Στο σημερινό τετρασέλιδο Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία, μπορείτε να διαβάσετε:

-- Αρθρο: Εργασιακά και Ασφαλιστικό στη μέγκενη της συμφωνίας στο Γιούρογκρουπ.

-- Ο «Ριζοσπάστης» συζητά με εργαζόμενους της «Nestle» για την επίθεση στους μισθούς.

-- Εργοδότες, εργατοπατέρες και Διεθνές Γραφείο Εργασίας «ροκανίζουν» το δικαίωμα στην απεργία.

-- Ιστορικό: Μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις το 1975.

Το δίκαιο αίτημα για κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης βρίσκεται στον αντίποδα όσων δεσμεύεται να κάνει και η νέα συγκυβέρνηση

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει. Πρώτον, επειδή το σύνολο των μέτρων που περιέχονται στη συμφωνία και αφορούν την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου θα ενισχύσουν το σημερινό αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, ώστε, ακόμα κι αν δεν αλλάξει τίποτα στις συντάξεις και τα εισοδήματα, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα ζουν και θα δουλεύουν με χειρότερους όρους. Δεύτερο, επειδή στα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν έως σήμερα περιέχεται το σπέρμα μελλοντικών ανατροπών σε εργασιακά και ασφαλιστικό, με παραπέρα αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους, συνολικά για το λαό.

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα που αφορούν τα εργασιακά:

• Η κυβέρνηση δεσμεύεται «να προχωρήσει σε μια σταδιακή νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης». Στην πραγματικότητα, δεσμεύεται να διατηρήσει και να επεκτείνει το σημερινό απαράδεκτο πλέγμα των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με τις οποίες δουλεύει ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός όσων καταφέρνουν να βρουν δουλειά. Αυτό σημαίνει ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν ακόμα χειρότερα, αφού σταδιακά εξαλείφεται κάθε έννοια σταθερής και μόνιμης εργασίας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
• Η κυβέρνηση εκφράζει επίσης «τη φιλοδοξία για εξορθολογισμό και σε βάθος χρόνου την αύξηση του κατώτατου μισθού με έναν τρόπο που θα διαφυλάσσει την ανταγωνιστικότητα και τις προοπτικές της απασχόλησης. Η έκταση και το timing των αλλαγών στον κατώτατο μισθό θα γίνουν με διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους και τους Ευρωπαϊκούς και Διεθνείς Θεσμούς (συμπεριλαμβάνεται το ILO) και θα λάβει σοβαρά υπόψη τις συμβουλές ενός νέου ανεξάρτητου σώματος για το αν οι αλλαγές στους μισθούς είναι σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα».

Η σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο στον καπιταλισμό. Αυτό που ξεχωρίζει όμως στις διατυπώσεις της κυβέρνησης είναι η πρόθεσή της να συγκροτήσει έναν ακόμα μηχανισμό επιβολής των μισθών πείνας στους εργαζόμενους. Ο μηχανισμός αυτός, που θα γνωμοδοτεί ως προς την αντιστοίχηση των μισθών με την ανταγωνιστικότητα, θα είναι η «ομπρέλα» και θα διαμορφώνει την «οροφή» σε κάθε διαπραγμάτευση για τον κατώτατο μισθό.

Να σημειώσουμε ότι τέτοιος μηχανισμός υπάρχει και σήμερα. Προβλέπεται από το νόμο 4172/2013 της προηγούμενης συγκυβέρνησης, με ισχύ από 1/1/2017. Το πνεύμα αυτής της ρύθμισης διατηρεί αυτούσιο ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια προσπάθεια να κρατήσει καθηλωμένους τους μισθούς στα σημερινά επίπεδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, να τους αυξήσει λίγο.

• Για τους ανέργους, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεσμεύεται: «Να επεκτείνει και αναπτύξει τα υπάρχοντα σχέδια που παρέχουν προσωρινή απασχόληση στους ανέργους, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους και όταν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια. Παράλληλα να αναβαθμίσει τα προγράμματα επιμόρφωσης των μακροχρόνια ανέργων». Με συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι περιφέρονταν από πρόγραμμα σε πρόγραμμα για πέντε μήνες και μετά επέστρεφαν στην ανεργία. Ακόμα κι αν η νέα συγκυβέρνηση αυξήσει το χρόνο των προγραμμάτων, το δρομολόγιο ανεργία - υποαπασχόληση - ανεργία, δεν πρόκειται να αλλάξει κι αυτό δεν πρέπει κανένας νέος να το αποδεχτεί.

Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, η συγκυβέρνηση σχεδόν πανηγυρίζει, επειδή σκοπεύει να εφαρμόσει όλους τους «μνημονιακούς» νόμους που έφτασαν στο χείλος του γκρεμού τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους. Σύμφωνα με το κείμενο της συμφωνίας, «η Ελλάδα δεσμεύεται να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος» (!). Δηλαδή, ό,τι έγινε μέχρι σήμερα αποτελεί εκσυγχρονισμό του συστήματος, τον οποίο μάλιστα η νέα συγκυβέρνηση δεσμεύεται να συνεχίσει και να διευρύνει...

Αυτό σημαίνει ότι νομιμοποιείται μια κι έξω το κόψιμο των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες, τις μητέρες με ανήλικα, τα ΒΑΕ, η καθιέρωση της 40ετίας αντί της 35ετίας για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, η διάλυση της Επικουρικής Ασφάλισης.

Πέρα από αυτά, που παραμένουν αυτούσια, ας δούμε τι συμφώνησε η κυβέρνηση και τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους και το λαό. Η συμφωνία προβλέπει ότι:

• «Οι αρχές θα συνεχίσουν να εργάζονται σε διοικητικά μέτρα για την ενοποίηση και τον εκσυγχρονισμό των συνταξιοδοτικών πολιτικών και την εξάλειψη των "παραθύρων" και κινήτρων, που αυξάνουν τον υπερβολικό ρυθμό των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων σε όλη την οικονομία και, πιο συγκεκριμένα, στον τραπεζικό και δημόσιο τομέα». Η συγκεκριμένη εξαγγελία αφορά την παραπέρα υπονόμευση έως κατάργηση του δικαιώματος που διατηρούν ακόμα ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων να βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη απ' ό,τι προβλέπουν τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση σκοπεύει να αυξήσει και πάλι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Πέρα από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις τράπεζες, που «δείχνει με το δάχτυλο» η συγκεκριμένη ρύθμιση, υποψήφια θύματα είναι επίσης οι ασφαλισμένοι πριν το 1983, ένστολοι και άλλες κατηγορίες.
• «(Οι αρχές δεσμεύονται να) ενοποιήσουν συνταξιοδοτικά ταμεία προκειμένου να υπάρξει εξοικονόμηση». Η μέχρι τώρα εμπειρία από τις ενοποιήσεις Ταμείων δείχνει ότι αυτές γίνονται για να συρρικνωθούν και όχι για να διευρυνθούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αλλωστε, για τον ίδιο λόγο η ενοποίηση όλων των ταμείων σε τρία ήταν από τις «σημαίες» της αντιασφαλιστικής πολιτικής και της προηγούμενης κυβέρνησης.
• «(...) καταργήσουν σταδιακά τις χρεώσεις υπέρ τρίτων με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο». Η συγκυβέρνηση δεσμεύεται να συνεχίσει το ξήλωμα των λεγόμενων κοινωνικών πόρων από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, όπως σ' αυτήν του ΟΓΑ, η κατάργηση του λεγόμενου «κοινωνικού πόρου» θα σημάνει είτε τη διάλυση του ταμείου είτε την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με το κόστος των συντάξεων, που στην καλύτερη περίπτωση θα σημάνει και τη μείωσή τους. Πάντως και εδώ υπάρχει η ρήτρα να καταργηθούν οι πόροι με τρόπο «δημοσιονομικά ουδέτερο», που σημαίνει να μην αναμιχτεί το κράτος στην αναπλήρωσή τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ταμεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
• «(...) εδραιώσουν ένα στενότερο δεσμό μεταξύ των συνταξιοδοτικών εισφορών και των εισοδημάτων». Εδώ η συγκυβέρνηση δείχνει κατά κύριο λόγο τα Ταμεία των αυτοαπασχολούμενων, όπου οι εισφορές φαίνεται να συνδέονται με τα εισοδήματά τους, κάτι που σε αρκετές περιπτώσεις θα οδηγήσει σε μείωση και των μελλοντικών τους συντάξεων.
• «(...) εκσυγχρονίσουν τα επιδόματα». Εδώ ακολουθείται κατά βήμα ο «οδηγός» που έδωσε στην προηγούμενη κυβέρνηση ο ΟΟΣΑ για τον «εξορθολογισμό» των επιδομάτων αναπηρίας και πρόνοιας. Ηδη τα ΚΕΠΑ κόβουν και ράβουν προς αυτήν την κατεύθυνση, προσαρμόζοντας τα ποσοστά αναπηρίας (και άρα το δικαίωμα για αναπηρική σύνταξη και σε επιδόματα) στις κατευθύνσεις για δραστική συρρίκνωση των κονδυλίων που αφορούν την πρόνοια για τους ανάπηρους...