Η προχτεσινή απόφαση του υπουργείου Εργασίας για «αποζημιώσεις» - ψίχουλα σε όσους τηλεργάζονται, έρχεται να επισφραγίσει τη θεσμική κατοχύρωση άλλης μιας «ευέλικτης» μορφής απασχόλησης και μάλιστα με τους χειρότερους όρους για τους εργαζόμενους.

Τι επιβεβαιώνεται; Πρώτον ότι η κυβέρνηση αξιοποίησε και αξιοποιεί την πανδημία ως πρόσχημα για να δώσει κι άλλα προνόμια στην εργοδοσία, επιβάλλοντας χειρότερες συνθήκες εργασίας. Και δεύτερον ότι ευθύς εξαρχής κριτήριο στη διαχείριση της πανδημίας δεν ήταν και δεν είναι η προστασία των εργαζομένων, αλλά η θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων.

Θυμίζουμε ότι η τηλεργασία παρουσιάστηκε σαν «έκτακτο μέτρο» στα προηγούμενα κύματα της πανδημίας, ώστε να αποφεύγεται ο συγχρωτισμός στους μεγάλους χώρους δουλειάς. Από τη μία μέρα στην άλλη χιλιάδες διαμερίσματα μετατράπηκαν σε «χώρους δουλειάς», εργαζόμενοι ξεμοναχιασμένοι είδαν τα ωράριά τους να ξεχειλώνουν, παίρνοντας εντολές για 24ωρο «stand by».

Μωρομάνες βρέθηκαν με το ένα χέρι να ταΐζουν παιδιά και με το άλλο να απαντούν σε mail, να λαμβάνουν κλήσεις μαγειρεύοντας, ενώ κόπηκαν και γονικές άδειες. Την ίδια ώρα, μεγάλες εταιρείες ξενοίκιαζαν γραφεία, καταργούσαν τηλεφωνικές γραμμές, μηδένιζαν τους λογαριασμούς ρεύματος κ.ά., εξοικονομώντας τεράστια λειτουργικά κόστη.

Και τώρα, αφού η μεγαλοεργοδοσία έκανε «γερή μπάζα» από όλα τα παραπάνω, έρχεται η κυβέρνηση να βάλει το κερασάκι στην τούρτα, με τον κατάπτυστο «τιμοκατάλογο» με τις αποζημιώσεις - ψίχουλα για την τηλεργασία.

Στην πραγματικότητα, ο εργαζόμενος θα πληρώνει κι απ' την τσέπη του για να δουλεύει από το σπίτι, για να γίνεται η ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του ακόμα περισσότερο λάστιχο. Ειδικά φέτος, με τα πανάκριβα τιμολόγια στο ρεύμα, όσοι σπρωχτούν σε τηλεργασία θα επωμιστούν ακόμα περισσότερα βάρη, απαλλάσσοντας απ' αυτά την εργοδοσία.

Αυτό που κατοχυρώνεται λοιπόν «και με τον νόμο» είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα των εργαζομένων, το στράγγισμα του εισοδήματός τους. Κι όσα βάρη αφαιρούνται από την εργοδοσία, φορτώνονται διπλά και τρίδιπλα στην εργατική τάξη, που καλείται να δουλεύει με μεγαλύτερη εντατικοποίηση και ωράρια - λάστιχο, όπως προβλέπουν άλλωστε και οι πρόσφατες διατάξεις για την απλήρωτη υπερεργασία. Αυτή είναι η «συνταγή» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που εφαρμόζουν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις.

Είναι μάλιστα αποκαλυπτικό ότι τόσο από τη ΝΔ, όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ προβλήθηκε τους προηγούμενους μήνες το «δικαίωμα στην αποσύνδεση» ως το απόλυτο μέτρο προστασίας των τηλεργαζόμενων, που όπως αποδεικνύεται σήμερα, αποτελεί απλά τον φερετζέ για την απογείωση και της «κατ' οίκον» εκμετάλλευσης και τη νέα στήριξη στην εργοδοσία.

Να λοιπόν πώς η πανδημία, με τις πλάτες και του ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την κυβέρνηση να προσθέσει στη φαρέτρα του κεφαλαίου άλλο ένα «όπλο» σε βάρος των εργαζομένων, στο όνομα μάλιστα της προστασίας της υγείας και της «καλύτερης εναρμόνισης της επαγγελματικής και της οικογενειακής ζωής», όπως είναι το περιτύλιγμα με το οποίο σερβίρουν την τηλεργασία και την επέκταση της απλήρωτης εργασίας.

Την ίδια ώρα, όμως, φανερώνεται και τι σημαίνει να εγκλωβίζονται οι τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει η ανάπτυξη της τεχνολογίας στον στενό κορσέ της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αντί να αποτελεί μέσο για τη βελτίωση των όρων δουλειάς και μείωσης του εργάσιμου χρόνου.

Ο ένοχος και εδώ είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, με την οποία έχουν να αναμετρηθούν οι εργαζόμενοι. Να διεκδικήσουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας από την πανδημία στους χώρους δουλειάς, με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας. Να σταθούν μαζικά και οργανωμένα απέναντι στη νέα επίθεση που εξαπολύεται με πρόσχημα την πανδημία.

Αναγκαίο είναι σήμερα να μπουν στο επίκεντρο της συλλογικής πάλης μέσα από τα συνδικάτα η κατοχύρωση και η διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων. Μια πάλη που θα κοιτάει μπροστά, σημαδεύοντας την ίδια τη στρατηγική του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, με κριτήριο διεκδίκησης τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.