ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 24 Ιούλη 2011
Σελ. /32
Μουαμάρ Καντάφι

Γρηγοριάδης Κώστας

Μετά από τέσσερις μήνες ανηλεών ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών και τέσσερις συνόδους της «Ομάδα Επαφής», το όλο εγχείρημα μοιάζει να φτάνει στο αδιέξοδο που όλοι έβλεπαν εξαρχής: δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στο θέμα της Λιβύης. Το όποιο ένοπλο σκέλος των αντικαθεστωτικών, παρά τις αλλεπάλληλες ερμηνείες - παραβιάσεις των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τη βοήθεια που έλαβε από τους ιμπεριαλιστές, επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί να υπερφαλαγγίσει τις δυνάμεις που πρόσκεινται στον Καντάφι.

Ετσι και τα σχέδια που θα προωθήσει και ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός και σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Πρόκειται για σχέδιο που, αν μη τι άλλο, υποσκάπτει από μόνο του την ίδια τη φρενήρη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί «ανάλγητου και εγκληματικού καθεστώτος», αφού, όπως λογικά προκύπτει, το μοναδικό ...πρόβλημα ήταν ο ίδιος ο Καντάφι και η οικογένειά του αλλά όχι όλο το καθεστώς.

Με το γλαφυρό αυτό τρόπο, ο οποίος θα ήταν φαιδρός αν δεν είχε, ήδη, στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους και αν δεν είχε βασανίσει πολλαπλάσιο αριθμό, αποκαλύπτεται περίτρανα το σαθρό έδαφος στο οποίο «στήθηκε» όλη η προπαγάνδα κατά του καθεστώτος της Τρίπολης, η οποία είναι προφανές ότι δεν ενδιαφερόταν διόλου πραγματικά για τα δίκαια του λιβυκού λαού που επικαλούνταν, αλλά για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της βορειοαφρικανικής χώρας και τη δημιουργία τετελεσμένων τέτοιων, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στο έδαφος, τα οποία θα ευνοούσαν τα επόμενα βήματα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.


Ε.Μ.

Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ

11 - 12 Μάρτη 1956 ΠΡΑΚΤΙΚΑ

Τα Πρακτικά της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (1956) εκδίδονται με απόφαση της ΚΕ ως συμβολή στη διαδικασία προετοιμασίας της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για την αποτίμηση της Ιστορίας του στην περίοδο 1950 - 1968, όπως έχει αποφασιστεί από το 18ο Συνέδριο του Κόμματος.

Εχουν ήδη εκδοθεί τα Πρακτικά σημαντικών Κομματικών Σωμάτων αυτής της περιόδου, όπως τα πρακτικά της 3ης Συνδιάσκεψης του 1950, της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1968, καθώς και τα προγραμματικά κείμενα (σχέδια προς συζήτηση και αποφάσεις) του Κόμματος στην έκδοση με τίτλο ΚΚΕ. Προγραμματικά Ντοκουμέντα.

Η 6η Πλατιά Ολομέλεια πραγματοποιήθηκε στις 11-12 Μάρτη 1956 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας και αποτέλεσε ένα γεγονός καθοριστικής σημασίας σε σχέση με την πορεία του ΚΚΕ.

Συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της Επιτροπής των 6 κομμουνιστικών κομμάτων των σοσιαλιστικών κρατών που φιλοξενούσαν τους Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης, Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, Κόμμα των Ούγγρων Εργαζομένων, Πολωνικό Ενοποιημένο Εργατικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας, Εργατικό Κόμμα Ρουμανίας). Η Επιτροπή συγκροτήθηκε στη διάρκεια του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (14 - 26 Φλεβάρη 1956).

Ως βασικό θέμα της Ολομέλειας ορίστηκε η παρουσίαση από την επιτροπή του πορίσματός της, σε σχέση με εκθέσεις στελεχών του ΚΚΕ που είχαν σταλθεί στα συγκεκριμένα κόμματα, με καταγγελίες για ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς στη λειτουργία του ΚΚΕ, με ευθύνη της καθοδήγησής του και προσωπικά του ΓΓ της ΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Μόνο δεινά από τη λυκοσυμμαχία

«Ο,τι διαθέτουμε εμείς οι Γερμανοί για τη σταθερότητα θα το πάρουμε πολλαπλώς πίσω», δήλωσε με έμφαση μετά τη Σύνοδο της ευρωζώνης η Α. Μέρκελ και ασφαλώς ξέρει πολύ καλά τι λέει. Ο προσωρινός συμβιβασμός που έγινε στην ευρωζώνη έχει τη «δική της» σφαγίδα, καθώς διασφαλίζει πρώτα και κύρια τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων και από τη σκοπιά αυτή οι όποιες υποχωρήσεις έγιναν είναι πρόσκαιρες και με το βλέμμα στη διασφάλιση των στρατηγικών συμφερόντων τους. Αυτό ακριβώς εννοούσε η Γερμανίδα καγκελάριος όταν έσπευσε αμέσως μετά να δηλώσει ότι «η Ελλάδα έχει μπροστά της μια μεγάλη διαδικασία μεταρρυθμίσεων». Οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές όπως επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία πρέπει να έχουν στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, ώστε να διασφαλιστεί η κερδοφορία τους, πράγμα που περνάει κυρίως μέσα από τη δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Η πάμφθηνη εργατική δύναμη και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι οι ανεξάντλητες πηγές υπερκερδών για τα μονοπώλια συνολικά, μεταξύ των οποίων τα γερμανικά διεκδικούν ηγετικό ρόλο και τη μερίδα του λέοντος.

Είναι φανερό ότι ο λαός δεν έχει καμία τύχη αν δεν απαλλαγεί από τη λυκοσυμμαχία. Η αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία είναι η μόνη ρεαλιστική φιλολαϊκή διέξοδος. Είναι ο μόνος τρόπος για να πάρουν αυτά που τους ανήκουν, δηλαδή να τα πάρουν όλα.

Εχθρική «οικονομική διακυβέρνηση»

Ευκαιρία για να προωθήσουν τα σχέδιά τους για ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης αποτελούν για τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη οι διαπραγματεύσεις για τη διαχείριση του χρέους. Το επανέλαβε μετά τη Σύνοδο της ευρωζώνης ο Ν. Σαρκοζί. «Φιλοδοξία μας είναι να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία της ελληνικής κρίσης για να κάνουμε ένα ποιοτικό βήμα στη διακυβέρνηση της ευρωζώνης», τόνισε ο Γάλλος πρόεδρος προαναγγέλλοντας ότι μέχρι τέλος του καλοκαιριού Παρίσι και Βερολίνο θα καταθέσουν προτάσεις για τη βελτίωση της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Στο ίδιο μήκος και η Α. Μέρκελ δήλωσε ότι «πιστεύουμε σαφώς, η τελευταία χρονική περίοδος το έχει δείξει, ότι οφείλουμε να συντονίσουμε περισσότερο μεταξύ μας την οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική». Αν και οι δύο ηγέτες δεν προχώρησαν σε λεπτομέρειες, είναι προφανές ότι αναφέρονται σε προτάσεις που ακούγονται όλο και έντονα τελευταία και αφορούν τη δημιουργία ενός μηχανισμού έκδοσης ευρωομόλογου ή τη σύσταση ενός ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης. Ιδού πώς περιγράφει αυτή τη λύση το πρακτορείο "Μπλούμπεργκ" σε χθεσινό άρθρο του: «Η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί πρέπει να ασκήσουν πιέσεις για τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών, που θα έχει αρμοδιότητα να αναλάβει τα χρέη των ανεξάρτητων μελών της ευρωζώνης και μιας φορολογικής αρχής, η οποία θα πληρώνει τα χρέη». Αμέσως μετά σπεύδει να διευκρινίσει ότι «ως αντάλλαγμα, Γερμανία και Γαλλία θα αποκτούσαν μεγαλύτερη εξουσία επιβολής ορίων σε δημόσιο χρέος και δημοσιονομικό έλλειμμα». Ο λαός όμως δεν μπορεί να έχει καμία ελπίδα από τέτοιες εξελίξεις, γιατί είναι εχθρικές για τον ίδιο, όπως και συνολικά ό,τι προέρχεται από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

«Φιλί ζωής» στο κέρδος

«Ο τουρισμός προσφέρει αυτή τη στιγμή το "φιλί της ζωής" στην ελληνική οικονομία, αλλά και σε χιλιάδες εργαζόμενους που θα ήταν αλλιώς άνεργοι», αποφαίνεται στο προχτεσινό κύριο άρθρο η «Καθημερινή», αναπαράγοντας το γνωστό μύθο ότι τάχα ο τουρισμός είναι «η πραγματικά βαριά βιομηχανία της Ελλάδος», όπως την αποκαλεί η εφημερίδα του εφοπλιστή Αλαφούζου, καλώντας τους πάντες και τα πάντα να υποταχθούν στον «ιερό» αυτό σκοπό και πάνω απ' όλα να σταματήσει κάθε απεργιακή κινητοποίηση και οι διαδηλώσεις. Η άποψη ότι ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει την «ατμομηχανή της οικονομίας» και ότι δίνει θέσεις εργασίας (εργασία εντατικοποιημένη, εποχική και με μισθούς πείνας λέμε εμείς), εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του Τουρισμού. Η κυρίαρχη αυτή αντίληψη, που χρησιμοποιείται στο έπακρο από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, ευθύνεται για την υπέρμετρη συγκέντρωση ξενοδοχειακών και άλλων τουριστικών εγκαταστάσεων σε λίγα χέρια σε βάρος των εργαζομένων που εργάζονται στον κλάδο, των μικρομεσαίων του κλάδου, αλλά και των ανθρώπων του μόχθου που δεν μπορούν να κάνουν διακοπές λόγω φτώχειας από τα φρικτά μέτρα κυβέρνησης - κεφαλαίου, αλλά και στην κατασπατάληση φυσικών πόρων. Συνέπεια αυτής της «ανάπτυξης» είναι η συγκέντρωση της γης σ' όλο και λιγότερα χέρια, το ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς, αφού αλλάζουν πολύμορφα τη χρήση γης, πρώτ' απ' όλα με την αντιαγροτική πολιτική που ξεκληρίζει τους φτωχούς αγρότες, γεγονός που φέρνει αύξηση της διατροφικής εξάρτησης του ελληνικού λαού. Την ίδια στιγμή η παροχή κινήτρων στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό έχει αποκτήσει προκλητικές διαστάσεις, καθώς έχουν εισρεύσει στα θησαυροφυλάκιά τους δισεκατομμύρια, μέσα από «αναπτυξιακούς» νόμους, από προγράμματα επιδότησης ασφαλιστικών εισφορών, επαναπρόσληψης εποχικών εργαζομένων κλπ., ενώ την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι στον κλάδο έχουν γίνει πειραματόζωα των νέων ευέλικτων εργασιακών σχέσεων... Με άλλα λόγια, αυτή η ανάπτυξη του τουρισμού γίνεται με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και είναι εχθρική για τα συμφέροντα του λαού.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ