ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οργανωμένη αντεπίθεση

Μιλώντας στο φυσικό ακροατήριό του, στη συνέλευση του ΣΕΒ, ο Γ. Παπανδρέου είπε χτες τη μισή αλήθεια απ' όσα ήδη ο κόσμος τα 'χει τούμπανο: "σε 19 μήνες κάναμε όσα δεν κάναμε επί πολλά χρόνια". Η πλήρης αλήθεια είναι ότι όλος ο βίος και η πολιτεία του ΠΑΣΟΚ κινείται στην ίδια γραμμή, εφαρμόζει την ίδια πολιτική (παίρνει από την εργατική τάξη και δίνει στο κεφάλαιο) με νέο στοιχείο ότι μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης οξύνει αυτήν την πολιτική, την κάνει ακόμα πιο επιθετική, έτσι που τα δικαιώματα των εργαζομένων να πιάσουν πάτο.

Σ' αυτήν την πολιτική θα επιμένει τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και όποιο άλλο εναλλακτικό κυβερνητικό σχήμα που τυχόν συγκροτηθεί από τις δυνάμεις που ξανά και ξανά έχουν κάνει καθαρό ότι ένα το κρατούμενο είναι ο καπιταλισμός, δύο το κρατούμενο είναι η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή της δυνατότητας των καπιταλιστών να συμπιέζουν όλο και περισσότερο την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Οι προτάσεις που κατατέθηκαν χτες στον πρωθυπουργό από τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου ήταν όλες συντονισμένες στο κύριο: Να σωθεί η καπιταλιστική οικονομία. Οι παραλλαγές στο πέντε πάνω - πέντε κάτω σ' αυτόν ή εκείνον το φόρο, και στο ποσοστό ιδιωτικοποίησης της μίας ή της άλλης επιχείρησης δημοσίου ενδιαφέροντος, έχουν κοινό παρονομαστή το νοιάξιμό τους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, την επιδίωξή τους να εξασφαλίσουν λαϊκή συναίνεση υπέρ μιας αντεργατικής πολιτικής.

Σ' αυτήν την πολιτική φρένο μπορούν να βάλουν μόνο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, όσοι δηλαδή κατανοούν ότι πράγματι βρισκόμαστε σε πόλεμο, ταξικό πόλεμο.

Αυτήν, την αντίδραση της εργατικής τάξης, μετράνε ήδη και όσοι δήθεν κλαίνε για τα δεινά της κι όσοι ψάχνουν βαλβίδα εκτόνωσης κι εκείνοι, που, σωστά από τη σκοπιά της αστικής τάξης, επισημαίνουν πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε πόλεμο και ανάλογα πρέπει να συμπεριφερθεί.

***

Το ωραίο στα άρθρα του αστικού Τύπου είναι ο πληθυντικός. Σα να 'ναι ένα αστοί κι εργάτες, «συνειδητοποιούμε», γράφουν, μαζί ότι αλλάζει η ζωή μας.

Το καλύτερο είναι πως δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους αστούς για υποκρισία, αφού την ίδια ώρα διάφοροι που εμφανίζονται ως αριστεροί γράφουν στην ψύχρα ότι είναι αναγκαστικό να παρθούν κι άλλα μέτρα και ότι το κρίσιμο είναι η διαχείρισή τους και καταγγέλλουν όσους αρνούνται να πληρώσει η εργατική τάξη. Κατάντια; Οχι! Ταξική αποστολή. Ανήκουν σ' άλλη τάξη, δουλεύουν για άλλη τάξη.

Σε μερίδα του αστικού Τύπου εμφανίζεται μια κριτική που γίνεται υποτίθεται από τα αριστερά της κυβέρνησης. Τα ίδια τα κείμενα, όμως, υποδηλώνουν πως πρόκειται για μια ενδοοικογενειακή υπόθεση: Καταγγέλλεται η κυβέρνηση ότι δεν έκανε επί ένα χρόνο αποκρατικοποιήσεις και τώρα αναγκάζεται να τις κάνει όλες μαζί. Πρόκειται για το ίδιο επίπεδο κριτικής με αυτό που λέει πως το μνημόνιο απέτυχε. Αυτή η κριτική αποκαλύπτει και την ταξική θέση όσων την προβάλλουν.

***

Η αστική τάξη υπολογίζει πως με μερεμέτια σ' αυτήν την πολιτική μπορεί να κερδίσει χρόνο, μπορεί να αποτρέψει να σκάσει το καζάνι.

Σ' αυτούς τους υπολογισμούς, η εργατική τάξη πρέπει και μπορεί να απαντήσει άμεσα. Εκεί που πονά την αστική τάξη. Μέσα στους χώρους δουλειάς. Εκεί η οργάνωση, εκεί η αντίσταση, στις γειτονιές οι συμμαχίες, καθώς σε όλο και περισσότερους είναι βιωμένο πλέον ότι κάθε μέτρο που παίρνεται είναι για την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, για το χτύπημα των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτός είναι ο δρόμος: Ταξική αλληλεγγύη, πόλεμος στον πόλεμο των καπιταλιστών, συσπείρωση στο ΚΚΕ, λαϊκή συμμαχία, διεκδίκηση της ίδιας της εξουσίας, είναι ο δικός μας μονόδρομος.

Αυτήν την προοπτική σπεύδουν να προλάβουν όσοι ξανά και ξανά προσπάθησαν να στήσουν απέναντι στο ταξικό κίνημα διάφορα «κινήματα», τα οποία, την ώρα της φωτιάς, θα «παλεύουν» για «ποδηλατόδρομους» με χορηγό την όποια Γιούρομπανκ, και «καθαρό Κηφισό» με χορηγό τον όποιο Αλαφούζο.

Γι' αυτό και οι ύμνοι, ταυτόχρονα, από την «Αυγή», την «Ελευθεροτυπία» και την «Καθημερινή» για τους Ισπανούς νεολαίους. Χειροκροτείται το γεγονός ότι επέλεξαν να διαδηλώσουν χωρίς κόμματα, αν και δεν είναι όλη η αλήθεια, αφού σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι εκεί. Φαίνεται εκεί στην Ισπανία, ως αντίδραση που πρόσκαιρα - αλλά μόνο πρόσκαιρα - μπορεί να είναι και υγιής, όταν στη μεγάλη του πλειοψηφία το πολιτικό σύστημα στην Ισπανία στέκεται απέναντί τους. Μόνο που, και στην Ισπανία και στην Ελλάδα, παντού στον καπιταλισμό, ισχύει το «χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». Αργά ή γρήγορα, οι από κάτω βλέπουν καθαρά ποιος είναι ο αντίπαλος.

Αυτό που μένει σαν κρίσιμο συμπέρασμα είναι ο καθοριστικός ρόλος που παίζει η ύπαρξη Κομμουνιστικού Κόμματος με ξεκάθαρη στρατηγική και δράση μέσα στην εργατική τάξη, ώστε η ίδια να μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι ο αντίπαλος και πώς αντιπαλεύεται. Για την εργατική τάξη της χώρας μας αυτό είναι ήδη μια κατάκτηση...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ: «Ισως τώρα να είναι η στιγμή που πραγματικά συνειδητοποιούμε ως λαός πόσο διαφορετική θα είναι πλέον η ζωή μας σε σχέση με αυτή που μέχρι και πρόσφατα ξέραμε (...) είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουμε στη διάθεσή μας για να αγωνιστούμε και να κερδίσουμε το μέλλον της χώρας» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: «Το πραγματικό πολιτικό ερώτημα δεν είναι αν θα ληφθούν κι άλλα μέτρα. Αυτό είναι αναγκαστικό. Αλλά πώς θα κατανέμουν το κόστος αυτά τα μέτρα και ποιοι θα διαχειριστούν την πορεία προς την (υποτιθέμενη και επιθυμητή) ανάκαμψη. Η επικρατούσα σχολή σκέψης στα αντιπολιτευόμενα κόμματα -εμείς δεν γινόμαστε συνυπεύθυνοι, άρα δεν ψηφίζουμε- μπορεί να αποδειχθεί επιτυχής για εκείνους που επενδύουν στην κατάρρευση, επειδή ίσως την θέλουν ή την προβλέπουν» (από άρθρο στην ΑΥΓΗ).

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ: «Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο (...) η κυβέρνηση, πανικόβλητη, καταφεύγει στην ίδια περσινή αποτυχημένη συνταγή (...) επί ένα χρόνο τώρα βολοδέρνει με τις αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις χωρίς να έχει κάνει τίποτα (...) με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να τα κάνει τώρα όλα επειγόντως (...) Το τίμημα φαίνεται σήμερα και είναι βαρύ. Το χειρότερο είναι ότι τίποτα δεν εγγυάται πως του χρόνου τέτοιες μέρες δεν θα πληρώσουμε κι άλλο, βαρύτερο» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΒΑΛΒΙΔΑ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ: «Φυσικά αυτά τα μέτρα θα εγείρουν ευλόγως έντονες κοινωνικές αντιδράσεις. Ιδίως αν κατά την οριστικοποίησή τους δεν αμβλυνθούν οι συνέπειές τους πάνω στους αδύναμους (...) Οι επιπτώσεις από το χθεσινό πακέτο θα είναι βαριές (...) η κυβέρνηση γνωρίζει πού πρέπει να ρίξει εφεξής το βάρος της (...) Οπως γνωρίζει και τις ευθύνες που αναλαμβάνει αν δεν το κάνει» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΤΕΛΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ: «Είναι βέβαιο ότι η κοινωνία, που ήδη δοκιμάζεται σκληρά εδώ και ενάμιση χρόνο, δεν είναι σε θέση να αντέξει τα νέα φορολογικά, δημοσιονομικά μέτρα σοκ του λεγόμενου μεσοπρόθεσμου προγράμματος που ανακοινώθηκαν» (η διαπίστωση στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ... «Η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού και οι συνθήκες απαιτούν από τους πολιτικούς μας ηγέτες να παίρνουν αποφάσεις όπως ακριβώς θα έκαναν σε καιρό πολέμου» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ η κόκκινη γραμμή του ΚΚΕ

ΕΘΝΟΣ: Σοκ και δέος για τη ζωή όλων των Ελλήνων

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σκληρές αποφάσεις στο παραπέντε

ΤΑ ΝΕΑ: Νέα μέτρα, ίδια η συνταγή...

Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Λεηλασία ενός λαού

Ο ΛΟΓΟΣ: Με στόχο να βγάλουν «από τη μύγα ξίγκι»

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Γη και αίμα για την 5η δόση

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Σύνταξη εξαθλίωσης το κύκνειο άσμα Παπανδρέου και γενική εκποίηση όσο όσο!

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πωλούνται όλα εδώ και τώρα Τ.Τ., ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ.

Η ΑΥΓΗ: Πωλείται. Πληροφορίες: Τρόικα

ΑΥΡΙΑΝΗ: Στο σφυρί η Ελλάδα

Το χειροκρότημα στους ακίνδυνους

«Το κίνημα των Indignados (...) φέρνει την ισπανική κοινωνία σε συγχρονισμό με παρόμοιες εκδηλώσεις διεθνώς - κυρίως με το άτυπο αιγυπτιακό κίνημα του κογκνιταριάτου, που οδήγησε στην πλατεία Ταχρίρ, αλλά και με άλλες άτυπες κινήσεις στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, που αναζητούν εναγωνίως αναστήλωση των θεμελίων της δημοκρατίας: Ελευθερία και Δικαιοσύνη. Το κοινό στοιχείο είναι παραδόξως καινοφανές: οι νέοι εξεγείρονται με παρόμοια αιτήματα και παρόμοιους τρόπους, τόσο στη φτωχή, τριτοκοσμική Αίγυπτο, όσο και στην ευρωπαϊκή, βιομηχανική Ισπανία. Ζητούν ηθική επανάσταση και αξιοπρεπή διαβίωση. Και οργανώνουν τα κινήματά τους αντιιεραρχικά, με εναλλαγές αντιπροσώπων, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με μέριμνα για αυτοοργάνωση και αυτάρκη επιμελητεία. Εφαρμόζουν στην πράξη, επιτόπου και ακαριαία, μορφές αυτοδιεύθυνσης, σκαρώνουν την κοινωνία της επαγγελίας. Εδώ και τώρα. Από αυτή την αναδυόμενη παράδοση δυναμικής αλλά μη βίαιης διεκδίκησης είναι πιθανό να βλαστήσουν νέοι ηγέτες, νέες ιδέες, νέες προτάσεις οργάνωσης του δημόσιου χώρου, νέα νοηματοδότηση του κοινού καλού και του λαού, μια επανηθικοποίηση του βίου» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Χαλάει τη σούπα

«Ο "Ριζοσπάστης", σχολιάζοντας τις μαζικές κινητοποιήσεις στην Ισπανία, έδειξε για άλλη μία φορά τα πιο αντιδραστικά στοιχεία του Περισσού απέναντι στα κοινωνικά κινήματα και τις διαδηλώσεις που ξεφεύγουν της στενής και μυωπικής του αντίληψης» (το σχόλιο στην ΑΥΓΗ).

Το μισό βήμα

«Οι σημαντικές απώλειες που κατέγραψε το κυβερνών κόμμα οφείλονται εν μέρει στα μέλη αυτού του κινήματος που στην πλειονότητά τους κινούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά προχθές αποφάσισαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους απέχοντας από τις κάλπες» (για την Ισπανία η εκτίμηση στα ΝΕΑ).