ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Με πατάτες ή με κρεμμυδάκια;

Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

Είναι απίστευτη, τελικά, η ευκολία με την οποία όλοι αυτοί οι αξιωματούχοι του ολέθρου και της συμφοράς, πότε χαμογελαστοί και πότε βαρύγδουποι, βρίσκουν έξυπνους τρόπους για να μεταφέρουν τη συζήτηση σε άλλα επίπεδα και όχι σ' εκείνα που προσδιορίζονται από την πραγματικότητα. Βρίσκουν άλλες λέξεις, επιχειρούν ιδιόρρυθμους ορισμούς και κατορθώνουν τελικά η κοινή γνώμη, και όταν μάλιστα δεν έχει επαρκή ενημέρωση, να κοιτάει αλλού και όχι εκεί που διαπράττονται οι πράξεις της εγκληματικής τους διάθεσης. Μια κοινή γνώμη, με άλλα λόγια, που δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την ουσία από την επιφάνεια. Να βρει την αλήθεια και να την αναλύσει και πάνω σ' αυτή την ανάλυση να στηρίξει τη δράση της, την αντίστασή της. Και σ' αυτές τις περιπτώσεις κυριαρχεί το συναίσθημα. Τα επιχειρήματα που μπαίνουν στη συζήτηση είναι έξω από το θέμα. Αφορούν τη μορφή και τα επιμέρους. Παγιδεύονται σε λεπτομέρειες τεχνικές και παραπέμπουν σε συμφραζόμενα άσχετα.

Ετσι και τώρα. Αυτός ο φριχτός πόλεμος αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή πως, όταν έχεις τη δύναμη στα δικά σου τα χέρια, όταν είσαι εσύ εκείνος που δίνει την κίνηση στα πράγματα του κόσμου, χωρίς να δίνεις σε κανένα λογαριασμό, μπορείς μια χαρά να δώσεις το νόημα που εσύ θα θελήσεις στα πράγματα που θα προκύψουν από τις δικές σου επιλογές. Είναι αυτό που λέγεται και αλλιώς "το δίκιο του ισχυρότερου" ή πιο άμεσα "ο νόμος της ζούγκλας". Ενα παράδειγμα πολύ χαρακτηριστικό από τον πόλεμο των ημερών μας είναι πως τόσο οι ΝΑΤΟικοί παράγοντες όσο και οι Ευρωπαίοι παρακεντέδες δε μιλούν ούτε για βομβαρδισμούς, ούτε για θύματα, ούτε για μισθοφόρους "απελευθερωτές". Ολοι, κάτω από την αόρατη μπαγκέτα του Αμερικανού φύλαρχου μιλούν για "κρίση". Μιλούν για προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Φέρνουν και ξαναφέρνουν στην κουβέντα τους τη γλυκιά καραμέλα της "πολιτικής λύσης", ενώ την ίδια στιγμή κάνουν το κάθε τι, για να απομακρύνουν μια τέτοια λύση.

Αλλο παράδειγμα χαρακτηριστικό του ΝΑΤΟικού αυταρχισμού και των εγκληματικών του προσανατολισμών είναι όλη αυτή η στημένη σκηνογραφία των προσφύγων. Οι δακρυσμένες γυναίκες, τα αυστηρά μάτια των μικρών παιδιών, οι διπλωμένες γριές που σκουπίζουν με την ανάστροφη του χεριού τους τα μάτια τους, όσο κρατάει η πορεία προς τη νέα πατρίδα και η τηλεοπτική κάμερα εστιάζεται στο εκφραστικό τους πρόσωπο. Γιατί μη μου πείτε πως όλη αυτή η ανελέητη προσφυγιά δεν είναι ένα θλιβερό κεφάλαιο της ΝΑΤΟικής εισβολής; Μη μου πείτε, στ' αλήθεια, πως δεν ήτανε πανέξυπνη η απόφαση των ΝΑΤΟικών μακελάρηδων να στηρίξουν την αποδοχή των εγκληματικών τους πράξεων από την κοινή γνώμη στο συναίσθημα; Γιατί το γνώριζαν πολύ καλά πως καμιά λογική ανάλυση δε θα τους έδινε δίκιο. Τα δακρυσμένα μάτια των μικρών παιδιών όμως δε χρειάζονται λογική ανάλυση. Δε χρειάζεται, λοιπόν, να τα στεγνώσει κανείς, αν θέλει να έχει το "δίκιο" με το μέρος του. Κι έτσι αποφάσισαν οι τραγελαφικοί αξιωματούχοι της ευρωΝΑΤΟικής μαφίας: δάκρυα. Οσο μπορείτε πιο πολλά δάκρυα την ημέρα. Και τη νύχτα; Οσο μπορείτε πιο πολλές βόμβες.

Και τέλος το τρίτο παράδειγμα. Το μεγάλο ερώτημα: ναι ή όχι στις χερσαίες επιχειρήσεις; Μα σοβαρά εκεί είναι το δίλημμα; Να αναρωτιέται κανείς ποιο είναι πιο αποτελεσματικό και πιο δίκαιο; Να σκοτώνεις με βόμβες; Η με πολυβόλα; Δε σας θυμίζει, στ' αλήθεια το αστείο ερώτημα που υπέβαλλαν στον ετοιμοθάνατο κόκορα, αν θέλει να το μαγειρέψουν με πατάτες ή με κρεμμυδάκια; Αυτό, λοιπόν, είναι όλο το πρόβλημα; Ο τρόπος του θανάτου; Και όλες αυτές οι πολεμολογικές αναλύσεις δε σας σπάνε τα νεύρα; Δε σας ξεσηκώνουν την κουρασμένη σας συνείδηση; Είναι δυνατό πάνω στα θύματα αυτού του βρώμικου πολέμου των εμπόρων των όπλων και της χυδαίας πολιτικής να απλώνεται αυτό το γελοίο ερωτηματολόγιο; ήρθαν τα "Απάτσι"; Είναι έτοιμα τα "Απάτσι"; Θα περάσει ο στρατός από τη Θεσσαλονίκη; Θα ανέβουν τα τανκς; Θα πάνε τα βαπόρια στην Αδριατική; Θα κατέβουν τα βαπόρια από τη Μαύρη Θάλασσα; Μα στο όνομα της αλήθειας, είναι δυνατό να αφήνουμε να μας παγιδεύουν μέσα σε τέτοια διλήμματα; Η πραγματικότητα του πολέμου είναι μία χωρίς παραλλαγές και χωρίς αποχρώσεις. Είναι η πραγματικότητα του θανάτου. Και γω δε θέλω να με μαγειρέψουν ούτε με τις πατάτες ούτε με τα κρεμμυδάκια. Θέλω να ζήσω ειρηνικά!

Το γνώριζαν πολύ καλά πως καμιά λογική ανάλυση δε θα τους έδινε δίκιο. Τα δακρυσμένα μάτια των μικρών παιδιών όμως δε χρειάζονται λογική ανάλυση. Δε χρειάζεται, λοιπόν, να τα στεγνώσει κανείς, αν θέλει να έχει το "δίκιο" με το μέρος του. Κι έτσι αποφάσισαν οι τραγελαφικοί αξιωματούχοι της ευρωΝΑΤΟικής μαφίας: δάκρυα. Οσο μπορείτε πιο πολλά δάκρυα την ημέρα. Και τη νύχτα; Οσο μπορείτε πιο πολλές βόμβες

Ατζέντα εκδηλώσεων

Τιμή στο συνθέτη της Αντίστασης

Εναν πανάξιο κάθε αγωνιστικής και καλλιτεχνικής τιμής, τον συνθέτη της Εθνικής Αντίστασης,τον αλησμόνητο Αλέκο Ξένο τιμά ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941-1944.Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 28 του Απρίλη, στις 7.30μμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, 1ος όροφος). Για το συνθετικό έργο και την τεράστια αγωνιστική και πολιτιστική προσφορά του για το λαό μας και την ελευθερία, ανεξαρτησία και προκοπή της πατρίδας μας θα μιλήσουν οι: Βάσος Γεωργίου (δημοσιογράφος). Γιώργος Λεωτσάκος (δημοσιογράφος, μουσικολόγος). Θάνος Κωνσταντινίδης (γιατρός, επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών). Φοίβος Ταξιάρχης (ηθοποιός). Νίκος Καραντηνός (πρόεδρος του Συνδέσμου και αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ). Στην εκδήλωση θα συμμετάσχει η Χορωδία της ΠΕΑΕΑ,που με διεύθυνση του αρχιμουσικού της Σπύρου Θεοτοκάτου,θα ερμηνεύσει αντιστασιακά τραγούδια του Αλέκου Ξένου. Γεννημένος στη Ζάκυνθο (2/5/1912), ο Α. Ξένος σπούδασε μουσική στη Φιλαρμονική της Ζακύνθου και στο Ωδείο Αθηνών. Το 1940 συνθέτει το πρώτο συμφωνικό έργο "Νέοι Σουλιώτες", εμπνευσμένο από την αντίσταση του λαού μας, το οποίο πρωτοπαίχτηκε από την ορχήστρα του ραδιοφωνικού σταθμού (1941) με τίτλο "Εισαγωγή λευτεριάς". Το έργο μεταδόθηκε από τον γερμανοκρατούμενο σταθμό με τον παραπλανητικό τίτλο "Συμφωνική πεζογραφία σ' ένα ελληνικό θέμα". Το 1943 φεύγει κυνηγημένος για το βουνό. Οργανώνει στην Ελεύθερη Ελλάδα φιλαρμονικές και χορωδίες. Εξέχουσες αντιστασιακές συνθέσεις του είναι τα: "Συμφωνία της Αντίστασης", οι ύμνοι της ΠΕΕΑ, της Αλληλεγγύης, της ΕΠΟΝ, το "Τραγούδι του Αρη", το "Εμπρός" που σφράγισαν το πολύμορφο έργο του. Μεταξύ άλλων έγραψε τα έργα: "Τζαβέλας", "Σαρακατσάνισσα", "Η Λαφίνα", "Τρίπτυχο", "Χορός τραγούδι", "Χορικά", "Ο Διγενής δεν πέθανε", "Προμηθέας", "Σονάτα", "Σπάρτακος", "Κύπρος", "Δεύτερη Συμφωνία", "Ελεύθερη πολιορκημένοι".

Το έργο του "Συμφωνία της Αντίστασης" βραβεύτηκε στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας (1952), ενώ αξιώθηκε των επαίνων του Σοστακόβιτς για το παραπάνω έργο και το συμφωνικό ποίημα μπαλέτο "Ο Διγενής δεν πέθανε".

Χοροθεατρική "δίψα"

"Ανθρώπινη δίψα" τιτλοφορείται η φετινή παράσταση της χορευτικής "Ομάδας Εδάφους".Την παράσταση συνθέτουν έξι μικρά αυτοτελή έργα, τα οποία παρουσιάζονται για λίγες βραδιές, στο Θέατρο "Χώρα" (Αμοργού 20).

Η "Ανθρώπινη δίψα" ξεκινά με τον "Ευαγγελισμό", έργο για τη φετινή καλεσμένη της ομάδας, Ζωή Πανερίτη.Ακολουθεί το χορογραφικό παιχνίδι "Η βουτιά" και ο σύνθετος μονόλογος "Σκαλοπάτια". Το τέταρτο στη σειρά είναι το "Τραγούδι '99". Το "Ζεϊμπέκικο" κλείνει το πρώτο μέρος της παράστασης. Το μεγαλύτερο και παλαιότερο έργο της παράστασης είναι το "Τελευταίο Τραγούδι".

Τη σκηνοθεσία και χορογραφία υπογράφει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.Τα σκηνικά - κοστούμια είναι της Λίλης Πεζανού (στο "Τελευταίο Τραγούδι" κρατήθηκε η αρχική σκηνογραφία του Νίκου Αλεξίου), οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου και το μακιγιάζ του Αγγελου Μέντη.Ερμηνεύουν οι: Αγγελική Στελλάτου, Γιάννης Γιαπλές, Νίκος Δραγώνας, Φώτης Νικολάου, Τάσος Παπαϊωάννου, Ζωή Πανερίτη, Βάλια Παπαχρήστου.

Αρχαία λυρική ποίηση

Αποσπάσματα αρχαίας λυρικής ποίησης σε πρωτότυπη μουσική του Κωστή Κριτσωτάκη - παραγγελία της Ορχήστρας των Χρωμάτων - θα παρουσιαστούν αύριο (8.30μμ) στο Ιδρυμα "Μελίνα Μερκούρη" (Πολυγνώτου 9 - 11, Πλάκα). Η φύση, ο έρωτας, οι πολλές αποχρώσεις της ψυχής, "ζωντανεύουν" μέσα από το λόγο της Σαπφούς, του Αρχίλοχου, του Ανακρέοντα, του Αλκμάνα, του Ιππώνακτα, μέσα από τη σημερινή μουσική έκφραση ενός νέου μουσικού. Ενός μουσικού, που με άρπα, φλάουτο και κρουστά πραγματοποιεί το δικό του διάλογο με την αρχαία ποίηση. Τραγουδούν: Σπύρος Σακκάς, Κατερίνα Παπαδοπούλου.Παίζουν: Μαρία Μπιλτέα (άρπα), Μαρία Βασιλοπούλου (φλάουτο), Δημήτρης Δεσύλλας (κρουστά). Διαβάζουν: Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Σπύρος Σακκάς.Επιμέλεια: Ι. Ηλιοπούλου.