Αναμασώντας σε διάφορες παραλλαγές τους ίδιους κάλπικους ισχυρισμούς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί στοχοπροσηλωμένα να καλλιεργήσει στους εργαζόμενους και το λαό κλίμα αναμονής, ψεύτικων ελπίδων ότι η περιβόητη «έξοδος από τα μνημόνια» θα οδηγήσει τάχα σε ανάκτηση απωλειών και αποκατάσταση δικαιωμάτων.

Οπως έγινε καθαρό και το Σαββατοκύριακο που πέρασε, στο επίκεντρο αυτής της προπαγανδιστικής προσπάθειας, η οποία θα ενταθεί όσο πλησιάζουν η 20ή Αυγούστου και η ΔΕΘ, είναι καθαρό ότι βρίσκονται τα Εργασιακά και οι συντάξεις: Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση όχι μόνο διατηρεί όλο τον πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων όλων των προηγούμενων χρόνων, αλλά διευρύνει ασταμάτητα το αντεργατικό οπλοστάσιο των επιχειρηματικών ομίλων για να βαθαίνουν συνεχώς το καθεστώς εργασιακής ζούγκλας που έχουν επιβάλει, την ίδια στιγμή που έχει ήδη προσθέσει τεράστια βάρη στις πλάτες συνταξιούχων και ασφαλισμένων, η κυβέρνηση καλεί το λαό να κάνει υπομονή, να εμπιστευτεί τις... «φιλεργατικές» και «φιλολαϊκές ευαισθησίες» της.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται η νέα ανάρτηση του πρωθυπουργού στην ιστοσελίδα του, με την οποία επιμένει στο γνωστό παραμύθι για τη «στήριξη των εργασιακών δικαιωμάτων», όπως και οι δηλώσεις και συνεντεύξεις πλειάδας κυβερνητικών στελεχών, με τις οποίες επαναφέρουν ξανά και ξανά το ζήτημα των συντάξεων και των νέων περικοπών που έχουν ήδη ψηφίσει και προϋπολογίσει, συνεχίζοντας το άθλιο παιχνίδι στις πλάτες εκατομμυρίων συνταξιούχων.

Στην ανάρτησή του ο Αλ. Τσίπρας επικεντρώνεται στον πρόσφατο νόμο 4554/2018 και τις «ρυθμίσεις» του για την αδήλωτη εργασία και την επισφαλή εργασία. Στην πραγματικότητα, ο συγκεκριμένος νόμος περιέχει ορισμένες αποσπασματικές προβλέψεις που αφήνουν ωστόσο ανέγγιχτη τη ρίζα η οποία γεννά τα ζητήματα που υποτίθεται ότι «ρυθμίζονται», με πρώτο και κύριο το ίδιο το καθεστώς της «ευελιξίας», ενώ παράλληλα, στο όνομα αυτής της «ρύθμισης», εισάγονται και νέα αντεργατικά μέτρα.

Χαρακτηριστικά, ο πρωθυπουργός υπερηφανεύεται για την αλλαγή στην «αρχιτεκτονική του προστίμου της αδήλωτης εργασίας», όταν στην πραγματικότητα, στο όνομα της «καταπολέμησης της αδήλωτης εργασίας», το νομοσχέδιο προβλέπει μεγάλες εκπτώσεις στα πρόστιμα που επιβάλλονται σε επιχειρήσεις, αν οι εργοδότες δείξουν... καλή διαγωγή και προσλάβουν εργαζόμενους «για ορισμένο χρονικό διάστημα». Ουσιαστικά, δηλαδή, δημιουργεί κίνητρα για τη διαιώνιση της αδήλωτης εργασίας, αφού προσφέρει εναλλακτικές και στην περίπτωση της επιβολής προστίμου...

Ισχυρίζεται ακόμα ο πρωθυπουργός ότι «για πρώτη φορά τίθενται κανόνες στο καθεστώς των εργολαβιών και υπεργολαβιών...». Δηλαδή, μένει ανέγγιχτο το ίδιο το αντεργατικό καθεστώς της εργολαβίας, όπως και το αίσχος της «ενοικίασης» εργαζομένων, εργαλεία για την ένταση της εκμετάλλευσης, και η κυβέρνηση μας λέει ότι «τίθενται κανόνες»! Είναι βέβαια ο γνωστός μύθος της «ευελιξίας» με «ασφάλεια» για τους εργαζόμενους, η περίφημη «ευελφάλεια» της ΕΕ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων του κεφαλαίου... Γι' αυτό ακριβώς η κυβέρνηση αρνείται οποιαδήποτε ουσιαστική ρύθμιση, που θα στεκόταν πραγματικό εμπόδιο στην εργοδοτική ασυδοσία, όπως απέρριψε την πρόταση του ΚΚΕ οι εργολαβικοί εργαζόμενοι να καλύπτονται από τις Συλλογικές Συμβάσεις που καλύπτουν τους εργαζόμενους του ίδιου χώρου ή κλάδου...

Την ίδια αξία έχουν και οι ισχυρισμοί πως «ρυθμίζεται το καθεστώς της πρακτικής άσκησης και της μαθητείας». Η «υποχρεωτική αναγραφή των μαθητευόμενων» στο σύστημα «Εργάνη», την οποία διαφημίζει ο πρωθυπουργός, δεν αγγίζει το γεγονός ότι η μαθητεία και η πρακτική άσκηση αποτελούν τη «γιορτή» της εργοδοσίας, δεξαμενές για την άντληση φτηνού εργατικού δυναμικού χωρίς δικαιώματα...

Με μια κουβέντα, η κυβέρνηση, ενώ όχι μόνο αφήνει ανέγγιχτο τον πυρήνα των αντεργατικών ανατροπών, αλλά προσθέτει συνεχώς νέα βάρβαρα μέτρα, όπως η ουσιαστική «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, οι ρυθμίσεις διευκόλυνσης της δράσης των περιβόητων «δουλεμπορικών» γραφείων, το παραπέρα χτύπημα στην κυριακάτικη αργία, η επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα και πολλά άλλα, εμφανίζει ορισμένα μπαλώματα ως δήθεν το φάρμακο που θα «ρυθμίσει» την εργασιακή ζούγκλα! Διαφημίζουν «ρυθμίσεις» - φερετζέδες για την ακόμα πιο σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Τα ίδια ισχύουν και για τις αναφορές του πρωθυπουργού περί «επαναφοράς των βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων»: Μια «καραμέλα» πίσω από την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει ότι όχι μόνο δεν καταργεί τους αντεργατικούς νόμους που πετσόκοψαν μισθούς και εργατικά δικαιώματα, αλλά θα διατηρήσει το αίσχος του «υποκατώτατου» μισθού και ετοιμάζεται να βάλει για πρώτη φορά σε εφαρμογή τον νόμο Βρούτση - Σαμαρά (ν.4172/2013), με βάση τον οποίο ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με απόφαση του αστικού κράτους, χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις και με καθοριστικό στοιχείο τη «διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου. Σε μια τέτοια βάση για τον κατώτατο μισθό είναι σαφές ότι καμιά πραγματική «επαναφορά» δεν μπορεί να υπάρξει και στις κλαδικές συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Και εδώ εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες την πρόταση νόμου 530 συνδικάτων για κατώτερο μισθό 751 ευρώ και κατάργηση των αντεργατικών νόμων, την οποία έφερε το ΚΚΕ στη Βουλή.

Ακριβώς τον ίδιο στόχο, καλλιέργειας εφησυχασμού και κάλπικων προσδοκιών, υπηρετεί και η καθημερινή φιλολογία των κυβερνητικών στελεχών για τις συντάξεις, όπως και το ξαναζέσταμα της απάτης με τα «αντίμετρα».

Μέσα απ' έναν ορυμαγδό τοποθετήσεων, σε διάφορες παραλλαγές, επαναλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση «δεσμεύεται» από τους στόχους για το Ασφαλιστικό (δηλαδή το πόσο θα πετσοκοπούν τα κονδύλια για τις συντάξεις) και όχι το πώς αυτοί θα πιαστούν (δηλαδή με ποιον τρόπο θα πετσοκόψουν κι άλλο συνταξιούχους και ασφαλισμένους!), αφήνοντας έτσι ως υπονοούμενο πως ορισμένες περικοπές που έχει ήδη ψηφίσει και προϋπολογίσει μπορεί και να μην εφαρμοστούν.

Στο Μεσοπρόθεσμο που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση, βέβαια, δεν έχουν τεθεί μόνο οι στόχοι, αλλά καταγράφονται λεπτομερώς και τα συγκεκριμένα μέτρα, με την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» κ.ά., μέτρα που οδηγούν σε μείωση κατά δύο συντάξεις και πλέον το χρόνο... Ακόμα και αν προς στιγμήν το παραβλέψει κανείς αυτό, οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν την επίθεση διαρκείας στο Ασφαλιστικό, για να πιάνονται οι στόχοι στη μείωση της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης.

Απ' αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστικό το ίδιο το «Αναπτυξιακό Σχέδιο» για την οικονομία που παρουσίασε πρόσφατα η κυβέρνηση, σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό. Εκεί, σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια τα οποία μάλιστα διαφημίζει ως στοιχείο επιτυχίας της πολιτικής της, οι δαπάνες για τις συντάξεις αναμένεται να μειωθούν από το 17,3% του ΑΕΠ το 2016, χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος - λαιμητόμος (4387), στο 13,4% του ΑΕΠ το 2020 (-3,9% του ΑΕΠ), ενώ η μείωση θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, απόδειξη ότι οι συντάξεις θα βρίσκονται διαρκώς στη μέγγενη των περικοπών. Πανηγυρίζοντας για τις «επιτυχίες» της, δηλαδή για την τεράστια αφαίμαξη των συνταξιούχων, η κυβέρνηση αναφέρει στο ίδιο κείμενο ότι «από το 2025 και μετά, η κρατική χρηματοδότηση θα καλύπτει μόνο την εθνική σύνταξη (4,8% του ΑΕΠ) και δεν θα είναι απαραίτητη πρόσθετη χρηματοδότηση...», ενώ «οι εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών (σ.σ. που προκύπτουν πάλι από τη δουλειά των εργαζομένων) θα αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλες τις εισφορές του συστήματος από το 2026 και μετά». Με άλλα λόγια, πάνω από 7 δισ. ευρώ θα αρπάζει κάθε χρόνο η κυβέρνηση από ασφαλισμένους και συνταξιούχους, για να «ταΐσει» την ανάπτυξη για τους μονοπωλιακούς ομίλους, ενώ το βάρος της χρηματοδότησης από εδώ και πέρα πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες των ασφαλισμένων, στοιχείο που αποτελεί την πεμπτουσία του νόμου 4387 και που βέβαια περικλείει όλες τις περικοπές, σημερινές και μελλοντικές.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιβεβαιώνεται με όλους τους τρόπους είναι ότι καμία ανάκτηση απωλειών και επανάκτηση δικαιωμάτων δεν μπορεί να υπάρξει για τους εργαζόμενους και το λαό χωρίς την κατάργηση όλων των μνημονιακών - αντεργατικών νόμων που ψήφισαν όλα τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον που μπροστά βρίσκεται το «μεταμνημονιακό μνημόνιο» που έχει ήδη υπογράψει η κυβέρνηση.

Καμιά «βελτίωση της θέσης των εργαζομένων» δεν φέρνουν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και όλες οι δυνάμεις που ορκίζονται στη «βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος», στη «στήριξη της ανταγωνιστικότητας», στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα», στην πολιτική δηλαδή που φέρνει συνεχή ενίσχυση του σημερινού εργασιακού μεσαίωνα για να υπηρετήσει τα κέρδη του κεφαλαίου.

Εμπόδια στην αντεργατική επίθεση και πραγματική βελτίωση της θέσης τους οι εργαζόμενοι μπορούν να δουν μόνο με την οργάνωση της δικής τους πάλης ενάντια σε αυτήν την πολιτική, με ενίσχυση των αγώνων για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με δικαιώματα και αυξήσεις στους μισθούς, προτάσσοντας την κάλυψη των τεράστιων απωλειών τους και την πάλη για τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.