ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 24 Σεπτέμβρη 2009
Σελ. /32
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΟΤΕΧΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΝΑΥΠΗΓΟΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ
Οι εργάτες ψηφίζουν το Κόμμα τους, το ΚΚΕ

Αποσπάσματα από την εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα

Οι εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, ο κάθε εργάτης, έχει ψηφοδέλτιο να ψηφίσει. Είναι το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Το κάλεσμα αυτό απηύθυνε χτες το μεσημέρι η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια του πλούσιου και ουσιαστικού διαλόγου που είχε με τους εργατοτεχνίτες της Ζώνης. Και αυτό οι τελευταίοι το γνωρίζουν καλά. Οι δεσμοί τους με το ΚΚΕ είναι ακατάλυτοι. Είναι σφυρηλατημένοι στο καμίνι της ταξικής πάλης. Ξέρουν ότι το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της εργατιάς. Οτι είναι η δική τους δύναμη. Ξέρουν ότι κάθε κατάκτηση που απέσπασαν ακόμα και με αίμα, φέρει τη σφραγίδα του ΚΚΕ. Αντάξια σε αυτούς τους δεσμούς ήταν και η υποδοχή που επιφύλαξαν οι εργατοτεχνίτες στην Αλέκα Παπαρήγα, αλλά και ο διάλογος που ανέπτυξαν, όπου κατέθεσαν καθαρά και ξάστερα την αγωνία τους για το μεροκάματο, αλλά και για την ίδια τη συνέχιση της λειτουργίας της Ζώνης.

Στην εισηγητική ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα, μεταξύ άλλων, είπε τα εξής:

«Εμείς ως κόμμα θέλουμε στην κάλπη, και εφόσον ο Γ. Παπανδρέου είναι πρωθυπουργός, σίγουρα να αποτύχει σε ένα πράγμα που αυτή τη στιγμή είναι ατού του. Εχει ένα ατού ο Παπανδρέου, που για διάφορους λόγους δεν το είχε και δεν το κατέκτησε ο Καραμανλής. Το ατού του, που βρίσκεται βέβαια μέσα στην ίδια τη σοσιαλδημοκρατία, είναι ότι έχει την ικανότητα να παραπλανά, να κοροϊδεύει και να καλλιεργεί ελπίδες. Ας το πούμε, είναι ένας καλός έμπορος ελπίδων. Εμείς εκεί θέλουμε να αποτύχει. Δύσκολο να πούμε ότι θα αποτύχει στην εξυπηρέτηση της πλουτοκρατίας. Γιατί, αν είναι νέα κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, θα συνεχίσει το έργο της ΝΔ και θα βάλει τις δικές του πινελιές, τη σφραγίδα του. Εμείς θέλουμε να αποτύχει στο εμπόριο ελπίδων.

«Ανταγωνιστικότητα» σημαίνει πιο χαμηλά μεροκάματα


Λένε, "δε συμφέρει η κατασκευή και η επισκευή στην Ελλάδα γιατί δεν έχουμε ανταγωνιστικότητα". Τεχνογνωσία και εμπειρία, έχουμε και αυτά τα ψέματα ας μην τα πουλάνε. Στο κάτω κάτω, κρατικός τομέας ήταν τα προηγούμενα χρόνια, πριν πουλήσουν. Αγόρασαν τα ναυπηγεία από το Νιάρχο και από αλλού. Αν χρειαζόντουσαν εκσυγχρονισμοί τεχνολογικοί, γιατί δεν τους έκαναν; Δε φταίνε οι εργάτες. Απαιτούμε τους ολοκληρωμένους εκσυγχρονισμούς, αλλά, παρ' όλα αυτά, και ένας ορισμένος εκσυγχρονισμός έγινε και τεχνογνωσία έχουμε...

Και βρήκαν τι φταίει! Είναι, λέει ψηλά τα μεροκάματα. Δηλαδή, πού πρέπει να πάμε; Στα κινέζικα μεροκάματα, της Ινδίας, της Βραζιλίας, στο δουλεμπόριο; Και δυστυχώς, βάζουν τους εργαζόμενους, σας βάζουν εσάς, να διαλέξετε "το μεροκάματο όσο γίνεται πιο χαμηλά για να έχουμε δουλειά". Μα είναι φαύλος κύκλος... Αν ρίξουμε και τα ελληνικά μεροκάματα, δεν ξέρω αν θα τα βγάλετε πέρα, να ζήσετε. Γιατί, εν πάση περιπτώσει, ξεκινήσαμε στην Ελλάδα και με το ρόλο του κινήματος και του Κόμματος, με έναν άλλο συσχετισμό στην Ευρώπη και με το σοσιαλιστικό σύστημα, και καταφέραμε ένα επίπεδο κατακτήσεων πιο πάνω από την Ινδία, τη Βραζιλία ή τις χώρες της Αφρικής. Αν ρίξουμε εδώ τα μεροκάματα, θα τα ρίξουν παρακάτω και στην Κίνα και την Ινδία κλπ. Μόλις καταλάβουν ότι είναι ανταγωνιστικός ο Ελληνας εργάτης, δηλαδή φθηνή εργατική δύναμη, θα πάνε εκεί ακόμα παρακάτω. Αυτό το παιχνίδι δεν έχει τέλος. Αυτό λένε, ανταγωνιστικότητα. Δεν έχει τέλος, θα σε πάνε στον πάτο, γιατί αυτός είναι ο στόχος.

Οπλο τους ενάντια στους εργαζόμενους η ανεργία

Εχουν κι ένα άλλο όπλο στα χέρια τους, την ανεργία, ακόμα κι αν υπάρξει για κάποια χρόνια πλήρης απασχόληση. Που δε θα υπάρξει, αλλά ας πούμε ότι υπάρχει. Εδώ, 300.000 άνεργοι θα προκύψουν από τα προβλήματα που υπάρχουν στην αγροτική παραγωγή. Αλλοι κλάδοι βιομηχανίας κλείνουν. Η κλωστοϋφαντουργία δε θεωρείται στρατηγικής σημασίας κλάδος. Η ένδυση, η επιπλοποιία, μια σειρά κλάδοι που παράγουν καταναλωτικά προϊόντα και που έχουν σχέση με την αγροτική παραγωγή δε θεωρούνται στρατηγικής σημασίας. Επομένως, όταν θα υπάρχουν άνεργοι απ' έξω, ποτέ δεν πρόκειται να έχετε σίγουρη δουλειά εσείς. Αυτό το καταλαβαίνετε.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Ειδικά την εργατιά - τους εργάτες, που χωρίς αυτούς δε θα μπορούσε να υπάρχει τίποτα, ούτε εφοπλισμός, ούτε τίποτα, δε δουλεύουν προσωπικά οι εφοπλιστές με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους - εάν τη βάλουν σε ένα δίλημμα, που λέει "καλύτερα να παραιτηθώ ακόμα περισσότερο από διεκδικήσεις, για να γίνω ανταγωνιστικός" ή "να διαλέξω ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ ποιος είναι καλύτερος" ή να κρέμεται από τα χείλη του Καραμανλή ή του Παπανδρέου ή των βουλευτών τους που περιφέρονται, θα πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο δράμα. Ενα δράμα το οποίο - και με συγχωρείτε που το λέω - θα το εξισώσω με το δράμα της ανεργίας και της φτώχειας. Με αυτό το πράγμα, να σας βάλουν ανάμεσα στα δύο στενά και να σας πελεκάει πότε ο ένας πότε ο άλλος, ο ένας με τη σοβαρότητα και ο άλλος με τα χαϊδέματα, τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ χειρότερα. Γιατί τώρα, η ΕΕ θα πάρει μέτρα και θα κατανέμει μέρος της διεθνούς ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας στα ναυπηγεία των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών και των εταίρων.

Μην ξεχνάτε ότι ναυπηγεία έχει και η Πολωνία και άλλες χώρες, δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Να, λοιπόν, γιατί, αυτό που το λένε "εθνική απομόνωση", που τάχα προτείνει το ΚΚΕ, είναι στην πραγματικότητα σωτηρία για το λαό και η φιλική πολιτική για τους λαούς των άλλων χωρών. Εμείς λέμε, ό,τι μπορεί να παράγουμε στην Ελλάδα, που έχει σχέση με τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, που έχει σχέση με το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού, πρέπει να το παράγουμε εδώ. Και, γι' αυτό, πρέπει να συγκρουστούμε με το κεφάλαιο, με τους εφοπλιστές. Αυτό πρέπει να το κάνει και ο κάθε λαός, κάθε χώρα. Δηλαδή, όσο μπορεί, να έχει την αυτοδυναμία της. Εδώ χρειάζεται αυτοδυναμία. Οχι αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με τη διεθνή συνεργασία, γιατί καμία χώρα δεν μπορεί να είναι αυτάρκης 100%. Ολες οι χώρες έχουν ανάγκη από τις διεθνείς σχέσεις, αλλά εδώ δεν πρόκειται για διεθνείς σχέσεις, πρόκειται για διεθνείς σχέσεις υπέρ του κεφαλαίου.

Η εργατική τάξη πρέπει να απελευθερωθεί από διλήμματα

Επομένως, εμείς βάζουμε τον άλλο δρόμο ανάπτυξης: Ο,τι παράγει ο εργάτης, πρέπει να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία και να μπει στη σχεδιασμένη παραγωγή. Θα μου πείτε, "μα είναι η ώρα της ρήξης, της τελικής σύγκρουσης"; Οχι, δεν είναι η ώρα. Αλλά, αν ο εργάτης δεν ξεκαθαρίσει πού θέλει να πάει - και το λέμε ειδικά για τον εργάτη - τότε θα είναι έρμαιο της καθημερινότητας που του επιβάλει η κάθε κυβέρνηση.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι όλα δεν μπορούμε να τα ταυτίσουμε. Οτι, αυτά που λέμε για λαϊκή ιδιοκτησία και άλλα, δε θα κριθούν στις 4 Οκτώβρη. Ζητάμε όμως, από την εργατική τάξη να απελευθερωθεί από διλήμματα. Να έχει καθαρό ότι "εγώ πρέπει μια μέρα να γίνω το αφεντικό". Αν έχεις αυτό στο μυαλό σου και περπατάς σε αυτόν το δρόμο, πότε τρέχοντας, πότε με λιγότερα βήματα, ανάλογα με τις συνθήκες, τότε θα είσαι ικανός να τους φοβίσεις και με την ψήφο σου στην κάλπη.

Και να ξέρετε ότι, το μόνο δηλητήριο που θα τους πειράξει, είναι το ΚΚΕ. Για το λαό είμαστε φάρμακο, όχι δηλητήριο. Αλλά γι' αυτούς, είμαστε δηλητήριο. Αν έχεις στο μυαλό σου ότι "εγώ πρέπει να γίνω το αφεντικό", τότε ο αγώνας θα έχει αποτελέσματα. Γιατί θα σε φοβούνται, ενώ σήμερα δε φοβούνται την εργατική τάξη. "Πάρε 30 λεπτά παραπάνω αύξηση την ημέρα και ψήφισέ με", λέει το ΠΑΣΟΚ. Ερχεται ο Καραμανλής και λέει "κάτσε δύο χρόνια, δέσε το ζωνάρι, μετά θα βγούμε από την τρύπα". Δε θα βγούμε. Θα μπούμε σε πιο βαθιά!

Να συνειδητοποιήσει τη δύναμή της

Επομένως, ακόμα κι όταν έχουν απεργίες, ακόμα κι όταν έχουν διαδηλώσεις, όταν δεν καταλάβουν ότι η εργατική τάξη συνειδητοποιεί την αποστολή της, ότι είναι η τάξη αφεντικό, μαζί - βεβαίως - με συμμάχους, τους μικρούς επιχειρηματίες, τη φτωχή αγροτιά, όταν καταλαβαίνουν ότι η εργατική τάξη αισθάνεται αδύναμη, τότε θα την πελεκίσουν, θα μας πελεκίσουν. Και είναι η ώρα, όπου πάνε να βγούνε από την κρίση και θα δε θα βγει από την κρίση το κεφάλαιο, αν δεν πελεκίσει την εργατική τάξη.

Θα μου πείτε, μας λες για το αύριο. Εχετε παιδιά και αν τους επόμενους μήνες καταφέρουμε να τους παρεμποδίσουμε, ανοίγουμε το δρόμο να νικήσουν τα παιδιά σας, οι νέοι άνθρωποι σήμερα. Κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει η ώρα της νίκης, αλλά πρέπει να έχεις το νου σου, κάθε μέρα να σημειώνεις ένα βήμα προς τα εμπρός. Γι' αυτό έχουμε την απαίτηση, θα έλεγα, η εργατική τάξη να μην πέσει, ούτε στις φοβίες και τους εκβιασμούς, ούτε στις παγίδες, ούτε στα γλυκανάλατα μιας άλλης, δήθεν φιλολαϊκής πολιτικής που με "νοικοκύρεμα" θα λύσει τα προβλήματά της».


Να ξέρουν ότι έχασαν από την εργατική τάξη και οι δύο

Η συζήτηση της ΓΓ της ΚΚΕ του ΚΚΕ με τους εργατοτεχνίτες

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ: Κυρία Παπαρήγα, σας καλωσορίζουμε στο χώρο δουλειάς μας. Ευχαριστούμε πολύ και γι' αυτά που λέτε. Τα δεχόμαστε όλα και τα καταλαβαίνουμε. Αντί για ερώτηση σας εύχομαι καλή επιτυχία στον αγώνα που κάνετε και όλα θα έρθουν μετά.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δεν πρόκειται η 4η Οκτώβρη να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό, δυστυχώς λέμε εμείς. Αλλά προσέξτε εδώ - και εμείς να προσέξουμε βεβαίως, μέρος του λαού είμαστε και εμείς. Τις τελευταίες μέρες αναπαράγουν ακριβώς αυτό το θέμα, «ή ΝΔ, ή ΠΑΣΟΚ, δεν έχεις άλλη επιλογή». Υπάρχουν εργαζόμενοι που το πιστεύουν αυτό. Και ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Εάν εμείς πηγαίναμε στις περιοδείες και παντού και μας έλεγαν οι εργάτες ότι είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, τότε θα έπρεπε να κάνουμε έκτακτο συνέδριο και το ΚΚΕ να αλλάξει το πρόγραμμά του. Δε γίνεται. Δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένοι οι εργάτες, οι αγρότες, τα μικρομάγαζα να λένε είμαστε ευτυχισμένοι και εμείς να λέμε βαρβαρότητα, καπιταλιστική, ταξική εκμετάλλευση. Θα έπρεπε να αλλάξουμε το πρόγραμμά μας. Αλλά, δυστυχώς, αυτά που λέμε στα χαρτιά είναι απόρροια αυτών που ζείτε. Και από εκεί και πέρα, όλοι οι πολιτικοί μας σχεδιασμοί είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση. Δεν είναι ρεαλιστική με την έννοια ότι στις 4 Οκτώβρη ψηφίζοντας ΚΚΕ λύνεις τα προβλήματά σου. Αλλά στις 4 Οκτώβρη πρέπει να κάνεις ένα βήμα προς τα μπρος. Και αυτό δίχως το ΚΚΕ δεν υπάρχει. Διότι, να το πούμε καθαρά: Τα άλλα κόμματα κάνουν αντιπολίτευση στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ ως ένα σημείο. Οχι στην καρδιά του προβλήματος. Πάρτε τον κ. Καρατζαφέρη. Σε όποιο ακροατήριο πάει, προσαρμόζεται. Αν έρθει εδώ, μπορεί να πει για τη δικτατορία του προλεταριάτου, δεν έχει πρόβλημα. Εχει γραμμή. Επικίνδυνη γραμμή. Και είναι η συμπληρωματική δύναμη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αν χρειαστεί. Με επικίνδυνες απόψεις. Καθαρά πράγματα. Πάρτε τους Οικολόγους. Από τον ουρανό πέσανε. Και αυτοί λένε «το περιβάλλον». Τους λες, εμάς μας ενδιαφέρει το περιβάλλον. Το φυσικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον, δηλαδή ο εργαζόμενος, το κοινωνικό περιβάλλον, το πολιτιστικό. Αυτούς δεν τους νοιάζει καθόλου. Αύριο μπορούν να έρθουν εδώ και να πουν η Ζώνη πρέπει να κλείσει διότι μολύνει το περιβάλλον. Σας το λέω ειλικρινά. Μπορεί, δεν ξέρω αν θα τολμήσουν, αν θα το πουν.


Παρέμβαση εργαζόμενου: Το λέει ο ΣΥΝ.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Το λέει ο ΣΥΝ, μάλιστα. Ακούτε να δείτε. Εμείς δε λέμε, ΚΚΕ της οικολογίας. Δε θα το ακούσετε. Είμαστε υπέρ της φιλολαϊκής ανάπτυξης. Μα δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε μία ανάπτυξη που οδηγεί, ας πούμε, να παθαίνει καρκίνο ο άλλος, να πίνει βρώμικο νερό. Οταν κάνει κουμάντο, αν θέλετε, ο λαός, δε θα έχει την ευθύνη να ελέγχει τι πίνει, τι τρώει; Εμείς δεν είμαστε «οικολόγοι ειδικά». Αλλά να σας πω κάτι; Εμείς παλεύουμε και για δουλειά, και για ψωμί, και για υγιεινή διατροφή, και για υγιεινό νερό. Δεν είναι το ένα αντίθετο στο άλλο. Οι οικολόγοι είναι στον κόσμο τους. Εχουν και δεσμεύσεις οι άνθρωποι. Επιχορηγούνται. Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις... Μπόλικα λεφτά δίνουν. Και όλοι αυτοί που είναι οικολόγοι, θα δείτε ότι είναι κάπου, σε έναν όμιλο, σε ΜΚΟ, κάπου είναι. Δε λέω όλοι, αλλά, εν πάση περιπτώσει, η κύρια γραμμή από εκεί εκπορεύεται.

Λοιπόν, αυτό το βήμα να γίνει μπροστά, με αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Και να μην αισθάνονται καλά, να ξέρουν ότι έχασαν από την εργατική τάξη και οι δύο. Ανεξαρτήτως ποιος θα έρθει κυβέρνηση. Να μετράνε εδώ, το Πέραμα δηλαδή να τους φέρει κάτω. Γιατί, είναι τόσο πολύ να έρθει πρώτη δύναμη στο Πέραμα το ΚΚΕ; Είναι πολύ αυτό; Εχει σημασία το ποσοστό του ΚΚΕ στις εργατογειτονιές. Πού θα βγει το ποσοστό του ΚΚΕ, στο Κολωνάκι;


Η εργατιά να τους δείξει ότι δεν είναι εύκολη λεία τους

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ: Στην προχτεσινή τηλεμαχία ένας δημοσιογράφος που ανησύχησε μην τυχόν και βάλουμε εμείς χέρι στα λεφτά των πλουσίων και τα μοιραστούμε καλύτερα μεταξύ μας,σας ρώτησε πού θα βρεθούν τα λεφτά, όταν χρειάζονται τόσα δισ. κλπ. Αναπτύξτε το λιγάκι περισσότερο, γιατί εμείς ξέρουμε πού είναι τα λεφτά. Γι' αυτό έχουμε και τα συγκεκριμένα αιτήματα σαν Συνδικάτο Και ένα δεύτερο: Είτε βγει Καραμανλής, είτε βγει Παπανδρέου τους έχουμε δείξει. Εδώ είναι τα μαρμαρένια αλώνια μας. Εδώ θα έρθουν να μετρηθούμε και αν δεν έρθουν αυτοί θα πάμε εμείς εκεί.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Το θέμα είναι να έχουν καταλάβει ότι η Ζώνη τους τιμώρησε. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν. Αν στο όνομα των υποσχέσεων και της τρομοκράτησης ότι δεν υπάρχει άλλη λύση δουν ότι η εργατιά δε θα είναι η εύκολη λεία τους. Μπορούν να το καταλάβουν αυτό;

Η κυρίαρχη λογική είναι η εξής: Ο καπιταλιστής εκμεταλλεύεται, ρουφάει κυριολεκτικά, τον ιδρώτα των εργαζομένων, βγάζει κέρδη και μετά ο καλός καπιταλιστής δέχεται να φορολογείται και άρα δίνει τους φόρους, ενώ, αντίθετα, ο απλός κόσμος όλο φοροδιαφεύγει, οι μικροί φοροδιαφεύγουν. Αρα, λοιπόν, άμα καταργήσετε, που λέτε, τους καπιταλιστές, ποιον θα φορολογείτε; Η απάντηση είναι - και θα εξηγήσω παραπέρα - ότι μία κοινωνία, όπου η ίδια η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της οργανώνουν την εξουσία, δεν έχει ανάγκη να φορολογήσει. Διότι ό,τι παράγει η οικονομία θα είναι για τις ανθρώπινες ανάγκες. Θα χρειάζεται κάτι να βάζεις στην μπάντα για να μπορέσεις να εκσυγχρονίζεις τα μηχανήματα, κλπ. Θα χρειάζεται και αυτό βεβαίως. Αρα, θα αποφασίζουν όλοι μαζί, όχι μέσω της φορολογίας. Και στο κάτω κάτω θα υπάρχει ισότητα.

Αυτοί όμως πάντα θα είναι καταδικασμένοι να έχουν άδεια ταμεία. Γιατί, πού πήγαν τα χρήματα; Γιατί όταν διαβάζετε ότι 70 δισ. μόνο τώρα παίρνουν το '09 και το '10 θα πάρουν οι ισχυροί καπιταλιστές. Είκοσι οχτώ δισ. προέρχονται από τις τράπεζες, 23 δισ. είναι το λεγόμενο ΕΣΠΑ, το 4ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης που θα πάει στους μεγάλους επιχειρηματίες. Είκοσι οχτώ και 23 πενήντα ένα. Εντεκα τόσο είναι το γεωργικό ταμείο που θα πάει πάλι στους καπιταλιστές που είναι στην αγροτική παραγωγή. Θα βάλει και 9 δισ. το κράτος και θα βάλουνε ένα 10% οι επιχειρηματίες. Και θα τα πάρουν να τα κάνουν μπίζνες. Προσέξτε λοιπόν: Αυτά τα ποσά που δίνει η ΕΕ από πού τα μάζεψε; Από τους φόρους των επιχειρηματιών ή από τη ληστεία των λαών; Από τη ληστεία των λαών! Μέσα εκεί είναι και η λαϊκή φορολογία. Αυτά που δίνουν οι τράπεζες από πού είναι; Αυτά που δίνει το γεωργικό ταμείο της ΕΕ από πού είναι; Αρα, λοιπόν, τα παίρνουν από το λαό, περνάνε ένα ελάχιστο ποσό από τα ταμεία για να λειτουργεί ο κρατικός προϋπολογισμός και τα ξαναδίνουν στους επιχειρηματίες. Και γι' αυτό δεν υπάρχουν χρήματα. Τα χρήματα δεν εξαερώνονται. Εχετε δει εσείς τα χρήματα να εξαφανίζονται; Τα εξαφάνισε κανείς; Τα ταμεία ποτέ δε θα είναι γεμάτα για το λαό. Ποτέ! Δεν υπάρχει περίπτωση. Εδώ φτάσανε στο σημείο - αυτό δεν είχε γίνει ποτέ - να λένε ότι σε 1-2 χρόνια δε θα έχουμε να πληρώσουμε συντάξεις. Το επικουρικό, αυτό που έπαιρνε ο δημόσιος υπάλληλος μαζί με τη σύνταξη, δεν το δίνουν. Τα επόμενα χρόνια θα περιμένουμε τη σύνταξη να κατατεθεί στην τράπεζα, θα πηγαίνουμε στην τράπεζα να την πάρουμε και δε θα υπάρχει σύνταξη.

Δηλαδή, τι έχει να φοβηθεί ο εργάτης να στηρίξει το ΚΚΕ και τον αγώνα μας; Χίλιες φορές στο κάτω κάτω να υποφέρεις εν δράσει, παρά να σου έρχονται τα σκαμπίλια και να μην καταλαβαίνεις γιατί σου έρχονται.

Υπάρχει πλούτος στην Ελλάδα. Αν ήταν όλοι φτωχοί στην Ελλάδα, θα λέγαμε η Ελλάδα είναι φτωχή. Είναι όλοι φτωχοί; Μην κοιτάτε, μην ακούτε αυτά που σας λένε. Υπάρχει μία ταξική κοινωνία, άλλοι είναι πάμπλουτοι, άλλοι είναι βολεμένοι και άλλοι πάνε από το κακό στο χειρότερο. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν έχει 100 ή 200 το ταμείο. Πρέπει να δεις την ταξική πλευρά του ζητήματος. Και, τέλος, ούτε αρκεί αυτό που λένε, «θα δώσω αύξηση», λέει ο Παπανδρέου, 33 λεπτά τη μέρα, μέχρι 50 λεπτά τη μέρα. Εγώ σας λέω, αύριο και 200 ευρώ το μήνα να σας δώσουν, θα σας τα πάρουν από αλλού, με άλλους τρόπους. Δεν είναι να πεις μόνο αύξηση μισθών. Πρέπει να πεις και τουλάχιστον δωρεάν Παιδεία και Υγεία, να μην πληρώνουμε ούτε φράγκο, ούτε κρατήσεις. Και 200 και 300 ευρώ να σου δώσουν το μήνα, θα στα πάρουν. Θα ανεβάσουν τον ΦΠΑ, θα τον πάνε 20%, 21%, στα πήρανε.


Λαϊκή - εργατική αντιπολίτευση

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ: Πιστεύετε ειλικρινά ότι μπορεί να ανατραπεί αυτό το κλίμα, ενώ έχουν κατορθώσει και έχουν αθωώσει ιδιώτες που είχαν στην πλάτη τους κακουργηματικές πράξεις; Ιδιώτες, όχι θεσμικούς παράγοντες. Και για ποιο λόγο ο λόγος σας δεν περνάει στον κόσμο που τον αφορά άμεσα, από τη στιγμή που είναι εργάτης;

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δε θα συμφωνήσουμε έτσι όπως μπαίνει το θέμα «γιατί δεν περνάει ο λόγος του ΚΚΕ στο λαό». Εχουμε άλλη εικόνα. Να πω πού υπάρχει το πρόβλημα. Πριν 10, 15 χρόνια και πιο παλιά, μας έλεγαν «τι είναι αυτά που λέτε», «είσαστε υπερβολικοί». Σήμερα, πάρα πολλοί άνθρωποι, που δεν είναι ψηφοφόροι μας και που, αν θέλετε, δε διανοούνται να μας ψηφίσουν στις 4 Οκτώβρη, μας λένε, «έχετε δίκιο, λέτε σωστά πράγματα, αλλά πώς μπορούν να γίνουν;». Εχει μετατεθεί δηλαδή η συζήτηση, και μιλάμε για τους εργάτες τώρα, για τους φτωχούς αγρότες. Δε μιλάμε για το τι μας λένε οι διάφοροι που περνάνε καλά και μας λένε ότι αυτά που λέμε είναι ξεπερασμένα και τέτοια. Ο απλός κόσμος λέει «σας καταλαβαίνουμε, αυτά που λέτε έχουν λογική». Είναι λογικά πράγματα γιατί ταιριάζουν με την εμπειρία του. Μας λένε, όμως, «πώς θα γίνουν αυτά;». Να, λοιπόν, πού είναι το πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι, πριν από όλα η εργατική τάξη, όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος, να καταλάβει ότι δε φτάνει να ξέρει το δίκιο της. Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει δύναμη. Δεν την χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη. Και να σας το πω καθαρά: Οταν οι εργάτες, οι δυσαρεστημένοι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που κατά τη γνώμη μας πρέπει να είναι η συντριπτική πλειοψηφία - δε βάζουμε την εργατική αριστοκρατία μέσα εκεί - ξανασκέφτονται «να φύγω από τον έναν, να πάω στον άλλον», ή, «να μείνω στον ένα», κλπ., αυτό σημαίνει συχωροχάρτι. Ούτε και να πας να ψηφίσεις βρίζοντάς τους, «άντε, άλλη μια φορά πάρε». Πολλοί δε λένε, ντρέπονται να πουν ότι θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, ενώ είναι αποφασισμένοι να το ψηφίσουν. Γιατί δεν είναι όπως παλιά που έβγαινε ο απλός άνθρωπος, καλοπροαίρετα, πίστευε στον Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε κάποτε αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και «τα έδινε όλα». Τώρα, είναι αρκετοί που θα πάνε με μισή καρδιά. Ψήφο με μισή καρδιά θέλετε; Μία ψήφος είναι αυτή. `Η ψήφος, ας πούμε, αγανάκτησης. Που θα ξαναπάει να την ξαναδώσει στη ΝΔ, γιατί δε θέλει να πάει στο ΠΑΣΟΚ - υπάρχουν και τέτοιοι εργάτες, σου λέει «να ξαναψηφίσω άι σιχτίρ τη ΝΔ γιατί δε θέλω να πάω στο ΠΑΣΟΚ». Θέλετε αυτό; Οχι. Εμείς λέμε, ο εργάτης έχει ψηφοδέλτιο να ψηφίσει. Τώρα, να μην κάνουμε ανάλυση εδώ, γιατί. Δεν πέσαμε κομήτες. Ας ξεπεράσουν, λοιπόν, επιφυλάξεις, «τι έκανα παραδοσιακά», φοβίες. Τι να φοβηθεί ο εργάτης; Να συμφωνήσουμε στο εξής πράγμα: Οτι αυτό που χρειάζεται είναι λαϊκή αντιπολίτευση, εργατική αντιπολίτευση, λαϊκή αντιπολίτευση. Κίνημα αποτελεσματικό, όχι να κάνουμε απλώς πορείες και κινητοποιήσεις. Να φέρουν αποτελέσματα, να τους στριμώξουνε. Αυτός ο δρόμος περνάει μέσα από το ΚΚΕ. Τέλειωσε! Αυτό δε σημαίνει ότι σας ζητάμε να γίνετε όλοι κομμουνιστές. Κανονικά ο εργάτης πρέπει να γίνει κομμουνιστής, αλλά, αν δεν έχετε πειστεί, τι να κάνουμε τώρα, θα τα βρούμε στην πορεία. Αλλά η λαϊκή αντιπολίτευση, η εργατική αντιπολίτευση περνάει μέσα από το ΚΚΕ. Μέσα από την ψήφο στο ΚΚΕ. Πουθενά αλλού.


Η ταξική πάλη φέρνει αισιοδοξία

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ: Και σε άλλες εποχές ζήσαμε την ανεργία, παρ' όλα αυτά βλέπαμε ότι στον κόσμο υπήρχε μια αισιοδοξία ότι σε 3-4 μήνες κάτι θα γινότανε και έβλεπε φως στην άκρη του τούνελ. Τώρα, όμως, στην περίοδο αυτή, υπάρχει μια πολύ τρομερή ανησυχία και άγχος για το τι θα γίνει. Εσείς τι ακριβώς λέτε πάνω σε αυτό το ζήτημα και κυρίως γι' αυτό που λέγεται Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και βιομηχανία;

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Η αισιοδοξία μπορεί να καλλιεργηθεί όταν ξέρεις καλά το πρόβλημα και ξέρεις να δίνεις σωστά τις μάχες. Γιατί υπάρχει και η αισιοδοξία της αυταπάτης. Το πιο αισιόδοξο κλίμα που υπήρχε στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά, ήταν τις παραμονές του 1981, όταν φαινόταν ότι θα γινόταν μία αισθητή αλλαγή. Υστερα από 40-45 χρόνια της δεξιάς, όπως έλεγαν, έρχεται ένα κόμμα σοσιαλιστικό που τα 'βαζε με το ΝΑΤΟ, τα 'βαζε με την ΕΟΚ, ήταν ένα ρεύμα μαζικό. Και, μάλιστα, μια αισιοδοξία πάνω και από τις πραγματικές προσδοκίες. Είχε αυτή τη δυναμική. Υπήρχε αυτή η αισιοδοξία, η οποία διατηρήθηκε και μερικά χρόνια αργότερα. Γιατί όταν το ΠΑΣΟΚ - στις συνθήκες εκείνες, ήταν άλλη και η συγκυρία - έδωσε και κάποιες αυξήσεις πραγματικές, κράτησαν κάποια χρόνια. Επεσε και η περίοδος των κοινοτικών επιδοτήσεων για να θάβουν οι αγρότες τα προϊόντα τους. Μέχρι να έρθει η καινούρια πολιτική. Ηταν, όμως, μία προσωρινή αναζωογόνηση.

Τώρα, όμως, ο κόσμος βλέπει πάρα πολύ καθαρά ότι ο καπιταλισμός ό,τι παραχωρήσεις έκανε, έκανε. Οτι, με τις καινούριες συνθήκες, απελευθέρωσης αγοράς, αυτό που αυτοί λένε «παγκοσμιοποίηση», το αντίπαλο δέος, το σοσιαλιστικό σύστημα, δεν υπάρχει, αλλά οι λαοί μπορούν να γίνουν το αντίπαλο δέος. Οτι, τώρα πια, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κέντρα είναι οξύτατοι. Δεν μπορεί το καπιταλιστικό σύστημα να πραγματοποιεί την κερδοφορία του όπως πριν. Εχει όρια το καπιταλιστικό σύστημα, αρχίζει και σαπίζει. Και γι' αυτό γίνεται και επικίνδυνο και δεν είναι καθόλου διαλλακτικό. Και γίνεται πιο βάρβαρο.

Αυτό δημιουργεί μια απαισιοδοξία στον κόσμο. Και εμείς λέμε για εδώ, για τον κλάδο: Η ιδιωτικοποίηση, η συρρίκνωση, θα είναι δραματική. Θα είναι κατά 50%, θα είναι κατά 90%; Δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς πώς θα παίξουν μεταξύ τους. Αλλά, το κυριότερο: Για μας υπάρχει πάντα και ένας άγνωστος «χ». Ποιος είναι αυτός; Το εργατικό κίνημα.

Να σας πούμε τι σκοπεύουν οι καπιταλιστές; Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Και ο Παπανδρέου να 'ρθει, αυτά θα κάνει. Και μην τον βλέπετε έτσι μειλίχιο και ήπιο. Δεν είναι τυχαίο, μέσα στα ψηφοδέλτιά του έχει πάρει από Παγκόσμια Τράπεζα, γιάπηδες, σπουδαγμένους στα πανεπιστήμια. Οχι γιατί πήραν πτυχία - δεν είμαστε αντίθετοι με τα πτυχία ξένων πανεπιστημίων - αλλά είναι από πανεπιστήμια που φτιάχνουν τα σύγχρονα στελέχη, τα κυβερνητικά. Που δεν έχουν κανένα συναίσθημα, με τίποτα. Που οι ίδιοι, ή οι μπαμπάδες τους δεν έχουν πάρει μέρος σε καμία διαδήλωση, έστω στα νιάτα τους. Δηλαδή, φτιάχνει και τον απαραίτητο μηχανισμό το ΠΑΣΟΚ. Γιάπηδες κυριολεκτικά. Δεν είναι ούτε, αν θέλετε, οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ, που είχαν πάρει μέρος και σε απεργίες και σε διαδηλώσεις. Τούτοι, βλέπεις, είναι 35 χρόνων και είναι, λέει, στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πώς διάβολο έγινε; Για να γίνει και στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας; Εχουν πέντε - έξι πτυχία. Ξέρετε τι είναι αυτά; Αυτά είναι κολέγια και πανεπιστήμια που βγάζουν στελέχη κυβερνητικά και οικονομικά. Στελέχη απ' όπου βγαίνουν οι επόμενοι πρωθυπουργοί ή οι Πρόεδροι των ΗΠΑ. Αυτοί όλοι είναι από ίδια πανεπιστήμια. Δείτε και αυτή την πλευρά. Εμείς δεν παίζουμε με πρόσωπα, αλλά δείτε και αυτή την πλευρά.

Λοιπόν: Υπάρχει όμως ένας άγνωστος «χ»: Η ταξική πάλη. Θεωρητικά την ξέρουμε, αλλά εννοώ πώς θα εξελιχθεί στην Ελλάδα η ταξική πάλη. Εμείς, λοιπόν, δεν μπορούμε να σας πούμε ότι άμα πάμε στη Βουλή και βάλουμε τις φωνές θα μας φοβηθούνε. Την ταξική πάλη όμως θα την φοβηθούν, το ισχυρό ΚΚΕ. Για σκεφτείτε, να πας στη Βουλή και να έχεις 40 βουλευτές, να έχεις διπλάσια ποσοστά. Θα παγώσει το αίμα τους, όχι γιατί θα έχουμε περισσότερους βουλευτές αλλά γιατί θα υπάρχει περισσότερη ταξική πάλη.

Λοιπόν, αυτόν τον άγνωστο «χ», ή αυτήν τη σελίδα, πρέπει να τη γεμίσει η εργατική τάξη, για να μπορώ να σας πω πόσο θα είναι τα πράγματα δραματικά.


Τα διεκδικούμε όλα

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ: Εδώ η ανεργία σπάει κόκαλα όπως μαθαίνω και βλέπω καθημερινά, γιατί εγώ είμαι σε προσωρινή αναπηρική σύνταξη. Είμαι στα 64 και ακόμα δεν έχω καταφέρει να βγω σε οριστική σύνταξη. Το Κόμμα έχει φανεί επανειλημμένως ότι είναι σωστό στις προβλέψεις του. Εδώ είναι οι θέσεις και οι προτάσεις της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά για την ανεργία, από το Νοέμβρη του '99, που λέει ότι η ένταξη στην ΟΝΕ, η στρατηγική αυτή επιλογή των πολυεθνικών, θα επιδεινώσει την κατάσταση των εργαζομένων. Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη η ανεργία ξεπέρασε το 80% όταν ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και μαραζώνει ένας βασικός οικονομικός πνεύμονας του Πειραιά. Η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία ξεπουλιέται. Θυσιάζεται στο βωμό του καταμερισμού εργασίας, της στήριξης των ναυπηγείων άλλων ευρωπαϊκών χωρών που προωθεί το επιτελείο των Βρυξελλών με τη σύμφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Πέρυσι τον Οκτώβρη, το Κομμουνιστικό Κόμμα κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για να μην περάσουν τα μέτρα της κρίσης και για να στηριχθούν οι άνεργοι. Αυτά τα μέτρα γιατί δεν τα ψήφισαν τα άλλα κόμματα που τώρα ζητάνε τη ψήφο των εργαζομένων και εδώ σε ορισμένους εργαζόμενους τους φταίνε οι αγώνες των εργαζομένων που δεν έχουν δουλειά και ζητάνε να κάνουν άλλο σωματείο;

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Να προσθέσω κάτι, γιατί νομίζω ότι αυτά είναι επιχειρήματα - καταπέλτης. Δεν κάνει εντύπωση. Στη Γερμανία κλείνουν εργοστάσια, διώχνουν 10-20 χιλιάδες ανθρώπους και η Γερμανία είναι ισχυρή χώρα. Εχετε δει κινητοποιήσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία εκεί; Στις ΗΠΑ μαζικά, τώρα, οι καινούριοι άνεργοι. Είδατε κινητοποιήσεις; Εδώ στην Ελλάδα όμως; Και έναν να απόλυαν από ένα εργοστάσιο και ακόμα και αν το ΚΚΕ δεν είχε δυνάμεις εκεί αλλά ειδοποιούνταν, ή το ΚΚΕ, ή και άλλοι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί στα πλαίσια των σωματείων, απέξω... Αυτό δεν είναι σημαντικό πράγμα; Στη Γερμανία έχετε δει να γίνονται κινητοποιήσεις; Ετσι θα κάνουμε την Ελλάδα; Να κλαίμε τη μοίρα μας; Εμείς δεν το δεχόμαστε αυτό. Και με ένα ΚΚΕ, αν θέλετε, το οποίο το 1991 βρέθηκε στριμωγμένο στη γωνία, έχασε δυνάμεις. Δεν υπήρχαν χειρότερες ώρες απ' το 1991, αυτή η παγκόσμια κρίση του κομμουνιστικού κινήματος. Παρ' όλα αυτά, αυτό το ΚΚΕ, με αυτά τα ποσοστά που έχει, δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω, χωρίς να υπάρχει διαμαρτυρία. Για σκεφτείτε: Αν και εμείς είχαμε ισοπεδωθεί, θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα.

Γιατί το θέμα είναι αυτό: Λέει, «ή όλα ή τίποτα»; Εμείς διεκδικούμε όλα. Αλλά ξέρουμε ότι ο δρόμος πάλης θα είναι δύσκολος και ακριβώς, ματαιώνεις, δυσκολεύεις, αποσπάς. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η Ζώνη αν δεν είχατε και εσείς τους δικούς σας αγώνες. Δε λέω ότι μόνο κομμουνιστές έκαναν αγώνες. Για σκεφτείτε το. Σας είπα και πριν για την Κροατία, όλες αυτές οι χώρες θα φτιάξουν καινούριες εγκαταστάσεις. Πού ξέρουμε αύριο, ας πούμε, αν οι Αμερικανοί δε φτιάξουν στην Αλβανία ναυπηγεία; Πού να ξέρει κάνεις;

Επομένως, εμείς θέλουμε μία κυβέρνηση που να μη λέει «δεν μπορώ να κάνω, έτσι αποφάσισε η ΕΕ». `Η, «παιδιά, οι εφοπλιστές πάνε εκεί, δεν μπορώ να τους επιβάλω». Να το πούνε προεκλογικά ότι «εγώ δεν μπορώ να επιβάλω στους εφοπλιστές να φέρουνε εδώ τα πλοία». Αφού τους έχουνε σε φοροαπαλλαγή. Να εκβιάσουν τους εφοπλιστές, «θα σας βάλω φόρο». Οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν τίποτε. Ούτε φόρο κληρονομιάς. Τα καύσιμα σχεδόν τζάμπα. Θα τους πούνε «κύριοι, ακούτε να δείτε, θα φέρετε τα πλοία σας εδώ». Οχι παρακαλεστά, «έλα κύριε τάδε που ψηφίζεις το ίδιο κόμμα για να μη θιγεί ο υπουργός Ναυτιλίας». Οχι έτσι. «Θα πάρεις μέτρα, θα 'ρθεις εδώ»! Γιατί τώρα, και οι Ελληνες εφοπλιστές έχουν και αυτοί ανταγωνιστές. Δεν είναι τόσο εύκολα γι' αυτούς. Εχουν βγει και άλλοι στο προσκήνιο.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ