«...Η καρδιά του είχε στεγνώσει. Οι αισθήσεις του είχαν απονεκρωθεί. ...Τώρα πνιγόταν σε δεξαμενές αίματος και ανέπνεε τον καπνό των ηφαιστείων. Γιατί δεν φοβόντουσαν πια το θάνατο αυτός και οι υπόλοιποι της γενιάς του; Μια γενιά που είχε γεννηθεί, είχε μεγαλώσει και συνέχιζε να ζει υπό κατοχή. Και η κατοχή σήμαινε αντίφαση. Σήμαινε επανάσταση και εξευτελισμό, προδοσία και αυτοθυσία, αθλιότητα, διαφθορά, κατασκοπία, και τη μέγιστη θυσία: αυτοπυρπόληση..»(Σαχάρ Χαλίφα, «Πύρινη Ανοιξη»).

Ηταν λίγο πριν το μεσημέρι, όταν ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις. Σάββατο 27 Δεκέμβρη 2008. Μετά τις πρώτες, ακολούθησε νέο κύμα εκρήξεων και μετά ένα ακόμη, ένα ακόμη... Δε χρειάστηκε πολλή ώρα για ν' αντιληφθεί κανείς ότι δεν ήταν μία ακόμη αεροπορική επιδρομή. Επρόκειτο για ολική εισβολή.

Επί 23 μερόνυχτα, ο ουρανός έβρεχε θάνατο και φωτιά στη Λωρίδα της Γάζας. Ο ισραηλινός στρατός σφυροκόπησε ανηλεώς τη μικρή αυτή λωρίδα γης, από αέρος, θαλάσσης και εδάφους. Ισχυρές ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν από διάφορα σημεία. Σκοτώθηκαν 1.400 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους άμαχοι, όπως αναφέρεται στις αναφορές ανθρωπιστικών οργανώσεων, αλλά και στην έκθεση επιτροπής υπό τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ, πρώην μέλος του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και εβραϊκής καταγωγής, νομικό Ρίτσαρντ Γκόλντστοουν. Τραυματίστηκαν πολλαπλάσιοι άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων έμειναν ανάπηροι...

Ισοπεδώθηκαν τα πάντα: Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Διαλύθηκαν τα εναπομείναντα δίκτυα υδροδότησης και αποχέτευσης. Καταστράφηκαν ολοσχερώς το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής αλεύρου, το υδραγωγείο, πάνω από 200 βιοτεχνίες παραγωγής και επεξεργασίας τροφίμων και μεγάλες εκτάσεις αγροτικών καλλιεργειών. Βομβαρδίστηκαν ακόμη και εγκαταστάσεις του ΟΗΕ, όπου είχαν βρει καταφύγιο γυναικόπαιδα.

Και μάλιστα, βομβαρδίστηκαν με βόμβες λευκού φωσφόρου, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, όπως και οι βόμβες διασποράς, παρά το γεγονός ότι η Γάζα είναι μία από τις πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη με μέση πληθυσμιακή πυκνότητα 4.117 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Και η πυκνότητα αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς ότι από το 1,5 εκατομμύριο κατοίκους της Λωρίδας, το ένα εκατομμύριο περίπου είναι πρόσφυγες. Και για να διατηρήσουν το χαρακτηρισμό αυτό που τους διασφαλίζει το δικαίωμα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, να διεκδικούν την επιστροφή στον τόπο τους, είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, των οποίων η έκταση ορίζεται άπαξ όταν στήνονται, δηλαδή το 1948 και το 1967 με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις τωρινές συνθήκες διαβίωσης που δημιουργούνται από τη φυσιολογική πληθυσμιακή αύξηση.

Επί 23 μερόνυχτα, ασθενοφόρα και νοσηλευτές, ομάδες του Ερυθρού Σταυρού, της Ερυθράς Ημισελήνου και ξένοι εθελοντές γίνονταν στόχος του ισραηλινού στρατού, όταν προσπαθούσαν να προσεγγίσουν πληγείσες περιοχές, με αποτέλεσμα νεκροί, τραυματίες και επιζώντες να κείτονται επί ώρες ή και μέρες αβοήθητοι ή παγιδευμένοι σε συντρίμμια, χωρίς νερό, τρόφιμα, φάρμακα. Τα, ήδη, παραπαίοντα νοσοκομεία κατέρρευσαν από την έλλειψη προσωπικού, υποδομών, φαρμάκων, αίματος, όμως η ανθρωπιστική βοήθεια και οι όποιοι εθελοντές γιατροί εγκλωβίστηκαν επί μέρες στη μεθόριο, αφού απαγορευόταν η είσοδος στη Λωρίδα.

Η ισραηλινή επιχείρηση επανέφερε στο προσκήνιο το Παλαιστινιακό στις αρχές του 2009. Παρουσιάστηκε από το Ισραήλ ως «αναγκαία κίνηση για την υπεράσπιση των πολιτών του νότιου Ισραήλ από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις με αυτοσχέδιες ρουκέτες» και μέχρι σήμερα φέρνουν ως επιχείρημα το ότι έκτοτε έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί οι επιθέσεις με ρουκέτες.

Πολλοί αναλυτές εκτιμούσαν ότι η εισβολή αποτέλεσε μια απέλπιδα προσπάθεια της τότε κυβέρνησης του «Καντίμα», υπό τον πρωθυπουργό Εχούντ Ολμέρτ και την υπουργό Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι, να κερδίσει «πόντους» ενόψει των πρόωρων εκλογών που είχαν προκηρυχθεί στο Ισραήλ για το Φλεβάρη. Τελικά, βέβαια, αποδείχτηκε ότι η επιχείρηση λειτούργησε υπέρ του νυν πρωθυπουργού Νετανιάχου και των ακροδεξιών του συμμάχων.

Οπως και να έχει, είναι πλέον γνωστό ότι οι ισραηλινές ηγεσίες σχεδόν ποτέ δεν αντιδρούν «αυθορμήτως» σε στρατιωτικό επίπεδο. Αυτό έχουν αποδείξει προσκομίζοντας σειρά στοιχείων κατά καιρούς πολλοί αναλυτές και Ισραηλινοί, μεταξύ των οποίων η αείμνηστη, πλέον, Τάνια Ράινχαρτ. Οι ισραηλινές ηγεσίες δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που θα οδηγήσουν την παλαιστινιακή πλευρά (στην προκειμένη περίπτωση τη «Χαμάς» στη Γάζα) να προβεί σε ενέργειες τέτοιες που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για επιχειρήσεις «αυτοάμυνας», όπως η εισβολή στη Γάζα. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται δεδομένα επί του εδάφους, που με την πάροδο του χρόνου παγιοποιούνται.

Στην περίπτωση της Λωρίδας της Γάζας, τα πράγματα μάλλον μιλούν από μόνα τους. Παραμένει υπό αυστηρό αποκλεισμό σχεδόν από τα τέλη του 2006. Ο αποκλεισμός δεν άρθηκε ούτε για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας κατά τη διάρκεια της εισβολής, αλλά ούτε και μετά από αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, σχεδόν καμία από τις κατεστραμμένες υποδομές δεν έχει αποκατασταθεί γιατί ο ισραηλινός στρατός δεν επιτρέπει την είσοδο στη Λωρίδα βασικών υλικών, όπως είναι ο ασβέστης ή οι σωληνώσεις.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν γίνει εκ νέου πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη γη, διαμένοντας σε πρόχειρα καταλύματα και παράγκες, ενώ το υδροδοτικό και αποχετευτικό δίκτυο παραμένει κατεστραμμένο και έτσι το 80% των αποβλήτων της περιοχής χύνεται στη Μεσόγειο, καταστρέφοντας μία από τις τελευταίες πηγές τροφής των κατοίκων, την αλιεία. Με άλλα λόγια, οι ισραηλινές ηγεσίες πέτυχαν αυτό που προφανώς επεδίωκαν: Η Γάζα να μετατραπεί σε μια τεράστια φυλακή,όπου η ζωή θα είναι αφόρητη έως αδύνατη, όπου οι ακραίες φωνές θα κυριαρχήσουν στο έδαφος της απελπισίας εντείνοντας τον εσωτερικό παλαιστινιακό διχασμό και ο πληθυσμός της, σταδιακά, θα εξωθηθεί να την εγκαταλείψει.

Μήπως αυτή η τακτική δεν ακολουθείται, μέχρι σήμερα και στη Δυτική Οχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ με τους εποικισμούς; Τα παλαιστινιακά εδάφη είναι κατακερματισμένα σε μικρές φυλακές, η δυνατότητα οικονομικής ανάπτυξης ανύπαρκτη, η εξάρτηση από τη διεθνή βοήθεια απόλυτη, ο εσωτερικός διχασμός υπαρκτός, με αποτέλεσμα να έχει ανοίξει η κερκόπορτα των ξένων παρεμβάσεων, η καθημερινότητα μαρτυρική, η προοπτική ίδρυσης ενός ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους ακόμη πιο μακρινή.

Εκτός από αυτά, δεν μπορεί κανείς να μην αναλογιστεί, σήμερα έχοντας την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, ότι θα μπορούσε κάλλιστα η εισβολή στη Γάζα στις αρχές του 2009 να είναι και μια μεγάλη «δοκιμή - μήνυμα» του Ισραήλ στις «αντοχές και ανοχές» της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας». Και μάλιστα σε μια περίοδο που εντεινόταν η προπαγάνδα περί «σημαντικών αλλαγών στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ» με την ανάληψη της προεδρίας από τον Μπαράκ Ομπάμα.

Οποιες και αν ήταν τελικά οι βαθύτερες προθέσεις της ισραηλινής ηγεσίας, γεγονός είναι ότι αν όντως η εισβολή ήταν «δοκιμή», τότε τα αποτελέσματά της λειτούργησαν υπέρ των ισραηλινών σχεδιασμών. Κατά τη διάρκεια της εισβολής, όλοι οι δήθεν «ανησυχούντες» επιδόθηκαν σε σειρά ευχολογίων, αλλά δεν προχώρησαν σε κανένα απολύτως απτό μέτρο που θα υποχρέωνε τον ισραηλινό στρατό να σταματήσει τη σφαγή. Η στάση αυτή δεν ήταν κάτι καινούριο. Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, με πιο πρόσφατα παραδείγματα τη δεύτερη Ιντιφάντα το 2000, καθώς και την εισβολή και ισοπέδωση μεγάλου μέρους της Δυτικής Οχθης το 2002.

Οσοι είχαν, όντως, την ψευδαίσθηση ότι η προεδρία Ομπάμα θα έφερνε κάποια σημαντική αλλαγή (μια ψευδαίσθηση που συνέχισε να καλλιεργείται τους πρώτους μήνες ανάληψης των καθηκόντων του), σήμερα δεν έχουν και πολλά επιχειρήματα. Παρά το διαφορετικό ύφος, η Ουάσιγκτον είναι ξεκάθαρο ότι δεν αλλάζει τη στρατηγική της ως προς την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Και ακόμη και αν στο πλαίσιο της νέας τακτικής Ομπάμα εντάσσεται μια πιο «απαιτητική» στάση απέναντι στο Ισραήλ, προκειμένου να υπάρξει έστω και μια επιφανειακή πρόοδος που θα επιτρέψει στο Λευκό Οίκο να ανασκευάσει την εικόνα του στην αραβική κοινή γνώμη, είναι πλέον προφανές ότι αυτή η νέα τακτική δε θα αποφέρει ούτε καν αυτές τις αλλαγές εντυπωσιασμού που επιδιώκει. Ο Τζορτζ Μίτσελ, ως ειδικός απεσταλμένος του Ομπάμα, έχει επισκεφτεί αλλεπάλληλες φορές το Ισραήλ χωρίς να πετύχει συμφωνία «παγώματος» της εποικιστικής δραστηριότητας, όπως θέτει ως ελάχιστη προϋπόθεση επανέναρξης του διαλόγου η παλαιστινιακή πλευρά. Αντίθετα, ο εποικισμός συνεχίζεται με τάχιστους ρυθμούς, ιδιαίτερα στην ανατολική Ιερουσαλήμ, όπως άλλωστε και ο αποκλεισμός της Γάζας.

Εξίσου υποκριτική και απαράλλακτη παραμένει και η στάση της ΕΕ, της οποίας η ηγεσία, τόσο ως Ενωσης όσο και ως ξεχωριστών χωρών, συχνά «θολώνει τα νερά» με δήθεν σκληρό ύφος, χωρίς να λαμβάνουν ούτε ένα μέτρο, έστω για τις παλαιστινιακές υποδομές που οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι χρηματοδοτούν και ο ισραηλινός στρατός διαλύει. Αντίθετα, σήμερα, ένα χρόνο μετά το λουτρό αίματος στη Γάζα, οι Βρυξέλλες παραμένουν ο βασικός εμπορικός εταίρος του Ισραήλ, συνεχίζουν κανονικά τη διαπραγμάτευση για αναβάθμιση της σχέσης και δεν υιοθέτησαν παρά ένα ακόμη ευχολόγιο, κατά την τελευταία σύνοδο κορυφής, στο οποίο δεν έγινε καν δεκτή η σουηδική πρόταση περί αναφοράς της ανατολικής Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους.

Προτιμήθηκε, αντίθετα, η πιο «ουδέτερη» έκφραση περί «πρωτεύουσας δύο κρατών». Και παρά το γεγονός ότι στα επίσημα ευρωπαϊκά έγγραφα εμφανίζεται ακόμη πού και πού η λέξη «κατοχή» (η οποία έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο της διεθνούς διπλωματίας), αυτό δεν εμποδίζει την ΕΕ να υιοθετεί ίσες αποστάσεις απέναντι στον κατακτητή και τον κατεχόμενο, να ζητά από το θύμα να διαπραγματευτεί με το θύτη και να περιθωριοποιεί επισταμένα το αυτονόητο: Την εφαρμογή ειλημμένων αποφάσεων του ΟΗΕ που ζητούν σαφώς τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και όλων των παρελκομένων της, άνευ όρων.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά το μακελειό στη Γάζα, ο παλαιστινιακός λαός, στο σύνολο των παλαιστινιακών εδαφών, βρίσκεται σε μία από τις πλέον δύσκολες στιγμές της βασανιστικής πορείας του αγώνα του για ανεξάρτητη βιώσιμη πατρίδα. Με διχοτομημένη την εξουσία μεταξύ Γάζας και Δυτικής Οχθης, με τον εσωτερικό διχασμό, παρά τις προσπάθειες εξεύρεσης λύσης, να εντείνεται, με την ισραηλινή ηγεσία να διαμορφώνει ανενόχλητη ακόμη περισσότερα δεδομένα επί του εδάφους και να θέτει ακόμη πιο απροκάλυπτα όρους (εποικισμός, εμπάργκο στη Γάζα κλπ.), με το διεθνή συσχετισμό δύναμης να παραμένει εξαιρετικά αρνητικός, με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου να βρίσκονται σε εξέλιξη με την εκδήλωση και ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους δεν είναι απλώς αναγκαία.

Είναι ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας, ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης του αγώνα και των θυσιών όχι μόνο του παλαιστινιακού, αλλά και οποιουδήποτε λαού για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Η ίδρυση ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ στα όρια του 1967 δε θα είναι δικαίωση μόνο για τον παλαιστινιακό αγώνα, θα είναι δικαίωση για τον αγώνα όλων των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό.