Την ώρα που στόχος του κεφαλαίου είναι η αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελός του και η εξασφάλιση, την επόμενη μέρα, συνθηκών πιο ευνοϊκών για την ακόμα μεγαλύτερη καταλήστευση των εργαζομένων, την ώρα που δυναμώνουν τα κελεύσματα υποταγής στο όνομα του «να περάσουμε τη δύσκολη φάση», αποδεικνύεται ότι όχι μόνο μπορεί να αναπτυχθεί αντίσταση και πάλη, αλλά και ότι ωριμάζουν οι συνθήκες για να περάσει η εργατική τάξη στην αντεπίθεση.

Σ΄ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, η σωστή αποτίμηση της απεργιακής μάχης που κορυφώθηκε στις 17 Δεκέμβρη πρέπει να γίνει υπόθεση όχι μόνο των συνδικαλιστικών οργανώσεων που κήρυξαν την απεργία, αλλά των ίδιων των εργαζομένων. Η αξιοποίηση των ίδιων των ποιοτικών χαρακτηριστικών αυτής της απεργίας, της πείρας που άφησε πίσω της η αναμέτρηση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, δίνει νέα ώθηση στους αγώνες που χωρίς καμιά καθυστέρηση πρέπει να σχεδιαστούν. Η συνέχεια του ταξικού αγώνα είναι αναπόφευκτη. Η κλιμάκωση της πάλης με αποκλειστικό άξονα την υπεράσπιση των σύγχρονων αναγκών του εργάτη και της οικογένειάς του είναι επιτακτική. Οχι απλά για να πάρουν απάντηση τα νέα σαρωτικά μέτρα που ήδη ετοιμάζονται. Οχι μόνο από θέση άμυνας. Αλλά από τη θέση στην οποία βάζει την εργατική τάξη και η ιστορία και η ίδια η καθημερινή της πείρα, για να δράσει με όρους αντεπίθεσης.

Πρέπει χωρίς καθυστέρηση να φουντώσει ο διάλογος εκεί που ζουν και δουλεύουν οι εργάτες. Να ανοίξει πλατιά η κουβέντα με όλους όσοι πήραν μέρος στην απεργιακή μάχη, να αναδειχθεί γιατί αυτή η αναμέτρηση δεν μπορεί να μπει απλά ως ένας κρίκος στην ταξική πάλη: Οι συζητήσεις για τα προβλήματα, τις αιτίες και τη διέξοδο από αυτά που πυροδότησε η ανάγκη να πετύχει η απεργία, πρέπει να πυκνώσουν και να βαθύνουν. Να μοιραστεί πλατιά το απεργιακό μήνυμα της ανυπακοής στην «ανταγωνιστικότητα». Ολοι αυτοί που στις 17 Δεκέμβρη βρέθηκαν στις απεργιακές διαδηλώσεις, πρέπει να συμβάλουν μαχητικά στην ανάδειξη των δυνατοτήτων που υπάρχουν. Να καταγραφεί συγκεκριμένα η πείρα: Με τι πρωτοβουλίες μπορούν να αντιμετωπιστούν πιο αποτελεσματικά τα εμπόδια που βάζει ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης; Πώς τα συνδικάτα θα δυναμώσουν τους δεσμούς με τα μέλη τους, θα αποκτήσουν αυτιά και μάτια σε κάθε τόπο δουλειάς;

Να κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα, αλλά και με συλλογική κουβέντα η παλικαρίσια στάση που κρατούν οι εργάτες απέναντι σε εργοδοτικές μεθοδεύσεις, να μαθευτεί η απάντηση που παίρνει η επιχείρηση τρομοκράτησης και η βιομηχανία διώξεων των απεργών. Να γενικευτεί η πείρα της δύναμης των εργατών όταν οι ίδιοι αναλαμβάνουν να οργανώσουν την κινητοποίηση. Εχει ευθύνη κάθε απεργός: Να μοιραστεί με την τάξη του τη δύναμη που ο ίδιος άντλησε από αυτή τη σημαντική μάχη. Αλλά και να αποκρυσταλλώσει, ατομικά και συλλογικά, τη νέα πείρα σε διδάγματα, για ακόμα πιο επίμονη παρέμβαση στους τόπους δουλειάς, με τη γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ. Χωρίς καμιά αναβολή. Η κυβέρνηση και οι «εταίροι» ετοιμάζονται να ξεθεμελιώσουν ακόμα και τον ίδιο τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης - να σημάνει συναγερμός για όλα τα λαϊκά στρώματα. Οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων γενικεύονται ραγδαία - η εργατική τάξη πρέπει να ξεσηκωθεί. Τώρα.

Πλατιά πρέπει να ανοίξει όμως η κουβέντα και με όσους δεν πήραν μέρος στην απεργιακή μάχη. Με όσους πιέστηκαν από την εργοδοτική τρομοκρατία και την απεργοσπαστική τακτική της ΓΣΕΕ. Θαρρετά να ενισχυθεί η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση, να αντιμετωπιστούν με πειθώ ταλαντεύσεις, δισταγμοί. Ακόμη και αντίθετες γνώμες. Πρέπει όσο το δυνατόν πιο πλατιά, με κάθε εργάτη, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί σε όλα ή όχι με το ΠΑΜΕ, να ξεκινήσει η συζήτηση που αναδεικνύει ότι υπάρχουν σήμερα στο κίνημα δύο γραμμές: Από τη μια, αυτή που τραβά τους εργάτες στα τραπέζια του «διαλόγου» και μετά τους αφήνει να μετρούν νέες πληγές και απώλειες. Από την άλλη, αυτή που χαράσσει πορεία κόντρα στην «κοινωνική συναίνεση» και σε σύγκρουση με την πλουτοκρατία ορθώνει εμπόδια στην ασυδοσία της και μαζί ανοίγει το δρόμο για την οριστική χειραφέτηση των εργατών.

Σ' αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται ολόπλευρα να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με τη λογική του «κοινωνικοεταιρισμού». Στοιχειοθετημένα και συστηματικά να δυναμώσει ολόπλευρα η παρέμβαση που θα προκαλέσει νέα ρήγματα στις συνειδήσεις των εργατών. Η ίδια η εμπειρία που εμπλουτίζεται σε κάθε κλάδο, η ίδια η καθημερινή εξέλιξη των συνθηκών ζωής και εργασίας αναδεικνύουν τη δυναμική που έχει η γραμμή πάλης του ΠΑΜΕ. Εξηγεί χειροπιαστά πως οι εργάτες απέσπασαν κατακτήσεις μόνο όταν συγκρούστηκαν με τη λογική ότι - δήθεν - για να σωθούν πρέπει να σωθεί πρώτα το αφεντικό τους. Ακριβώς επειδή όχι μόνο δε γίνεται να είναι ωφελημένες και οι δύο πλευρές, αλλά γιατί για να αποσπάσει κάτι ο εργάτης, πρέπει να δεχτεί πλήγμα ο αντίπαλός του.

Το ζήτημα όμως δεν είναι απλά να εξασφαλίσει ο εργάτης μέτρα ανακούφισης από μια μίζερη ζωή. Αλλά το πώς θα ξεφύγει από τη μιζέρια, πώς θα πάψει να απειλείται κάθε μικρή και μεγάλη κατάκτηση, που θα είναι μετέωρη όσο υπάρχουν και κάνουν κουμάντο στην κοινωνία οι ατομικοί ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής.

Να, γιατί οι εργάτες πρέπει να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις που αποτελούν την Πέμπτη Φάλαγγα του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα. Αποστολή που αποκάλυψε σε όλη της την αθλιότητα η απεργιακή κινητοποίηση. ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση» προσπάθησαν να επιβάλουν το απεργοσπαστικό «διάγγελμα» της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, προσπαθώντας να κουρελιάσουν τις ίδιες τις αποφάσεις των εργαζομένων: Διακίνησαν ανακοινώσεις ενάντια στην απεργία, ως μέλη διοικήσεων σωματείων που είχαν ήδη πάρει απόφαση συμμετοχής (σωματείο ΟΤΑ Θριασίου). Κάλεσαν την αστυνομία και μήνυσαν συνδικαλιστές που πρωτοστάτησαν στην απεργιακή περιφρούρηση (Ζάκυνθος). Προσπάθησαν να παραγκωνίσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, ακόμα και τις αποφάσεις τους (Θεσσαλονίκη, Δυτική Αττική).

Η μάχη για την απομόνωση τέτοιων ξεπουλημένων ηγεσιών, για τη συσπείρωση και κινητοποίηση νέων δυνάμεων με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, είναι προϋπόθεση ακόμα και για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι έστω να αμυνθούν στην επίθεση που δέχονται. Είναι όρος για την ίδια την ανασυγκρότηση του κινήματος. Για να απεγκλωβίζονται όλο και πλατύτερα τμήματα εργαζομένων από το «νόμιμο και το δημοκρατικό» που ορίζει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Για να δυναμώνει η οργάνωση και η πάλη της εργατικής τάξης με άξονα το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Σύνθημα που καμιά σχέση δεν έχει με κάποιου είδους λεονταρισμό ή ξιπασιά. Σύνθημα που συμπυκνώνει την ιστορική αποστολή της τάξης των παραγωγών του πλούτου: Για να προκόψει ένας τόπος, την οργάνωση της οικονομίας του (και άρα και τη λειτουργία της κοινωνίας) πρέπει να την καθορίζει η υπεράσπιση των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού.

Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη έκανε πράξη το «όλοι για έναν και ένας για όλους». Χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς ιδεαλισμούς, περισσότεροι από άλλες φορές εργάτες όρθωσαν το ανάστημα της τάξης τους. Αντιλήφθηκαν ότι η δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης συνίσταται πάνω απ' όλα στη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας και πάλης ενάντια στην αντίπαλη τάξη.

Οι χιλιάδες εργάτες που περιφρούρησαν την απεργία στο λιμάνι του Πειραιά δε συμπαραστάθηκαν απλά στους ναυτεργάτες. Εστειλαν ταυτόχρονα μήνυμα στους «δικούς» τους εργοδότες. Βροντοφώναξαν ότι κανείς εργάτης δε θα μείνει ανυπεράσπιστος απέναντι στην κερδοσκοπική λαιμαργία του κεφαλαίου που σαρώνει κατακτήσεις κερδισμένες με αίμα.

Οσο περισσότερο ο οικοδόμος συγκροτεί κοινή απεργιακή αλυσίδα με τον εμποροϋπάλληλο, όσο περισσότερο η ανάκληση απολύσεων γίνεται υπόθεση των εργαζομένων όλης της γύρω περιοχής ή του σχετικού κλάδου και όχι μόνο της εκάστοτε επιχείρησης, όσο η πάλη για σταθερή εργασία γίνεται υπόθεση όλων των εργαζομένων ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση, τόσο περισσότερο θα ατσαλώνεται η αντίσταση όχι μόνο στην ασυδοσία, αλλά στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.

Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλά η αντιμετώπιση των εμποδίων που μπαίνουν. Αλλά ότι ο αγώνας του εργάτη έχει σχέδιο με προοπτική, εντοπίζει και χτυπά τη ρίζα του προβλήματος. Είναι αγώνας που αφυπνίζει και οργανώνει την τάξη, που ως παραγωγός του πλούτου μπορεί να βάλει τέρμα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.