«Με κυβέρνηση Τσίπρα ούτε με το κιάλι δεν βλέπει η χώρα την επενδυτική βαθμίδα» έλεγε προχτές ο πρωθυπουργός, με τον ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει ότι «Μητσοτάκης και επενδυτική βαθμίδα είναι έννοιες ασύμβατες». Είτε έτσι είτε αλλιώς, έννοιες ασύμβατες είναι οι λαϊκές ανάγκες από τη μια και οι στόχοι του κεφαλαίου από την άλλη, όπως αυτός της «επενδυτικής βαθμίδας». Πολύ απλά γιατί προϋπόθεση γι' αυτή είναι η «σταθερότητα» της καπιταλιστικής οικονομίας, που μεταφράζεται σε κλιμάκωση της πολιτικής που εξαθλιώνει τον λαό, επιταχύνει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, πολλαπλασιάζει τους πλειστηριασμούς και τους εκβιασμούς στα λαϊκά σπίτια. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται πως «μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα» και καλλιεργούν προσδοκίες στον λαό ότι πλάι στο κεφάλαιο κάτι θα «τσιμπήσει» κι αυτός. «Οταν ξεπερνούμε τους στόχους μας και όταν δεν διακινδυνεύεται η δημοσιονομική σταθερότητα και η επίτευξη, εν προκειμένω, πρωτογενών πλεονασμάτων, προχωράμε σε στοχευμένα προσωρινά μέτρα», έλεγε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του και ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε με παραμύθια περί «επαναφοράς» της 13ης σύνταξης, με «αναδιάταξη του δημοσιονομικού χώρου» από μια «δίκαιη ανάπτυξη» και άλλα παρόμοια. Ομως, όποια «διαρρύθμιση» και να της κάνουν, με «pass» και αντίδωρα που δίνουν ένα και παίρνουν δέκα από την άλλη τσέπη, το μόνο σίγουρο είναι πως η «δημοσιονομική σταθερότητα» και τα «πλεονάσματα» για το κεφάλαιο αποτελούν μόνιμη «φυλακή» για τις λαϊκές ανάγκες. Εξω απ' αυτά τα δεσμά είναι οι λύσεις και η προοπτική για τον λαό και γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει το ΚΚΕ, τη δική του δύναμη.

Για «ενθάρρυνση» των συλλογικών διαπραγματεύσεων μίλησε προχτές ο πρωθυπουργός και ανέλυσε το πόσο καλό είναι «να αποκτήσουμε μια κουλτούρα όπου εργαζόμενοι και εργοδότες μπορούν να συνεννοούνται για το τι τελικά είναι καλό για τις επιχειρήσεις τους». Για άλλη μια φορά, όσοι ευθύνονται για το ξήλωμα των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τις εξαίρουν, αρκεί οι εργαζόμενοι να προσέρχονται με διάθεση συναίνεσης και «εργασιακής ειρήνης», υιοθετώντας τους στόχους της εργοδοσίας. Γιατί αυτό σημαίνει να υπάρχει «κουλτούρα συνεννόησης» για το «καλό της επιχείρισης», σαν να κάθονται στο τραπέζι δύο συνέταιροι στην ίδια δουλειά! Πού συναντιέται - για παράδειγμα - το καλό του μεγαλοξενοδόχου, που έσκασε από τα κέρδη το προηγούμενο καλοκαίρι, με αυτό του ξενοδοχοϋπαλλήλου, που δουλεύει με 14 διαφορετικές «ελαστικές» μορφές απασχόλησης, είναι στο πόδι ήλιο με ήλιο και για τον μισό περίπου χρόνο ζει με το επίδομα ανεργίας, αν ανήκει στους «τυχερούς»; Πουθενά! Κι αν η κυβέρνηση «ενθαρρύνει» τάχα τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, γιατί στέλνει τις δυνάμεις καταστολής σε ρόλο μπράβου της εργοδοσίας εκεί που οι εργαζόμενοι διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερους όρους δουλειάς; Γιατί νομοθετεί - σε συνέχεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - αντιαπεργιακούς νόμους και την περιστολή των διαδηλώσεων; Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα από κλάδους και χώρους δουλειάς όπου συνάδελφοί τους πέτυχαν καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας παλεύοντας οργανωμένα σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, τους αντεργατικούς νόμους που στηρίζουν τα κέρδη της. Σ' αυτές τις μεγάλες μάχες, το ΚΚΕ δεν έλειψε λεπτό από το πλευρό τους κι αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου και αποφασιστικής ενίσχυσής του στις εκλογές.