ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 25 Σεπτέμβρη 2018
Σελ. /28
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΠ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Τίμησε την ηρωική μάχη του ΔΣΕ στο Μάλι Μάδι

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή η εκδήλωση της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από τη νικηφόρα μάχη του ΔΣΕ στο Μάλι Μάδι.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης έγιναν τα αποκαλυπτήρια του νέου μνημείου που στήθηκε στο χώρο των μεταλλείων της ΛΑΡΚΟ, στους πρόποδες του Μάλι Μάδι, καθώς το προηγούμενο αποτέλεσε στόχο θρασύδειλων που προσπάθησαν να το αμαυρώσουν. Τα αποκαλυπτήρια έκανε ο Γιάννης Κανάτσιος, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Το μνημείο είναι έμπνευση και έργο του Σταύρου Βλάχου, δημιούργημα του οποίου είναι και το μνημείο για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ στον Πυξό των Πρεσπών.

Ακολούθησε ομιλία από τον Θανάση Χαστά, Γραμματέα της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με λαϊκό γλέντι στο χωριό Ιεροπηγή Καστοριάς.

Ερωτήματα προκάλεσε πάντως η προκλητική παρουσία της αστυνομίας στην περιοχή που πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση, η οποία αναγκάστηκε να αποχωρήσει μετά από παρέμβαση της Κομματικής Οργάνωσης και του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Σωτήρη Ζαριανόπουλου.

Στην ομιλία του, ο Θ. Χαστάς μίλησε για τη σημασία της νικηφόρας μάχης του ΔΣΕ στο Μάλι Μάδι, που προκάλεσε σοβαρή κρίση στην αστική κυβέρνηση της Αθήνας και τάραξε τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Αλλά και για την ανάγκη πραγματοποίησης τέτοιων εκδηλώσεων, καθώς, όπως είπε, «αποτελούν πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων για την πάλη των κομμουνιστών στις σημερινές συνθήκες, είναι σημαντικό να διαδοθεί περισσότερο η ιστορική αλήθεια, οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας».

Το νέο μνημείο τιμής στον ΔΣΕ
Το νέο μνημείο τιμής στον ΔΣΕ
Στάθηκε στην «ηθικοπολιτική ανωτερότητα του ΔΣΕ, τη σημασία της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς που γινόταν στις γραμμές του και υπηρετούσε τον στρατιωτικοπολιτικό στόχο του». Επίσης αναφέρθηκε στα συμπεράσματα που προκύπτουν από τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ και ενισχύουν την επαναστατική πάλη σήμερα, καθώς η πείρα και τα συμπεράσματα από τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, αλλά και ολόκληρης της δεκαετίας του '40, συνέβαλαν στη σύγχρονη στρατηγική επεξεργασία του Κόμματος, στο Πρόγραμμά του.

Οπως είπε, 70 χρόνια μετά η ταξική πάλη συνεχίζεται, αφού «συνεχίζει να υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, συνεχίζει το καπιταλιστικό σύστημα να ματώνει το λαό για τα κέρδη του κεφαλαίου, συνεχίζει να γεννά κρίσεις, φτώχεια και πολέμους.

(...) Η Ιστορία διδάσκει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση, όποια ονομασία και αν έχει και οποιοδήποτε κόμμα και αν συμμετέχει σε αυτήν, εφόσον η πολιτική εξουσία, τα μέσα παραγωγής και όλος ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, εφόσον η Ελλάδα συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

(...) Το ΚΚΕ, έμπειρο και διδαγμένο, φιλοδοξεί και μπορεί να γίνει ο φάρος της νέας και νικηφόρας ταξικής αναμέτρησης για το σοσιαλισμό, που είναι αναγκαίος, επίκαιρος και ρεαλιστικός. Συνεχίζουμε μέχρι την τελική νίκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

«Παλεύουμε πάντα, με όλες μας τις δυνάμεις, με ό,τι όπλο έχουμε και είμαστε σε θέση να χειριστούμε»

«Εφυγε» χτες από τη ζωή, σε ηλικία 91 ετών, ο σύντροφος Γιώργης Μωραΐτης

Ο Γιώργης Μωραΐτης (πέμπτος από αριστερά) επικεφαλής της ομάδας των τελευταίων 8 μαχητών του ΔΣΕ από τα Αγραφα, που το Μάη του 1950 πέρασαν από τον Γράμμο στην Αλβανία
Ο Γιώργης Μωραΐτης (πέμπτος από αριστερά) επικεφαλής της ομάδας των τελευταίων 8 μαχητών του ΔΣΕ από τα Αγραφα, που το Μάη του 1950 πέρασαν από τον Γράμμο στην Αλβανία
Δύσκολες ώρες. Για τους συντρόφους εδώ μέσα στην εφημερίδα. Για τους συντρόφους εκεί έξω στο Κόμμα. Αποχαιρετούμε έναν σύντροφο (δεν θα γράψουμε «ξεχωριστός», ο ίδιος το απαγόρευε αυτό) που ένα μεγάλο μέρος της κομματικής του προσφοράς το έδωσε μέσα από τούτο εδώ το μετερίζι του «Ριζοσπάστη». Ο σύντροφός μας λοιπόν ο Γιώργης Μωραΐτης άφησε την τελευταία του πνοή χτες. Βαρύ το μαντάτο, όπως αποτυπώνεται στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κι όμως. Δεν θέλουμε να αφήσουμε δάκρυ να κυλήσει. Είναι εντολή: «Καλώς ήρθες, καλώς έφυγες. Ποιος είναι ο αντικαταστάτης σου κι ο αντικαταστάτης του αντικαταστάτη σου», είπε σε ανύποπτη στιγμή. Κι άφησε πάνω στο γραφείο το «Ρεπορτάζ κάτω απ' την κρεμάλα» του Γιούλιους Φούτσικ, με υπογραμμισμένο ένα σημείο:

«Ενα μονάχα σας ζητώ. Να μην ξεχάσετε όσοι ζήσετε. Μαζέψτε υπομονετικά τις μαρτυρίες εκείνων που έπεσαν γι' αυτούς και για σας. Κάποια μέρα, το σήμερα θα γίνει παρελθόν και θα μιλούν για μια μεγάλη εποχή και για ένα ανώνυμο πλήθος ηρώων που δημιούργησαν την Ιστορία. Θα ήθελα να μάθει όλος ο κόσμος πως δεν υπάρχουν ανώνυμοι ήρωες. Ολοι αυτοί ήταν άνθρωποι με όνομα, με μορφή, με επιθυμίες κι ελπίδες και ο πόνος του πιο ασήμαντου ανάμεσά τους δεν ήταν μικρότερος απ' του ηγέτη, που θα μείνει τ' όνομά του. Θα 'θελα όλοι τούτοι να γίνουν δικοί σας, σαν πρόσωπα που τα γνωρίσατε, σαν μέλη της οικογένειάς σας, σαν και σας τους ίδιους».

Ο σ. Γιώργης τον Οκτώβρη του 2016 στην πρώτη προβολή του Ντοκιμαντέρ του Κόμματος για τον ΔΣΕ
Ο σ. Γιώργης τον Οκτώβρη του 2016 στην πρώτη προβολή του Ντοκιμαντέρ του Κόμματος για τον ΔΣΕ
Κι έτσι μαθαίναμε:

«Αντε, λοιπόν, αν σου βαστάει, μη γράφεις. Οσο βαριά κι αν είναι η "καλογερική" (...) Καθένας θα είχε να πει πολλά για τη δική του ζωή. Μα πρέπει να πει πολλά και για τους άλλους, που τους συνάντησε στο διάβα της ζωής. Και ιδιαίτερα να μνημονεύσει εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν πια... Θα μπορούσα να έγραφα ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Δεν το θέλω. Οταν τα πράγματα μιλούν από μόνα τους, τι χρειάζεται να τα τυλίγεις με φαντασίες. Για να μπερδεύονται οι άλλοι και να σπαζοκεφαλιάζουνε για να τα απομυθοποιούν; Πες τα, γράψ' τα καλύτερα όπως τα είδες, όπως τα έζησες, όπως έγιναν.

(...) Αρχίζω να γράφω. Πρέπει να βιαστώ. Σας είπα. Βρίσκομαι στο μεσαιωνικό κάτεργο Ιτζεδίν. Και είμαι μελλοθάνατος.

Είμαι κομμουνιστής. Μπορεί από ώρα σε ώρα να με πάρουνε για εκτέλεση. Είμαι έτοιμος.

(...) δε φοβάμαι το εκτελεστικό απόσπασμα. Φοβάμαι, όμως, πως δε θα προλάβω να τελειώσω αυτό που άρχισα να γράφω (...) Γράφω τη νύχτα (...) αυτές οι σελίδες είναι κρυφές και μπορεί να μη φτάσουν στα χέρια σας ποτέ... Εκεί που τις κρύβω μπορεί να τις βρούν. Κι ας είναι τόσο μικρές και ψιλογραμμένες (...) πού τις κρύβω; Είναι μυστικό. Σε διάφορες τρυπίτσες που δεν πάει ο νους του ανθρώπου (...) πίσω δεν κάνω (...) έχω χρέος (...) είναι κι αυτή μια μάχη (...) εμείς παλεύουμε πάντα. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ακόμα και μεσ' απ' τα κάτεργα. Ακόμα και κάτω απ' την κρεμάλα. Παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις, όπως μπορούμε και με ό,τι όπλο έχουμε και είμαστε σε θέση να χειριστούμε» (Γιώργης Μωραΐτης, Φυλακές Ιτζεδίν Κρήτης, Ακτίνα Δ, Θάλαμος 1, Ιούνης 1957).

Κι έμαθε να χειρίζεται κάθε όπλο που του χρεώθηκε. Από το πρώτο λιανοντούφεκο που έπιασε στα χέρια του ως ΕΛΑΣίτης, έως το οπλοπολυβόλο του ΔΣΕ. Απ' τον ασύρματο στο Αρχηγείο Ρούμελης έως την πένα του παιδαγωγού μετά στην πολιτική προσφυγιά. Κι ύστερα πάλι στον ασύρματο, τώρα πια όμως όχι στα λεύτερα βουνά, μα στις κρύπτες της παρανομίας. Με τους «κώδικες», απ' τη μια, να καταγράφουν στιγμές της σκληρής ταξικής αναμέτρησης και, απ' την άλλη, να μεταφέρουν οργανωτικά μέτρα για τη δουλειά του Κόμματος σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας. Κι όλα αυτά τα χρόνια, παράλληλα, να κρατά «σημειώσεις» στο μυαλό. Ωσπου άρχισαν να γίνονται και γραπτές. Οταν το στρατοδικείο αποφάσισε τελεσίδικα δις εις θάνατο.

Από την πρώτη του νουβέλα, με τίτλο «Με κομμένη την ανάσα», με πρωταγωνίστρια την Μαρίτσα του Κούρνοβου, πέρασαν 60 χρόνια κι ακόμα έγραφε. Εως τις τελευταίες ώρες. Δώδεκα βιβλία το όλον κι είχε ακόμα εκκρεμότητες, καταπώς έλεγε.

Στο βιβλίο του «Με τους ανθρώπους του μόχθου» σημειώνει:

«Οι απλοί άνθρωποι γράφουν την Ιστορία. Οι "άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς". Δηλαδή, οι εργάτες, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι. Κι ούτε νοιάζονται αν θα τους γράψει ή θα τους ξεγράψει η Ιστορία... Η δημοσιογραφία, πάντως, η κομμουνιστική πρέπει να βρίσκεται κοντά τους, να παρακολουθεί τον αγώνα τους και να καταγράφει τη δράση τους. Και όχι μόνο. Ετσι από υποχρέωση, ως λειτούργημα. Αλλά από επαναστατικό καθήκον. Να γίνεται ένα μαζί τους, να μπαίνει στις σκέψεις τους, να εξηγεί τα προβλήματά τους, να επιδρά, να τους δίνει δύναμη και προοπτική. Ωστε η καρδιά τους να φτάσει και να χτυπά τον ίδιο χτύπο με το δικό τους σύμβολο. Με το "δρεπάνι και το σφυρί".

Γιατί τα λέω τώρα αυτά; Για να εξηγήσω σύντομα κι απλά: Οτι με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα τη "θητεία" μου (μακριά από μένα η λέξη "καριέρα") στη δημοσιογραφία. Και συγκεκριμένα στην "μετά τη Χούντα εποχή". Οταν ήρθαμε στη νομιμότητα - ύστερα από 27 συναπτά χρόνια παρανομίας του ΚΚΕ - κι αρχίσαμε να βγάζουμε νόμιμα τον "Ριζοσπάστη".

Σε εκδήλωση για την κοπή της πίτας στον «Ριζοσπάστη», το 1987
Σε εκδήλωση για την κοπή της πίτας στον «Ριζοσπάστη», το 1987
Μου έγινε και επάγγελμα από τότε η δημοσιογραφία. Μέχρι που βγήκα στη σύνταξη. (Και κατόπιν πολλών δεινών με γράψανε και μέλος της ΕΣΗΕΑ). Είχα βέβαια προϋπηρεσία. Δημοσιογραφούσα από τις φυλακές, από την παρανομία, επί Χούντας έβγαζα τον παράνομο "Ριζοσπάστη", την "Αδούλωτη Αθήνα", τον "Οδηγητή" και άλλα έντυπα. Μαζί με τον Γιάννη Γιάνναρη, τον Γιάννη Νικολόπουλο και άλλους συντρόφους. Ενα διάστημα βρέθηκα στο Ραδιοφωνικό Σταθμό μας "Φωνή της Αλήθειας" στο εξωτερικό. Είχα μεράκι».

Κι αυτό το μεράκι τον κράταγε διαρκώς ανήσυχο. Γράφει για την περίοδο πια της νομιμότητας που ήταν χρεωμένος στον «Ριζοσπάστη»:

«Η προτίμησή μου ήταν το Εργατικό, αν και πιο ζόρικο, από κάθε άποψη αυτό. Ζορίστηκα πολύ. Εμαθα πολλά. Απόκτησα εμπειρίες. Παρουσίαζα και αδυναμίες. Είχε παρ' όλα αυτά ένα πλεονέκτημα. Μου έδινε τη δυνατότητα να τρέχω σε τόπους δουλειάς. Ανταποκρινόταν στο χαρακτήρα μου, ικανοποιούσε την επιθυμία μου να βρίσκομαι κοντά στον κόσμο της βιοπάλης. Και στις κομματικές και μαζικές οργανώσεις μας, που είχαν ανάγκη βοήθειας. Δεν έκανα και τίποτε σπουδαίο. Αλλά δεν μπορούσα να κάτσω μόνιμα στα γραφεία. Αρκετές ώρες μέρα - νύχτα δουλεύαμε εκεί όλη τη βδομάδα. Αρκετά ξενύχτια είχαμε και στα τυπογραφεία. Το Σάββατο - Κυριακή συνήθως έφευγα στην επαρχία. Εσπευδα και όταν έβγαινε καμιά αποστολή. Κι ένιωθα να ξαναζώ το Αντάρτικο...».

Απ' το Ξεροβούνι της Θεσπρωτίας έως τον Πυξαριά της Εύβοιας δεν υπάρχει χωριό μήτε πλαγιά, που να μην είχε μια γιάφκα να σου δείξει ο Μωραΐτης. Επέμενε σ' αυτό. Οταν ξεκίναγε για ένα ρεπορτάζ κάπου έξω από το Καρπενήσι, ο δρόμος του ποτέ δεν ήτανε ευθύς. Θα σταματούσε κάπου στην Αγία Ευθυμία, θα κόβε μετά πάνω για το Μαυρολιθάρι, θα λοξοδρομούσε λίγο προς τ' Αργύρια. Κι όταν γυρνούσε άλλο δρομολόγιο...

Ο «Αγαθός Ρουμελιώτης», χαρακτηρισμός που του έδωσε ο βασιλικός επίτροπος στο στρατοδικείο της χούντας κι έγινε υπογραφή «Α.Ρ.» σε κείμενα που έστελνε έξω από τη φυλακή, αλλά κι αργότερα τον πρώτο καιρό στον «Ριζοσπάστη», «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντάς μας όμως καλά ασφαλισμένη κάθε γιάφκα που πέρασε, κάθε φωλιά νερού...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
Για το θάνατο του Γιώργη Μωραΐτη

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση για το θάνατο του Γιώργη Μωραΐτη:

«Η ΚΕ του ΚΚΕ ανακοινώνει, με βαθιά θλίψη, το θάνατο του συντρόφου Γιώργη Μωραΐτη, ο οποίος για 75 χρόνια τίμησε τον τίτλο του στελέχους του ΚΚΕ. Ο σύντροφος Γιώργης οργανώθηκε στο ΚΚΕ το 1943, διετέλεσε μέλος της ΚΕ του Κόμματος από το 9ο ως και το 13ο συνέδριο, δημοσιογράφος, μέλος της διεύθυνσης και αρχισυνταξίας του "Ριζοσπάστη".

Ο σύντροφος Γιώργης Μωραΐτης γεννήθηκε στη Βοδονίτσα (Μενδενίτσα) Λοκρίδας στις 3 Μάρτη του 1927. Προερχόταν από φτωχή αγροτική - εργατική οικογένεια. Ο πατέρας του, Νίκος, πήρε μέρος στην ΕΑΜική Αντίσταση, καπετάνιος του εφεδρικού ΕΛΑΣ, οργανώθηκε στο ΚΚΕ και μετά την απελευθέρωση κατέφυγε στην Αθήνα. Η μητέρα του, Ρήνα, εντάχθηκε στο ΔΣΕ το 1947, πιάστηκε το 1949 και φυλακίστηκε μέχρι το 1952.

Ο σύντροφος Γιώργης από πολύ μικρός ζει μέσα από τις περιπλανήσεις της οικογένειάς του τη ζωή της εργατικής τάξης. Οπως αναφέρει ο ίδιος, "εντελώς συναισθηματικά και αυθόρμητα, από μικρός, βλέποντας τον πατέρα μου με τη φόρμα της δουλειάς, ακούγοντας συζητήσεις, πηγαίνοντας στο εργοτάξιο και γνωρίζοντας εργάτες, είχα μια αγάπη και συμπάθεια στην εργατική τάξη, που μαζί με την αγάπη στην αγροτιά από τις εμπειρίες του χωριού, την αγάπη στους εργαζόμενους, θα ολοκληρωθεί με τον καιρό και θα γίνει συνείδηση".

Το 1942 οργανώνεται στην Ενωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης (ΕΝΑΡ), εντάσσεται στην ΕΠΟΝ το 1943 και κατατάσσεται στον ΕΛΑΣ το 1944, όπου παίρνει μέρος σε αποστολές και ενέδρες που χτυπούσαν τις τελευταίες φάλαγγες των χιτλερικών που εγκατέλειπαν την Ελλάδα.

Παίρνει μέρος στη Μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944, με το Τάγμα του Λoκρού που κατεβαίνει στην Αθήνα. Τον Ιούλη του 1946 καταφεύγει ξανά στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα του, γνωρίζοντας ότι υπήρχε σχέδιο δολοφονίας τους. Κατατάχθηκε στον ΔΣΕ το Μάρτη του 1947, στο Αρχηγείο Παρνασσίδος, με επικεφαλής τον Διαμαντή. Πήρε μέρος στις μάχες σε Κρόκι, Πέτρα, Αράχωβα, Μώλο - Μενδενίτσα, Αμφισσα. Υπηρετεί σε διάφορες αποστολές ως ελεύθερος σκοπευτής και ασυρματιστής.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στην Ουγγαρία και τη Ρουμανία. Στην Ουγγαρία δουλεύει στο χτίσιμο του χωριού "Νίκος Μπελογιάννης", για μια σχολική χρονιά δάσκαλος στον παιδικό σταθμό στο Ντιγκ, αργότερα διευθυντής στο κολέγιο "Παπαρήγας". Στη Ρουμανία φοιτά τρεις μήνες στη σχολή "Νίκος Μπελογιάννης".

Ο σύντροφος Γιώργης Μωραΐτης το Δεκέμβρη του 1954, μετά από αίτημά του, στέλνεται παράνομα στην Ελλάδα με αποστολή να δουλέψει στον μηχανισμό του Κόμματος στην παρανομία, όπου θα κρατούσε με τον ασύρματο την επαφή του κλιμακίου της ΚΕ στην Ελλάδα με την καθοδήγηση στο εξωτερικό.

Συλλαμβάνεται με ασύρματο στο τέλος του 1955 και καταδικάζεται δις σε θάνατο από στρατοδικείο, με βάση τον Α.Ν. 375 το 1957. Για τα επόμενα 11 χρόνια ο σύντροφος Γιώργης θα φυλακιστεί στις φυλακές Ιτζεδίν, Αλικαρνασσού, Αίγινας, Κέρκυρας, Αβέρωφ, Χαλκίδας κ.α. Στους τοίχους της Γενικής Ασφάλειας της οδού Μπουμπουλίνας, όπου βρίσκεται σε απομόνωση, σκαλίζει για να διαβάσουν, όπως λέει, οι επόμενοι αγωνιστές και να μην τα σβήσουν οι ασφαλίτες: "Συμβουλή: Οταν μπαίνεις εδώ μέσα ξέχασέ τα όλα. Και να σκέφτεσαι μόνο το Λαό και το Κόμμα".

Αποφυλακίζεται με όρους το 1966. Αναλαμβάνει δουλειά στην ΕΔΑ, ως μέλος του Γραφείου της Αθήνας. Με το πραξικόπημα της χούντας, ξεφεύγει τη σύλληψη και περνά στην παρανομία. Ως μέλος του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ αναλαμβάνει δουλειά για την έκδοση του "Ριζοσπάστη", της "Αδούλωτης Αθήνας", του "Οδηγητή" και άλλων εντύπων την περίοδο 1967 - 1968.

Ο σ. Γιώργης Μωραΐτης το Φλεβάρη του 1968 αταλάντευτα παίρνει θέση υπεράσπισης των Αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ, γράφει και την ανακοίνωση που δημοσιεύεται στην "Αδούλωτη Αθήνα" και στον "Ριζοσπάστη".

Συλλαμβάνεται το Νοέμβρη του 1968 και καταδικάζεται από στρατοδικείο σε κάθειρξη 24 χρόνων. Ακολουθούν 5 χρόνια φυλάκισης, ξανά στις φυλακές Αβέρωφ, Κορυδαλλού, Ιτζεδίν, Αλικαρνασσού και Χαλκίδας.

Απολύεται προσωρινά "λόγω κινδύνου ανηκέστου βλάβης" το 1973. Φυγαδεύεται παράνομα στο εξωτερικό. Παίρνει μέρος στο 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ, όπου για πρώτη φορά εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή. Μετά το Συνέδριο χρεώνεται στον ραδιοσταθμό "Φωνή της Αλήθειας".

Ο σύντροφος Γιώργης επιστρέφει στην Ελλάδα το 1974 και τοποθετείται στη διεύθυνση και την αρχισυνταξία του "Ριζοσπάστη". Ηταν υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στις εκλογές του 1977, του 1981 και του 1985 στη Φθιώτιδα.

Στο 13ο Συνέδριο, έδωσε τη μάχη για την υπεράσπιση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος ενάντια στην οπορτουνιστική ομάδα, που στόχευε στη διάλυση και διάχυσή του στον ΣΥΝ.

Από το 1991 έως το 2004 ήταν μέλος της διεύθυνσης του Ριζοσπάστη. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΟΑΟ) και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ).

Ο Γιώργης Μωραΐτης έχει γράψει 12 βιβλία και έχει τιμηθεί με Μετάλλιο από το Ανώτατο Σοβιέτ στα σαραντάχρονα της Αντιφασιστικής Νίκης. Υπερασπίστηκε σε όλη του τη ζωή τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, τον μαρξισμό - λενινισμό, στάθηκε απέναντι σε κάθε λογής "αναθεωρητές". Οπως έγραφε ο ίδιος για το Κόμμα, στην ΚΟΜΕΠ του 1975: "Ο χώρος αυτός από την ίδια του τη φύση δεν προσφέρεται σε εύκολη εκμετάλλευση, και σε κανενός είδους "ανανέωση", "αναθεώρηση" ή "αμφισβήτηση". Ο,τι γράφεται με αίμα δεν ξεγράφει, δεν σβήνει, δεν ανατρέπεται. Είναι αδύνατη η αντιστροφή των αξιών που έχουν καθαγιαστεί με τη θυσία".

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά της συλλυπητήρια και την αμέριστη συμπαράστασή της στη συντρόφισσά του Ολγα και σε όλη την οικογένειά του.

Η πολιτική τελετή αποχαιρετισμού του σ. Γιώργη Μωραΐτη θα γίνει την Πέμπτη 27/9 και ώρα 4 μ.μ., στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Αμαρουσίου, και η ταφή στο νεκροταφείο Αμαρουσίου».

Ο «Αρης» σε γειτονιές της Αθήνας

Το θεατρικό έργο «Αρης», της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη και ερμηνεία του Τάσου Σωτηράκη, «ταξιδεύει» σε γειτονιές της Αθήνας, σε παραστάσεις που οργανώνουν ΚΟ του ΚΚΕ και τα τοπικά παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, τιμώντας τα 100χρονα του Κόμματος. Πιο συγκεκριμένα:

-- Την Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη, στις 7.45 μ.μ., οι ΚΟ Αγίων Αναργύρων - Καματερού και το τοπικό Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ καλούν στο κινηματοθέατρο «Μαρία Ελενα (ΟΝΑΡ)», στους Αγίους Αναργύρους.

-- Την Κυριακή 30 Σεπτέμβρη, στις 8 μ.μ., η ΤΕ Πειραιά καλεί στο Κηποθέατρο Νίκαιας.

ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ
Τιμούν την επέτειο ίδρυσης του ΕΑΜ

Η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ) διοργανώνει, την Πέμπτη 27/9 και ώρα 7 μ.μ., στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, συγκέντρωση - εκδήλωση για να τιμήσει την επέτειο ίδρυσης του ΕΑΜ (27.9.1941).

Καλούνται τα Παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, οι συναγωνιστές και συναγωνίστριες, οι απόγονοι και φίλοι της Αντίστασης να συμμετάσχουν μαζικά στην εκδήλωση με τα λάβαρα και τις σημαίες της ΕΑΜικής Αντίστασης.

«Εφυγε» ο Στέλιος Ντόβας

Πέθανε στο Παρίσι, όπου ζούσε εδώ και πολλά χρόνια, σε ηλικία 67 ετών, ο Στέλιος Ντόβας, που ήταν στέλεχος του ΚΚΕ στη Θεσσαλία την περίοδο αμέσως μετά την κατάρρευση της δικτατορίας. Ο Στ. Ντόβας από το 1975 δραστηριοποιήθηκε στο Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργών Λάρισας, συμβάλλοντας στη μαζικοποίησή του και στην αλλαγή των συσχετισμών. Την ίδια περίοδο εκλέχτηκε μέλος της διοίκησης του ΕΚ Λάρισας. Ηταν η περίοδος που πραγματοποιήθηκε η μεγάλη απεργία των κλωστοϋφαντουργών τον Οκτώβρη του 1976, που οι εργαζόμενοι μετά από 9 μέρες σκληρού απεργιακού αγώνα κατέκτησαν αυξήσεις πάνω από την κλαδική σύμβαση και στα 22 εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της Λάρισας. Ο Στ. Ντόβας, μέχρι το 1978 που έφυγε για το Παρίσι, ανέπτυξε πλούσια δράση μέσα από τις γραμμές του Κόμματος και του κινήματος, ενώ και στη Γαλλία συνέχισε τη δράση του.

Συλλυπητήρια από την ΕΣΗΕΑ

Συλλυπητήρια ανακοίνωση εξέδωσε και το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο Γιώργης Μωραΐτης υπήρξε πρότυπο δημοσιογράφου - αγωνιστή. Από νεαρή ηλικία πίστεψε στη δημιουργία μιας άλλης, δικαιότερης κοινωνίας και αγωνίστηκε όλη του τη ζωή για τον σκοπό αυτό μένοντας πιστός στις ιδέες του. Στον αγώνα αυτό παρέμεινε προσηλωμένος και δεν τον τρόμαξαν ούτε οι φυλακίσεις ούτε οι διώξεις. Στάθηκε όρθιος, συνεπής και άκαμπτος».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ