Για να καταλάβεις τον κόσμο του αύριο πρέπει πρώτα να καταλάβεις τον κόσμο του χτες και του σήμερα. Οσο κι αν φαίνεται απίθανο, όσο εξοργιστικό κι απάνθρωπο κι αν είναι, αποτελεί μια πλευρά της πραγματικότητας που διαμορφώθηκε μετά το 1990. Οι μεγάλες εταιρίες φυτοφαρμάκων στις ΗΠΑ προχωρούν, ανοιχτά την τελευταία δεκαετία, σε δοκιμές παρασιτοκτόνων σε ανθρώπους - πειραματόζωα, για να βρουν με ακρίβεια το όριο αντοχής του ανθρώπου σ' αυτές τις επικίνδυνες χημικές ουσίες, ώστε να πείσουν την αρμόδια κρατική υπηρεσία να ανεβάσει τα επιτρεπτά όρια των φυτοφαρμάκων στις τροφές...

Τρώμε παρασιτοκτόνα με κάθε τρόφιμο που παράγεται σε χωράφι, πίνουμε παρασιτοκτόνα από τα υπόγεια νερά, τα ψεκάζουμε χωρίς να το θέλουμε πάνω στο δέρμα μας. Οταν η συγκέντρωσή τους είναι κάτω από ένα όριο θεωρούνται ακίνδυνα. Ποιο είναι όμως το ασφαλές όριο; Οι τοξικολόγοι και οι αρμόδιες κρατικές αρχές στηρίζονται σε εργαστηριακές δοκιμές σε ποντίκια και άλλα ζώα, για να δώσουν απάντηση στο ερώτημα αυτό. Τα αποτελέσματα αυτών των δοκιμών συχνά δεν έχουν απόλυτη εφαρμογή στον άνθρωπο. Επειδή υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην ευαισθησία των ζώων κάθε είδους που χρησιμοποιείται, το όριο που βρίσκεται πειραματικά διαιρείται διά 10, ώστε να καλυφθούν όλες οι περιπτώσεις. Επειδή και μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν διαφορές ευαισθησίας στα χημικά (π.χ. η ανεκτικότητα των παιδιών είναι συνήθως σημαντικά χαμηλότερη από των ενηλίκων), το πηλίκο διαιρείται και πάλι διά 10, ώστε να βγει το τελικό ασφαλές όριο.

Αυτό το όριο ενοχλεί τις εταιρίες που πουλάνε παρασιτοκτόνα, γιατί δεν επιτρέπει την αύξηση των πωλήσεών τους. Το ίδιο ενοχλεί και το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στην αγροτική παραγωγή (χρησιμοποιώντας περισσότερα φυτοφάρμακα θα μπορούσε να παράγει μεγαλύτερη ποσότητα προϊόντων, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα). Τι πιο φυσικό λοιπόν για τις πολυεθνικές στο νέο σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες να προχωρήσουν ανοιχτά σε πειράματα πάνω σε ανθρώπους. Σε τελευταία ανάλυση, ο άνθρωπος στον καιρό της νέας τάξης, της παγκοσμιοποίησης και της διευρυμένης κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού, είναι απλώς το απαραίτητο στοιχείο για την κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας, ο αναγκαίος παράγοντας για την παραγωγή και κατανάλωση των προϊόντων. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά ιδιαίτερη αξία (παρά μόνο όταν πρόκειται για τη ζωή ενός καπιταλιστή). Ιερά είναι μόνο τα κέρδη του κεφαλαίου. Αν μερικοί άνθρωποι θυσιάζουν την υγεία τους (ή και τη ζωή τους) κάθε χρόνο για να εξακριβώνονται τα όρια που θα επιτρέπουν την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με ταυτόχρονη μεγιστοποίηση του κέρδους, δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό. Αλλωστε, στον κόσμο της νέας τάξης όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται.

Ετσι την τελευταία δεκαετία διάφορα μονοπώλια με έδρα τις ΗΠΑ υπέβαλλαν στην Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA) πάνω από 12 μελέτες, στις οποίες άνθρωποι κατάπιαν εσκεμμένα ή ανέπνευσαν ή απορρόφησαν μέσω του δέρματος διάφορα παρασιτοκτόνα. Οι εξαθλιωμένοι...«εθελοντές» πληρώθηκαν 200 δολάρια την ημέρα για δοκιμές μέχρι και ενός μηνός με καθημερινές δόσεις. Μάλιστα ένας βιομηχανικός όμιλος έφτασε να μηνύσει την EPA, για να την αναγκάσει να εξετάσει τα στοιχεία που της υπέβαλλε, ώστε να ανεβάσει τα επιτρεπτά όρια σε κάποια παρασιτοκτόνα! Εννοείται, βεβαίως, ότι στην EPA έφτασαν μόνο οι μελέτες που κατέληξαν με επιτυχία για τους στόχους των εταιριών και όχι εκείνες που κατέληξαν με αποτυχία ή διακόπηκαν γιατί... κατέληξαν κάποια από τα πειραματόζωα.

Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει τη δοκιμή φυτοφαρμάκων σε ανθρώπους - πειραματόζωα, ούτε και καμιά οδηγία προς την αρμόδια κρατική αρχή για το θέμα γενικά των πειραματικών δοκιμών που διενεργούνται με ιδιωτική χρηματοδότηση.

Πολλές από τις δοκιμές σε ανθρώπους έγιναν για να εξακριβωθεί η τοξικότητα των οργανοφωσφορικών, που βρίσκονται στην κορυφή του καταλόγου των παρασιτοκτόνων, τόσο από πλευράς τοξικότητας, όσο και διάδοσης. Τα οργανοφωσφορικά (όπως το μαλαθείο) είναι νευροτοξίνες. Δηλητηριάζουν το νευρικό σύστημα τόσο των εντόμων, όσο και των ανθρώπων, αδρανοποιώντας ένα ένζυμο που ονομάζεται χολινεστεράση και το οποίο ρυθμίζει την ανταλλαγή σημάτων μεταξύ των νευρικών κυττάρων. Ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 19ο αιώνα, αλλά πρωτοχρησιμοποιήθηκαν σαν παρασιτοκτόνα και χημικά όπλα από τη Γερμανία τη δεκαετία του 1920. Μη θανάσιμες δόσεις πάνω από το όριο μπορούν να προκαλέσουν πονοκεφάλους, εφίδρωση, θόλωση της όρασης, κνησμό, σπασμούς και στις βαρύτερες περιπτώσεις παράλυση και δυσκολία στην αναπνοή. Οι συγκεντρώσεις οργανοφωσφορικών που διαπιστώνονται στο αίμα και τα ούρα παιδιών ηλικίας 6 έως 11 ετών είναι συχνά διπλάσιες απ' ό,τι στους ενηλίκους, ενδεχομένως γιατί η διατροφή τους περιέχει περισσότερα φρούτα και λαχανικά.

Αγνωστο παραμένει αν και πριν τη δεκαετία του 1990 διεξάγονταν δοκιμές παρασιτοκτόνων σε ανθρώπους - πειραματόζωα, που απλώς δε γίνονταν γνωστές. Εχουν, πάντως, αποκαλυφθεί αρκετά από τα μυστικά πειράματα σε ανθρώπους που έκανε στις ΗΠΑ ο συλλογικός καπιταλιστής, το κράτος, για να διαπιστώσει την αντοχή τους σε διάφορα όπλα (πυρηνικά, χημικά, βιολογικά) ή μεθόδους επιβολής και χειραγώγησης. Πειράματα που έγιναν μάλιστα σε εκτεταμένη κλίμακα, με θύματα χιλιάδες ανθρώπους τόσο στρατιώτες, όσο και πολίτες. Λέτε η πρόοδος, μετά την «κοσμογονία» της περιόδου του 1990, να βρίσκεται στο ότι τώρα κάποια από τα πειραματόζωα ξέρουν το ρόλο που θα παίξουν και «αποζημιώνονται» με μερικές χιλιάδες δολάρια;