Την Παρασκευή 23 Νοέμβρη το βράδυ έγινε ένα πάρτι. Το θέμα δεν είναι ότι ονομαζόταν «πολυπολιτισμικό», ούτε ότι γινόταν στην Πράγα, ούτε ότι με αυτόν τον τρόπο «άνοιγε» το 2ο Συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το ενδιαφέρον είναι ότι το πάρτι ήταν αφιερωμένο στην ...«αλληλεγγύη και την προσωπική ελευθερία», στην «ανανέωση της ιδέας του κομμουνισμού από το Σταλινισμό», όπως έλεγε στο σύνθημά του.

Και αυτό σε μια από τις πρωτεύουσες του αντικομμουνισμού στην Ευρώπη, σε μια χώρα όπου η ΚΝ έχει τεθεί εκτός νόμου, γιατί διακηρύσσει την πίστη της στο μαρξισμό - λενινισμό και την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, όπου οι κομμουνιστές και ριζοσπάστες αντιμετωπίζουν πλείστες διακρίσεις, απαγορεύσεις, απειλές, επιθέσεις.

Αξιος ο μισθός θα πείτε. Πανάξιος συμπληρώνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και με φετινή τροπολογία του κανονισμού που διέπει τη λειτουργία και χρηματοδότηση των Ευρωπαϊκών Πολιτικών Κομμάτων παρέχει νέες διευκολύνσεις και πολλαπλασιάζει τα αργύρια για τη στήριξή τους. Πρόκειται για εργαλεία της ΕΕ που δημιουργήθηκαν στη βάση του άρθρου 191 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για να προωθήσουν την «ολοκλήρωση στα πλαίσια της ένωσης» και τη «δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης». Τέτοιο είναι και το αποκαλούμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, του οποίου ο Συνασπισμός είναι ιδρυτικό μέλος και ένθερμος θιασώτης.

Το 2ο συνέδριο του ΚΕΑ πραγματοποιείται από 23 - 25 Νοέμβρη φιλοξενούμενο από το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού της Τσεχίας, με βασικό σύνθημα «Οικοδομώντας Εναλλακτικές Λύσεις». Πρόκειται για ένα συνέδριο που πραγματοποιείται στην κυριολεξία στα μουλωχτά, πίσω από την πλάτη των μελών των κομμάτων που το απαρτίζουν, αφού το κείμενο των θέσεων δημοσιοποιήθηκε μόλις μια βδομάδα πριν το συνέδριο και μόνο στα αγγλικά. Στόχος του είναι να εδραιωθεί ένα πλαίσιο που θα ενσωματώνει κόμματα και δυνάμεις, ιδιαίτερα ενόψει των ευρωεκλογών του 2009, δίχως να δοθεί περιθώριο για φωνές διαμαρτυρίας σαν αυτές που εκφράστηκαν με ένταση και οξύτητα στο εσωτερικό αρκετών κομμάτων - μελών στα προηγούμενα συνέδριά του.

Στις θέσεις του συνεδρίου αποτυπώνεται με ανάγλυφο τρόπο η ανησυχία μπας και πάθει τίποτα η ιμπεριαλιστική ΕΕ. Ανησυχία για το μέλλον της που συμμερίζονται και οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ, καθώς κρισιακά φαινόμενα πληθαίνουν, η νομιμοποίησή της ΕΕ φθίνει στα μάτια των λαών.

Οι θέσεις του ΚΕΑ αποτυπώνουν ανάγλυφα το άγχος τους για μια τέτοια προοπτική. Διαπιστώνουν πως «η διαδικασία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γίνεται πιο αργή και πιο αντιφατική». Αγωνιούν πως «η κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής θέτει σε κίνδυνο τη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Η εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς δεν ήταν ποτέ τόσο χαμηλή» και προσφέρονται να ...σώσουν την ΕΕ: «Η δημοκρατική πληγή στην καρδιά της ΕΕ με την αρκετές φορές περιγραφόμενη και αναγνωρισμένη έλλειψη δημοκρατίας πρέπει να θεραπευτεί».

«Να δώσουμε νέες και συγκεκριμένες λύσεις για το μέλλον της ΕΕ», αναφωνούν και βγάζουν από το τσεπάκι το φάρμακο για την επανίδρυση (!) της ΕΕ «μια νέα ευρωπαϊκή συζήτηση για παραπέρα τρόπους με την έννοια να "επανιδρύσουμε την Ευρώπη"». Μια συζήτηση που «πρέπει να οδηγήσει σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο (!!) σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, αναγνωρισμένο από όλους τους πολίτες και τα ανθρώπινα όντα(!) που ζουν και θέλουν να ζήσουν στην Ευρώπη».

Ταυτόχρονα, λαμβάνουν υπόψη το γεγονός που έχει σημειώσει και η άρχουσα τάξη, ότι η λαϊκή αμφισβήτηση και δυσαρέσκεια δυναμώνουν. Στα κείμενά τους καταβάλλουν μια εργώδη προσπάθεια να θολώσουν τα νερά, να καλύψουν με μια θολή «αντινεοφιλελεύθερη» φρασεολογία τις - είτε ουτοπικές είτε αντιδραστικές - προτάσεις διαχείρισης που διατυπώνουν. Παράλληλα, δηλώνουν «παρών» στα διάφορα σενάρια αναμόρφωσης των αστικών πολιτικών συστημάτων και φτιασιδώματος της σοσιαλδημοκρατίας.

Αν ίσως «είναι λυπηρό ότι ορισμένα αριστερά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ακολουθούν αυτή τη γραμμή (σ.τ.μ. της απελευθέρωσης των αγορών), στο όνομα του «αριστερού φιλελευθερισμού», είναι σίγουρα θλιβερό να περιμένει κανείς πως το SPD δε θα είναι SPD, ή πως το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από ΠΑΣΟΚ, όπως για παράδειγμα θεωρεί ο ΣΥΝ στη χώρα μας.

Διατυπώνουν στις θέσεις, και σωστά, ότι η ίδια η ζωή μάς «οδηγεί ξανά στο ερώτημα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα"». Ας δούμε, λοιπόν, πώς απαντάνε στο ερώτημα αυτό.

Μάταια θα ψάξει ο αναγνώστης ακόμα και τη φραστική αναφορά στο σοσιαλισμό. Αντίθετα, ξεκαθαρίζουν πως δεν επιζητούν την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά προτείνουν «το μετασχηματισμό της κοινωνίας ως μέρος ενός μεγάλου πολιτιστικού μετασχηματισμού εισάγοντας νέους τρόπους από κοινού συμβίωσης».

Είναι προσεκτικοί και συνεπείς στον οπορτουνισμό τους. Από τη μια ...κατακεραυνώνουν το Μάαστριχτ και την Πράσινη Βίβλο, και από την άλλη οι όποιες «εναλλακτικές λύσεις» εξαντλούνται αποκλειστικά και μόνο στο πλαίσιο της ΕΕ (η οποία, ας θυμηθούμε, υπάρχει ελέω Μάαστριχτ) «για μια άλλη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για μια κοινωνική, δημοκρατική, βιώσιμη και ειρηνική Ευρώπη». Η κριτική τους στη Συνθήκη της ΕΕ και τη Στρατηγική της Λισαβόνας είναι ότι ο προσανατολισμός τους προς την «παγκόσμια ανταγωνιστικότητα» δεν είναι «ούτε οικονομικά λογικός ούτε αποτελεσματικός».

Η «εναλλακτική» τους λύση συνοψίζεται στο ότι «Η Ευρωπαϊκή Αριστερά μάχεται για τον εκδημοκρατισμό της ΕΕ και της θεσμικής της Δομής». Η ΕΕ των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού αναγορεύεται σε φορέα και όχημα υλοποίησης της ...«φιλολαϊκής» τους πρότασης: «Αλλάζοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές της (της ΕΕ σ.τ.μ.) προς τους στόχους ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης που είναι κοινωνικά και οικολογικά βιώσιμο, η Ευρώπη μπορεί να κάνει τη διαφορά. Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς έτσι είναι υπέρ μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής για βιωσιμότητα και αλληλεγγύη».

Η πολιτική γύμνια αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο, όταν αναζητήσει κανείς τους συγκεκριμένους στόχους και αιτήματα που προβάλλουν: Κάτι λίγο από δημόσιες υπηρεσίες που πρέπει να παραμείνουν δημόσιες, κάτι σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, κάτι σε εναρμόνιση της φορολογίας (!), την αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού (!), τον... δημοκρατικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (!!) μέχρι την όλο πρόοδο πρόταση για μια «δραστήρια Ευρωπαϊκή πολιτική βιομηχανίας και έρευνας συνδεδεμένη κυρίως σε έναν Ευρωπαϊκό δημόσιο τομέα ικανό να επιτυγχάνει συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα»!!. Και οι εργαζόμενοι, ως παραγωγοί του πλούτου θα πρέπει να «ανταμείβονται επαρκώς (!), ως ένα μίνιμουμ σύμφωνα με την αύξηση της παραγωγικότητας (!!)». Κατιτί δηλαδή επιπλέον στους μισθούς πείνας.... Ούτε ρούπι πέρα από τα πλαίσια που υπαγορεύει η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Ακόμα πιο τραγικά είναι τα πράγματα στο κεφάλαιο «η Ευρωπαϊκή Αριστερά ενάντια στον πόλεμο». Η ΕΕ μετέχει σε πολέμους όχι επειδή είναι ιμπεριαλιστική, αλλά επειδή είναι ...ανίκανη: «Είναι απαράδεκτο ότι η Ευρώπη είναι ακόμη ανίκανη να δράσει στη διεθνή σκηνή ως μια ισχυρή φωνή ενάντια στον πόλεμο». Το ίδιο και οι κυβερνήσεις (Μπλερ, Σαρκοζί, Μέρκελ, Θαπατέρο, Σώκρατες, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ)... «ανίκανες να ανταποκριθούν στις προσδοκίες» του φιλειρηνικού κινήματος και τα «πραγματικά προβλήματα είναι η απουσία μιας πολιτικής εναλλακτικής λύσης που μπορεί να απομονώσει την κυβέρνηση Μπους»!!!

Η πρότασή τους είναι ακόμα σαφέστερη από την ανάλυσή τους: «Η εναλλακτική λύση στον πόλεμο είναι το κράτος δικαίου και άλλων διεθνών οικονομικών και εμπορικών ρυθμίσεων. Αυτός είναι ένας δρόμος να ξεπεράσουμε τον πόλεμο ως εργαλείο για την επίλυση αντιθέσεων στο σημερινό καπιταλιστικό μοντέλο κυριαρχίας»!!!

Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - προς όφελος της απασχόλησης! Πρόσβαση μόνο στα βασικά φάρμακα - στο όνομα της δημόσιας υγείας! Συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα - κριτήριο ικανότητας του Δημοσίου! Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας - προς όφελος των λαών και της σταθερότητας! Καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, αγορά, μονοπώλια - στην υπηρεσία της χειραφέτησης του ανθρώπου! «Καλός» ευρωπαϊκός καπιταλισμός - ενάντια στον πόλεμο και προς όφελός της ειρήνης! Στήριξη της ΕΕ των μονοπωλίων - προς όφελος των εργατών και των λαών φυσικά!

Στο δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» το ΚΕΑ απαντά με τρόπο που δεν αφήνει αμφιβολίες: Σίγουρα όχι σοσιαλισμός!.

Ξεμπερδεύοντας οριστικά με κάθε υποψία σοσιαλιστικού στόχου και κοινωνικού μετασχηματισμού, οι θέσεις του συνεδρίου καταφεύγουν σε μια σειρά ιδεολογικούς ακροβατισμούς που οδηγούν στην πλήρη αποκομμουνιστικοποίηση και το τελειωτικό ξέπλυμα του όποιου αντιιμπεριαλιστικού στίγματος των δυνάμεων που θα τις υιοθετήσουν ή θα επιδράσουν.

Στο σύγχρονο καπιταλισμό, κατά τη γνώμη τους, τελειώσαμε με την υλική παραγωγή. Το κέρδος πηγάζει «από την καπιταλιστική επένδυση σε άυλα αγαθά (γνώση, πληροφορία, επικοινωνία, κατάρτιση, ψυχαγωγία, πολιτισμός)» τα οποία σε αντίθεση με τα υλικά «η χρήση τους από ένα "καταναλωτή" δεν απαγορεύει τη χρήση από άλλους».

Ετσι, ο στόχος της ανατροπής των σχέσεων παραγωγής που στον πυρήνα τους βρίσκονται οι σχέσεις ιδιοκτησίας, ξεπερνιέται. Τι απομένει λοιπόν ως στόχος του εργατικού κινήματος, και της «αριστεράς» - το απόλυτο τίποτα: «Σήμερα ο θεμελιακός στόχος της αριστεράς πρέπει να είναι να διεκδικήσει ότι η γνώση είναι ένα δημόσιο αγαθό και να αγωνιστεί για την εφαρμογή αυτής της αρχής».

Η συγκρότηση του ΚΕΑ εκφράζει την τάση της πλήρους υποταγής στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Αποτελεί αρνητική εξέλιξη και συνιστά μοιρολατρική αποδοχή της δύναμης της ιμπεριαλιστικής «νομιμότητας». Το ΚΕΑ όχι μόνο αρνείται τις κομμουνιστικές παραδόσεις, τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και την πείρα των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ού αιώνα, αλλά βρίσκεται στον αντίποδα κάθε ιδέας λαϊκής αντίστασης στη νέα τάξη και την ΕΕ.

Αυτό που στην ουσία επαγγέλλεται το ΚΕΑ είναι μια παραλλαγή της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης στα πλαίσια της καπιταλιστικής ΕΕ και των πολιτικών της.

Αυτήν την περίοδο είμαστε μάρτυρες μιας νέας ανόδου των εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων σε μια σειρά χώρες, σε Γαλλία και Γερμανία που αποτελούν και «στυλοβάτες» της ΕΕ αλλά και στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Βουλγαρία και αλλού. Αγώνες με ένταση που έρχονται σε σύγκρουση με τις κατευθύνσεις της ΕΕ ενάντια σε πολιτικές της σε μια σειρά χώρες. Ωριμάζει μια τάση προς ακόμα οξύτερες ταξικές συγκρούσεις. Μέσα από τους αγώνες, την όξυνση των αντιθέσεων στην ΕΕ, τις δυσκολίες που συναντά, αρχίζει να κλονίζεται η άποψη ότι η ΕΕ είναι μονόδρομος, μια πραγματικότητα στην οποία πρέπει να προσαρμοστούμε, αποδυναμώνονται αυταπάτες ότι στα πλαίσιά της είναι δυνατές φιλεργατικές πολιτικές, ή ότι είναι εφικτή «μια άλλη ΕΕ». Μπορεί να γίνεται πιο απτή η δυνατότητα διάρρηξης του οικοδομήματος της ΕΕ.

Το ΚΕΑ επιβεβαιώνει πως δεν έχει τίποτα ούτε νέο ούτε θετικό να προσφέρει στους αγώνες που αναπτύσσονται. Το θέμα είναι στον κατήφορό του να μην παρασύρει κομμουνιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις που θα βρεθούν στον περίγυρό του.