερασπιζόμαστε τις αστικές ελευθερίες γιατί και αυτές συρρικνώνονται άμεσα ή έμμεσα και στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο.

Η υπόθεση αυτή ξεκίνησε πριν 10 με 15 χρόνια. Ξεκίνησε από τη θέληση και την ανάγκη που ένιωθαν ιδιαίτερα τα μεγαλύτερα κόμματα - δεν ήμασταν και εμείς αντίθετοι - να υπάρχει κρατική επιχορήγηση των κομμάτων, όπως γινόταν σε άλλες χώρες. Τότε μπήκαν στον πειρασμό και προχώρησαν υποκριτικά σε τροποποιήσεις και προσθήκες στο όνομα δήθεν της διαφάνειας και της αντιμετώπισης της διαπλοκής, δηλαδή στο να κοπεί, όπως λένε, ο «ομφάλιος λώρος» ανάμεσα στα οικονομικά συμφέροντα και στους πολιτικούς και τα κόμματα. Εφερναν και προσθέτουν συνεχώς διατάξεις που οδηγούσαν στον ασφυκτικότερο έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων και σε μια σειρά άλλες ρυθμίσεις που έχουν σχέση με τα ΜΜΕ. Συνδέουν τη διαπλοκή κυρίως με τα ΜΜΕ που μπορούν να ενισχύουν το ένα κόμμα περισσότερο από το άλλο και βεβαίως δεν προβάλλουν ισότιμα το ΚΚΕ. Κι όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά και άλλα κόμματα που αδικούνται από τη λειτουργία των ΜΜΕ. Σ' αυτά τα 10 με 15 χρόνια, που ισχύουν αυτές οι διατάξεις, το ομολογούν και οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, όχι τόσο πολύ δημόσια αλλά συζητιέται στη Διακομματική Επιτροπή για τα οικονομικά των κομμάτων, παραδέχονται ότι δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα απ' αυτές τις διατάξεις. Και έχουν πλήρη συνείδηση ότι δεν πρόκειται με τις καινούριες τροποποιήσεις ν' αλλάξει η κατάσταση.

Υπάρχει, λοιπόν, μια τεράστια υποκρισία. Κανένας δεν πήγε στο δικαστήριο, κανένας δεν τιμωρήθηκε. Οι μεγαλοσχήμονες πάντα είναι στο απυρόβλητο. Υπάρχουν τόσα παράθυρα, υπάρχουν τόσες διαδικασίες που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει. Το χρήμα μπορεί να δίνεται κάτω από το τραπέζι και δίνεται κάτω από το τραπέζι και δεν είναι ανάγκη πολλές φορές να δίνεται σε χρήμα. Δίνεται με την προβολή μέσα από τα ΜΜΕ, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και με άλλους τρόπους.

Πιο συγκεκριμένα για το νομοσχέδιο, κάνει τροποποιήσεις στο υπάρχον καθεστώς για τα οικονομικά των κομμάτων, με το οποίο ποτέ δε συμφωνήσαμε.

Τη μερίδα του λέοντος από την κρατική επιχορήγηση τη διατηρούν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Το 80% των χρημάτων μοιράζεται με βάση, όπως λένε, την αναλογική ισότητα. Δηλαδή με βάση τη δύναμη των κομμάτων. Και μπορεί για κάποιον ο οποίος δεν εμβαθύνει να λέει «βεβαίως το κάθε κόμμα να παίρνει ανάλογα με τη δύναμή του. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;».

Η δημοκρατία, όμως, απαιτεί να υπάρχουν ίσες δυνατότητες των κομμάτων. Κι αυτό σημαίνει ίσες δυνατότητες ώστε και τα μικρά κόμματα να γίνουν μεγάλα. Οχι να υπάρχουν κανόνες που τα μεγάλα κόμματα να γίνονται όλο και μεγαλύτερα και τα μικρά να παραμένουν μικρά. Αυτό τι σημαίνει: Ενα κόμμα για να λειτουργήσει χρειάζεται γραφεία σε όλους τους νομούς, που συνεπάγονται μια σειρά έξοδα, τα οποία είναι ανελαστικά, χρειάζεται προπαγάνδα κλπ.

Με βάση, λοιπόν, αυτή τη λογική, εμείς ζητούσαμε και ζητάμε, κι σ' αυτό έχουμε σύμφωνα και τ' άλλα μικρότερα κόμματα, μεγαλύτερο ποσοστό από την κρατική επιχορήγηση. Δεν το δέχονται με κανέναν τρόπο ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε και η ΝΔ.

Σ' αυτό το ζήτημα, ειδικά για το ΚΚΕ, δημιουργείται ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Ο Κ. Σκανδαλίδης είπε θα το εξετάσει. Δε βλέπουμε προς στιγμήν ευνοϊκή εξέλιξη της απαίτησής μας.

Πού βρίσκεται το πρόβλημα: Με καινούρια ρύθμιση, κατά την προεκλογική περίοδο θα δοθεί και ένας «δωρεάν» χρόνος που το κάθε κόμμα θα τον αξιοποιήσει όπως θέλει.

Πρώτο ζήτημα που μπαίνει είναι ότι κι αυτός ο δωρεάν χρόνος θα είναι με βάση την περιβόητη αναλογική ισότητα. Τη μερίδα του λέοντος θα έχουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Το χειρότερο είναι ότι αφού σου δίνουν δωρεάν χρόνο, θα σου αφαιρέσουν χρήματα από την κρατική επιχορήγηση, δηλαδή στην ουσία δε θα είναι παραχώρηση δωρεάν χρόνου. Κι εμείς λέμε ότι δε θέλουμε να ξοδέψουμε τόσα χρήματα στην τηλεόραση. Πράγματι, αν δείτε τους ισολογισμούς των κομμάτων, είμαστε το κόμμα που ξοδεύει τα λιγότερα, αναλογικά με τα έξοδά μας, χρήματα για έξοδα διαφήμισης, μέσω τηλεόρασης. Κάνουμε άλλου είδους δουλιά. Πάμε στον κόσμο, βάζουμε αφίσες, πανό, μοιράζουμε υλικά, εκεί δίνουμε κύρια τη μάχη. Το αίτημά μας είναι ότι εάν ένα κόμμα δεν αξιοποιήσει όλο αυτό το «δωρεάν» χρόνο γιατί δεν τον χρειάζεται, να μην του αφαιρέσουν το ποσό ολόκληρο όπως θα το αφαιρέσουν από τα άλλα κόμματα. Κινδυνεύουμε μ' αυτή τη διάταξη να μας αφαιρέσουν το 50% από την επιχορήγηση που δίνεται κατά την προεκλογική περίοδο και να μας αναγκάσουν να παίξουμε κι εμείς στο παιχνίδι της αντιπαράθεσης κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι κι αυτή η λεγόμενη αναλογική ισότητα δεν εφαρμόζεται καν καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας, αλλά και κατά την προεκλογική περίοδο, στις κρίσιμες προβολές που γίνονται από τα ΜΜΕ. Ποιες είναι οι κρίσιμες. Είναι τα δελτία ειδήσεων και οι ενημερωτικές εκπομπές. Ζητήσαμε να μπουν στοιχειώδεις κανόνες, έστω κατά την προεκλογική περίοδο και για τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές, που θα εξασφαλίζουν το να μπορεί τουλάχιστον στοιχειωδώς να ακούγεται η φωνή του ΚΚΕ και να καταλαβαίνει ο κόσμος τις βασικές του θέσεις. Είπαν ότι αυτό αποτελεί εμπόδιο στην ελευθερία των ΜΜΕ, να παίρνουν αυτοί, οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοί τους, την απόφαση ποια είναι η είδηση και ποια δεν είναι. Γι' αυτούς π.χ. είναι είδηση όταν λέει κάτι ο Σημίτης, όταν κάνει εγκαίνια, δεν είναι είδηση όμως όταν μιλάει η Αλέκα Παπαρήγα. Κι αυτά μένουν εκτός ρύθμισης. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Παρά την επιμονή μας στη Διακομματική Επιτροπή δε θέλησαν να κάνουν καμία ρύθμιση για τα τέσσερα χρόνια. Δε λύνεται το πρόβλημα της ίσης μεταχείρισης στις 30 μέρες της προεκλογικής περιόδου. Το εκλογικό αποτέλεσμα επηρεάζεται αποφασιστικά από το τι γίνεται όλη την τετραετία. Εξάλλου η προεκλογική περίοδος στην πράξη κρατάει τρεις και έξι μήνες, έχουμε μακρά προεκλογική περίοδο συνήθως. Εμείς πέρα από την προφορική, οργανώνουμε την οπτική προπαγάνδα, κύρια με πανό, αφίσες, έντυπο υλικό. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για το ΚΚΕ, αλλά και για τα συνδικάτα και όλες τις κοινωνικές οργανώσεις που παλεύουν και έχουν ανάγκη προβολής των θέσεών τους. Εδώ σ' αυτό το νομοσχέδιο - υπήρχε και στο παλιότερο - χειροτερεύει η κατάσταση με πλήρη απαγόρευση της αφίσας, του αεροπανό και μάλιστα το καινούριο είναι ότι επιβάλλονται μεγαλύτερες ποινές από το παρελθόν.

Τι λέει ο νόμος: Οτι θα μπορούν τα κόμματα να βάζουν αφίσες ή ένα πανό μόνο στα ταμπλό των δήμων. Κατά την τετραετία στο 10% των ταμπλό και κατά την προεκλογική περίοδο σε όλα τα ταμπλό. Πόσα ταμπλό όμως υπάρχουν σε κάθε δήμο; Δεν υπάρχουν καθόλου ή είναι ελάχιστα. Δεν μπορεί να καλυφθεί η ανάγκη προβολής ενός κόμματος. Είναι συνειδητή προσπάθεια φίμωσης εκείνων των κομμάτων, εκείνων των δυνάμεων που θέλουν τέτοια μορφή προπαγάνδισης των θέσεών τους.

Οσον αφορά στον έλεγχο των οικονομικών και της τήρησης όλων αυτών των διαδικασιών. Εκεί βρίσκεται ο μεγάλος κίνδυνος. Επιμένουν να καταγράφονται τα ονόματα όσων ενισχύουν τα κόμματα. Κάτω από τις μεγάλες πιέσεις τις δικές μας, εδώ και πολλά χρόνια, η ρύθμιση που ίσχυε μέχρι τώρα ήταν από ένα ποσό και πάνω να καταγράφεται το όνομα υποχρεωτικά στα λογιστικά βιβλία του κόμματος, του κάθε κόμματος, εάν δηλαδή έδινε κάποιος από 200.000 δρχ. ή από 300.000 δρχ. και πάνω. Η πρόθεσή τους ήταν πάντα όσο μπορούν να καταγράφονται τα περισσότερα ονόματα. Το καινούριο που προστίθεται είναι ότι θέλουν το 80% των συναλλαγών που κάνει κάθε κόμμα να περνά από τραπεζικούς λογαριασμούς, δήθεν για να ελέγχουν το «μαύρο χρήμα», που αυτό σημαίνει, όμως, ότι καταγράφονται όσοι θα συναλλάσσονται με το ΚΚΕ, με το ΔΗΚΚΙ, με οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Τι σημαίνει αυτό; Θα έχουμε μια λίστα αυτών που δίνουν οικονομική βοήθεια σ' ένα κόμμα και μια λίστα στην οποία θ' αναφέρεται για παράδειγμα πού απευθύνεται στο ΚΚΕ, σε ποιους επαγγελματίες, από πού αγοράζει καρφίτσες, από πού αγοράζει χαρτικά, με ποιους συναλλάσσεται.

Οι λίστες μπορούν να οδηγήσουν κάτω από προϋποθέσεις, και υπάρχουν τέτοια παραδείγματα, σε πιέσεις, σε απειλές, σε εξαγορά, σε ρουσφέτια. Και δεν απειλείται μόνο το ΚΚΕ, αλλά και εκείνες οι δυνάμεις από τις οποίες προσβλέπει το ΠΑΣΟΚ να πάρει ψήφους. Ας μην ξεχνάμε στο παρελθόν έχουν στηθεί άνθρωποι στο εκτελεστικό απόσπασμα γιατί ενίσχυσαν οικονομικά το ΚΚΕ.

Μάλιστα ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κ. Γείτονας, στις επανειλημμένες συνεδριάσεις που είχαμε, πρότεινε από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ να μην καταγράφονται μόνο αυτοί που ενισχύουν ένα κόμμα και δίνουν από 200.000 δρχ. και 300.000 δρχ. και πάνω, αλλά να καταγράφεται όποιος δίνει την παραμικρή ενίσχυση ή συνδρομή. Θέλουν πλήρη κατάλογο ποιοι είναι μέλη, φίλοι ή οπαδοί του κόμματος και των άλλων κομμάτων.

Μετά από έντονη αντίδρασή μας, τη δήλωση ότι τέτοια διάταξη το ΚΚΕ δεν πρόκειται να την εφαρμόσει, δέχτηκαν προσωρινά να κάνουν πίσω. Μετά απ' όλα αυτά, η απάντησή τους ήταν: «Το αποσύρουμε, όμως ήταν καλή η συζήτηση, θα το δούμε στη Βουλή».

Τέλος σε σχέση μ' αυτό το νομοσχέδιο υπάρχει το θέμα των μηχανισμών ελέγχου. Ως τώρα μηχανισμός ελέγχου ήταν μια Διακομματική Επιτροπή, που όποιες καταγγελίες, όποια στοιχεία υπήρχαν για παραβιάσεις αυτού του νόμου, τις μάζευε, τις έλεγχε και κατέληγε σ' ένα πόρισμα και ο πρόεδρος της Βουλής επέβαλε τις ποινές. Η Διακομματική Επιτροπή ήταν αμιγώς πολιτικό όργανο και επιμείναμε ότι πρέπει να παραμείνει. Μόνο με εκπροσώπους των κομμάτων. Γιατί είναι πιο δύσκολο για τα πολιτικά κόμματα ευθέως να πάρουν απόφαση να κόψουν την κρατική επιχορήγηση ή να τιμωρήσουν ποινικά το ΚΚΕ ή στελέχη του, διότι αυτό θα συνδέεται στενά με πολιτική δίωξη. Υπάρχουν όμως αντίθετες φωνές. Εντονα και επί χρόνια η ΝΔ ζητάει να μην είναι πολιτικό αυτό το όργανο, αλλά να αποτελείται από δικαστές, εισαγγελείς ή ελεγκτικό συνέδριο, όταν ξέρουμε κατά πόσο είναι ανεξάρτητη η δικαιοσύνη.

Σ' αυτό συντάσσεται δυστυχώς και ο ΣΥΝ, ο οποίος δεν ανησυχεί ούτε για τις λίστες ονομάτων, δε μας στήριξε στην ανησυχία μας, στην προσπάθειά μας. Κινείται με μία λανθασμένη αντίληψη περί διαφάνειας. Και θέλει τους δικαστές.

Τελικά κάτω απ' αυτές τις πιέσεις έχουν τροποποιήσει το Σύνταγμα και με το καινούριο νομοθέτημα θα υπάρχουν μεν δικαστές σ' αυτή την επιτροπή ελέγχου, ευτυχώς κατά μειοψηφία. Θα θυμίσω ότι υπάρχουν δυνάμεις της ΝΔ και δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που στο Σύνταγμα ήθελαν να υπάρχει διάταξη που να προβλέπει ότι τα κόμματα επιβάλλεται να έχουν δημοκρατική λειτουργία και θα υπάρχει έλεγχος γι' αυτό. Δηλαδή έλεγχος για το αν το ΚΚΕ λειτουργεί δημοκρατικά. Ελεγχο στο καταστατικό του, κυρώσεις με όλες τις γνωστές συνέπειες.

Υπάρχουν όμως και άλλες αλλαγές, αντιδημοκρατικές και επικίνδυνες, που ετοιμάζουν για το πολιτικό σύστημα.

Στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, προχωρούν ήδη στη στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής (π.χ. στρατοδικεία στις ΗΠΑ), χρησιμοποίηση του στρατού για αστυνομικά καθήκοντα π.χ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην παραπέρα θωράκιση του συστήματος με νέες αντιδραστικότερες ρυθμίσεις, όπως ο ευρωτρομονόμος και το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, ενίσχυση της ευρωαστυνομίας, των δυνάμεων καταστολής, της δικαστικής και αστυνομικής συνεργασίας. Στα συρτάρια της η κυβέρνηση έχει έτοιμο νομοσχέδιο για το δραστικό περιορισμό των διαδηλώσεων και ετοιμάζεται για πιο συγκεκριμένα απαγορευτικά της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης μέτρα, με πρόσχημα την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ετοιμάζεται καινούριο εκλογικό σύστημα. Είναι το λεγόμενο γερμανικό σύστημα. Θέλουν να μοιράσουν τη χώρα σε μικρές εκλογικές περιφέρειες, συζητούν για 150 και για 200, που θα εκλέγεται από ένας βουλευτής. Θα είναι ένας υποψήφιος από κάθε κόμμα και ουσιαστικά η μάχη θα δίνεται ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Ακόμα και να μην υπάρχει δεύτερος γύρος και στον πρώτο θα λειτουργεί η λογική της χαμένης ψήφου. Και για τις υπόλοιπες 100 έδρες, άλλοι λένε να εφαρμόσουν την απλή αναλογική, άλλοι κάποιο αναλογικό σύστημα. Ακόμα και να δεχτούμε ότι θα εφαρμοστεί η απλή αναλογική, από τις 100 έδρες με 5,5% που είχαμε θα πάρουμε μόνο 5 βουλευτές και δε θα θεωρούμαστε καν Κοινοβουλευτική Ομάδα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και σ' αυτό το σύστημα υπάρχει σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και ενός μεγάλου τμήματος της ηγεσίας της ΝΔ.

Αλλη αλλαγή στο πολιτικό μας σύστημα έχει σχέση με τη διοικητική διαίρεση της χώρας. Το είπε σαφώς ο κ. Σκανδαλίδης ότι θα προχωρήσουν στο να γίνει αιρετή περιφέρεια και θα καταργηθούν οι αιρετοί στις νομαρχίες. Και στην αρχή, για να «χρυσώσουν το χάπι», μπορεί να διατηρήσουν τυπικά τη Νομαρχία σαν υπηρεσιακό φορέα και όχι με Νομαρχιακό Συμβούλιο αιρετό όπως είναι τώρα. Πάμε, δηλαδή, για έναν Καποδίστρια Νο 2. Γίνεται, ταυτόχρονα, κουβέντα ότι και έτσι όπως ενοποιήθηκαν οι δήμοι πάλι είναι μικροί σε σχέση με τα πρότυπα της ΕΕ και σκέφτονται και νέα υποχρεωτική ενοποίηση των δήμων. Αυτές οι αλλαγές δεν είναι προς το καλύτερο, αλλά για να γίνει η αυτοδιοίκηση ακόμα περισσότερο το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και να εφαρμοστούν οι πολιτικές που θέλουν. Θέλουν, βεβαίως, να προσαρμοστούν και με την προοπτική της ΕΕ, δηλαδή την οργάνωση διοικητικής διαίρεσης κατά περιφέρειες.

Το ΚΚΕ αντιπαλεύει με όλες του τις δυνάμεις τις αντιδημοκρατικές αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η υπεράσπιση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών είναι ένα από τα βασικότερα μέτωπα πάλης, στο οποίο χωράνε όχι μόνο οι κομμουνιστές και οι αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι, αλλά όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι δημοκράτες.

Δε σταματάμε όμως στον αμυντικό αγώνα μόνο για να μη χειροτερέψει η κατάσταση. Εχουμε προτάσεις, προβάλλουμε θέσεις για δημοκρατικές αλλαγές, για διεύρυνση της δημοκρατίας. Αλλαγές που αφορούν το σημερινό πολιτικό σύστημα, αλλά και που προχωρούν ακόμα παραπέρα. Δυο βασικές ιδέες, που η εφαρμογή τους ξεπερνάει τα όρια του σημερινού κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος, είναι: α) Η ιδέα της λαϊκής συμμετοχής και απόφασης, δηλαδή όλα να αποφασίζονται από το λαό, από τα κάτω μέχρι τα πάνω σε όλα τα επίπεδα, β) η ιδέα του κοινωνικού, του εργατικού, του λαϊκού ελέγχου που να διαπερνά το πολιτικό σύστημα σ' όλα τα επίπεδα.

Αυτά βέβαια προϋποθέτουν η εργατική τάξη, ο λαός, να είναι στην εξουσία, προϋποθέτουν λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, προϋποθέτουν σοσιαλισμό και σοσιαλιστική δημοκρατία.