Αυτό το Σάββατο, 27 Ιούλη, θα πραγματοποιηθούν στην Ανδρο τα εγκαίνια της έκθεσης με τίτλο «Γιάννης Τσαρούχης - Επίκαιρος και διαχρονικός». Η έκθεση, που επιμελείται η ιστορικός Τέχνης Αθηνά Σχινά, πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατο του Γιάννη Τσαρούχη, από το Ιδρυμα Π. & Μ. Κυδωνιέως. Θα εκτεθούν 91 έργα του Γιάννη Τσαρούχη, 34 πρωτότυπα και 57 «πολλαπλά».

Ο Γιάννης Τσαρούχης είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ζωγράφους του 20ού αιώνα. Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες, πολύπλευρες και ισχυρές προσωπικότητες της ελληνικής τέχνης. Μεγάλο μέρος της δημιουργίας του το διαπερνά η προσπάθειά του να αφομοιώσει γόνιμα τόσο την παράδοση όσο και τις πιο σύγχρονες προσεγγίσεις για την ελληνική έκφραση. «Είχα καταλάβει», έγραφε ο Γ. Τσαρούχης, «πως δεν υπήρχαν μόνο δύο ζωγραφικές αλλά και δύο κόσμοι. Υπήρχαν δύο μουσικές, δύο τρόποι να ντύνονται οι άνθρωποι, δύο τρόποι να χορεύουν και να τραγουδούν, δύο τρόποι να φέρονται. Υπήρχε η Δύση και η Ανατολή... Ενα μεγάλο μέρος της δραστηριότητός μου το κατανάλωσα για να γνωρίσω αυτούς τους δύο κόσμους. Επανέρχομαι κάθε τόσο σ' αυτές τις δύο αντιλήψεις, πότε στη μία, πότε στην άλλη, και αυτό σχηματίζει την ιστορία της ζωγραφικής μου...».

Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Γ. Τσαρούχης καλλιέργησε με πολλή επιτυχία και την αγάπη του για το θέατρο. Επιλεκτικά αναφέρουμε τα σκηνικά και κοστούμια της «Ερωφίλης» που ανέβασε το 1934, σε συνεργασία με τον Κ. Κουν. Μαζί με τους Κουν και Δ. Δεβάρη υπήρξαν από τους συνιδρυτές της Λαϊκής Σκηνής. Οι «Ορνιθες», για τους οποίους έκανε τα σκηνικά και τα κοστούμια, με μουσική Μ. Χατζιδάκι και χορογραφία Δ. Στράτου, υπήρξαν μία από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις έργου του Αριστοφάνη, ενώ ζωγράφισε επίσης τα σκηνικά για την όπερα «Μήδεια», όπου πρωταγωνίστησε η Μαρία Κάλλας.

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τη Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη.

Μέρες και ώρες λειτουργίας: 10.30 - 14.30 και 18.30 - 21.30 καθημερινά, εκτός Τρίτης.

Από τις εκδόσεις «Οστρια» κυκλοφορεί το πρώτο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Βαλσαμή με τίτλο «Γήινοι».

Σε ένα, όχι και τόσο μακρινό, μέλλον, οι εξελίξεις στη γενετική και τη ρομποτική έχουν θέσει νέα δεδομένα στην κοινωνία. Οι ευνοημένοι μπορούν και γεύονται τα προνόμια των εφαρμογών των επιστημονικών ανακαλύψεων, ενώ οι χαμένοι της μοιρασιάς γεύονται τη χειρότερη καταπίεση και εκμετάλλευση. Η κοινωνία βράζει κάτω από το βάρος αυτών των ταξικών αντιθέσεων. Και μία νέα βιολογική ανακάλυψη μπορεί να αποτελέσει την αφορμή να ξεκινήσουν αλυσιδωτές εξελίξεις. Μία νουβέλα που μιλάει στο σήμερα για το σήμερα...

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Η πόλη είχε αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Είχαν ήδη περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από τότε που απαγορεύτηκε στους Ανθρώπους να εισέρχονται στην πόλη τους. Τότε το είχε αποδεχτεί με μία κάποια ανακούφιση. Ομως σήμερα δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι αυτή η απόφαση κινούταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Οχι ότι είχε πάψει να τους σιχαίνεται ή να τους φοβάται. Στο κάτω κάτω, αυτά τα βρωμερά και κατώτερης νοημοσύνης πλάσματα, ήταν ο λόγος για πολλές από τις συμφορές τους. Ομως πλέον αντιλαμβανόταν ότι ένας... κίνδυνος που δε φαίνεται, μπορεί να γιγαντωθεί από τους Επιτρόπους και την Ολογράφηση, με αποτέλεσμα αργά, αλλά σταθερά, ο φόβος να αντικαταστήσει τη λογική».

Ενα από τα πιο αξιόλογα θρίλερ του σοβιετικού σινεμά, το αριστούργημα «Οι δεκατρείς» του Μιχαήλ Ρομ, δημιουργού του «Ο αληθινός φασισμός», κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από 1η Αυγούστου, σε επανέκδοση, σε διανομή από τη «New Star».

Στα χρόνια του εμφύλιου πολέμου, ο διοικητής του Κόκκινου Στρατού, Ivan Zhuravlev, συνοδεύει δέκα στρατιώτες, που αποστρατεύτηκαν τιμής ένεκεν, στην επιστροφή τους για την πόλη. Βαθιά μέσα στην έρημο του Karakum, θα πέσουν πάνω σε ένα κρυμμένο πηγάδι που βρίσκεται κοντά σε έναν αρχαίο τύμβο. Εκεί θα ανακαλύψουν έναν ολοκαίνουργιο στρατιωτικό οπλισμό που ανήκει στον Shirmat Khan και τους αντιμπολσεβίκους στασιαστές του, τους επονομαζόμενους basmachi. O Zhuravlev διατάσσει τους άντρες του να περιμένουν τον Shirmat Khan και να τον πολεμήσουν μέχρι να καταφτάσουν οι τακτικές δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού.

Την ταινία χαρακτηρίζει η καλοσχεδιασμένη περιπέτεια, η αφηγηματική αυστηρότητά της, η συνολική οικονομία και η ψυχολογική ευλογοφάνεια που πληρούν τα υψηλότερα διεθνή πρότυπα. Από την πρώτη σκηνή υπάρχει αγωνία και ανθρώπινο ενδιαφέρον.

Το Σάββατο 27, την Κυριακή 28 και τη Δευτέρα 29 Ιούλη, στις 21.00, οι κάτοικοι της Αθήνας θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν - με ελεύθερη είσοδο - τρεις συναυλίες των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ στον προαύλιο χώρο του Ζαππείου Μεγάρου.

Την πρώτη μέρα η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα παρουσιάζει έργα των Σμέτανα («Ο Μολδάβας»), Σκαλκώτα («Δύο ελληνικοί χοροί» και «Τέσσερις εικόνες») και Μπετόβεν (Συμφωνία αρ. 7), σε μουσική διεύθυνση Νίκου Χριστοδούλου.

Τη δεύτερη μέρα τη σκυτάλη παίρνει η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, που παρουσιάζει ρεμπέτικο με ήχο συμφωνικό, σε ενορχήστρωση και επιμέλεια Γιάννη Μπελώνη. Την ορχήστρα διευθύνει ο Στάθης Σούλης. Ο μουσικολόγος και ενορχηστρωτής Γιάννης Μπελώνης, έπειτα από την πολυετή συνεργασία του με διάφορες συμφωνικές ορχήστρες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, προτείνει την πρώτη ολοκληρωμένη παρουσίαση του ρεμπέτικου σε συμφωνική επεξεργασία. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια από τη χαρακτηριστικότερη περίοδο του ρεμπέτικου, τη 15ετία 1935 - 1950, ενορχηστρωμένα για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, επιδιώκοντας τη διάδοση και προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας σε ένα κοινό που συχνά δεν είναι εξοικειωμένο με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο, κάποιες φορές και με το άκουσμα αυτό καθαυτό. Τραγουδούν: «Κίτρινα Ποδήλατα», Μπέττυ Χαρλαύτη, Σπύρος Κλείσσας.

Την τελευταία μέρα η Χορωδία της ΕΡΤ ερμηνεύει τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο, σε χορωδιακή επεξεργασία - ενορχήστρωση Κωστή Κριτσωτάκη και μουσική διεύθυνση Αναστάσιου Συμεωνίδη. Ειδικότερα, παρουσιάζονται διασκευές τραγουδιών από τον ελληνικό κινηματογράφο για μεικτή χορωδία με συνοδεία 9μελούς ορχηστρικού συνόλου. Από το «Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου» και το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» του Θεοδωράκη στο «Χάθηκε το φεγγάρι» του Ξαρχάκου και στον «Γλάρο» του Μάνου Χατζιδάκι.