Συνεχίζεται η σφαγή του παλαιστινιακού λαού μετά τον τερματισμό της ολιγοήμερης εκεχειρίας στη Λωρίδα της Γάζας, έπειτα από το «ναυάγιο» των έμμεσων διαπραγματεύσεων, με μεσολάβηση της Αιγύπτου, μεταξύ της ισραηλινής και της παλαιστινιακής αντιπροσωπείας στο Κάιρο. Το ναυάγιο προκάλεσαν οι ισραηλινές αξιώσεις περί «αποστρατιωτικοποίησης» της περιοχής για να υπάρξει κάποια άρση του αποκλεισμού για τα μάτια του κόσμου...

Η εκατόμβη των πάνω από 2.100 Παλαιστίνιων (ανάμεσά τους πολλά παιδιά, έφηβοι και ηλικιωμένοι) και η στρατιά των πάνω από 10.500 τραυματιών και των πάνω από 100.000 αστέγων αυξάνονται ασταμάτητα καθώς η στήριξη στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή επιτρέπει στο Ισραήλ να συνεχίσει την υλοποίηση των στρατιωτικών και πολιτικών στόχων του με «σταθερές αξίες» την εξασφάλιση κατοχής (ή και ακόμη μεγαλύτερης, εάν είναι δυνατόν, αρπαγής) της παλαιστινιακής γης και της «ενδιαφέρουσας» ΑΟΖ της Γάζας που ακουμπά ή βρίσκεται πάνω σε σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η επανέναρξη της ισραηλινής επιθετικότητας σημειώθηκε το βράδυ της περασμένης Τρίτης, ώρες πριν τη λήξη νέας παράτασης της εκεχειρίας, με πρόσχημα τρεις ρουκέτες που η «Χαμάς» αρνείται ότι εκτόξευσε στο νότιο Ισραήλ. Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου έδωσε, έτσι, το «πράσινο φως» για την κλιμάκωση των αεροπορικών επιδρομών και της χερσαίας επέμβασης με τη νέα επιστράτευση 10.000 εφέδρων, συνεχίζοντας το ξεκλήρισμα δεκάδων οικογενειών, αλλά και την εξόντωση υψηλόβαθμων στρατιωτικών αξιωματούχων της «Χαμάς», την περασμένη Τετάρτη, όπως ο Μοχάμεντ Αμπού Σαμάλα, ο Ράεντ Αταρ και το χαμηλόβαθμο στέλεχος, Μοχάμεντ Μπαρχούμ.

Χαρακτηριστικό είναι το στοιχείο του υπουργείου Εσωτερικών στη Γάζα που κατέγραψε το μέγεθος της καταστροφής σε αυτήν τη στενή λωρίδα γης των 367 τετρ. χιλιομέτρων όπου προσπαθούν να επιβιώσουν 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι. Από τις αρχές του Ιούλη που ξεκίνησαν οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί έχουν πέσει στη Γάζα, γύρω στους 20.000 τόνους διαφόρων εκρηκτικών (βόμβες, οβίδες κ.λπ).

Στο μεταξύ, Βρετανοί, Γάλλοι και Γερμανοί διπλωμάτες στην έδρα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ υποδύονταν τους «ειρηνοποιούς» και «ευαίσθητους», προωθώντας για ψήφιση ένα προσχέδιο απόφασης, με στόχο την επίτευξη «βιώσιμης εκεχειρίας», την αποστρατιωτικοποίηση της Λωρίδας της Γάζας και τη διάλυση της παλαιστινιακής κυβέρνησης ενότητας («Χαμάς» - «Φατάχ») που συγκροτήθηκε το Μάη και αντικατάστασή της με μια νέα της Παλαιστινιακής Αρχής και την ανάπτυξη μιας «διεθνούς δύναμης» κατοχής της περιοχής από κυανόκρανους του ΟΗΕ και ενδεχομένως στρατιώτες χωρών - μελών της ΕΕ που θα εγγυώνται τάχα την τήρηση της εκεχειρίας και θα εποπτεύουν τη διέλευση εμπορευμάτων και άλλων αγαθών στην περιοχή.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Γαλλικού Πρακτορείου, στο ευρωπαϊκό προσχέδιο γίνεται υπό αυτούς τους όρους πρόταση για την, υπό προϋποθέσεις και περιορισμούς, άρση του ισραηλινού αποκλεισμού διά της εύκολης λύσης επαναλειτουργίας του μεθοριακού περάσματος της Ράφας (στα σύνορα με την Αίγυπτο) και ίσως και του έτερου Κερέμ Σαλόμ, δίχως αποκατάσταση και επαναλειτουργία του διεθνούς αεροδρομίου της Γάζας ή συνέχιση των εργασιών κατασκευής του λιμανιού της πόλης, που είναι ζωτικής σημασίας για μία στοιχειωδώς εύρυθμη οικονομία, συγκοινωνίες, εμπόριο...

Και ενώ αξιωματούχοι της ΕΕ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ προωθούσαν τα δικά τους σχέδια με προκάλυμμα το ψεύτικο ενδιαφέρον τους για την τύχη του παλαιστινιακού λαού, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς ξεκινούσε, παρά τα εμπόδια, σε Κατάρ και Αίγυπτο μία νέα προσπάθεια για αναζωογόνηση της διπλωματικής διαπραγμάτευσης. Πέμπτη και Παρασκευή πραγματοποίησε σειρά επαφών όχι μόνον με τον Καταριανό εμίρη Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θάνι, αλλά και με ηγετικά πολιτικά στελέχη της «Χαμάς» όπως ο Ισμαήλ Χανίγια και ο Χάλεντ Μεσάαλ δίχως να γίνουν γνωστές λεπτομέρειες.

Αργότερα το βράδυ της Παρασκευής, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος μετέβη στο Κάιρο στο πλαίσιο τριήμερης επίσημης επίσκεψης έχοντας προγραμματίσει, μεταξύ άλλων, τη συνάντησή του με τον Αιγύπτιο ομόλογό του Αμπντέλ Φατάχ Σίσι.

Τις βαθιά ταξικές και φυλετικές ανισότητες στις φτωχογειτονιές αστικών κέντρων όπως το Φέργκιουσον του Μιζούρι και την εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας στις ΗΠΑ ανέδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του 18χρονου άοπλου Αφροαμερικανού Μάικλ Μπράουν, το απόγευμα της 9ης Αυγούστου, από τα πυρά του λευκού αστυνομικού Ντάρεν Γουίλσον.

Αν μη τι άλλο, η δολοφονία του Αφροαμερικανού εφήβου ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι της λαϊκής οργής να ξεχειλίσει για τα χρόνια, κραυγαλέα κρούσματα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας σε βάρος ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας, ιδιαίτερα σε βάρος των Αφροαμερικανών.

Οσον αφορά στις ρατσιστικές διακρίσεις, αυτές όχι μόνο δεν καταλάγιασαν από την έναρξη διακυβέρνησης της χώρας από τον πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο αλλά εντάθηκαν, καθώς δεν είναι προϊόν μιας «κυβέρνησης» ή ενός μείγματος διαχείρισης αλλά ένα από τα απτά αποτελέσματα του καπιταλιστικού συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων από τα μονοπώλια.

Τα φαινόμενα της ρατσιστικής βίας είναι ακριβώς αυτά που εξηγούν γιατί στις σφυγμομετρήσεις της διετίας 2012 - 2014 καταγράφεται σταθερά ότι το 64% των Αφροαμερικανών έχουν λίγη, ελάχιστη ή καθόλου εμπιστοσύνη στην αστυνομία. Η στάση της αφροαμερικανικής κοινότητας πατάει στο γεγονός ότι τείνει να γίνει «καθεστώς» η ατιμωρησία αστυνομικής βίας, με χαρακτηριστικές τις αθωώσεις λευκών αστυνομικών σε υποθέσεις όπως ο άγριος ξυλοδαρμός του Ρούντλεϊ Κινγκ το 1992 στο Λος Αντζελες, ο θάνατος του ταξιτζή Τζον Σμιθ στο Νιους Τζέρσεϊ το 1967, του μοτοσικλετιστή Αρθουρ Μακντάφι στο Μαϊάμι το 1980, του 19χρονου Τίμοθι Τόμας στο Σινσινάτι το 2001. `Η η δολοφονία του Τρέβορ Μάρτιν το Φλεβάρη του 2012 από τον Ισπανόφωνο εθελοντή σε ομάδα «περιφρούρησης γειτονιών», Τζορτζ Ζίμερμαν, ο οποίος και αθωώθηκε πανηγυρικά από δικαστήριο της Φλόριντα.

Γεγονός, επίσης, αδιαμφισβήτητο είναι ότι με βάση τα στοιχεία του ομοσπονδιακού υπουργείου Δικαιοσύνης το 75% των αστυνομικών στις ΗΠΑ είναι λευκοί και στις μικρές πόλεις το ποσοστό φτάνει το 87,5%. Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα που άνοιξε η εν ψυχρώ δολοφονία του 18χρονου Μπράουν είναι η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, η οποία ασφαλώς δεν είναι φαινόμενο μόνον της μικρής κοινωνίας του Φέργκιουσον, το 70% των περίπου 21.000 του οποίου είναι Αφροαμερικανοί που μαστίζονται από τη φτώχεια και την ανεργία.

Οπως επισήμανε ρεπορτάζ της ειδησεογραφικής ιστοσελίδας newsday.com στις 20/8, η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας είναι ζήτημα ομοσπονδιακό, εξαιτίας του «προγράμματος 1033», με το οποίο η κεντρική κυβέρνηση έχει εξουσιοδοτήσει τη διανομή στρατιωτικών υλικών αξίας 4,3 δισ. δολαρίων στις τοπικές δυνάμεις καταστολής. Ο εξοπλισμός αυτός συμπεριλαμβάνει πιστόλια, αυτόματα πυροβόλα, χειροβομβίδες κρότου - λάμψης, σιγαστήρες, εξοπλισμένα τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα και τεθωρακισμένα οχήματα τύπου MRAPS που χρησιμοποιούνται σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Πρόσφατη έκθεση της Αμερικανικής Ενωσης Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU) σημειώνει ότι τα ομοσπονδιακά προγράμματα δεν αρκούνται μόνον στον εξοπλισμό των αστυνομικών με πολεμικά όπλα, αλλά και στην πολεμική και «αντιτρομοκρατική» εκπαίδευσή τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στο Σεντ Λούις του Μιζούρι, μεταξύ 2010 - 2013, οι δυνάμεις καταστολής πήραν, στο πλαίσιο του προγράμματος 1033, 12 πυροβόλα διαμετρήματος 5,56 χιλιοστών, έξι σαρανταπεντάρια πιστόλια από το υπουργείο Αμυνας, και πρόσφατα, δύο στρατιωτικά οχήματα. Παράλληλα, οι αστυνομικοί του Σεντ Λούις (στην οποία υπάγεται το Φέργκιουσον), σε συνεργασία με πολιτειακές και ομοσπονδιακές υπηρεσίες, συμμετείχαν σε προγράμματα αντιτρομοκρατικής εκπαίδευσης από την Ισραηλινή Αστυνομία και τον Ισραηλινό Στρατό. Είναι, δηλαδή, φανερό ότι η αντιμετώπιση του εχθρού λαού για την αστική τάξη των ΗΠΑ είναι πρωτεύον ζήτημα και βέβαια «κοιτάει» στο μέλλον.