ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 25 Δεκέμβρη 2009 - Κυριακή 27 Δεκέμβρη 2009
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ
Ούτε ασφάλιση ούτε συντάξεις

Και επί ΝΔ και τώρα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ίδια η αναγκαιότητα (από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ το Μάρτη του 2008)
Και επί ΝΔ και τώρα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ίδια η αναγκαιότητα (από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ το Μάρτη του 2008)
Ενα ένα βγάζει η κυβέρνηση από το λάκκο ...του διαλόγου τα φαρμακερά της μέτρα εναντίον της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Σε κάθε νέα συνεδρίαση των κοινωνικών εταίρων και της Επιτροπής Ειδικών, για να δοθεί και η απαραίτητη «επιστημονική» υπόσταση, και κάποιο καινούριο «φασούλι» ξεφυτρώνει... Ετσι, στην τρίτη κατά σειρά συνεδρίαση του διαλόγου-απάτη, την περασμένη Τρίτη, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης παρουσίασε τις θέσεις της για τις νέες, υποτίθεται, «πηγές χρηματοδότησης» του ασφαλιστικού συστήματος. Και λέμε υποτίθεται γιατί και αυτές οι πηγές χρηματοδότησης παραπέμπουν ευθέως στα μόνιμα υποζύγια, στους ασφαλισμένους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν για άλλη μια φορά το σύστημα και μάλιστα με ακόμα πιο ληστρικούς όρους.

Συγκεκριμένα, ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Α. Λοβέρδος, έθεσε ευθέως ζήτημα επιβολής νέας φορολογίας για την Κοινωνική Ασφάλιση, αλλαγής του τρόπου είσπραξης των εισφορών - σύνδεση με τον τζίρο των επιχειρήσεων - που θα οδηγήσει σε μείωση των εργοδοτικών εισφορών, αλλά και συρρίκνωσης της κρατικής χρηματοδότησης στο ύψος αποκλειστικά των «προνοιακών» παροχών και συντάξεων. Το κυριότερο: Στο νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, που επεξεργάζεται η κυβέρνηση με τις δομικές αλλαγές που πρότεινε, οι εισφορές των εργαζομένων θα είναι η «βασική πηγή χρηματοδότησης» της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Επί της ουσίας η πρόταση για τη χρηματοδότηση του συστήματος είναι πρόταση συρρίκνωσης της ήδη δεδομένης υποχρηματοδότησης που γινόταν μέχρι τώρα, και έρχεται να «κουμπώσει» με τις δομικές ανατροπές που ανακοίνωσε και προωθεί η κυβέρνηση. Γιατί απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης καθώς και των εργοδοτικών εισφορών είναι η ανατροπή της υφιστάμενης δομής της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Δηλαδή, της δομής που προβλέπει συγκεκριμένες παροχές και συντάξεις προς τους ασφαλισμένους. Η αποχώρηση του κράτους από τη μέχρι τώρα χρηματοδότηση - έστω και αν αυτή δεν τηρείται - θα γίνει πιο εύκολο να εφαρμοστεί στο νέο μοντέλο ασφάλισης, σύμφωνα με το οποίο η «δημόσια» σύνταξη αντικαθίσταται από τη «βασική» προνοιακού χαρακτήρα, η αλληλεγγύη με την «ανταποδοτικότητα» και η αναδιανομή με τα «ατομικά» και εν γένει «κεφαλαιοποιητικά» συστήματα.

Βοηθήματα αντί για συντάξεις

Ετσι, σύμφωνα με τις προτάσεις του υπουργείου, η «ανταποδοτικότητα θα είναι η βασική πηγή χρηματοδότησης, αφού θεμελιώνεται στην αναλογική σχέση σύνταξης - εισφορών και χρόνου εργασίας...». Η παραπάνω διατύπωση σε συνδυασμό με τη θέση της κυβέρνησης πως «η πρόταση της κυβέρνησης για τη λογιστική διάκριση ανάμεσα αφενός στις συντάξεις και άλλες παροχές προνοιακού χαρακτήρα και αφετέρου στις ασφαλιστικές παροχές είναι απολύτως χρήσιμη. Η κατευθυντήρια σκέψη εδώ είναι, το κράτος να αναλάβει το κόστος των πρώτων (σ.σ. προνοιακές συντάξεις και παροχές) και οι Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (ΦΚΑ) το κόστος των δεύτερων».

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω σε απλά ελληνικά; Σημαίνουν την επιδίωξη της κυβέρνησης να περιορίσει στο ελάχιστο την κρατική χρηματοδότηση. Η μέχρι τώρα χρηματοδότηση - έστω θεωρητικά - αφορούσε στο σύνολο της σύνταξης, είτε με το παλιό σύστημα της τριμερούς χρηματοδότησης, είτε με το 1% επί του ΑΕΠ (βλέπε περίπτωση ΙΚΑ). Με τη νέα «κατευθυντήρια σκέψη», δηλώνεται καθαρά ότι η χρηματοδότηση του κράτους αφορά μόνο σε ένα μέρος, το «προνοιακό», είτε τις συντάξεις «πρόνοιας» που σήμερα ανέρχονται στα επίπεδα της σύνταξης του ΟΓΑ (330 ευρώ), είτε τη «βασική»... Οπως και αν αυτή ονομαστεί, η ουσία δεν αλλάζει και βρίσκεται στο γεγονός ότι το κράτος τώρα θα έχει υποχρέωση ή θα αναλαμβάνει το κόστος μόνο για ένα μικρό μέρος της σύνταξης. Από εκεί και πέρα, η σύνταξη και γενικά η Κοινωνική Ασφάλιση γίνεται υπόθεση «ατομική».

Ποια μπορεί όμως να είναι η προοπτική της «ατομικής σύνταξης» μέσα σε μια αγορά εργασίας, όπου το καθεστώς της ευελιξίας σημαίνει για τον εργαζόμενο και ειδικά για το νέο ότι μια μέρα δουλεύω και δύο ψάχνω για δουλειά; Για ποια ατομική σύνταξη μπορεί να γίνει λόγος, όταν οι νέοι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι πτυχιούχοι, μπαίνουν στην αγορά εργασίας λίγο πριν ή και ακόμα μετά τα τριάντα; Επειδή, λοιπόν, το απώτερο συνταξιοδοτικό μέλλον ενός τέτοιου εργαζόμενου προδιαγράφεται βαρύ και δυσοίωνο, η κυβέρνηση σπεύδει να χρυσώσει το χάπι και να μιλήσει για «ανταποδοτικότητα».

Καμία εγγύηση

Ομως, η «ανταποδοτικότητα» μέσα σε αυτό το νέο μοντέλο θα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μικρότερες συντάξεις απ' ό,τι δίνει το σημερινό σύστημα. Και το μόνο που εγγυάται είναι ένα διαρκές κυνήγι, για το μεροκάματο και το ένσημο, εξαναγκαστική παραμονή στην εργασία με κάθε τρόπο και σε όσο γίνεται μεγαλύτερη ηλικία, προκειμένου να κατοχυρωθεί μια κάποια σύνταξη. Να πώς η «ανταποδοτικότητα» μπορεί να γίνει η «βασική πηγή χρηματοδότησης» του συστήματος, στο οποίο προσβλέπει η κυβέρνηση. Να πώς οδηγούμαστε σε ένα σύστημα, όπου θα είναι κανόνας τα 40 χρόνια απασχόλησης και εργασιακής περιπλάνησης, ενώ το ύψος της σύνταξης με δυσκολία θα εξασφαλίζει τις βασικές ανάγκες ενός συνταξιούχου. Να πώς το ΠΑΣΟΚ «βγάζει από το ψυγείο» το πακέτο Γιαννίτση! Και εννοείται ότι μέσα σε αυτό το μοντέλο, όπου δεν είναι προκαθορισμένο ούτε το ύψος των συντάξεων ούτε η ποιότητα των παροχών, δεν υπάρχει και καμιά υποχρέωση του κράτους να εγγυηθεί και να χρηματοδοτήσει κάτι τέτοιο. Αλλωστε, αυτοί που προπαγανδίζουν ένα τέτοιο μοντέλο, δίνοντάς του και ονομασίες ανάλογα με τη χώρα που εφαρμόστηκε, π.χ., «σουηδικό», γνωρίζουν ότι αυτό οδήγησε σε μείωση των συντάξεων. Ετσι, στη Σουηδία, μετά την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» ο βαθμός αναπλήρωσης του εισοδήματος του εργαζόμενου που έβγαινε στη σύνταξη, από το 60% και πλέον που ήταν πριν, κατρακύλησε στο 35%-45% μετά τη μεταρρύθμιση.

...και νέοι φόροι

Η απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης σηματοδοτεί και νέα βάρη σε όλους τους εργαζόμενους. Ετσι, η πρόταση της κυβέρνησης προβλέπει ότι «από την άμεση φορολογία πρέπει να χρηματοδοτηθεί το Ταμείο Αλληλεγγύης των Γενεών και, ίσως, γενικότερα να ενισχυθεί το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας».

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με νέο χαράτσι. Εχουμε μπροστά μας και μια απύθμενη υποκρισία. Κόπτονται δήθεν για τις επόμενες γενιές, όταν με το νέο μοντέλο δεν εγγυώνται τίποτα γι' αυτές και υπόσχονται μόνο λίγα ψίχουλα πτωχοκομείου. Ονομάτισαν τα χαράτσια που θα πληρώσουν οι σημερινοί φορολογούμενοι «αλληλεγγύη», όταν εξοστρακίζουν κάθε ίχνος αλληλεγγύης από το σύστημα της ασφάλισης, ενταφιάζοντας στην πράξη τον κοινωνικό της χαρακτήρα.

Ολα για την πλουτοκρατία

Και ενώ για τους εργαζόμενους επιφυλάσσουν μόνο προνοιακές παροχές, για το κεφάλαιο σχεδιάζουν γενναίες επιχορηγήσεις και μείωση των εισφορών του στο σύστημα. Ετσι, ο υπουργός πρότεινε μεταξύ άλλων:

  • «Τη θεσμοθέτηση νέου τρόπου είσπραξης των εισφορών. Εν είδει παραδείγματος θα μπορούσε εδώ να αναφερθεί η είσπραξη των εισφορών ως ποσοστού επί του "τζίρου" των επιχειρήσεων, με παράλληλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ως ποσοστού επί των αποδοχών των εργαζομένων».
  • «Να κατοχυρωθεί νομικά η σταθερή και μόνιμη ρύθμιση οφειλών (σ.σ. των επιχειρήσεων)...».
  • «Στόχος θα πρέπει να είναι η επιδότηση της εργασίας αντί της επιδότησης της ανεργίας...».
  • «Να αξιοποιηθούν οι πόροι και η περιουσία των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης...».

Ολα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι για την πλουτοκρατία και τον ΣΕΒ πάντα υπάρχουν τρόποι και μπικικίνια. Δεν υπάρχουν όμως για τους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους. Βρίσκονται χρήματα για τις επιχειρήσεις αλλά όχι για τις συντάξεις και την Υγεία. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στην κινδυνολογία της κυβέρνησης και τις εκκλήσεις περί «εθνικής συμφωνίας» και να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους. Να παλέψουν για ένα πραγματικό σύστημα δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης στο ύψος των αναγκών τους. Αυτό θα είναι και η καλύτερη συνεισφορά στα παιδιά τους, η πιο πολύτιμη ένδειξη αλληλεγγύης στη νέα γενιά που ακολουθεί.


Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ