ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 25 Μάη 1997
Σελ. /48
ΔΙΕΘΝΗ
ΙΣΠΑΝΙΑ - ΚΑΤΑΛΩΝΙΑ
Αναγκαία η κινητοποίηση της κοινωνίας

Μανιφέστο για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ

Η Καταλανική Πλατφόρμα Αντι - Μάαστριχτ, που συγκροτήθηκε πρόσφατα, παρουσίασε στη Βαρκελώνη, πριν λίγο καιρό, το Μανιφέστο που παραθέτουμε παρακάτω ακέραιο, με το οποίο απαιτείται η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης:

Εμείς οι υπογράφοντες, μπροστά στη διαδικασία, σε εξέλιξη, της αναθεώρησης της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχοντας επίγνωση της αποφασιστικής σημασίας των οποιωνδήποτε τροποποιήσεων που θα προκύψουν, καθώς και των αποφάσεων σχετικά με την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, που επίσης προβλέπεται στη Συνθήκη, θέλουμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας ανησυχία και απόρριψη της εξέλιξης ολόκληρης αυτής της διαδικασίας που γίνεται, και πάλι στο περιθώριο της συμμετοχής και της δυνατότητας αποφάσεων εκ μέρους των πολιτών.

Κατά τη διάρκεια των χρόνων της εφαρμογής των συμφωνιών του Μάαστριχτ, διαπιστώσαμε πως οι πιο αρνητικές συνέπειες αυτού του μοντέλου ευρωπαϊκής οικοδόμησης - που έχουμε ήδη καταγγείλει από την υπογραφή τους στις 11 Δεκεμβρίου του 1991 μέσα από ένα ευρύ κίνημα πολιτών - δημιούργησαν σε όλες τις χώρες της ΕΕ κοινωνίες ακόμα πιο μη αλληλέγγυες, μέσα στις οποίες, παρά την οικονομική ανάπτυξη, η ανεργία πλήττει επίσημα 20.000.000 ανθρώπους, η φτώχεια 50.000.000, και διευρύνεται ο αποκλεισμός, προκαλώντας αφόρητη οδύνη στους εργαζόμενους και σε ευρύτερους κοινωνικούς τομείς, κυρίως στις γυναίκες, στη νεολαία και στους μετανάστες.

Αυτή η κοινωνική αποτυχία, είναι μία άμεση επίδραση του τελικού σχεδίου στο Μάαστριχτ, και τείνει να βαθύνει και να επιταχυνθεί με την εφαρμογή της λεγόμενης πολιτικής σύγκλισης που σε όλες τις χώρες συνιστά την κατάργηση του συστήματος κοινωνικής προστασίας και συλλογικής αλληλεγγύης, μία αυξανόμενη αβεβαιότητα των συνθηκών ζωής, καθώς και φαινόμενα διαφθοράς και άνισου πλουτισμού μιας μικρής μειοψηφίας.

Αγνοώντας τις όλο και περισσότερες αντιρρήσεις εκ μέρους των ειδικών της οικονομίας και των κοινωνικών επιστημών για τις συνθήκες και τις οριστικές προθεσμίες, για την οικονομική σύγκλιση καθώς και για τα πραγματικά πλεονεκτήματα της Νομισματικής Ενωσης, αυτοί οι στόχοι όχι μόνο δεν τροποποιούνται, αλλά ένα νέο όργανο, η λεγόμενη "Συμφωνία Σταθερότητας", θέλει να μας καταδικάσει στη διαιώνιση, χρόνο με το χρόνο, αυτής της άδικης και αυθαίρετης πολιτικής.

Αν και αυτή η κοινωνικο - οικονομική αποτυχία είναι η σημαντικότερη λόγω της άμεσης επίπτωσης στη ζωή των ανθρώπων, ωστόσο εμφανίστηκαν και άλλες ανησυχητικές και επικίνδυνες τάσεις. Ο νέος μιλιταρισμός, που διαπιστώνεται τόσο στη δημιουργία των νέων επιθετικών δυνάμεων (ο ευρωπαϊκός στρατός στο Νότο) όσο και στη συνενοχή της ΕΕ στα επεκτατικά σχέδια του ΝΑΤΟ και στις γενικές εντάσεις, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, στην Ανατολική Ευρώπη, καθώς και η όλο και πιο περιοριστική μεταχείριση του μεταναστευτικού φαινομένου, παράλληλα με την ένταση ενός σκηνικού άδικων σχέσεων με το Νότο, προβάλλουν την οικοδόμηση ενός απαράδεκτου μοντέλου σχέσεων μεταξύ των λαών.

Ο συνδυασμός της κοινωνικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ με τη μιλιταριστική και περιοριστική μεταχείριση των εξωτερικών σχέσεων ευνοούν τη δημιουργία ψευδών ενόχων, εσωτερικών και εξωτερικών, και με αυτούς την ανάπτυξη ξενόφοβων και ρατσιστικών ιδεών, καθώς και την αύξηση διαφόρων φασιστικών κινημάτων, απέναντι στα οποία η απάντηση των ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων των χωρών - μελών ξαναπέφτει στην αδυναμία και τα λάθη του παρελθόντος, δημιουργώντας μία δυναμική που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις δημοκρατικές ελευθερίες στο σύνολό τους.

Διαπιστώνουμε επίσης τους ισχύοντες αποκλεισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων και στην άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, σε έντονη αντίθεση με την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του χρήματος, και παρακολουθούμε με ιδιαίτερη ανησυχία την επιταχυνόμενη ανάπτυξη μιας διαδικασίας μεταφοράς αρμοδιοτήτων από τα κράτη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς χωρίς κανέναν αυθεντικό δημοκρατικό έλεγχο και γνώση από πλευράς των πολιτών.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, τα εθνικά Κοινοβούλια παρουσιάζουν προοδευτικά όλο και μικρότερη πολιτική και νομοθετική δυνατότητα, δυνατότητα που ούτε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει, αφού, ουσιαστικά, δεν έχει καμία νομοθετική αρμοδιότητα. Ετσι, έχουμε κυβερνητικές "έντονες παρακλήσεις" σε ευρωπαϊκό επίπεδο προς το Συμβούλιο Υπουργών ή Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που, όμως, είναι γνωστό ότι δεν έχουν κανένα κοινοβουλευτικό έλεγχο στις αποφάσεις τους.

Σ' αυτές τις ασταθείς συνθήκες, η ικανότητα ελιγμών και πίεσης των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων επιβάλλεται προοδευτικά στις συλλογικές ανάγκες, προκαλώντας πολύ επικίνδυνα φαινόμενα για την ασφάλεια και την υγεία, όπως ο χειρισμός στην κρίση των λεγόμενων "τρελών αγελάδων" ή η έγκριση για εισαγωγές μεταλλαγμένων προϊόντων, που θα μπορούσαν να φτάσουν στον παροξυσμό σε περίπτωση που εφαρμοστεί η διάταξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ που προβλέπει την ανεξαρτησία, στο περιθώριο οποιουδήποτε πολιτικού ελέγχου, της μελλοντικής ευρωπαϊκής νομισματικής αρχής. Αυτή η πραγματικότητα καταρρίπτει την ιδέα ότι οι πιο δυσάρεστες πλευρές της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι στιγμιαίες παρεκκλίσεις σε μία θετική, συνολικά, προοπτική που θα οδηγήσει σε μία καλύτερη ποιότητα ζωής και σ' έναν νέο ουμανισμό. Αντίθετα, βρισκόμαστε σε έναν δρόμο που συνεχώς απομακρύνεται από τις δημοκρατικές, ειρηνικές και αλληλέγγυες ελπίδες που θα έπρεπε να συνδέονται με την ιδέα της Ευρώπης.

Γι' αυτό, νομίζουμε πως έφτασε η στιγμή να πούμε φτάνει, να υποχρεώσουμε τις κυβερνήσεις να δουν, ότι δεν υπάρχει η υποτιθέμενη μαζική και πλειοψηφική συναίνεση που τις εξουσιοδοτεί να εφαρμόσουν οποιαδήποτε πολιτική και μόνο αναφέροντας τη λέξη Ευρώπη ή Μάαστριχτ, ότι υπάρχει μία βαθιά και αυξανόμενη δυσαρέσκεια στην κοινωνία των πολιτών για την πορεία που ακολουθεί και τις μορφές που παίρνει η ευρωπαϊκή οικοδόμηση.

Για να εκφραστεί αυτή η δυσαρέσκεια με εποικοδομητικό τρόπο, υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις, από τα κάτω, να επανεξετάσουν τις παραχωρήσεις τους στους πραγματικά αντιπροσωπευτικούς κοινωνικούς πρωταγωνιστές ώστε να προωθήσουν άλλες εναλλακτικές λύσεις, είναι αναγκαία η κινητοποίηση της κοινωνίας για να απαιτήσει μία πλήρη και εξαντλητική πληροφόρηση, είναι αναγκαία μία δημόσια συζήτηση όπου θα γίνουν γνωστές αυτές οι προτάσεις και κυρίως είναι ανάγκη να αρνηθούμε στις κυβερνήσεις τη δυνατότητα να συνεχίζουν να αποφασίζουν για μία διαδικασία τόσο μεγάλης σημασίας χωρίς τη συναίνεση των πολιτών.

Για όλα αυτά, απαιτούμε από τις δημόσιες αρχές τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία θα προκύψει από την Ενδοκυβερνητική Διάσκεψη που προχωρεί στην αναθεώρησή της.

Επιμέλεια: Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

ΚΚ ΓΑΛΛΙΑΣ
Δημοψήφισμα για την ΟΝΕ

Στην προεκλογική περίοδο το ΚΚΓ ανέδειξε το ζήτημα των επιλογών του Μάαστριχτ και με φυλλάδιο που εξέδωσε ζητάει να γίνει δημοψήφισμα

Στήθος με στήθος αναμένεται να δοθεί η μάχη ανάμεσα στο δεξιό κυβερνητικό συνασπισμό και στην εκλογική πλατφόρμα του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο σημερινό πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών. Μείζον σημείο αντιπαράθεσης δεν είναι άλλο από την εφαρμογή αυστηρών μέτρων λιτότητας προκειμένου να ικανοποιηθούν τα κριτήρια της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης. Αλλωστε, ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, υπήρξε σαφέστατος σχετικά με την αιτία προκήρυξης των πρόωρων εκλογών, δηλώνοντας ότι η ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης προς την υπάρχουσα κυβέρνηση είναι απαραίτητη για την εντατικοποίηση των οικονομικών μέτρων, που ορίζονται ως προϋποθέσεις εισαγωγής στην ενιαία νομισματική πολιτική.Οι αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων, με αποκορύφωμα την παράλυση της χώρας από την απεργία διαρκείας του Νοέμβρη του 1995, ανάγκασαν τον κυβερνητικό συνασπισμό των RPR - Συναγερμός για τη Δημοκρατία - και UDF - Ενωση Φιλελευθέρων - να επιλέξουν τη λύση της κάλπης σε μια ύστατη προσπάθεια να εξασφαλίσουν την ανανέωση της λαϊκής εντολής, ώστε να προχωρήσουν τάχιστα στο δρόμο της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Το 1999, χρονιά εφαρμογής της κοινής νομισματικής πολιτικής, πλησιάζει απειλητικά και η Γαλλία έχει χάσει πολύτιμο έδαφος στην προσπάθειά της να τεθεί στο πλευρό της Γερμανίας στο ρόλο της ευρωπαϊκής ατμομηχανής.

Την ίδια στιγμή, το Σοσιαλιστικό Κόμμα συμφωνεί διαφωνώντας, τουλάχιστον, στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας, και τονίζει ότι είναι υπέρ του ενιαίου νομίσματος, χωρίς, όμως, να κρίνει αναγκαία την τήρηση όλων των προϋποθέσεων και ιδιαίτερα αυτή που αφορά τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 3%. Παράλληλα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, αν και έχει παρουσιάσει σειρά προτάσεων υπέρ μιας ριζικής αναδόμησης της μορφής και των στόχων της Ευρωπαϊκής Ενωσης "προς όφελος των λαών και όχι του κεφαλαίου", τάσσεται κατηγορηματικά κατά της εφαρμογής του κοινού νομίσματος και έχει αποδυθεί σε μια πανγαλλική καμπάνια υπέρ της διεξαγωγής νέου σχετικού δημοψηφίσματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δημοψήφισμα που έγινε το 1992, σχετικά με την αποδοχή ή όχι της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το 49% των Γάλλων τάχθηκε κατά του "ευρωπαϊκού μονόδρομου".

Με μια λεπτομερέστατη ανάλυση των όρων και των συνεπειών της εφαρμογής κοινής νομισματικής πολιτικής, οι Γάλλοι κομμουνιστές είχαν, πολύ πριν την προκήρυξη των πρόωρων βουλευτικών εκλογών, εγκαινιάσει την πανεθνική προσπάθειά τους για συγκέντρωση 1.000.000 υπογραφών, αριθμού αρκετού για να αναγκάσει τη γαλλική Προεδρία να προχωρήσει σε νέο δημοψήφισμα.

Το πραγματικό πρόσωπο του Μάαστριχτ

Οι μεγάλες και αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις, η σφοδρότατη επίθεση που δέχεται η κοινωνική ασφάλιση και η περίθαλψη των εργαζομένων, το υψηλό ποσοστό ανεργίας, η υποαπασχόληση, αλλά και οι συνεχόμενες ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, που συνοδεύονται από την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων, είναι, υποστηρίζει το ΚΚΓ, το πραγματικό πρόσωπο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τα προεόρτια της κοινής νομισματικής πολιτικής. Γιατί, όπως επαναλαμβάνεται κατηγορηματικά στη σχετική ανάλυση, η ύπαρξη κοινού νομίσματος δεν είναι απλώς άλλο ένα μέτρο, αλλά αποτελεί στρατηγική επιλογή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, στις κατακτήσεις τους, στην εργασία, στην κοινωνία ολόκληρη.

Ενώπιον ενός ζητήματος τόσο θεμελιώδους, όσο είναι το μέλλον των λαών της Ευρώπης, και καθώς τις όποιες επιλογές θα κληθούν να υλοποιήσουν και να σηκώσουν στους ώμους τους οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, οι ίδιοι οι πολίτες, και στην προκειμένη περίπτωση οι Γάλλοι, έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να ενημερωθούν εκτενώς και να εκφράσουν την άποψή τους μέσα από ένα δημοψήφισμα. Το επιχείρημα ότι το θέμα αφορά ορισμένους ειδικούς επιστήμονες ωχριά μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα, που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι συνέπειες των εκάστοτε επιλογών αφορούν τους πάντες και πιθανώς καθόλου τους ειδικούς επιστήμονες.

Αλλωστε, όπως υπογραμμίζουν οι Γάλλοι κομμουνιστές, οι δημοσκοπήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί κατά παραγγελία της γαλλικής κυβέρνησης έχουν δείξει μια μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού να τάσσεται υπέρ του κοινού νομίσματος. Προς τι, λοιπόν, η άρνηση επιβεβαίωσης της λαϊκής έγκρισης και της υποστήριξης των κυβερνητικών θέσεων, αν όντως ισχύουν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων αυτών, αναρωτιέται το ΚΚΓ. Προσθέτει, δε, ότι έχουν περάσει περίπου 6 χρόνια, από τότε που άρχισε να εφαρμόζεται η Συνθήκη του Μάαστριχτ και ζητήθηκε η άποψη των πολιτών που βρίσκονταν σε σχετική άγνοια. Σήμερα, οι αλλαγές είναι, ήδη, εμφανείς και οι πολίτες, ακόμα και αν δεν έχουν θεωρητική γνώση, έχουν, αναμφιβόλως, πικρή εμπειρία τού τι σημαίνει η περίφημη αυτή Συνθήκη.

Απευθύνοντας ανοιχτό κάλεσμα σε όλους τους Γάλλους πολίτες να υπογράψουν υπέρ της διεξαγωγής νέου δημοψηφίσματος, το ΚΚΓ υπενθυμίζει ότι ο νυν Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, ως υποψήφιος κατά τις προεδρικές εκλογές του 1994 και στην προσπάθειά του να κερδίσει την εύνοια των ψηφοφόρων, είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι εάν εκλεγεί θα πραγματοποιήσει νέο δημοψήφισμα, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι "πριν εφαρμοστεί η τρίτη φάση της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1999, θα πρέπει, οπωσδήποτε, να προηγηθεί ένα νέο δημοψήφισμα που θα εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να προχωρήσει ή όχι".

Κοινό νόμισμα: στρατηγική επιλογή με πολλές αυταπάτες

Οι Γάλλοι κομμουνιστές τονίζουν ότι το κοινό νόμισμα δεν είναι, αν και συχνά παρουσιάζεται έτσι, ξεκομμένο από τα υπόλοιπα μέτρα της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Είναι άμεσο και άρρηκτο αποτέλεσμα της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, που δεν μπορεί παρά να γίνει αντιληπτή ως "πολεμική μηχανή κατά της απασχόλησης, της κοινωνικής ασφάλισης, των δημοσίων δαπανών". Απτό παράδειγμα της στενής και καταστροφικής για τους λαούς της Ευρώπης σχέσης, οι περικοπές στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της ασφάλισης, των δημοσίων επιχειρήσεων με αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα τον οργανισμό τηλεπικοινωνιών "Φρανς - Τελεκόμ" και τον οργανισμό σιδηροδρόμων "SNCF", που προορίζονται για πλήρη ιδιωτικοποίηση.

Μέγα ψέμα χαρακτηρίζει το ΚΚΓ τους ισχυρισμούς ότι τα μέτρα λιτότητας και η σκληρή δημοσιονομική πολιτική θα λάβει τέλος μέσα στα επόμενα χρόνια. Αντίθετα, υποστηρίζει, η "κηδεμονία των εθνικών οικονομικών πολιτικών, ο αυστηρός έλεγχος, οι πιέσεις και οι οικονομικές κυρώσεις θα ενταθούν καθώς πλέον θα πρέπει να διατηρηθούν οι δείκτες της οικονομικής σύγκλισης". Οσο για την περίφημη σχεδιαζόμενη "Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα", δε θα ελέγχεται από καμία κυβέρνηση και θα είναι εντελώς απρόσιτη για τους απλούς πολίτες.Φενάκη χαρακτηρίζεται από το ΚΚΓ και ο ισχυρισμός ότι μέσω του κοινού νομίσματος θα επιτευχθεί οικονομική σταθερότητα, καθώς είναι εμφανές ότι ο αγώνας δρόμου της κοινής ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής δεν έχει άλλο στόχο από τον αποτελεσματικό ανταγωνισμό του δολαρίου. Κατά συνέπεια, κάθε αλλαγή των οικονομικών συσχετισμών θα επηρεάζει το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα και θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις χώρες - μέλη, που διέθεταν "αδύναμο νόμισμα" και έχουν ήδη καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να εκπληρώσουν τα κριτήρια της ενοποίησης.

Λαϊκή απόφαση το "ευρωπαϊκό μέλλον"

Αποκαλύπτοντας ότι για την προπαγάνδα υπέρ του κοινού νομίσματος η Κομισιόν έχει, ήδη, αξιοποιήσει 19 εκατομμύρια ECU (120 εκατομμύρια φράγκα) κοινοτικών κρατικών πόρων, οι Γάλλοι κομμουνιστές επαναλαμβάνουν ότι η εφαρμογή της κοινής νομισματικής πολιτικής στηρίζεται, χωρίς περιθώρια επιλογής ή παρέκκλισης, στις ολοκληρωτικές ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, στη διάλυση της κρατικής ασφάλισης και του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης και συνταξιοδότησης, στην ισοπέδωση της παιδείας και της υγείας, στην ελαστικοποίηση του εργασιακού ωραρίου, στις αθρόες απολύσεις και, στην ουσία, στη διάλυση του κράτους πρόνοιας, στην καταπάτηση κάθε κοινωνικής κατάκτησης, στην "απανθρωποίηση" της κοινωνίας.

Μπροστά σε μια τόσο καίρια και στρατηγική επιλογή, που θα επηρεάσει καταλυτικά τη ζωή και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων και πολλών μετέπειτα γενεών, οι Γάλλοι κομμουνιστές ζητούν επίμονα νέο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη νομισματική ενοποίηση, πιστεύοντας ότι "πρέπει οι λαοί να αποφασίσουν για το μέλλον της Ευρώπης".

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

ΙΣΠΑΝΙΑ - ΚΑΤΑΛΩΝΙΑ
Αναγκαία η κινητοποίηση της κοινωνίας

Μανιφέστο για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ

Η Καταλανική Πλατφόρμα Αντι - Μάαστριχτ, που συγκροτήθηκε πρόσφατα, παρουσίασε στη Βαρκελώνη, πριν λίγο καιρό, το Μανιφέστο που παραθέτουμε παρακάτω ακέραιο, με το οποίο απαιτείται η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης:

Εμείς οι υπογράφοντες, μπροστά στη διαδικασία, σε εξέλιξη, της αναθεώρησης της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχοντας επίγνωση της αποφασιστικής σημασίας των οποιωνδήποτε τροποποιήσεων που θα προκύψουν, καθώς και των αποφάσεων σχετικά με την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, που επίσης προβλέπεται στη Συνθήκη, θέλουμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας ανησυχία και απόρριψη της εξέλιξης ολόκληρης αυτής της διαδικασίας που γίνεται, και πάλι στο περιθώριο της συμμετοχής και της δυνατότητας αποφάσεων εκ μέρους των πολιτών.

Κατά τη διάρκεια των χρόνων της εφαρμογής των συμφωνιών του Μάαστριχτ, διαπιστώσαμε πως οι πιο αρνητικές συνέπειες αυτού του μοντέλου ευρωπαϊκής οικοδόμησης - που έχουμε ήδη καταγγείλει από την υπογραφή τους στις 11 Δεκεμβρίου του 1991 μέσα από ένα ευρύ κίνημα πολιτών - δημιούργησαν σε όλες τις χώρες της ΕΕ κοινωνίες ακόμα πιο μη αλληλέγγυες, μέσα στις οποίες, παρά την οικονομική ανάπτυξη, η ανεργία πλήττει επίσημα 20.000.000 ανθρώπους, η φτώχεια 50.000.000, και διευρύνεται ο αποκλεισμός, προκαλώντας αφόρητη οδύνη στους εργαζόμενους και σε ευρύτερους κοινωνικούς τομείς, κυρίως στις γυναίκες, στη νεολαία και στους μετανάστες.

Αυτή η κοινωνική αποτυχία, είναι μία άμεση επίδραση του τελικού σχεδίου στο Μάαστριχτ, και τείνει να βαθύνει και να επιταχυνθεί με την εφαρμογή της λεγόμενης πολιτικής σύγκλισης που σε όλες τις χώρες συνιστά την κατάργηση του συστήματος κοινωνικής προστασίας και συλλογικής αλληλεγγύης, μία αυξανόμενη αβεβαιότητα των συνθηκών ζωής, καθώς και φαινόμενα διαφθοράς και άνισου πλουτισμού μιας μικρής μειοψηφίας.

Αγνοώντας τις όλο και περισσότερες αντιρρήσεις εκ μέρους των ειδικών της οικονομίας και των κοινωνικών επιστημών για τις συνθήκες και τις οριστικές προθεσμίες, για την οικονομική σύγκλιση καθώς και για τα πραγματικά πλεονεκτήματα της Νομισματικής Ενωσης, αυτοί οι στόχοι όχι μόνο δεν τροποποιούνται, αλλά ένα νέο όργανο, η λεγόμενη "Συμφωνία Σταθερότητας", θέλει να μας καταδικάσει στη διαιώνιση, χρόνο με το χρόνο, αυτής της άδικης και αυθαίρετης πολιτικής.

Αν και αυτή η κοινωνικο - οικονομική αποτυχία είναι η σημαντικότερη λόγω της άμεσης επίπτωσης στη ζωή των ανθρώπων, ωστόσο εμφανίστηκαν και άλλες ανησυχητικές και επικίνδυνες τάσεις. Ο νέος μιλιταρισμός, που διαπιστώνεται τόσο στη δημιουργία των νέων επιθετικών δυνάμεων (ο ευρωπαϊκός στρατός στο Νότο) όσο και στη συνενοχή της ΕΕ στα επεκτατικά σχέδια του ΝΑΤΟ και στις γενικές εντάσεις, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, στην Ανατολική Ευρώπη, καθώς και η όλο και πιο περιοριστική μεταχείριση του μεταναστευτικού φαινομένου, παράλληλα με την ένταση ενός σκηνικού άδικων σχέσεων με το Νότο, προβάλλουν την οικοδόμηση ενός απαράδεκτου μοντέλου σχέσεων μεταξύ των λαών.

Ο συνδυασμός της κοινωνικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ με τη μιλιταριστική και περιοριστική μεταχείριση των εξωτερικών σχέσεων ευνοούν τη δημιουργία ψευδών ενόχων, εσωτερικών και εξωτερικών, και με αυτούς την ανάπτυξη ξενόφοβων και ρατσιστικών ιδεών, καθώς και την αύξηση διαφόρων φασιστικών κινημάτων, απέναντι στα οποία η απάντηση των ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων των χωρών - μελών ξαναπέφτει στην αδυναμία και τα λάθη του παρελθόντος, δημιουργώντας μία δυναμική που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις δημοκρατικές ελευθερίες στο σύνολό τους.

Διαπιστώνουμε επίσης τους ισχύοντες αποκλεισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων και στην άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, σε έντονη αντίθεση με την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του χρήματος, και παρακολουθούμε με ιδιαίτερη ανησυχία την επιταχυνόμενη ανάπτυξη μιας διαδικασίας μεταφοράς αρμοδιοτήτων από τα κράτη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς χωρίς κανέναν αυθεντικό δημοκρατικό έλεγχο και γνώση από πλευράς των πολιτών.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, τα εθνικά Κοινοβούλια παρουσιάζουν προοδευτικά όλο και μικρότερη πολιτική και νομοθετική δυνατότητα, δυνατότητα που ούτε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει, αφού, ουσιαστικά, δεν έχει καμία νομοθετική αρμοδιότητα. Ετσι, έχουμε κυβερνητικές "έντονες παρακλήσεις" σε ευρωπαϊκό επίπεδο προς το Συμβούλιο Υπουργών ή Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που, όμως, είναι γνωστό ότι δεν έχουν κανένα κοινοβουλευτικό έλεγχο στις αποφάσεις τους.

Σ' αυτές τις ασταθείς συνθήκες, η ικανότητα ελιγμών και πίεσης των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων επιβάλλεται προοδευτικά στις συλλογικές ανάγκες, προκαλώντας πολύ επικίνδυνα φαινόμενα για την ασφάλεια και την υγεία, όπως ο χειρισμός στην κρίση των λεγόμενων "τρελών αγελάδων" ή η έγκριση για εισαγωγές μεταλλαγμένων προϊόντων, που θα μπορούσαν να φτάσουν στον παροξυσμό σε περίπτωση που εφαρμοστεί η διάταξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ που προβλέπει την ανεξαρτησία, στο περιθώριο οποιουδήποτε πολιτικού ελέγχου, της μελλοντικής ευρωπαϊκής νομισματικής αρχής. Αυτή η πραγματικότητα καταρρίπτει την ιδέα ότι οι πιο δυσάρεστες πλευρές της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι στιγμιαίες παρεκκλίσεις σε μία θετική, συνολικά, προοπτική που θα οδηγήσει σε μία καλύτερη ποιότητα ζωής και σ' έναν νέο ουμανισμό. Αντίθετα, βρισκόμαστε σε έναν δρόμο που συνεχώς απομακρύνεται από τις δημοκρατικές, ειρηνικές και αλληλέγγυες ελπίδες που θα έπρεπε να συνδέονται με την ιδέα της Ευρώπης.

Γι' αυτό, νομίζουμε πως έφτασε η στιγμή να πούμε φτάνει, να υποχρεώσουμε τις κυβερνήσεις να δουν, ότι δεν υπάρχει η υποτιθέμενη μαζική και πλειοψηφική συναίνεση που τις εξουσιοδοτεί να εφαρμόσουν οποιαδήποτε πολιτική και μόνο αναφέροντας τη λέξη Ευρώπη ή Μάαστριχτ, ότι υπάρχει μία βαθιά και αυξανόμενη δυσαρέσκεια στην κοινωνία των πολιτών για την πορεία που ακολουθεί και τις μορφές που παίρνει η ευρωπαϊκή οικοδόμηση.

Για να εκφραστεί αυτή η δυσαρέσκεια με εποικοδομητικό τρόπο, υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις, από τα κάτω, να επανεξετάσουν τις παραχωρήσεις τους στους πραγματικά αντιπροσωπευτικούς κοινωνικούς πρωταγωνιστές ώστε να προωθήσουν άλλες εναλλακτικές λύσεις, είναι αναγκαία η κινητοποίηση της κοινωνίας για να απαιτήσει μία πλήρη και εξαντλητική πληροφόρηση, είναι αναγκαία μία δημόσια συζήτηση όπου θα γίνουν γνωστές αυτές οι προτάσεις και κυρίως είναι ανάγκη να αρνηθούμε στις κυβερνήσεις τη δυνατότητα να συνεχίζουν να αποφασίζουν για μία διαδικασία τόσο μεγάλης σημασίας χωρίς τη συναίνεση των πολιτών.

Για όλα αυτά, απαιτούμε από τις δημόσιες αρχές τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία θα προκύψει από την Ενδοκυβερνητική Διάσκεψη που προχωρεί στην αναθεώρησή της.

Επιμέλεια: Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

ΚΚ ΓΑΛΛΙΑΣ
Δημοψήφισμα για την ΟΝΕ

Στην προεκλογική περίοδο το ΚΚΓ ανέδειξε το ζήτημα των επιλογών του Μάαστριχτ και με φυλλάδιο που εξέδωσε ζητάει να γίνει δημοψήφισμα

Στήθος με στήθος αναμένεται να δοθεί η μάχη ανάμεσα στο δεξιό κυβερνητικό συνασπισμό και στην εκλογική πλατφόρμα του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο σημερινό πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών. Μείζον σημείο αντιπαράθεσης δεν είναι άλλο από την εφαρμογή αυστηρών μέτρων λιτότητας προκειμένου να ικανοποιηθούν τα κριτήρια της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης. Αλλωστε, ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, υπήρξε σαφέστατος σχετικά με την αιτία προκήρυξης των πρόωρων εκλογών, δηλώνοντας ότι η ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης προς την υπάρχουσα κυβέρνηση είναι απαραίτητη για την εντατικοποίηση των οικονομικών μέτρων, που ορίζονται ως προϋποθέσεις εισαγωγής στην ενιαία νομισματική πολιτική.Οι αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων, με αποκορύφωμα την παράλυση της χώρας από την απεργία διαρκείας του Νοέμβρη του 1995, ανάγκασαν τον κυβερνητικό συνασπισμό των RPR - Συναγερμός για τη Δημοκρατία - και UDF - Ενωση Φιλελευθέρων - να επιλέξουν τη λύση της κάλπης σε μια ύστατη προσπάθεια να εξασφαλίσουν την ανανέωση της λαϊκής εντολής, ώστε να προχωρήσουν τάχιστα στο δρόμο της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Το 1999, χρονιά εφαρμογής της κοινής νομισματικής πολιτικής, πλησιάζει απειλητικά και η Γαλλία έχει χάσει πολύτιμο έδαφος στην προσπάθειά της να τεθεί στο πλευρό της Γερμανίας στο ρόλο της ευρωπαϊκής ατμομηχανής.

Την ίδια στιγμή, το Σοσιαλιστικό Κόμμα συμφωνεί διαφωνώντας, τουλάχιστον, στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας, και τονίζει ότι είναι υπέρ του ενιαίου νομίσματος, χωρίς, όμως, να κρίνει αναγκαία την τήρηση όλων των προϋποθέσεων και ιδιαίτερα αυτή που αφορά τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 3%. Παράλληλα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, αν και έχει παρουσιάσει σειρά προτάσεων υπέρ μιας ριζικής αναδόμησης της μορφής και των στόχων της Ευρωπαϊκής Ενωσης "προς όφελος των λαών και όχι του κεφαλαίου", τάσσεται κατηγορηματικά κατά της εφαρμογής του κοινού νομίσματος και έχει αποδυθεί σε μια πανγαλλική καμπάνια υπέρ της διεξαγωγής νέου σχετικού δημοψηφίσματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δημοψήφισμα που έγινε το 1992, σχετικά με την αποδοχή ή όχι της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το 49% των Γάλλων τάχθηκε κατά του "ευρωπαϊκού μονόδρομου".

Με μια λεπτομερέστατη ανάλυση των όρων και των συνεπειών της εφαρμογής κοινής νομισματικής πολιτικής, οι Γάλλοι κομμουνιστές είχαν, πολύ πριν την προκήρυξη των πρόωρων βουλευτικών εκλογών, εγκαινιάσει την πανεθνική προσπάθειά τους για συγκέντρωση 1.000.000 υπογραφών, αριθμού αρκετού για να αναγκάσει τη γαλλική Προεδρία να προχωρήσει σε νέο δημοψήφισμα.

Το πραγματικό πρόσωπο του Μάαστριχτ

Οι μεγάλες και αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις, η σφοδρότατη επίθεση που δέχεται η κοινωνική ασφάλιση και η περίθαλψη των εργαζομένων, το υψηλό ποσοστό ανεργίας, η υποαπασχόληση, αλλά και οι συνεχόμενες ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, που συνοδεύονται από την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων, είναι, υποστηρίζει το ΚΚΓ, το πραγματικό πρόσωπο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τα προεόρτια της κοινής νομισματικής πολιτικής. Γιατί, όπως επαναλαμβάνεται κατηγορηματικά στη σχετική ανάλυση, η ύπαρξη κοινού νομίσματος δεν είναι απλώς άλλο ένα μέτρο, αλλά αποτελεί στρατηγική επιλογή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, στις κατακτήσεις τους, στην εργασία, στην κοινωνία ολόκληρη.

Ενώπιον ενός ζητήματος τόσο θεμελιώδους, όσο είναι το μέλλον των λαών της Ευρώπης, και καθώς τις όποιες επιλογές θα κληθούν να υλοποιήσουν και να σηκώσουν στους ώμους τους οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, οι ίδιοι οι πολίτες, και στην προκειμένη περίπτωση οι Γάλλοι, έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να ενημερωθούν εκτενώς και να εκφράσουν την άποψή τους μέσα από ένα δημοψήφισμα. Το επιχείρημα ότι το θέμα αφορά ορισμένους ειδικούς επιστήμονες ωχριά μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα, που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι συνέπειες των εκάστοτε επιλογών αφορούν τους πάντες και πιθανώς καθόλου τους ειδικούς επιστήμονες.

Αλλωστε, όπως υπογραμμίζουν οι Γάλλοι κομμουνιστές, οι δημοσκοπήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί κατά παραγγελία της γαλλικής κυβέρνησης έχουν δείξει μια μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού να τάσσεται υπέρ του κοινού νομίσματος. Προς τι, λοιπόν, η άρνηση επιβεβαίωσης της λαϊκής έγκρισης και της υποστήριξης των κυβερνητικών θέσεων, αν όντως ισχύουν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων αυτών, αναρωτιέται το ΚΚΓ. Προσθέτει, δε, ότι έχουν περάσει περίπου 6 χρόνια, από τότε που άρχισε να εφαρμόζεται η Συνθήκη του Μάαστριχτ και ζητήθηκε η άποψη των πολιτών που βρίσκονταν σε σχετική άγνοια. Σήμερα, οι αλλαγές είναι, ήδη, εμφανείς και οι πολίτες, ακόμα και αν δεν έχουν θεωρητική γνώση, έχουν, αναμφιβόλως, πικρή εμπειρία τού τι σημαίνει η περίφημη αυτή Συνθήκη.

Απευθύνοντας ανοιχτό κάλεσμα σε όλους τους Γάλλους πολίτες να υπογράψουν υπέρ της διεξαγωγής νέου δημοψηφίσματος, το ΚΚΓ υπενθυμίζει ότι ο νυν Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, ως υποψήφιος κατά τις προεδρικές εκλογές του 1994 και στην προσπάθειά του να κερδίσει την εύνοια των ψηφοφόρων, είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι εάν εκλεγεί θα πραγματοποιήσει νέο δημοψήφισμα, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι "πριν εφαρμοστεί η τρίτη φάση της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1999, θα πρέπει, οπωσδήποτε, να προηγηθεί ένα νέο δημοψήφισμα που θα εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να προχωρήσει ή όχι".

Κοινό νόμισμα: στρατηγική επιλογή με πολλές αυταπάτες

Οι Γάλλοι κομμουνιστές τονίζουν ότι το κοινό νόμισμα δεν είναι, αν και συχνά παρουσιάζεται έτσι, ξεκομμένο από τα υπόλοιπα μέτρα της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Είναι άμεσο και άρρηκτο αποτέλεσμα της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, που δεν μπορεί παρά να γίνει αντιληπτή ως "πολεμική μηχανή κατά της απασχόλησης, της κοινωνικής ασφάλισης, των δημοσίων δαπανών". Απτό παράδειγμα της στενής και καταστροφικής για τους λαούς της Ευρώπης σχέσης, οι περικοπές στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της ασφάλισης, των δημοσίων επιχειρήσεων με αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα τον οργανισμό τηλεπικοινωνιών "Φρανς - Τελεκόμ" και τον οργανισμό σιδηροδρόμων "SNCF", που προορίζονται για πλήρη ιδιωτικοποίηση.

Μέγα ψέμα χαρακτηρίζει το ΚΚΓ τους ισχυρισμούς ότι τα μέτρα λιτότητας και η σκληρή δημοσιονομική πολιτική θα λάβει τέλος μέσα στα επόμενα χρόνια. Αντίθετα, υποστηρίζει, η "κηδεμονία των εθνικών οικονομικών πολιτικών, ο αυστηρός έλεγχος, οι πιέσεις και οι οικονομικές κυρώσεις θα ενταθούν καθώς πλέον θα πρέπει να διατηρηθούν οι δείκτες της οικονομικής σύγκλισης". Οσο για την περίφημη σχεδιαζόμενη "Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα", δε θα ελέγχεται από καμία κυβέρνηση και θα είναι εντελώς απρόσιτη για τους απλούς πολίτες.Φενάκη χαρακτηρίζεται από το ΚΚΓ και ο ισχυρισμός ότι μέσω του κοινού νομίσματος θα επιτευχθεί οικονομική σταθερότητα, καθώς είναι εμφανές ότι ο αγώνας δρόμου της κοινής ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής δεν έχει άλλο στόχο από τον αποτελεσματικό ανταγωνισμό του δολαρίου. Κατά συνέπεια, κάθε αλλαγή των οικονομικών συσχετισμών θα επηρεάζει το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα και θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις χώρες - μέλη, που διέθεταν "αδύναμο νόμισμα" και έχουν ήδη καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να εκπληρώσουν τα κριτήρια της ενοποίησης.

Λαϊκή απόφαση το "ευρωπαϊκό μέλλον"

Αποκαλύπτοντας ότι για την προπαγάνδα υπέρ του κοινού νομίσματος η Κομισιόν έχει, ήδη, αξιοποιήσει 19 εκατομμύρια ECU (120 εκατομμύρια φράγκα) κοινοτικών κρατικών πόρων, οι Γάλλοι κομμουνιστές επαναλαμβάνουν ότι η εφαρμογή της κοινής νομισματικής πολιτικής στηρίζεται, χωρίς περιθώρια επιλογής ή παρέκκλισης, στις ολοκληρωτικές ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, στη διάλυση της κρατικής ασφάλισης και του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης και συνταξιοδότησης, στην ισοπέδωση της παιδείας και της υγείας, στην ελαστικοποίηση του εργασιακού ωραρίου, στις αθρόες απολύσεις και, στην ουσία, στη διάλυση του κράτους πρόνοιας, στην καταπάτηση κάθε κοινωνικής κατάκτησης, στην "απανθρωποίηση" της κοινωνίας.

Μπροστά σε μια τόσο καίρια και στρατηγική επιλογή, που θα επηρεάσει καταλυτικά τη ζωή και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων και πολλών μετέπειτα γενεών, οι Γάλλοι κομμουνιστές ζητούν επίμονα νέο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη νομισματική ενοποίηση, πιστεύοντας ότι "πρέπει οι λαοί να αποφασίσουν για το μέλλον της Ευρώπης".

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Ο συνδυασμός της κοινωνικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ με τη μιλιταριστ

Ο συνδυασμός της κοινωνικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ με τη μιλιταριστική και περιοριστική μεταχείριση των εξωτερικών σχέσεων ευνοεί τη δημιουργία ψευδών ενόχων, εσωτερικών και εξωτερικών, και με αυτούς την ανάπτυξη ξενόφοβων και ρατσιστικών ιδεών, καθώς και την αύξηση διαφόρων φασιστικών κινημάτων, απέναντι στα οποία η απάντηση των ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων των χωρών - μελών ξαναπέφτει στην αδυναμία και τα λάθη του παρελθόντος, δημιουργώντας μία δυναμική που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις δημοκρατικές ελευθερίες στο σύνολό τους

Πολλές ήταν οι κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων την τελευταία χρο

Πολλές ήταν οι κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων την τελευταία χρονιά, και σχεδόν όλες είχαν ως στόχο την ανατροπή της πολιτικής που υπαγορεύεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ

Ο συνδυασμός της κοινωνικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ με τη μιλιταριστ

Ο συνδυασμός της κοινωνικής κρίσης στις χώρες της ΕΕ με τη μιλιταριστική και περιοριστική μεταχείριση των εξωτερικών σχέσεων ευνοεί τη δημιουργία ψευδών ενόχων, εσωτερικών και εξωτερικών, και με αυτούς την ανάπτυξη ξενόφοβων και ρατσιστικών ιδεών, καθώς και την αύξηση διαφόρων φασιστικών κινημάτων, απέναντι στα οποία η απάντηση των ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων των χωρών - μελών ξαναπέφτει στην αδυναμία και τα λάθη του παρελθόντος, δημιουργώντας μία δυναμική που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τις δημοκρατικές ελευθερίες στο σύνολό τους

Πολλές ήταν οι κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων την τελευταία χρο

Πολλές ήταν οι κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων την τελευταία χρονιά, και σχεδόν όλες είχαν ως στόχο την ανατροπή της πολιτικής που υπαγορεύεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ