«Εδώ Πολυτεχνείο»! Η κραυγή μιας γενιάς που βρέθηκε ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα, ντύθηκε χαλκέντερη φορεσιά κι είπε ένα επιπλέον όχι των Ελλήνων. Είμαστε λίγοι για να φωνάξουμε κι είμαστε πολλοί για να αρνηθούμε. Μέσα από τα βάθη της απύθμενης ψυχής επιζητούμε την ιστορική δικαίωση. Γνήσια παιδιά του Οδυσσέα ανιχνεύουμε τη ρότα που θα μας οδηγήσει στο απάνεμο λιμάνι της Ιθάκης. Κι όμως! Γνωρίζουμε ότι αυτό το λιμάνι μόνο στη φαντασία υπάρχει ως όραμα μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας. Είναι η επιθυμία του ιστορικού «ανάγκα», να μπορεί να βαδίζει την ειμαρμένη. Κατορθώσαμε να βλέπουμε τον ήλιο χωρίς να μας θαμπώνει. Είδαμε τη μέγιστη αλήθεια να μετουσιώνεται σε ματωμένες γενιές, σε έπη ηρώων. Γενιά τη γενιά, ανεβαίνουμε στην κορυφή του Ολύμπου με πρόσταγμα θεών να μας δώσουν κάθε φορά τα καινούρια νάματα της ζωής και του θανάτου. Είναι - λέει - καρπός θεϊκής αντάμας η Τύχη, η Κλωθώ και η Λάχεση να πληρώνουν το δισάκι μας. Γνωρίσαμε ότι η επιτυχία και αποτυχία είναι έννοιες συμβατές κι αλληλόχρεες.

«Εδώ Πολυτεχνείο»! Το παράξενο αυτής της κραυγής είναι ότι, είκοσι εφτά χρόνια μετά, μπαίνει στην ημερήσια διάταξη της τωρινής πραγματικότητας. Είναι η διαλεκτική πορεία του ανθρώπου που οι πρόγονοί μας ονόμαζαν Μοίρα. Κάθε φορά που ο άνθρωπος ξυπνά από το λήθαργο μιας κατά φαντασία αυτο-ικανοποίησης, κάθε φορά που ξάφνου ανακαλύπτει ότι η πραγματικότητα που έβλεπε ως ευθεία. είναι τεθλασμένη, όταν νιώσει ότι αόρατα χέρια αγγίζουν το έσχατο όριο της ζωής του, τότε το γομάρι αρχίζει να σαλεύει. Τότε όλα τα μέχρι χτες αδύνατα γίνονται δυνατά. Τότε, έρχεται ο άνθρωπος ξανά να επιβεβαιώσει την αξιοσύνη του ως το έλλογο ον της ιστορίας, η ενσαρκωμένη συνείδησή της. Είναι η στιγμή της Επανάστασης μέσα από την πυρωμένη λάβα της Ανάγκης. Αυτή η παμπόνηρη, η πάντα νέα κι όμορφη μαμή της Ιστορίας, η Επανάσταση, γνωρίζει να εισχωρεί στο Αβατο που η βολεμένη αυταπάτη το θεωρεί αιώνιο κι αναλλοίωτο. Τότε το οικοδόμημα αρχίζει να τρίζει συθέμελα και τα θεωρούμενα κραταιά συμφέροντα της ολιγαρχίας γίνονται τσέρκια για να παίζουν στις γειτονιές τα παιδιά. Η αλήθεια της επερχόμενης επανάστασης κυλάει στους δρόμους αθόρυβα, μέχρι τη στιγμή που το πλήθος τη σηκώνει και την κάνει σύμβολο μιας νέας ζωής.