Από πρόσφατη συγκέντρωση εργαζομένων σε εκτυπωτικό εργοστάσιο

«Οι εξελίξεις στο χώρο του Τύπου δεν έρχονται ως κεραυνός εν αιθρία. Είναι ενδεικτικές για το σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους στο πλαίσιο της επιδίωξής τους για εξασφάλιση προπαγανδιστικής φωνής.

Είναι φυσικά γνωστό ότι τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις που κατά βάση δεν δημιουργούνται με κύριο σκοπό να βγάλουν κέρδη, αλλά για να αναπαράγουν την αστική πολιτική και ιδεολογία. Βεβαίως οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους προβάλλουν ότι τάχα "δεν έχουν κέρδη", για να τσακίζουν τα εργασιακά δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας των εργατών που δουλεύουν σε αυτά.

Αυτές οι εξελίξεις έρχονται ως συνέχεια της προσπάθειας που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενες, για να εξασφαλίσει φιλικά στην ίδια μέσα ενημέρωσης. Η απροκάλυπτη εμμονή με την οποία υπερασπίζονται κάποιους επιχειρηματίες του κλάδου από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη η ΝΔ, αποκαλύπτει την ανάγκη που έχουν για στήριγμα της αντεργατικής τους πολιτικής. Μόνο και μόνο αυτή η αντιπαράθεση επιβεβαιώνει ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει καμία εμπιστοσύνη στην κατά τ' άλλα "ελεύθερη δημοσιογραφία".

Τα ΜΜΕ που ανήκουν στους αστούς, έχουν αναλάβει το βρώμικο ρόλο είτε να ξεπλένουν την εκάστοτε κυβέρνηση από τη στάση της στα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, αλλά και σε άλλα μέτωπα όπως για παράδειγμα στο Μεταναστευτικό, στη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, είτε να στηρίζουν την εκάστοτε αντιπολίτευση για να γίνει "χαλίφης στη θέση του χαλίφη".

Το πιο βασικό καθήκον τους είναι να χειραγωγούν την αντικειμενική οργή του λαού σε ανώδυνα και ακίνδυνα για το σύστημα μονοπάτια.

Η εργατική τάξη γνωρίζει ποια είναι η αλήθεια που ζει καθημερινά, δεν πρέπει να επιτρέπει σε κανέναν να την ξεγελάει.

Στον κλάδο του Τύπου γενικεύεται η απλήρωτη εργασία και οι καθυστερήσεις στην καταβολή μισθών. Οι εργοδότες ουσιαστικά ζητούν από τους εργαζόμενους να δουλεύουν για ψίχουλα. Οι εκατοντάδες απολύσεις των τελευταίων ετών είχαν ως αποτέλεσμα την ένταση της εκμετάλλευσης. Λιγότεροι εργαζόμενοι καλούνται να βγάλουν περισσότερη δουλειά. Στον Τύπο δοκιμάζονται όλες οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, ημιαπασχόληση, ωρομίσθιοι, ενοικιαζόμενοι εργάτες, εκ περιτροπής εργασία, ακόμα και εργαζόμενοι με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών.

Στην εκτυπωτική βιομηχανία αλλά και στη διακίνηση του Τύπου, οι εργαζόμενοι γίνονται μάρτυρες των πιο αντεργατικών εξελίξεων. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, αλλά και με περισσότερη ένταση τη χρονιά που μας πέρασε, επιχειρήσεις του κλάδου κλείνουν ή αλλάζουν χέρια. Είναι δεκάδες οι επιχειρήσεις που αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους και συνεχίζουν να δουλεύουν ανενόχλητες από το κράτος και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Οι εργαζόμενοι του κλάδου ζουν συνεχώς με την ανασφάλεια της απλήρωτης εργασίας, που τείνει να γίνει καθεστώς, και της ανεργίας που καραδοκεί. Σε μία σειρά παραδείγματα όπως "Ελευθεροτυπία", "Εκδόσεις Λιμπέρης", "Πήγασος", ΔΟΛ, "Βιβλιοσυνεργατική", πολλοί εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι χωρίς να πάρουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, όταν οι εργοδότες των συγκεκριμένων επιχειρήσεων συνεχίζουν ανενόχλητοι τις επενδύσεις τους σε άλλους τομείς της οικονομίας.

Ακόμα όμως και για όσους εργάζονται, οι συνθήκες δεν είναι καθησυχαστικές, κάθε άλλο. Μετά την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, δεν υπάρχει επιχείρηση που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να μην έχει εφαρμόσει μειώσεις μισθών. Στα εργοστάσια εφημερίδας, χρησιμοποιούνται συστηματικά ενοικιαζόμενοι εργάτες που εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες και πληρώνονται με χαρτζιλίκι ελεημοσύνης. Τα εργατικά ατυχήματα έχουν αυξηθεί, με τους εργοδότες να παίρνουν μέτρα μόνο για τη συγκάλυψή τους.

Η ανάπτυξη, λοιπόν, για την οποία μιλάει η κυβέρνηση, προϋποθέτει τα τσακισμένα εργατικά δικαιώματα, τους μισθούς πείνας, τα διαρκή χαρίσματα στους καπιταλιστές. Η ανάπτυξή τους ωφελεί το κεφάλαιο και όχι τους εργάτες.

Η αναδιάταξη που επιχειρείται στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, συνοδεύεται παράλληλα με αλλαγές και στα έντυπα. Οι ανακατατάξεις στο ιδιοκτησιακό καθεστώς του κλάδου δεν είναι προφανώς άσχετες από τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις. Οι εξελίξεις σε "Πήγασο" και ΔΟΛ δείχνουν ότι φεύγουν από το παιχνίδι παλιοί μεγαλοεκδότες επιχειρηματίες και αναλαμβάνουν νέοι, που ταυτόχρονα ανήκουν στην καρδιά του εφοπλιστικού και βιομηχανικού κεφαλαίου. Είναι φυσικά φανερό πως επιχειρηματίες τέτοιου μεγέθους δεν ήρθαν να επενδύσουν στον κλάδο προσδοκώντας κυρίως σε νέα κέρδη από τα τυπογραφεία ή τα πρακτορεία Τύπου...

Οι υπηρεσίες που παρέχουν στο αστικό σύστημα, είναι επένδυση για να ανατροφοδοτούνται και να ενισχύονται οι υπόλοιπες δραστηριότητές τους.

Το λιγότερο ή περισσότερο προσωρινό σταμάτημα λειτουργίας της "Ιριδας" και του Πρακτορείου Τύπου "Ευρώπη" δείχνει ότι υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο στον κλάδο. Επιβεβαιώνει ότι οι καπιταλιστές μπορεί να τρώγονται μεταξύ τους, αλλά συμμαχούν όταν πρόκειται να χτυπήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτοί που σε άλλες φάσεις κινητοποιούν "στρατούς" οπαδών για να τσακώνονται, τώρα συνεργάζονται για το καλό της τάξης τους.

Αυτές οι εξελίξεις, επίσης, είναι η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα ποιος κλείνει τα εργοστάσια. Τα εργοστάσια τα κλείνουν οι καπιταλιστές όταν υπολογίζουν αλλιώς τις πηγές κερδοφορίας τους ή όταν δεν αντέχουν στον ανελέητο μεταξύ τους ανταγωνισμό και όχι φυσικά οι εργάτες όταν διεκδικούν το δίκιο τους, κόντρα στη βαρβαρότητα του συστήματος που γεννά φτώχεια και ανεργία.

Οι βιομήχανοι βρίσκουν στήριγμα στο αντεργατικό νομικό πλαίσιο. Οι μνημονιακοί νόμοι που έχουν ψηφιστεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δίνουν τη δυνατότητα να "πτωχεύουν" ή να σταματήσουν τη λειτουργία τους με διάφορους τρόπους επιχειρήσεις με εκατοντάδες εργαζόμενους. Να μηδενίζουν ουσιαστικά το "κοντέρ" των χρεών και να συνεχίζουν τη λειτουργία τους κάτω από νέα ιδιοκτησία. Τέτοιο παράδειγμα είναι η "AlterEgo", που συνεχίζει την έκδοση των "Νέων" και του "Βήματος" με τους ίδιους απλήρωτους εργαζόμενους του ΔΟΛ, η "Νίκη Εκδοτική", που συνεχίζει και δουλεύει στο κτίριο της "Βιβλιοσυνεργατικής", αξιοποιώντας μηχανήματα και προσωπικό από την προηγούμενη εταιρεία. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εργαζόμενους της "Ευρώπης" που έπαψε να έχει πελάτες, αλλά αρκετοί εργαζόμενοί της συνεχίζουν να δουλεύουν για την εταιρεία "Αργος", που κατά τους τύπους είναι ανταγωνιστής.

Πρόκειται για τις ίδιες επιχειρήσεις που για πολιτικές σκοπιμότητες τα προηγούμενα χρόνια είχαν επιδοτηθεί με εκατομμύρια ευρώ από λεφτά των φορολογούμενων και είχαν πάρει δεκάδες εκατομμύρια δάνεια, τη στιγμή που στις λαϊκές οικογένειες κατάσχεται η περιουσία για χρέη μερικών εκατοντάδων ευρώ.

Ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, απέναντι σε αυτήν τη λαίλαπα, ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει την αντίσταση των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση και οι επιχειρηματίες του κλάδου δεν θα μπορούσαν να περάσουν τα σχέδιά τους, αν δεν είχαν μία πολύτιμη για αυτούς δύναμη μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνδικαλιστές, στην ουσία εκπρόσωποι των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων μέσα στο εργατικό κίνημα, που άλλοτε είναι πλειοψηφία στις ενώσεις του Τύπου και άλλοτε μειοψηφία, οι οποίοι με τη στάση, τις θέσεις και την πρακτική τους συμβάλλουν στην αδρανοποίηση των εργαζομένων.

Είναι αυτοί που έχουν την πρώτη ευθύνη για την καλλιέργεια αυταπατών για δήθεν λύση "από τα πάνω", που εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε ατελείωτες νομικές διαμάχες και συντεχνιακές διεκδικήσεις, έχοντας αποκηρύξει την οργάνωση της πάλης, ως "ξεπερασμένη και αναποτελεσματική μορφή παρέμβασης". Καλλιεργούν τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, την αποστροφή μεγάλου όγκου εργαζομένων για την οργανωμένη πάλη.

Το ΚΚΕ σας καλεί να συμπορευτείτε μαζί του. Να παλέψουμε μαζί για όλα όσα μας στερούν. Για το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, για ικανοποιητικούς μισθούς και συντάξεις, για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Οι εργάτες στον κλάδο του Τύπου, όπως και γενικότερα, έχουν δοκιμάσει το δρόμο της αναμονής, της ανοχής στην εργοδοτική αυθαιρεσία, τη λογική τού "να αποφύγουμε τα χειρότερα". Αυτός όμως είναι ο δρόμος της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, που δεν αρμόζει στην εργατική τάξη, την τάξη που παράγει όλο τον πλούτο της κοινωνίας.

Υπάρχει και άλλος δρόμος! Είναι αυτός της αποφασιστικής σύγκρουσης με τη γραμμή του ευρωμονόδρομου, με τις συνταγές της κυβέρνησης και των εργοδοτών. Είναι ο δρόμος της αμφισβήτησης του καπιταλιστικού δρόμου, της πάλης μέσα από τις γραμμές του ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος, διεκδικώντας τις σύγχρονες ανάγκες μας. Σε αυτόν τον αγώνα το ΚΚΕ δίνει ήδη όλες του τις δυνάμεις και καλεί κάθε τίμιο εργάτη να κάνει το ίδιο. Να δοκιμάσει τη δύναμη του αγώνα και της πάλης, που είναι το μόνο που δεν έχει ακόμη δοκιμάσει. Αυτός ο δρόμος, όσες θυσίες και να περιλαμβάνει, αξίζει τον κόπο για εμάς και τα παιδιά μας.

Ο κλάδος της εκτυπωτικής βιομηχανίας και της διακίνησης του Τύπου είναι απαραίτητος για τη μόρφωση και έγκυρη ενημέρωση του λαού, άρα κανένας εργαζόμενος δεν περισσεύει. Για να λειτουργήσει ο κλάδος του Τύπου προς όφελος του λαού, βασική προϋπόθεση είναι να πάψουν να ανήκουν τα εργοστάσια, οι εφημερίδες και τα άλλα μέσα ενημέρωσης στην αστική τάξη. Χρειάζεται δηλαδή οι εργάτες και ο λαός να γίνουν αφέντες στον τόπο τους. Τότε και μόνο θα απαλλαγούμε και από τις διάφορες φυλλάδες των αστών, που με χίλιους τρόπους προπαγανδίζουν την αιωνιότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος. Τα έντυπα που καλλιεργούν και προβάλλουν τα σάπια πρότυπα της κοινωνίας που αυτοί θέλουν να ζούμε. Τότε θα μπορούμε να δώσουμε βάρος στη μαζική εκτύπωση βιβλίων για την επιστήμη και την τέχνη, για τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, να συμβάλουμε ώστε η νεολαία να έρθει σε επαφή με τη λογοτεχνία και την ποίηση, να αγαπήσει τη μελέτη της ιστορίας. Να είναι όλα αυτά προσιτά σε μαζική κλίμακα και ειδικά στην εργατική τάξη και στα παιδιά της. Τότε θα μπορεί να υπάρξει η πραγματική λαϊκή δημοσιογραφία, που θα ενημερώνει και θα εξοπλίζει το λαό με νέα και ζωντανά παραδείγματα από την πείρα και τη ζωή της εργατικής τάξης.

Στη σοσιαλιστική κοινωνία που εργάζεται για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών και όχι για το κέρδος, και τα ΜΜΕ θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, θα βρουν φωνή τα σωματεία, οι φορείς τους εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οι εργαζόμενοι σε αυτά θα ευημερούν και δεν θα υποφέρουν όπως τώρα.

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Εμπρός! Μαζί με το ΚΚΕ στο δρόμο της ανατροπής».