«Η κρίση που μαστίζει τον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας οφείλεται στο υψηλό κόστος εργασίας, το οποίο επιβαρύνει την τιμή του τελικού προϊόντος του κλάδου κατά 25%-35%». Αυτά αναφέρονται στο εβδομαδιαίο δελτίο της «Αλφα Μπανκ», που ασχολείται με την έλλειψη της ανταγωνιστικότητας - όπως λέει - στο συγκεκριμένο κλάδο. Και δεν προτείνει, βέβαια, λύσεις, αλλά και δε χρειάζεται. Είναι περισσότερο κι από ευνόητες. Θέλετε διέξοδο από την κρίση και τη διάσωση των θέσεων εργασίας, τότε πρέπει να μειωθεί το κόστος εργασίας. Δηλαδή, να πληρώνονται ακόμη λιγότερο οι εργάτες ή να δουλεύουν περισσότερες ώρες με τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα. Με άλλα λόγια, να μεγαλώσει η εκμετάλλευση και, βέβαια, τα κέρδη των βιομηχάνων. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος αντιμετώπισης της κατάστασης αυτής, από την ενωμένη και συντονισμένη πάλη των εργαζομένων, για την απόκρουση των όποιων αντεργατικών επιλογών και μέτρων και μέχρις ότου οι λαϊκές ανάγκες και συμφέροντα καταστούν κυρίαρχες στην κοινωνία, εξοβελίζοντας το καπιταλιστικό κέρδος, την εκμετάλλευση ανθρώπου απ' άνθρωπο, την εμπορευματοποίηση και τους «νόμους της αγοράς».

Η μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία «Ντέμλερ Κράισλερ» θέλει να αυξήσει τον ημερήσιο χρόνο εργασίας των δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, χωρίς αύξηση αμοιβής. Και όχι μόνον. Απαιτεί, επίσης, να γίνουν σοβαρές περικοπές στα δώρα Χριστουγέννων και καλοκαιρινής άδειας. Διαφορετικά, θα «χαθούν» 6.000 θέσεις εργασίας και κάποιες μονάδες θα μεταφερθούν σε χώρες με πολύ χαμηλότερα μεροκάματα.

Πριν λίγο καιρό, η γνωστή «Ζίμενς» υποχρέωσε τους 2.000 εργαζόμενους - μετά την υποχώρηση των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων - να δουλεύουν 40 ώρες αντί 35 εβδομαδιαίως με τις ίδιες αποδοχές. Αλλιώς, η επιχείρηση θα «μετακόμιζε» στην Ουγγαρία. Το παράδειγμα της «Ζίμενς» ακολούθησε άλλη μία γερμανική εταιρία η «Bosch», αλλά αυτή τη φορά σε γαλλικό έδαφος. Το εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας έγινε 36 από 35 ώρες, χωρίς παραπέρα αποζημίωση, παρά τη γαλλική νομοθεσία, περί 35ώρου, για να μη μεταφερθεί η επιχείρηση στην Τσεχία...

Και μόλις προχτές, η γερμανική «Karstadt», η εταιρία που εκδίδει έναν από τους μεγαλύτερους καταλόγους λιανικών πωλήσεων στον κόσμο, ανακοίνωσε την ...πρόθεσή της να αυξήσει το ωράριο των 47.000 υπαλλήλων της στις 40 ή και 42 ώρες την εβδομάδα, χωρίς αύξηση αμοιβής.

Φανταστείτε, τι θα απαιτήσουν οι εγχώριοι βιομήχανοι, προκειμένου να ανταγωνιστούν τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους...

Ενα εξαίρετο δείγμα δημιουργικής σκέψης έδωσε πρόσφατα ο επίτροπος Γεωργίας της ΕΕ, Φρ. Φίσλερ. Μιλώντας σχετικά με τη μεταρρύθμιση της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς Ζάχαρης στην Κοινότητα, καταφέρθηκε εναντίον των επικριτών της μεταρρύθμισης, κατηγορώντας τους ότι «κινδυνολογούν», όταν κάνουν λόγο για χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα χαθούν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο από την αναθεώρηση του συγκεκριμένου τομέα. Μάλιστα, ο επίτροπος πρόσθεσε, ακόμη, ότι και με το υπάρχον καθεστώς έχουν χαθεί τα τελευταία δέκα χρόνια πάνω από 17.000 θέσεις εργασίας και αρκετές βιομηχανίες ζάχαρης έχουν αναγκαστεί να κλείσουν εξαιτίας του σκληρού ανταγωνισμού...

Και δε διαφωνούμε, βέβαια, με τα προαναφερόμενα στοιχεία του επιτρόπου. Αλλωστε, το προετοιμαζόμενο, ακόμη χειρότερο καθεστώς για τη ζάχαρη, δεν εξαγνίζει το σημερινό και τις αντιλαϊκές του συνέπειες. Ο κ. επίτροπος, όμως, «ξέχασε» να αναφερθεί στην επίσημη μελέτη επιπτώσεων που έχει εκπονήσει η ίδια η Επιτροπή και στην οποία αναφέρεται συγκεκριμένα ότι αμέσως μετά την εφαρμογή του νέου καθεστώτος που προτείνεται, οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν θα είναι από 78.000 μέχρι και 94.500, με αντίστοιχο κλείσιμο εργοστασιακών μονάδων ζάχαρης σε χώρες - μέλη της Ευρωένωσης.

Συμπερασματικά, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι μόνη προοπτική αξιοπρεπούς επιβίωσης των μικρομεσαίων αγροτών της χώρας μας, αλλά και όλης της ΕΕ, δεν είναι ούτε η επιστροφή στην προηγούμενη Κοινή Αγροτική Πολιτική και φυσικά ούτε ο συμβιβασμός με το ξεκλήρισμα σε πολύ πιο εντατικούς ρυθμούς που υπόσχεται η νέα ΚΑΠ, αλλά η αντίσταση, η ανυπακοή και η απειθαρχία μέχρι τη συνολική ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ.