Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ.

Η πανδημία και η δράση μας μέσα σε αυτή μας έδειξε κάτι πολύ χρήσιμο, αν το αξιοποιήσουμε πάντα. Εδειξε πιο έντονα από ποτέ ότι τα βασικά και πιο απλά (θεωρητικά τουλάχιστον) στοιχεία συγκρότησης μαζί με την επαναστατική θεωρία είναι που μας καθιστούν επαναστατική οργάνωση, το μάζεμα των ΚΟΒ, η συνεργασία με το κάθε μέλος, να μη χαθεί κανένας σύντροφος, η εξασφάλιση του «Ριζοσπάστη» που εξασφαλίζει τη γραμμή μας, τι καταλαβαίνουμε από τις εξελίξεις, και η απόκρουση της επίθεσης - ορυμαγδού από τα ΜΜΕ, που ήταν οργιώδης.

Φάνηκαν πιο έντονα το κριτήριο και τα αντανακλαστικά που είχαμε αναπτύξει και οι ίδιοι, αλλά και στην Οργάνωση και τους φίλους του Κόμματος. Κάπου τραβήξαμε κουπί, μπορεί και καλύτερα από ό,τι πριν (η ΚΟΒ του Αγρινίου αύξησε σημαντικά τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη» την περίοδο της πρώτης καραντίνας), κάπου μπορεί και να χαθήκαμε.

Φάνηκε ότι υπάρχουν διαφορετικές ταχύτητες και ανομοιομορφίες στην οργανωμένη μας δύναμη, όχι τόσο στη μαχητικότητα (που και αυτή απόρροια κάποιων ζητημάτων είναι) όσο στην παρακολούθηση των επεξεργασιών του Κόμματος, στον τρόπο της συλλογικής εκτίμησης των δράσεών μας, στην αφομοίωση της στρατηγικής μας, στη δουλειά μας στο κίνημα που αντικειμενικά είναι πιο δύσκολη, κάτι που δυσκολεύει τη συζήτηση και το να βαράμε όλοι στον ίδιο στόχο. Δεν είναι ότι αφορά μόνο αδύναμα μέλη, μπορείς να το δεις και σε καθοδηγητές. Δεν είναι αυστηρά ηλικιακό, μόνο σε μεγάλες ηλικίες, μπορείς να το δεις και σε νέους συντρόφους που μπορεί να έμαθαν να καθοδηγούν εμπειρικά, κάτι που σημαίνει ότι εύκολα μπορεί να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση.

Μια πλευρά είναι που βάζουν οι Θέσεις στη διακύμανση της ΓΣ της ΚΟΒ, από μια γενική ιδεολογική συζήτηση και μάθημα σε ένα ημερολόγιο εκδηλώσεων. Είναι κάτι που ισχύει στο ακέραιο και όντως υστερούμε και στα δύο, στο σοβαρό πολιτικό πρακτικό σχέδιο και στην ιδεολογική ισχυροποίηση - αναβάθμιση, αλλά πιο σοβαρή υποβάθμιση υπάρχει στο δεύτερο. Με λίγα λόγια, είναι λειψή η συζήτηση για τις εξελίξεις, για τη γραμμή που διαμορφώνουμε, για τη ζωντανή πείρα που δεχόμαστε, και μένουμε να κυνηγιόμαστε αν βγήκαμε εξόρμηση ή όχι.

Πολιτικό σχέδιο εξάλλου δεν είναι ποια επιχειρήματα θα αξιοποιήσεις και να βλέπεις αν πείθουν, τι περιθώρια έχεις να βελτιώσεις;

Πολιτικό σχέδιο δεν είναι σε ποια περιοχή - βαρόμετρο θα πας και θα επιμείνεις με αφορμή συγκεκριμένα προβλήματα ή διαθέσεις, που απαιτεί και αυτούσια επαφή και τριβή με τον κόσμο;

Πολιτικό σχέδιο δεν είναι το κατάλληλο σύνθημα που χαρακτηρίζει τη δράση μας; Τέτοιο εξάλλου ήταν και τα πολύ εύστοχα συνθήματα του Κόμματος μέσα στην πανδημία.

Τέτοιου είδος πολιτικό σχέδιο εξασφαλίζει ότι ιδιαίτερα το στελεχικό δυναμικό θα εκπαιδευτεί πιο ουσιαστικά και θα έχει καλύτερη επαφή με τον χώρο ευθύνης της ΚΟΒ, θα μάθει στην αντιπαράθεση, γιατί, εκτός όλων των άλλων, μην ξεχνάμε ότι όταν προκύψει άνοδος στην κίνηση μαζών, δεν θα απευθυνόμαστε μόνο ή κυρίως σε ένα κομματικό ακροατήριο, και το έλλειμμα αυτής της τριβής με τέτοιο κόσμο θα είναι κρίσιμο.

Σίγουρα για την άνοδο του ιδεολογικού επίπεδου χρειάζονται πολλά, κυρίως σταθερότητα, αλλά και ένα κλίμα και τρόπος σκέψης ότι θα αξιοποιήσω κάθε δυνατή ευκαιρία για να το ενισχύσω. Να μην αντιμετωπίζεται η ιδεολογική δουλειά (π.χ. ένα ιδεολογικό μάθημα) ως «παρένθεση», αλλά και όταν ακόμα γίνεται, όχι σαν μια απλή παρουσίαση, να απαντήσουμε μερικές ερωτήσεις και να ολοκληρωθεί εκεί. Θέλει συζήτηση, επιμονή, προσεγμένη πείρα από την αντιπαράθεση που υπάρχει στον χώρο, και μεγαλύτερη ικανότητα από εμάς να λύσουμε πλευρές, όσες μπορούμε.

Μπροστά μας εξάλλου ήδη έχουμε νέο, ίσως και πιο σοβαρό γύρο ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης για το χαρακτήρα της κρίσης, τις αντιφάσεις που γεννά, θα φτιαχτούν νέα δίπολα, όπως αυτά που αντιμετωπίσαμε πριν μερικά χρόνια, το «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», «νεογερμανική κατοχή» κ.λπ., που θα χρειάζεται σοβαρό μέτωπο και εξειδίκευση, ενίσχυση, αλλά πάντα με γερές βάσεις που θα πρέπει να έχουμε, χωρίς αυτά δεν πάμε παρακάτω, και οι εύκολοι αφορισμοί και διαχωρισμοί δεν θα μας βοηθήσουν.

Με γερές βάσεις θα έχουμε και καλύτερη δράση, θα κατανοούμε καλύτερα και τις κατευθύνσεις των καθοδηγητικών Οργάνων και της ΚΕ, που θα θέτει ορισμένα βασικά ζητήματα κάθε φορά, αλλά δεν θα κατανοείται ότι «δεν κάνω τίποτα άλλο». Αλλο έχω σχέδιο για ιεράρχηση στόχων, άλλο έχω αντίληψη ότι δεν κάνουν «αυτά» για μας, όποια κι αν είναι κάθε φορά. Οπως επίσης άλλο εμπλουτίζω τη δράση, άλλο αποκόβομαι από το κυρίαρχο.

Η πείρα έδειξε ότι όταν πήραμε (και το κάναμε) πρωτοβουλίες, έσπασε η ρουτίνα, ενθαρρύνθηκε η Οργάνωση, η επιρροή μας. Πρόβλημα παραμένει ότι κυρίως αυτό αφορά εκδηλώσεις και όχι ολοκληρωμένες παρεμβάσεις, συνδυασμό μορφών κ.λπ.

Ετσι θα κάνουμε και τα απαραίτητα βήματα ώστε να λύσουμε ένα πρόβλημα που παρουσιάζεται, ότι υπάρχει κομμάτι οπαδών - και δεν είναι μικρό - που δεν έχουμε τον τρόπο να τους εντάξουμε σε οργανωμένη δουλειά και με τη δράση μας να εμπνεύσουμε, με αποτέλεσμα αλλού να στρατολογήσουμε, αλλού να τους βάλουμε πιο ενεργά στις μάχες που έρχονται.

Για να πάμε παρακάτω με αυτά, φυσικά χρειάζεται στελεχικό δυναμικό ικανό και ασυμβίβαστο με τα προβλήματα. Συμφωνώ με τις Θέσεις για όλες τις πλευρές που θέτει για τα στελέχη, για την εκπαίδευσή τους, πολύ περισσότερο ότι τα ιδιαίτερα στοιχεία του καθενός δεν πρέπει να αναιρούν τα γενικά, αλλά να μπαίνουν στα ενιαία κομματικά κριτήρια με τα οποία πρέπει να αναπτύσσεται κάθε κομμουνιστής, ως μέλος της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Ιδιαίτερα τα νέα στελέχη πρέπει να χτυπηθούμε με αδυναμίες, όχι απλά να τις βλέπουμε. Να θεωρούμε αδυναμίες δικές μας τις αδυναμίες των συντρόφων μας. Να «τσαλακωθούμε» περισσότερο στο να κυνηγήσουμε τις πιο δύσκολες περιπτώσεις, να ακούσουμε οποιαδήποτε άποψη, ακόμα και λανθασμένη, έχει να μας πει κάποιος, και μάλιστα να ζητάμε εμείς να την ακούσουμε, αλλά παράλληλα να είμαστε άτεγκτοι σε ζητήματα καταστατικού και κομματικής πειθαρχίας. Να μη βγάζουμε την ουρά μας απέξω για να λυθούν προβλήματα, αλλά να βάζουμε πρώτοι το κεφάλι μας.

Είναι σίγουρο ότι το επόμενο διάστημα, όπως περιγράφουν και οι Θέσεις, θα αντιμετωπίσουμε νέα, πιο σύνθετα ζητήματα, και η υλοποίηση της αναβάθμισης της παρέμβασής μας απαιτεί επιμονή και σταθερά βήματα. Εχουμε όλα τα εφόδια να τα καταφέρουμε και να σταθούμε άξιοι των καιρών μας.

Συνέδριο κάθε ΚΚ, και μάλιστα του ΚΚΕ, Κόμματος της οργανωμένης εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος, που παλεύει για επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, είναι το πλαίσιο του απολογισμού και της οργάνωσης της ιδεολογικοπολιτικής θεωρίας και πράξης.

Τα τρία κείμενα των Θέσεων (συμφωνώ ως βάση συζήτησης) εμπεριέχουν τον σημερινό προβληματισμό κινήματος και εργαζομένων και τον βαθμό ωρίμανσης του Κόμματος, ζητούμενο η εκλαΐκευσή τους στις Οργανώσεις μεταξύ των συντρόφων και κατ' επέκταση στους εργαζόμενους, χωρίς να χάνεται η επιστημονικότητα των κειμένων, στις σημερινές δύσκολες και σύνθετες συνθήκες.

Απέναντι στην κοσμοθεωρία μας του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού έχουμε τον επιστημονικό - χυδαίο καπιταλισμό.

Το κεφάλαιο, η δικτατορία του, με τους πολιτικούς εκφραστές του (αστούς, σοσιαλιστές, οπορτουνιστές, αναθεωρητές) και διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ κ.λπ.), δρα και ενεργεί σε επιστημονικό και χυδαίο αντιεπιστημονικό επίπεδο. Η μεγαλύτερη αντιεπιστημονική και ανιστόρητη χυδαιότητα που βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας, η προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό, η θεωρία των «άκρων».

Οπου ό,τι πιο ωραίο, ανθρώπινο - «για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος» - δημιούργησε η ανθρώπινη σκέψη για τους παραγωγούς και δημιουργούς του παγκόσμιου πλούτου, την κοσμοθεωρία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ο κόσμος της εργασίας από τη μία πλευρά και απέναντι στο πιο βάρβαρο και σάπιο που γέννησαν τα αρρωστημένα μυαλά της εκμετάλλευσης των ανθρώπων από μια ολιγαρχία κηφήνων, τον κόσμο της εκμετάλλευσης, της σαπίλας και βαρβαρότητας. Ο κόσμος μας και ο κόσμος τους.

Επιγραμματικά, 1917 μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση, ίδρυση πρώτου εργατικού κράτους, απάντηση 1919 εμφάνιση φασισμού στην Ιταλία, 1920 ναζισμού στη Γερμανία. Οργανωμένη μορφή καπιταλιστικής διαχείρισης απέναντι στο ανερχόμενο εργατικό κίνημα. Πρόγονοι του φασισμού - ναζισμού, ας ανατρέξει κάποιος στα έργα της αποικιοκρατίας (Αγγλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Βέλγιο κ.λπ.), θα βρει τους προγόνους και όλες τις μεθόδους σε αρχική μορφή του αρρωστημένου επιστημονικού φασισμού - ναζισμού.

Η δικτατορία του κεφαλαίου λειτουργεί ως αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, με αστικά κόμματα και το ναό της αστικής δημοκρατίας, το αστικό κοινοβούλιο, προσαρμοσμένα στη διαιώνισή του.

Κομπάζει για την καλύτερη δημοκρατία που γνώρισε ο άνθρωπος και ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, μιλάει πάντα από θέση ισχύος γιατί τα ατελείωτα αδιέξοδά της τα λύνει πάντα και στα σίγουρα με τις εναλλακτικές μορφές διαχείρισης - δικτατορίες, φασισμό/ναζισμό - χρυσές εφεδρείες για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που δεν είναι ούτε παθογενές ούτε στρεβλώσεις στη δημοκρατία τους.

Οταν ο συσχετισμός δεν τους ευνοεί υπάρχει «λύση», όμως όποια μάσκα και αν φορέσει, το βάρβαρο και σάπιο πρόσωπό του δεν κρύβεται. Αποθεώνουν το άτομο και τη μοναδικότητά του, λοιδορούν τη συλλογική δράση, το οργανωμένο ταξικό κίνημα, θέλουν «πολίτες» καταναλωτές, χειραγωγημένους στην αποθέωση της καπιταλιστικής αγοράς.

Τρέμουν τη νομοτελειακή συνάντηση της αυθόρμητης κοινωνικής αγανάκτησης με το οργανωμένο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Γι' αυτό παίρνουν συνεχώς αυταρχικά κατασταλτικά μέτρα. Ξέρουν τι εκπροσωπούν κι από πού θα τους «βρει» το αναπόφευκτο.

Ο,τι υπηρετεί τη διαιώνιση της δικτατορίας του κεφαλαίου, επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα, κέρδος, ό,τι στηρίζει το εκμεταλλευτικό αστικό σύστημα θεωρείται βάθεμα δημοκρατίας - ελευθερίας, πρόοδος.

Ο,τι από την πλευρά του ταξικού κινήματος υπερασπίζεται το δίκιο, τον αγώνα και την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, αφορίζεται σαν ολοκληρωτισμός, αναχρονισμός, παρωχημένο.

4η βιομηχανική επανάσταση, κατάκτηση της ανθρώπινης εργασίας και σκέψης στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου και όχι των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Αντί για ευλογία των λαϊκών στρωμάτων, στα σχέδια των σιδερένιων νόμων του καπιταλιστικού κέρδους και ιδιοκτησιών, εφιάλτης και εργασιακός μεσαίωνας.

Και ο λαός, τα λαϊκά στρώματα; Η θέση ότι ο λαός «κοιμάται», πέρα από υποτιμητική για το λαό, δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Εάν «κοιμόταν», το ξύπνημα θα είχε άλλα χαρακτηριστικά, πολύ πιο εύκολα και αποτελεσματικά.

Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα, ο υποκειμενικός παράγοντας - λαός από τα γεννοφάσκια του διαπαιδαγωγείται, γαλουχείται, χειραγωγείται από την κυρίαρχη ιδεολογία και δένεται με χιλιάδες νήματα καθ' εικόνα και ομοίωση της αστικής - μικροαστικής ιδεολογίας και των εκφραστών της.

Διγλωσσία, κυνικότητα, ρηχότητα επιχειρημάτων, άκρατος υποκειμενισμός, έτοιμος να αποδεχθεί και να υπερασπιστεί αυτό που λίγο πριν απέρριπτε ή το αντίστροφο. Εξυπνακισμός, μισανθρωπισμός, μεταφυσικός ανορθολογισμός, που συνυπάρχει με την επιστημοσύνη.

Απ' αυτήν την πραγματικότητα, το τμήμα που αντιστέκεται και το κερδίζουμε είναι αρκετά μικρότερο από το κύριο τμήμα, και επομένως χρειάζεται πολλή και δύσκολη προσπάθεια για να διευρύνουμε την επιρροή μας.

Μακριά από εμάς η ισοπεδωτική μανιχαϊστική αντίληψη «καλοί εμείς, κακοί αυτοί», «άγγελοι εμείς, διάβολοι αυτοί». Η ζωή είναι πιο σύνθετη και βάζει πιο σύνθετες εξισώσεις. Ο πυρήνας όμως της κοσμοθεωρίας τους αντικειμενικά οδηγεί στη συντροφικότητα, στην αλληλεγγύη των ανθρώπων της εργασίας, των παραγωγών του πλούτου, στον υπέρτατο ανθρωπισμό.

Καλλιεργούν στο λαό τον σκοταδισμό κάθε είδους, θεωρίες συνωμοσίας, κατατεμαχίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Ούτε σκοτεινά κέντρα υπάρχουν, ούτε σκοτεινές δυνάμεις απεργάζονται την καταστροφή μας. Τα πάντα γίνονται φανερά και ορατά για όποιον θέλει και μπορεί να αποκρυπτογραφήσει τα σχέδια του κεφαλαίου και των μηχανισμών του. Και οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες και μπορούν και θέλουν, γιατί έχουν τα μέσα και τα εργαλεία που χρειάζεται, τον επαναστατικό ταξικό προσανατολισμό και την κοσμοθεωρία μας.

Ο λαός να πιστέψει στη δύναμή του και να βάζει στο στόχο του τον πραγματικό εχθρό, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Η κοινωνική συμμαχία (εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαία, γυναίκες) για ανατροπή και ξερίζωμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, για έναν άλλο δρόμο οργάνωσης της κοινωνίας με σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, λαϊκό έλεγχο και συμμετοχή, όπου τα κλειδιά της οικονομίας θα είναι στα χέρια του λαού και όχι των μονοπωλιακών ομίλων. Στην οργάνωση και θωράκιση της πορείας αυτής είναι σίγουρο ότι το Συνέδριό μας θα μας εξοπλίσει, ενισχύσει ιδεολογικοπολιτικά για τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.

Ζήτω το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ!