ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο κόμπος στο χτένι

Οσο η βαρβαρότητα γίνεται περισσότερο απτή ακουμπά κάθε εργατική οικογένεια, καταστρέφει πλατιά λαϊκά στρώματα και η ποσότητά της οδηγεί σε άλλη ποιότητα τις συνειδήσεις, τόσο περισσότερο στον αστικό Τύπο μοιάζουν να έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. «Μοιάζουν». Τα έχουν τετρακόσια, αλλά εμφανίζονται σα χαμένοι στο διάστημα για να μην τους πάρει αμπάριζα ο κόσμος.

Το δούλεμα πάει σύννεφο. Και προέρχεται κατά κύριο λόγο από τα ποντίκια που, αφού ροκανίζουν συνειδήσεις όσο όλα είναι σχετικά ήρεμα, σπεύδουν να πηδήξουν από το καράβι στην πρώτη φουρτούνα, συνεχίζοντας όμως το ροκάνισμα.

Ξάφνου ανακάλυψαν πρόβλημα ηγεσίας. Σα να μην κάνει μια χαρά τη δουλειά που έχει αναλάβει ο Μπερλουσκόνι, σα να μην είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και την κατάλληλη στιγμή ο Σαρκοζί, σα να μη δίνει ο Ομπάμα τις διαταγές για τους βομβαρδισμούς, σα να μη μετέχει στο μακέλεμα λαών ο Παπανδρέου, παρέχοντας και γην και ύδωρ.

Οι αστοί δημοσιολόγοι διαπιστώνουν, δήθεν, ότι το καράβι πλέει περίπου ακυβέρνητο.

Το λιγότερο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν την ώρα που πράγματι έχει φουρτουνιάσει ο καιρός: Από τις πράξεις αυτών των «ανύπαρκτων» ηγετών ματώνουν λαοί καθημερινά. Από την έξαρση της δράσης των ιμπεριαλιστών αφανίζονται λαοί. Στον πόλεμο των μονοπωλίων αυτοί που χάνουν είναι οι εργάτες όπου Γης.

Η φουρτούνα αναδεικνύει το πρόβλημα, δείχνει στην εργατική τάξη με τι έχει να παλέψει, διαλύει αυταπάτες, μπορεί να οδηγήσει κάτω από τη δράση πρωτοπόρων επαναστατικών δυνάμεων και σε ξεπέρασμα του φόβου.

Κι εκεί αρχίζουν οι ηθικολογίες των αστών αναλυτών. Εχουν καθαρό τι πρέπει να προστατέψουν. Ετσι διακηρύσσουν ότι δε φταίει το σύστημα, δε φταίει ο όξυνση των αξεπέραστων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, δε φταίνε οι νομοτέλειες ανάπτυξης του καπιταλισμού που οδηγούν όλο και πιο δύσκολα σε ξεπέρασμα των κρίσεών του.

Τι φταίει; Φταίει που λείπουν οι ηγέτες, γράφει ένας. Φταίει η ανηθικότητα ορισμένων εταιρειών, γράφει άλλος. Ο ένας έχει υμνήσει όσο κανένας άλλος αυτούς που σήμερα βρίσκει ανεπαρκείς. Κι ο άλλος έχει γράψει χιλιόμετρα αναλύσεων για τη νέα ποιότητα που έφερε στη ζωή μας η ελεύθερη αγορά και η δράση των πολυεθνικών.

Και οι δυο βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση: Οι ιμπεριαλιστές πολεμάνε μεταξύ τους και σ' αυτόν τον πόλεμο καταστρέφουν μεγάλα τμήματα εργατικής τάξης και ορισμένους από τους ανταγωνιστές τους. Το αίμα που ρέει δεν ανήκει πλέον μόνο στην εργατική τάξη. Είναι κάποιοι και ανάμεσα στους καπιταλιστές που πληρώνουν ακριβά τον ανταγωνισμό.

Το μονοπώλιο, ως οικονομική πραγματικότητα, ο ιμπεριαλισμός ως ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού αναδεικνύονται πλέον, μέσα από την ίδια την εμπειρία τεραστίων μαζών ανθρώπων, ως εγκληματικές καταστάσεις σε βάρος της ίδιας της ανθρωπότητας.

Ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν ψήγματα επαναστατικής συνείδησης, διαμορφώνεται αντικειμενική βάση για να καρπίσουν σπόροι απόλυτης αμφισβήτησης αυτού καθαυτού του καπιταλιστικού συστήματος.

Το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς που το 1991 με την επικράτηση της αντεπανάστασης διακήρυξε την αιωνιότητά του και υποσχέθηκε στους ανθρώπους ότι θα περπατούν πια στις λεωφόρους της ελευθερίας και της δημοκρατίας αναδεικνύεται πλέον σε εχθρό της ίδιας της ανθρωπότητας.

Παντού: Στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Ιαπωνία, τώρα στη Βόρεια Αφρική και ποιος ξέρει πού αλλού αύριο, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων (αυτή είναι η ελευθερία τους) σπέρνει μόνο πτώματα και θερίζει αμύθητα κέρδη. Η και συνταγματικά κατοχυρωμένη κατοχή - ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές (αυτή είναι η δημοκρατία τους) οδηγεί σε πείνα μέχρι θανάτου τεράστιες μάζες πληθυσμού σ' έναν κόσμο όπου παράγεται και του πουλιού το γάλα.

Απέναντι στην αποκάλυψη αυτών των τρομακτικών αντιφάσεων βρίσκονται πλέον οι αστοί αναλυτές και προσπαθούν με όρους τσαρλατάνου παπά μιας άλλης εποχής να πείσουν το πόπολο ότι δε φταίει το σύστημα, αλλά η κακή διαχείρισή του.

Ιδού πεδίο μάχης λαμπρό για κάθε άνθρωπο που σέβεται τη νοημοσύνη του.

Είναι η ώρα που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη μιαν ανώτερη μορφή οργάνωσής της, τον κομμουνισμό.

Αυτός είναι ο φόβος των αστών. Αυτός πρέπει να 'ναι ο στόχος των εργατών.

Ασχετο: Το απεμπλουτισμένο ουράνιο που θα αρχίσει σε λίγο με το νοτιά να ταξιδεύει από τις βομβαρδισμένες πόλεις της Λιβύης προς την Ευρώπη, θα είναι μια από τις μικρότερες ίσως των επιπτώσεων αυτής της επέμβασης.

ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΙΣ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ: «Είμαστε κι εμείς στα μαύρα μας τα χάλια, είναι όμως και οι γύρω μας... Μόνο σιγουριά δεν μπορεί να αντλήσει κανείς όταν κοιτάει γύρω του και βλέπει την ποιότητα και το μέγεθος των ηγετών στην Ευρώπη. Δίπλα μας έχουμε τον απίθανο Μπερλουσκόνι (...) Στο Παρίσι έχουμε έναν πρόεδρο, ο οποίος με νευρωτικό άγχος βιάστηκε να ξεκινήσει τον "δικό του πόλεμο" και κινδυνεύει να φέρει την ευρωατλαντική συμμαχία στα όριά της. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για τον Βρετανό πρωθυπουργό (...) Η Γερμανίδα καγκελάριος (...) δεν έχει "ευρωπαϊκή ψυχή" (...) το έλλειμμα ηγεσίας δεν είναι μόνο ελληνικό, λοιπόν. Το βλέπουμε πια διεθνώς, ακόμη και στη Ρωσία (...) Το βλέπουμε και στους διεθνείς οργανισμούς γιατί ο μεν γ.γ. του ΟΗΕ εμφανίζεται αδύναμος, αν όχι ανύπαρκτος, οι δε εκπρόσωποι της Ε.Ε. εξαιρετικά ελαφρείς (...) και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού όπου για πρώτη φορά η Ουάσιγκτον εμφανίζεται, σε μια μεγάλη διεθνή κρίση, σε ένα ρόλο που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε "τροχονόμο" και διπλωματικό παρατηρητή (...) Το πρόβλημα, πάντως, είναι ότι ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο περίπλοκος, απρόβλεπτος και επικίνδυνος την ίδια στιγμή που διαπιστώνουμε όλοι μας πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΑΣΠΛΑΧΝΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ: «Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες της οικονομίας (...) και είναι έτοιμοι να κατανοήσουν τις πολλές καθυστερήσεις ή τις μεταθέσεις πληρωμών και να αποδεχθούν συμβιβασμούς και ρυθμίσεις (...) ωστόσο υπάρχουν ορισμένοι διεθνείς επιχειρηματικοί όμιλοι, οι οποίοι εκμεταλλεύονται ή καλύτερα καταχρώνται τη δεσπόζουσα θέση τους στην ελληνική αγορά και ενεργούν κατά τρόπο εμπορικά ανήθικο και απολύτως εξουθενωτικό για τα πιο αδύναμα τμήματα της εγχώριας παραγωγικής αλυσίδας (...) μεγάλες πολυεθνικές αλυσίδες δρουν εντελώς αποικιοκρατικά απέναντι στους προμηθευτές τους (...) Η αγορά βοά (...) αλλά οι εξ Εσπερίας πολυεθνικοί όμιλοι, δεν πτοούνται. Επιμένουν στο ξεζούμισμα, γίνονται ολοένα και πιο επιθετικοί, δεν έχουν αίσθηση συμμετοχής και ευθύνης, ιδιαίτερα οι εκκινούντες από τη Γαλλία φανερώνουν πρόσωπο κυνικό και αποτρόπαιο (...) Είναι η στάση τους ενδεικτική των αποικιοκρατικών αντιλήψεων και των άθλιων εμπορικών ηθών που επικρατούν σε ορισμένες από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού (...) Οφείλουν να αλλάξουν στάση και συμπεριφορά το ταχύτερο» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ / ηλεκτρονική έκδοση).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Νέα δολοφονικά σχέδια του ΝΑΤΟ. ΚΑΙ ΧΕΡΣΑΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αβεβαιότητα στην Ε.Ε. λόγω Πορτογαλίας

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τρέχουν 8 ιδιωτικοποιήσεις

Το ΠΟΝΤΙΚΙ: Το παιχνίδι με τις αποκρατικοποιήσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Παράνομη η πρόσληψη του συμβούλου - φάντασμα

Ο ΛΟΓΟΣ: Ενεργειακό νομοσχέδιο «σκούπα»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: 22% ανεργία βουλιάζει τα ταμεία

ΑΥΡΙΑΝΗ: Το κράτος δανείζει τις Τράπεζες για να αγοράζουν τα ελληνικά ομόλογα που βρίσκονται στα αζήτητα και οι ξένοι τα χαρακτηρίζουν «σκουπίδια»

Η ΑΥΓΗ: Τα δίνουν όλα στις τράπεζες

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ούτε ...άπαξ το εφάπαξ στο Δημόσιο

ΤΑ ΝΕΑ: Εφάπαξ στο Δημόσιο: Ποιοι το παίρνουν πότε

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Χάνονται 631 εκατ. ευρώ της Ε.Ε. για την αναδιοργάνωση του Δημοσίου!

ΕΘΝΟΣ: Ανατροπές για μαθητές, φοιτητές, καθηγητές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Μην φοβάσθε το κράξιμο, τα γιαούρτια και τις παρελάσεις

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

«Ποιες είναι οι πραγματικές επιλογές που έχουμε ως Ευρώπη; Σίγουρα όχι μια πολυεθνική επέμβαση: Πρώτον, επειδή διανύουμε μια πετρελαϊκή κρίση, που εξελίσσεται παράλληλα με τη χρηματοπιστωτική, χωρίς να συνυπολογίζουμε τις επιπτώσεις της φυσικής καταστροφής στην Ιαπωνία (...) Δεύτερον, επειδή ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων των ΗΠΑ είναι καθηλωμένο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, που σημαίνει ότι μια στρατιωτική επέμβαση πρέπει να βασιστεί σε ευρωπαϊκές δυνάμεις ή, τουλάχιστον, χρηματοδότηση (...) η Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί ούτε στον οικονομικό αποκλεισμό του καθεστώτος. Ηδη, Κίνα, Ρωσία και Ινδία είναι πιθανό να προετοιμάζονται να αναλάβουν ανεκπλήρωτα συμβόλαια Ευρωπαίων (...) ο πιο άμεσος στόχος θα ήταν (...) η αποτροπή εκπλήρωσης της προφητείας του Καντάφι για μετατροπή της Λιβύης σε "Σομαλία της Μεσογείου". Μια τέτοια προοπτική σημαίνει ενεργειακή, προσφυγική και επισιτιστική κρίση στη Μεσόγειο (...) Πρέπει λοιπόν να βρεθεί ο κατάλληλος διαμεσολαβητής. Αυτός δεν μπορεί να είναι οι κύριοι Σαρκοζί, Ομπάμα, Μπερλουσκόνι ή Κάμερον. Για διαφορετικούς λόγους δεν μπορεί να είναι η κυρία Μέρκελ» (η Μαριλένα Κοππά, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ / ΕΘΝΟΣ).

Πληρώνουν πολλά για να πάρουν περισσότερα

«Δυσβάσταχτο το κόστος της επιχείρησης στη Λιβύη για τις ΗΠΑ και τους εταίρους, με τους αναλυτές να εκτιμούν ότι μπορεί εύκολα να υπερβεί το 1 δισ. δολάρια, ανεξαρτήτως της έκβασής του. "Φορτώνουμε τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας με βαριά χρέη" δηλώνουν ισχυρά στελέχη των Ρεπουμπλικανών (...) Μόνο η πρώτη μέρα της "Οδύσσειας" κόστισε 100 εκατ. δολάρια στον αμερικανικό προϋπολογισμό και 3 εκατ. λίρες στο Λονδίνο (...) εκτιμήσεις του αμερικανικού Κέντρου Στρατηγικών Μελετών τοποθετούν το κόστος για την επιβολή εναέριου αποκλεισμού της Λιβύης από 100 έως 300 εκατ. δολάρια την εβδομάδα. Μέχρι χθες οι σύμμαχοι είχαν εξαπολύσει τουλάχιστον 162 πυραύλους Τόμαχοκ -το κόστος για κάθε έναν κυμαίνεται από 1 έως 1,5 εκατ. δολάρια. Το σύνολο πτήσεων των συμμαχικών αεροσκαφών υπολογίζεται σε 25 ώρες, με κόστος που ξεπερνά τα 10.000 δολάρια ανά ώρα (...) εάν σε αυτές τις "ενδεικτικές τιμές" συνυπολογίσουμε το κόστος λειτουργίας των μαχητικών, των υποβρυχίων, των αεροπλανοφόρων, τα ακριβά καύσιμα, τους ανεφοδιασμούς εν πτήσει αλλά και τις αμοιβές των πιλότων, είναι σαφές ότι το συνολικό κόστος μπορεί να εκτοξευθεί, ειδικά εάν η επιχείρηση διαρκέσει εβδομάδες ή ακόμη και μήνες» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).