Συνάμα καλλιεργείται και η «εικόνα» των Ελλήνων πολιτών που «σώζονται» που «εξοικονομούν» χρήματα άμα εμφανιστεί ο τάδε ή ο δείνα ιδιώτης να ληστέψει το αγαθό της αερομεταφοράς που έτσι κι αλλιώς γίνεται απρόσιτο για τους πολλούς ή αναγκαστικώς πανάκριβο.

Απ' την άλλη, έρχονται οι συγχρονισμένου βηματισμού με το σύστημα συνδικαλιστές και στηρίζουν άμεσα ή έμμεσα την ...εθελουσία έξοδο που τείνει να πάρει τη μορφή επιδημίας και να γενικεύσει την εντύπωση ότι: Η εργατική τάξη όχι απλώς δεν πάει στον Παράδεισο, όπως έλεγε και μια καλή ταινία προ 30ετίας, αλλά υπογράφει ευχαρίστως το εισιτήριό της για την καπιταλιστική κόλαση ή ζητιανεύει βίζα για το κολαστήριο της καταναγκαστικής ανεργίας.

Ομως το ζήτημα δεν είναι να διαπιστώνεται η βούληση των τρομοκρατημένων μπροστά στη μείωση των κερδών τους κεφαλαιοκρατών, ούτε ο εξοντωτικός των λαϊκών μαζών πανικός τους μπροστά στα άκρως χρήσιμα για τα συμφέροντά τους, φαινόμενα τύπου τυφώνων στις ΗΠΑ. Το ζήτημα είναι η αφύπνιση των σύγχρονων σκλάβων και η σύμπηξη μετώπου για την ανατροπή κάθε «διαρθρωτικής» πολιτικής.

Η αφύπνιση των μαζών αρχίζει από τους διπλανούς μας που ξενυχτάνε αγωνιούντες για τα «οφέλη» και τα «βάρη» της κάθε εθελουσίας εξόδου. Αρχίζει από την παραλυτική απελπισία των απολυμένων και την καταπονητική ανασφάλεια των πάμπολλων που αντιμετωπίζουν το δίλημμα που τους θέτει υποδειγματικά το αφεντικό, ενώ δεν είναι καν δίλημμα: «Αρπαξε τώρα το κόκαλο πριν βρεθείς χωρίς και αυτό». Κι έτσι έρχεται μετά κι η έντεχνη και καλοπληρωμένη δημοσκόπηση που λέει ότι οι εργαζόμενοι χωρίς το προνόμιο της σταθερής δουλιάς επιθυμούν να δουν τους άλλους εργαζόμενους της ίδιας τάξης να χάνουν κι αυτοί τ' αυγά και τα πασχάλια μπροστά στην εξουσία του πλουτοκράτη.

Ομως ο σμπάρος έχει δυο τρυγόνια. Το άλλο είναι η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι ο εργαζόμενος που φεύγει στα 45 του, λόγου χάρη, με κάποια λεφτά στην τσέπη έχει μία μόνο «προοπτική»: Να μετατραπεί σε ...«επιχειρηματία». Κι ύστερα με την κατάλληλη προπαγάνδα τύπου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να πιστέψει ότι είναι το αξιοποιήσιμο «ανθρώπινο δυναμικό», που με «φαντασία» κι άλλα τέτοια θα γίνει γρήγορα αφεντικό σε δική του, όχι δουλιά, αλλά «επιχείρηση».

Μπροστά στο φάσμα της μακροχρόνιας ανεργίας και μάλιστα σε κρίσιμη και υψηλά παραγωγική ηλικία επιτείνει την ψευδαίσθηση ότι ο καλός ο δήμιος σου δίνει κεφάλαιο να ξεκινήσεις απ' την αρχή μια ζωή για να σου πάρει το κεφάλι σε ευθετότερο χρόνο. Η συναίνεση. Η εθελουσίαα. Η μείωση των κραδασμών από το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η μαζική κι οργανωμένη και ιδεολογικά υποστηριγμένη αντίδραση των εργαζομένων είναι διαφημιστικές καραμέλες ενός δηλητηριώδους σχεδιασμού. Είναι σαν την ουρά των Τεξανών που φεύγουν σαν τα εποχούμενα πονάκια απ' τον τυφώνα, πεθαίνοντας στους δρόμους χωρίς βενζίνη, για να... ζήσουν οι πετρελαιοπηγές με τις μικρότερες ζημιές και τα μέγιστα κέρδη...