«Επιβεβαιώνοντας με ικανοποίηση» ο Αλ. Τσίπρας και ο Φρ. Ολάντ, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στη σχετική ελληνογαλλική Διακήρυξη που συνυπέγραψαν την Παρασκευή, «τις συγκλίνουσες θέσεις και συμφέροντα στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, καθώς και τους κοινούς στόχους στο ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο», αποφάσισαν «να αναβαθμίσουν τη σχέση αυτή στο επίπεδο της Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης».

Δυο μέρες πριν, η βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ, στη διάρκεια της δικής της επίσκεψης στην Αθήνα, μιλούσε ανοιχτά για την «ισχυρή επένδυση και υποστήριξη» των ΗΠΑ στη σχέση τους «μ' έναν ισχυρό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα», καθώς και για «τη δουλειά που κάνουμε μαζί σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, τη Συρία κ.λπ.».

Εδώ πια, ούτε καν γίνεται προσπάθεια να κρυφτεί το πράγμα: Οι «κοινοί στόχοι στο ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο» για τους οποίους μιλά η ελληνογαλλική Διακήρυξη, η «δουλειά που κάνουμε μαζί σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και τη Συρία» για την οποία μιλά η Β. Νούλαντ, είναι στην πραγματικότητα η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας και του λαού στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τους επικίνδυνους ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή, για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, που προσδοκά να αποσπάσει κομμάτι από τη λεία. Για το λαό, όμως, όλα τα παραπάνω συνιστούν επικίνδυνο μπλέξιμο στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, των ανταγωνισμών που ματώνουν τους λαούς της περιοχής και ξεριζώνουν εκατομμύρια ανθρώπους από τον τόπο τους, των ανταγωνισμών που όλο και πιο δύσκολα κουκουλώνονται με προσωρινούς συμβιβασμούς, των ανταγωνισμών που βρωμάνε μπαρούτι όλο και πιο κοντά στη γειτονιά μας!

Ενα παράδειγμα για το χαρακτήρα αυτής της στρατηγικής συμφωνίας δίνει η αναφορά του κειμένου της ελληνογαλλικής Διακήρυξης, όσον αφορά το Προσφυγικό, που αναφέρεται: «Η Ελληνική Δημοκρατία και η Γαλλική Δημοκρατία τόνισαν την ανάγκη ενίσχυσης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, σε συνέχεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 15ης Οκτωβρίου 2015, μέσω της ενίσχυσης των ευρωπαϊκών υπηρεσιών και, πέραν αυτού, μέσω της προοδευτικής ανάπτυξης ενός ευρωπαϊκού συστήματος φύλαξης των συνόρων, με σεβασμό στην εθνική αρμοδιότητα».

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι συμφωνήθηκε, στο πλαίσιο της τελευταίας απόφασης της Συνόδου της ΕΕ, η ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων - που στην προκειμένη περίπτωση είναι της Ελλάδας - να περάσει σ' ένα ευρωπαϊκό σύστημα φύλαξης συνόρων, δηλαδή στην παράδοση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας σ' έναν περιφερειακό ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Κι αυτό σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού με την Τουρκία. Η ανάπτυξη στρατιωτικής παρουσίας της ΕΕ στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο δεν αφορά απλώς την ενίσχυση της καταστολής σε βάρος των προσφύγων, αλλά και την ενεργότερο συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή, με το βλέμμα στραμμένο στη Συρία και τη Μ. Ανατολή. Αν πάρουμε υπόψη ότι την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση συζητά ανάλογα σχέδια και με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, καταλαβαίνουμε πολύ καλά το μπλέξιμο των ανταγωνιστικών συμφερόντων στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η χώρα μας, με βασική ευθύνη του κεφαλαίου και της κυβέρνησής του, εξέλιξη που ο λαός θα πληρώσει πανάκριβα ως συνήθως.