Ανάμεσα στις στιγμές που ξεχώρισαν απ' αυτή την εκδήλωση - και ήταν πολλές - πρέπει να αναφέρουμε και την παρουσίαση, για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 35 χρόνια, του τραγουδιού «Ρόδι» σε στίχους Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, που παραχώρησε πρόσφατα στο Κόμμα ο συνθέτης. Το τραγούδι είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο 7ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», σε παράσταση - αφιέρωμα στο ΚΚΕ, και το είχε τραγουδήσει η Μαρία Δημητριάδη.

Οπως επίσης και το τραγούδι «Το παλιόσκαρο», που τραγούδησε ο ίδιος ο δημιουργός του, ο Βαγγέλης Κορακάκης. Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε το 1996, τα δύσκολα χρόνια μετά την αντεπανάσταση και την κρίση στο κομμουνιστικό κίνημα.

Ρόδι

Σπάστε ένα ρόδι στο σκαλί

Κοντοζυγώνει η ανατολή

Σπάστε ένα ρόδι στο περβάζι

Η μέρα πήρε και χαράζει

///

Ψίχα ροδιού, αίμα και σπόροι

Κοντά σφιχτά για τ' ανηφόρι

Ψίχα ροδιού, ώρες σφιχτές

Το τώρα σμίγει με το χτες

///

Πέτρα, λημέρια και σταυρούς

Που 'ρχονται πέρα απ' τους καιρούς

Ακου ιαχές, στενάγματα άκου

Μην πάει ο αγώνας μας του κάκου

///

Να πάμε μπρος, να πάμε ίσια

Κόρες ιτιές, γιοι κυπαρίσσια

Κι αντάμα το ψαρό μαλλί

Σπάστε ένα ρόδι στο σκαλί

///

Είναι οι καρδιές ολανοιχτές

Περπάτα μπρος, ρώτα το χτες

Αλλάζει η ζωή, η σκέψη αλλάζει

Σπάστε ένα ρόδι στο περβάζι

///

Ζύμωσε ιδρώτα, αίμα, χώμα

Να πάει ψηλά, μπροστά το Κόμμα

Κοίτα, πληθύναμε πολύ

Για νέο αγώνα μας καλεί.

Το παλιόσκαρο

Εις τον εικοστό αιώνα

μες στο μάτι του κυκλώνα

έπεσε ένα καραβάκι

που ταξίδευε γιαλό.

Μες στα βράχια το φουντάρει

μα δεν πήρανε χαμπάρι

πως τα αμπάρια ήταν κάργα

φορτωμένα με χρυσό.

///

Κι αυτό ταξίδευε

λιμάνι γύρευε

άγκυρα έριχνε

τον ήλιο έδειχνε.

///

Το έβλεπαν να ταξιδεύει

μα δεν ξέραν τι γυρεύει

σημασία δεν του δίναν

γιατί ήτανε παλιό.

Απ' την Κρήτη έως τον Εβρο

το παλιόσκαρο είχε νεύρο

τρικυμίες και φουρτούνες

που το βρίσκανε σωρό.

///

Κι αυτό ταξίδευε

λιμάνι γύρευε

άγκυρα έριχνε

τον ήλιο έδειχνε.

///

Τι παράξενο καράβι

τι κουστούμι να μας ράβει

έτσι λέγαν οι ρουφιάνοι

το 'βλεπαν από καιρό.

Αστε το για να βουλιάξει

να καεί και να ρημάξει

το πολύ πολύ να μείνουν

τα συντρίμμια στον αφρό.

///

Κι αυτό ταξίδευε

λιμάνι γύρευε

άγκυρα έριχνε

τον ήλιο έδειχνε.

Το σενάριο της εκδήλωσης βασίστηκε σε ντοκουμέντα από την Ιστορία του Κόμματος, αλλά και σε κείμενα των Γιάννη Ρίτσου, Κώστα Βάρναλη, Μέλπως Αξιώτη, Θέμου Κορνάρου, Δημήτρη Χατζή, Τάσου Λειβαδίτη και Αλκη Αλκαίου. Ενδιάμεσα ακούστηκαν τα τραγούδια: «Οδηγητής» (Κ. Βάρναλης, Χρ. Λεοντής), «Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες» (Γ. Ρίτσος, Μ. Θεοδωράκης), τα αντάρτικα «Σαν ατσάλινο τείχος» και «Τα Οχυρά της Νάουσας», «Οι νεκροί της πλατείας» (Π. Νερούδα, Χρ. Λεοντής), «Χτύπα - Χτύπα» (Μ. Θεοδωράκης), «Διότι δε συνεμορφώθην» (Μ. Θεοδωράκης), «Πνευματικό Εμβατήριο» (Αγγ. Σικελιανός, Μ. Θεοδωράκης), «Στη διαδήλωση» (Φ. Λαδής, Μ. Λοΐζος), «Κι ήθελε ακόμη» (Μ. Αναγνωστάκης, Θ. Μικρούτσικος), «Εμείς είμαστε οι εργάτες» (Γ. Μαρκόπουλος).

Τα φώτα σβήνουν στο θέατρο και από διάφορα σημεία του θεάτρου ακούγεται... «Διαβάστε σήμερα τον "Ριζοσπάστη"»... «Δολοφονία μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος στη Μαύρη Θάλασσα»... Νεολαίοι εξορμούν με τον «Ριζοσπάστη» και μοιράζουν στο κοινό σε ανατύπωση το πρωτοσέλιδο της 22ας Γενάρη του 1921 (ήταν η ίδια ημερομηνία με την εκδήλωση), που ανακοίνωνε το θάνατο του μέλους της ΚΕ του Κόμματος Δημοσθένη Λιγδόπουλου.

Από τον ματωμένο Μάη του 1936 και την ηρωική δράση του ΚΚΕ μέσα στη ναζιστική Κατοχή, μέχρι τις 33 μέρες του Δεκέμβρη του 1944. Ακολουθεί η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης της χώρας μας τον περασμένο αιώνα, η αθάνατη εποποιία του ΔΣΕ, που «ρίχτηκαν σε άνισο αγώνα και πάλη θανάσιμη για να ζήσουν λεύτεροι, πλάι - πλάι εργάτες και αγρότες, για να γίνουν κυρίαρχοι της μοίρας τους...».

Η αλύγιστη στάση των κομμουνιστών στις φυλακές και τις εξορίες αποτυπώνεται στο γράμμα του λογοτέχνη Θ. Κορνάρου, που γράφτηκε στην απομόνωση του ΑΕΤΟ στη Μακρόνησο το 1950 και ράφτηκε σε ρούχο απολυόμενου ψυχοπαθούς, για να φτάσει στους «έξω».

Στη συνέχεια έρχεται η δικτατορία, όπου «είδαμε πάλι τον ήλιο να ματώνει, είδαμε πάλι τα πιο ωραία παιδιά μας στα σίδερα, τις μεγάλες καρδιές των πιο δοκιμασμένων συντρόφων μας να τις τσαλαπατάνε λασπωμένες μπότες...».

Ο ενθουσιασμός είναι διάχυτος όταν ξεδιπλώνεται η αντιδικτατορική δράση του Κόμματος, η ανασυγκρότηση των διαλυμένων από το 1958 Οργανώσεων, η απόφαση για την ίδρυση της ΚΝΕ. Σημείο - σταθμός η ντε φάκτο νομιμοποίηση του Κόμματος το 1974, μετά από 27 χρόνια παρανομίας.

Και στη συνέχεια έρχονται τα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης, η αντοχή που έδειξε το Κόμμα μας, η αντιμετώπιση της εσωκομματικής κρίσης και των αποτελεσμάτων της γενικότερης κρίσης στο κομμουνιστικό κίνημα. «Ψηλά τις σημαίες...», «Αγρυπνείτε! Η επανάσταση νικήθηκε, ΖΗΤΩ η επανάσταση!».

Το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα όταν στην οθόνη προβάλλεται το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» με την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ το 1991: «ΑΝΑΚΑΛΕΙΤΑΙ η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο ΣΥΝ...». Και οι αφηγητές συγκλονίζουν: «Για μια ακόμη φορά, όπως το '68 στη χούντα, συγκρουστήκαμε με τον οπορτουνισμό, που κατέτρωγε τα τελευταία χρόνια τους πιο ζωντανούς ιστούς μας. Δεν αποκηρύξαμε το κόκκινο...Μετρηθήκαμε στον πλανήτη κι έλειπαν δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα, ισχυρά και πολύ πιο μαζικά, ανάμεσά τους το κορυφαίο! Μετρηθήκαμε μεταξύ μας κι έλειπαν χιλιάδες μέλη και φίλοι μας. Μα το ξέραμε πως ήταν χιλιάδες οι νεκροί της τάξης μας πίσω μας, και χιλιάδες οι ζωντανοί των αυριανών αγώνων της. Δεν είχαμε δικαίωμα να τους απαρνηθούμε...».

Και φτάνουμε στην πρόσφατη ιστορική στάση του Κόμματος, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και στην αντοχή του να πάει ξανά κόντρα στο ρεύμα, στα κελεύσματα στήριξης κυβέρνησης αστικής διαχείρισης.

Το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με αναφορές στην πάλη για την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την Κοινωνική Συμμαχία:«Το μπόι μας παλεύουμε να το ψηλώσουμε ως το ύψος της πιο κόκκινης σημαίας. Τη σημαία μας φροντίζουμε να την κρατάμε ολοένα και περισσότερα, ολοένα και πιο γερά χέρια εργατικά, και το δικό τους δίκιο να την ανεμίζει. Πως ιδιοκτήτες στα λαμπρά οικοδομήματα πρέπει να είναι οι οικοδόμοι τους... Κάτω από τον ίσκιο της σημαίας μας μπορούν να βρουν τη θέση τους όλοι οι καταπιεσμένοι και αδικημένοι στην εκμεταλλευτική, τη σαπισμένη αυτή κοινωνία...

Σήμερα χτίζουμε το μέλλον! (...) Δικαιολογημένα οι αστοί μας φοβήθηκαν και μας φοβούνται, μας πολέμησαν και μας πολεμούν. Ξέρουν πως η άσβεστη φλόγα μας για ν' αλλάξει ο κόσμος αναπότρεπτα θα μεταδοθεί σε χιλιάδες καρδιές κι αύριο θα γίνει η πυρκαγιά που θα τους σαρώσει... Το πιο τρανό τραγούδι που μάθαμε, το πιο πλατύ, το πιο βαθύ τραγούδι που τραγουδήσαμε, αύριο θα το πουν εκατομμύρια στόματα: Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!».

Διάβασαν οι ηθοποιοί: Ηλιάνα Μαυρομάτη, Παύλος Ορκόπουλος.

Τραγούδησαν οι: Βασίλης Λέκκας, Βαγγέλης Κορακάκης, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Θοδωρής Καρέλλας, Πολυξένη Καράκογλου και Νατάσα Μουσάδη.

Επαιξαν οι μουσικοί: Δημήτρης Ανδρονιάδης (πιάνο - ενορχήστρωση), Θοδωρής Στούγιος (μπουζούκι), Μάνος Καλπάκης (μπουζούκι), Γιάννης Ευαγγέλου (κιθάρα), Δημήτρης Γιαννούχος (κρουστά), Φώτης Αθανασίου (κλαρινέτο), Δημήτρης Κουφαλάκος (φαγκότο, φυσαρμόνικες), Βασίλης Μακρής (μπάσο).