Πρεμιέρα σήμερα κάνουν συνολικά έξι ταινίες. Ητοι: «ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΑ» αμερικανικό θρίλερ, παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία του, υπερεκτιμημένου κατά πολλούς, Νεοζηλανδού Αντριου Ντόμινικ... Ο σκηνοθέτης παίρνει αυτήν τη φορά ένα μυθιστόρημα του Τζορτζ Χίγκινς από τη δεκαετία του '70 και το μεταφέρει - πολύ ελεύθερα - από τη Βοστόνη στην ερημωμένη από τον τυφώνα «Κατρίνα» Νέα Ορλεάνη του 2008, στην καρδιά της εκλογικής μονομαχίας Ομπάμα - Μακ Κέιν και της καπιταλιστικής κρίσης, που λειτουργεί ενισχυτικά για κάθε είδους έγκλημα. Με τη σαφήνεια και την ισορροπία των αμερικανικών αστυνομικών ταινιών της δεκαετίας του '70, το τεταμένο αυτό ψυχολογικό φιλμ νουάρ, συνιστά εγκώμιο της μοναξιάς και της κοσμικής ανηθικότητας. Με τον Μπραντ Πιτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του πληρωμένου δολοφόνου Τζάκι Κόγκαν, ο μονόλογος του οποίου και η φράση του φινάλε (παράφραση γνωστής ρήσης του Προέδρου Τζέφερσον) έγινε ήδη cult: «Αυτή δεν είναι χώρα, είναι μπίζνες»...

Επίσης: Το ντοκιμαντέρ «Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ», μια αμερικανο-βρετανική συμπαραγωγή του 2010, σε σκηνοθεσία του ανατρεπτικού εκφραστή της street art Μπανσκί. Στην ταινία φιλοξενείται η αφρόκρεμα των ζωγράφων του δρόμου επί το έργο ...της αποδόμησης της αστικής μιζέριας και περιγράφοντας την πιο αστεία εκδοχή της καλλιτεχνικής καθημερινότητας...

Ο χρόνος αναμονής είναι βασανιστικός για τον επικεφαλής των πεζοναυτών που πιέζεται να παραδώσει τον πολεμικό εξοπλισμό. Αντίθετα, ο ίδιος χρόνος διαγράφεται πλήρης ευοίωνων υποσχέσεων τόσο για τις νεαρές κοπέλες (που ονειρεύονται τη ζωή με όρους διαφήμισης) όσο και για τους λιγοστούς λαοπλάνους και δημαγωγούς, τους έχοντες επιχειρηματικές και αναπτυξιακές βλέψεις δηλαδή, με ίδιον πάντα όφελος, διαφορετικά μεταβάλλονται σε εθνικιστές υπερπατριώτες!

Ο επικεφαλής και οι πεζοναύτες θα φθάσουν τελικά στον προορισμό τους αργοπορημένοι και το ραντάρ που μεταφέρουν θα τεθεί τελικά σε πλήρη λειτουργία δύο ώρες μετά την κήρυξη κατάπαυση πυρός ...

Αναμφισβήτητο το ταλέντο του Νεμέσκου στην καθοδήγηση των ηθοποιών ...στο να μπορεί να αιχμαλωτίζει την καλύτερη στιγμή των ερμηνειών με τον καλύτερο τεχνικά τρόπο. Το ίδιο ξαφνιάζει και το αποτέλεσμα, που άπτεται του κεφαλαίου «σκηνοθεσία στο εσωτερικό του κάδρου» (mise enscene), ιδιαίτερα ξεκάθαρο σε σκηνές με μεγάλο πλήθος συμμετεχόντων. Θαυμαστή κυριολεκτικά η συνθετική καθοδήγηση τόσων και τόσων ανθρώπων... Αυτά είναι στοιχεία που εκπλήσσουν και καταπλήσσουν σε μια πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά. Ενδιαφέρουσα και η πολυπλοκότητα της δομής της ταινίας που εκτείνεται σε χώρο και σε χρόνο και παραπέμπει έντονα σε εκείνη από το «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου. Πέντε μέρες - η διάρκεια της αναμονής - Χ (επί) τόσες διαφορετικές ιστορίες για κάθε μέρα, με παρεμβολή ασπρόμαυρων flash back από το ιστορικό παρελθόν.

Και τι δεν μπλέκει στην αφήγησή του ο Νεμέσκου: Το ιστορικό χτες και το σήμερα. Τη σημερινή εξουσία και το λαό (όταν έρχεται ο γραμματέας του ΥΠΕΞ - με αστραφτερό αυτοκίνητο και αστραφτερή σύζυγο - να «σπρώξει» την αναχώρηση του τρένου, ο σταθμάρχης του λέει «σαν να είμαστε σε διαφορετικές χώρες»). Σύμβολα και θεσμοί αποδομούνται και ξεφτιλίζονται! ...Κάπου στα ενδιάμεσα των παραπάνω ζει η πραγματικότητα. Η νεολαία με τα όνειρά της, οι Τσιγγάνοι, οι απεργοί, η παράδοση (Κόμης Dracula) που εξευτελίζεται και βγαίνει στο σφυρί, ο Elvis, το τραγούδι του Serge Gainsbourg, ο Κλίντον και η Μόνικα και τέλος η συμβολική, σχηματική λεπτομερειακή καταγραφή της πολιτικής προβοκάτσιας πώς οι προσωπικές διαμάχες μετουσιώνονται, από τους πολιτικάντηδες επιτήδειους και τον όχλο των ανεγκέφαλων πληβείων, σε «εθνικές διαφορές».

Πολύ καλό και χρήσιμο σινεμά. Κουραστικό και ταυτόχρονα διαφωτιστικό λόγω του λεπτομερούς, αμοντάριστου υλικού του. Να το δείτε ...για να γελάσετε και να κλάψετε με τη δική μας κατάντια!

Παίζουν: Αρμάντ Ασάντε, Ράζβαν Βασιλέσκου, Τζέιμι Ελμαν, Μαρία Ντινουλέσκου, Ιοάν Σαπντάρου, Αντι Βασλουιάνου, Μάρκο Ασάντε κ.ά.

Παραγωγή: Ρουμανία (2007).

Β© Universal Pictures

Ο Στόουν θεωρεί ότι τα ναρκωτικά έπρεπε να έχουν προ πολλού νομιμοποιηθεί «τώρα είναι μάλλον αργά... πενήντα χιλιάδες ζωές χάθηκαν σε έξι χρόνια στο Μεξικό, στον πόλεμο ανάμεσα στα καρτέλ ναρκωτικών». Και καταλήγει: «Στο YALE που σπούδαζα το 1968 είχα συμμαθητή τον Τζορτζ Μπους. Αυτός δεν έπαιρνε ναρκωτικά (... όπως εγώ) αλλά έπινε αλκοόλ. Κάτι σαν κι αυτόν ρίχνουν τη χώρα μας από πόλεμο σε πόλεμο... Ποιος είναι λοιπόν πιο τρελός; Εγώ (που καπνίζω...) ή ο Μπους (που πίνει...);» . Τα σχόλια, σηκώνουν τα χέρια, μπρος στην αφοπλιστικά «επιστημονική» λογική του Στόουν...

Η τελευταία ταινία του με τον τίτλο «Αγριότητα» - που μάλλον θα έπρεπε να αποδοθεί ως «Σφαγή» - είναι μια μονότονη και κουραστικά μακροσκελής «παρωδία», βουτηγμένη σε εκτυφλωτικά χρώματα και πνιγμένη στο αίμα, τη θηριωδία, την ωμή βία και το σεξ... Οι ρόλοι/χαρακτήρες ακόμα και οι δευτερεύουσες φιγούρες και τα σχήματα αποπνέουν έντονα αίσθηση παρωχημένου σκίτσου με ημερομηνία λήξης που πάει πίσω στη χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας VHS. Αναφορικά με το πρωταγωνιστικό τρίο, ο Στόουν μάλλον κοιτάζει με νοσταλγία πίσω, στα νεανικά του χρόνια, στην εποχή του κινήματος των χίπις.

Με voiceover και το βλέμμα στο παρελθόν, η νεαρή Ο (Οφηλία) διηγείται γραμμικά, την ιστορία του πρωταγωνιστικού ερωτικο-αδελφικού τριγώνου - τρεις υποτιθέμενοι ωραίοι, αυτοδημιούργητοι, τύποι! - που έστησαν (με τον ιδρώτα και την τίμιά τους εργασία) μια οικολογική επιχείρηση, εναλλακτικής καλλιέργειας κάνναβης στην Καλιφόρνια και παράγουν το καλύτερο χασίς στον κόσμο. Ο ένας (ο Μπεν), ο μακρυμάλλης, είναι ερευνητής στη βοτανολογία και βουδιστής, αντίθετος σε κάθε μορφή βίας... Ο άλλος (ο Τσον) με το σχεδόν ξυρισμένο κεφάλι, είναι ψυχικά «πειραγμένος» από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ από όπου, ως μισθοφόρος, έβγαλε πολλά λεφτά... Ο πρώτος είναι η ψυχή και ο δεύτερος το μυαλό μας λέει η μεγαλοαστή καλλονή Ο, η απελευθερωμένη μούσα και ερωμένη τους, που συζεί μαζί τους, δηλώνοντας αισθαντικά ότι τους «χρειάζεται εξίσου και τους δυο»... Στον καναπέ, στην μπανιέρα, στο κρεβάτι... Η κάμερα του Στόουν, βεβαίως, αρέσκεται να χώνεται σε κάτι τέτοια... Οι μπίζνες της οικολογικής επιχείρησης πάνε πρίμα. Οι τρεις τους περνούν ονειρεμένα ... ως τη στιγμή που η μεξικάνικη μαφία Μπάγια και η αρχηγός της Ελένα - θελήσει κι αυτή ένα κομμάτι από το κέρδος. Ο Μπεν και ο Τσον δεν συμφωνούν φυσικά να δουλεύουν για νταβατζήδες και η μαφία απαγάγει και κρατά αιχμάλωτη την Ο. Εκτοτε... ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως και όλοι οι κρουνοί του μπανγκ, μπανγκ, μπανγκ... Εγκλημα και τιμωρία, μέσα από ένα βασανιστικό σπιράλ ανήκουστης βιαιότητας... Δεν είναι δύσκολο να σε παρασύρει η ταινία, αλλά ταυτόχρονα το μυαλό σου, σου υπενθυμίζει συνεχώς ότι αυτά που βλέπεις είναι ανοησίες του αίσχιστου είδους...

Η κριτική, από πολύ νωρίς, εκφράστηκε μεγαλόσχημα για τον Ολιβερ Στόουν. Τον αποκάλεσε αμφιλεγόμενο προβοκάτορα και βιρτουόζο μιας οπτικής στην οποία τίποτα δεν είναι απλό κλπ... Φαίνεται ότι ο Στόουν αυτά τα έδεσε κόμπο στο μαντήλι του. Οι ταινίες του «σώθηκαν» αρκετές φορές... άλλες χάρη σε κάποιο ενδιαφέρον θέμα κι άλλες, χάρη σε καταπληκτικές ερμηνείες που επισκίαζαν την έλλειψη εκείνης της λεπτής αίσθησης που λείπει από τον σκηνοθέτη, που ποτέ δεν ήταν δυνατός στις αποχρώσεις... Αυτή όμως η ταινία δεν σώζεται με τίποτα. Ούτε με τα μαστορέματα στην αφήγηση, ούτε με τις ζουμερές γωνίες λήψης και το υποτυπώδες μοντάζ χωρίς μουσικότητα (τέμπο, ροή και ρυθμό). Η σκηνοθεσία των ηθοποιών είναι κακή, αφήνει στην τύχη τους κάποιους νέους με ταλέντο, ενώ επιτρέπει στους βετεράνους μια καταστροφική υπερβολή στο παίξιμο. Ο σημαντικότερος εξισορροπητικός παράγοντας και ο λειτουργικότερος συντελεστής είναι η φωτογραφία, αλλού διαβρωμένη κι αλλού με εκρηκτική ένταση...

Ο Στόουν πέρασε μια μεγάλη περίοδο γλείφοντας τις πληγές που άφησε ο πανάκριβος «ALEXANDER», προσπαθώντας απελπισμένα να ξανακατακτήσει την προηγούμενη θέση του και τα παλιά μεγαλεία στην κινηματογραφική ιεραρχία με το πορτρέτο του «GEORGE W BUSH» και την ανούσια «WALL STRET: MONEY NEVER SLEEPS». Με αυτήν την τελευταία του ταινία το μόνο που μοιάζει να θέλει να πει ο Στόουν είναι ότι χρειάζεται λεφτά!

Η «ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ» είναι τόσο βίαιη, πολύ περισσότερο απ' όσο «επιθυμεί» ή «φοβάται» κανείς, με ένα είδος βίας που δεν έχει στόχο απλά να γαργαλίσει. Η βία, είναι αυθεντικά και δυσάρεστα βάναυση. Οπως ακριβώς και ο ψυχρός κόσμος του «παράνομου» κέρδους - μας λέει η ταινία. Ο κόσμος που συνιστά το άλλοθι, του συμπονετικού και μειλίχιου κόσμου του «νόμιμου» κέρδους...

Παίζουν: Μπλέικ Λάιβλι, Τέιλορ Κιτς, Ααρον Τέιλορ - Τζόνσον, Σάλμα Χάγιεκ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Τζον Τραβόλτα κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).