Πυκνώνουν οι συμπτώσεις: «Κάποιοι πρέπει να κυβερνήσουν», δήλωνε την Κυριακή στο άρθρο του στο ΒΗΜΑ ο Ψυχάρης που οικογενειακώς το έχει δίπορτο: Στο «συγκρότημα» ο μπαμπάς στηρίζει Βενιζέλο και στην κάλπη ο γιος μαζεύει ψήφους για τη ΝΔ.

«Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί», δήλωνε χτες το βράδυ στο MEGA η Μπακογιάννη, σπεύδοντας να δηλώσει έτοιμη να αναλάβει και κυβερνητικές ευθύνες.

«Επικίνδυνοι» χαρακτηρίζονται από τα ΝΕΑ αυτοί που προβάλλουν κίνδυνο ακυβερνησίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά πλέον δηλώνει πως θα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για να μη μείνει ακυβέρνητη η χώρα.

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται. Η αστική τάξη έχει κάνει καθαρό από καιρό ότι έχει βάλει πλώρη για ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού έτσι που όλα να μοιάζουν πως αλλάζουν κι όλα τα ίδια να μένουν. Ας το έχουν αυτό υπόψη όσοι ακόμα επιμένουν να μη βλέπουν ότι για την αστική τάξη το κύριο είναι ποια τάξη έχει την εξουσία, κυβερνήσεις μπορεί να βρει κάθε απόχρωσης.

Νέο μέγα θέμα προέκυψε: Θα γίνει ή δε θα γίνει «ντιμπέιτ»;

Σα να περιμένει ο άνθρωπος που βιώνει καθημερινά την κοινή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να μάθει ποιοι είναι ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος από μια τηλεοπτική συζήτηση. Αλλά τα κανάλια της αστικής τάξης την χρειάζονται μια τέτοια συζήτηση για να ενισχυθεί η εντύπωση πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντιπαράθεση.

Από τη σκοπιά τους τα κανάλια έχουν δίκιο. Οι δύο δε διαφωνούν. Μαζί τους επί της ουσίας συμφωνούν και διάφοροι που παριστάνουν τα κοκόρια. Για παράδειγμα, ακόμα και ο Τσίπρας έσπευσε να δηλώσει ότι και με το δικό του κυβερνητικό πρόγραμμα θα πληρώνονται οι μισθοί, θα πληρώνονται και οι τοκογλύφοι (η φράση δική του).

Συμφωνούν όλοι μαζί, λοιπόν, ότι το χρέος είναι του λαού και βεβαιώνουν ότι αυτό θα πληρωθεί έτσι κι αλλιώς. Πού διαφωνούν; Στον τρόπο πληρωμής. Αλλά πρέπει να εγκλωβίσουν μεγάλες μάζες του πληθυσμού, οι οποίες δυο βδομάδες πριν τις εκλογές από τη μια δείχνουν ότι δεν επιστρέφουν εκεί που ψήφιζαν χτες κι από την άλλη δεν έχουν ακόμα καθαρό ότι λύση σε όφελός τους δε θα υπάρξει αν δε βρουν τρόπο να αμφισβητήσουν αυτή καθαυτή την εξουσία του κεφαλαίου, ψάχνουν, δηλαδή, ακόμα να βρουν ποιος θα είναι καλύτερος κυβερνήτης, ενώ θα παραμένουν στην εξουσία οι καπιταλιστές.

Τα αστικά κόμματα και τα συμπληρώματά τους καταφεύγουν σε μπακάλικους υπολογισμούς για να πείσουν πως το καθένα απ' αυτά έχει μια μαγική συνταγή ώστε και η δανειακή σύμβαση να τηρείται και ο κάθε ψηφοφόρος να νιώθει πως οι περικοπές δεν αφορούν αυτόν αλλά τον διπλανό του.

Μέχρι να καταλάβουν και οι ψηφοφόροι ότι ο διπλανός είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Για τον Μελανσόν λέγανε ως την Κυριακή το πρωί ότι ήταν ο απόλυτος άρχων των μαζών, αυτός που τις συναρπάζει περισσότερο από κάθε άλλον. Από το βράδυ της Κυριακής είναι απλά αυτός που καλεί τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν Ολάντ. Γεγονός που δημιούργησε μια δυσκολία στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς ενώ μέχρι τώρα χειροκροτούσε το γαλλικό πρότυπο, τώρα προσπαθεί να πείσει ότι δεν έχει άμεση σχέση με αυτό.

Τα προβλήματα, όμως, είναι ακόμα μπροστά: Ολάντ και Μελανσόν είναι εκλογική μειοψηφία μπροστά στο δίδυμο Σαρκοζί - Λε Πεν, αλλά οι «αριστεροί» ελπίζουν ότι το ένα πέμπτο των ψηφοφόρων της Λε Πεν θα ψηφίσουν Ολάντ κι έτσι θα νικήσει η δημοκρατία. Παράξενα πράγματα. `Η μήπως δεν είναι; Αν διαβάσουμε προσεκτικά διάφορες δηλώσεις Χρυσοχοΐδη, βλέπουμε ότι σε μια ανάλογης κοινωνικής αναφοράς δεξαμενή ψήφων ελπίζει κι ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ. Ηδη χτες έγιναν στα κανάλια διάφορες αναλύσεις για ψηφοφόρους που είναι απλά δυσαρεστημένοι και τελικά θα επιστρέψουν στη δημοκρατική αγκαλιά.

Προεκλογικά πρέπει να τηρούνται ορισμένα προσχήματα, μετεκλογικά προέχει η σωτηρία του συστήματος...

Προεκλογικά διαγκωνίζονται για το ποιος θα χαϊδέψει τα αυτιά όλων αυτών που ήδη για μετά τις εκλογές έχουν συμφωνήσει ότι θα τους τσακίσουν.

Ο Σαμαράς μίλησε χτες για ισοδύναμα μέτρα με τα οποία και θα πληρώνει τους τόκους και δε θα θίγει μισθούς και συντάξεις. Στα μέτρα που ανακοίνωσε δεν υπάρχει ούτε μία γραμμή για ανάκτηση όσων ήδη έχουν χάσει οι εργαζόμενοι, αντίθετα θεωρούνται δεδομένα αυτά και έπονται άλλα.

Κάθε αναφορά τους κρύβει τα πραγματικά δεδομένα: Τα μέτρα σε βάρος του λαού ύψους 11,5 δισ. που έρχονται την επομένη των εκλογών.

Οσο οι αστοί πολιτικοί θα κάνουν ντρίπλες στο εκλογικό γήπεδο με το λαό στην εξέδρα να χειροκροτεί όποιον κάνει το καλύτερο τσαλίμι, ο λαός θα είναι ο χαμένος. Λύση μπορεί να δώσει μόνο ανοίγοντας το δρόμο για να παίξει μπάλα ο ίδιος.

Σ' αυτές τις εκλογές δεν κρίνεται η λαϊκή εξουσία, κρίνεται όμως αν θα ανοίξει ο δρόμος προς τα κει ή θα πισωγυρίσει το κίνημα τόσο κι έτσι που τα δεινά για την εργατική τάξη θα είναι δυσβάσταχτα.

Οι εργάτες που δεν κατανοούν ακόμα ότι το πρόβλημα δεν είναι το μνημόνιο (μια σειρά χώρες δεν έχουν μνημόνιο, αλλά εφαρμόζεται κι εκεί η ίδια πολιτική) αλλά η αναγκαστική πορεία του καπιταλισμού προς τη βαρβαρότητα, και επιμένουν η ψήφος τους να εκφραστεί κύρια σαν αντιμνημονιακή, πρέπει να ψηφίσουν ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο κόμμα που δεν αναγνωρίζει το χρέος σαν χρέος του λαού και κατά συνέπεια δε δεσμεύεται να εφαρμόσει καμιά δανειακή σύμβαση. Κάθε ψήφος σε κόμματα που ξεκινούν με δεδομένο ότι ο λαός χρωστά, είναι ψήφος για το τσάκισμα του λαού κι ας δίνονται αντίθετες διαβεβαιώσεις.

Το χρέος είναι ολόκληρο των καπιταλιστών. Η λαϊκή ψήφος δεν πρέπει να το εγκρίνει. Αντίθετα, πρέπει να πέσει στην κάλπη έτσι που να ενισχύει τη δύναμή της για τους αγώνες που αναγκαστικά ακολουθούν για να μην πληρώσει ο λαός τα σπασμένα των καπιταλιστών. Τέτοια είναι μόνο η ψήφος που δίνεται στο ΚΚΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ για να επιβάλει ο λαός θετικές εξελίξεις

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Προθεσμία για τιμωρία, αλλά και φόβοι ακυβερνησίας

ΤΟ ΒΗΜΑ: Η μεγάλη αντίφαση

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Απέραντο φρενοκομείο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Καθαρή εντολή για έξοδο απο την κρίση

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Αξιόπιστη πρόταση Σαμαρά για την έξοδο από την κρίση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «Ετσι θα βγούμε από την κρίση»

ΑΥΡΙΑΝΗ: Το σχέδιο Σαμαρά για την οικονομία

ΕΘΝΟΣ: Γαλλική ελπίδα με προβάδισμα Ολάντ

Η ΑΥΓΗ: Μια νέα μέρα χαράζει

ΤΑ ΝΕΑ: Η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τραπεζική δοκιμασία

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Υποπτο έμβασμα 2.000.000 στο ίδρυμα Καραμανλή

RealNews: Τον καταδίκασαν οι φυλακισμένοι

«Αν πιστέψει κανείς την ομοβροντία αναλύσεων των αστικών Μέσων μαζικής Ενημέρωσης η υπόσχεση για μια φιλολαϊκή στροφή της ΕΕ απέκτησε νέο ονοματεπώνυμο και μάλιστα διπλό! Πρόκειται για τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών στη Γαλλία, Φρανσουά Ολάντ, και τον υποψήφιο του "Μετώπου της Αριστεράς", Ζαν Λικ Μελανσόν, στις προεδρικές εκλογές στη χώρα. Από τον Μίμη Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου του ΝΑΡ σε διάφορες παραλλαγές και φυσικά με πρωταγωνιστές τον Βενιζέλο και τον Τσίπρα προπαγανδίζεται η ιστορική ευκαιρία για επαναχάραξη του "ευρωπαϊκού πολιτικού χάρτη" μετά την πιθανή εκλογική ήττα του προέδρου Σαρκοζί στη Γαλλία. Τονίζεται η δυνατότητα φιλολαϊκής επαναδιαπραγμάτευσης της Ελλάδας, αρκεί βέβαια ο λαός να εκλέξει τους κατάλληλους "αριστερούς" διαπραγματευτές. Ο στόχος εγκλωβισμού για μια άλλη φορά της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας στη μάταιη αναζήτηση φιλολαϊκής διαχείρισης στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, χωρίς γραμμή ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα είναι προφανής.

(...) ο Ολάντ και συνολικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει υπογράψει και προωθεί τη "Στρατηγική ΕΕ - 2020" και όλες τις κοινοτικές οδηγίες θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων μέσα απ' τη διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης, ελαστικών εργασιακών σχέσεων, προσωρινής απασχόλησης και νέων πεδίων ικανοποιητικής κερδοφορίας για το κεφάλαιο (...) Η ρητορική του Μελανσόν επιχειρεί να συσκοτίσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, ως διακρατικό πολιτικό μηχανισμό στην υπηρεσία των μονοπωλίων (...) Η πρόθεση στήριξης "υπό όρους" της σοσιαλδημοκρατίας του Ολάντ στο β' γύρο αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα του πραγματικού προσανατολισμού του "Μετώπου της Αριστεράς".

(...) Οσο δεν αλλάζει ο συσχετισμός ανάμεσα στα μονοπώλια και στο λαό είτε στη Γαλλία είτε στην Ελλάδα η αντιλαϊκή επίθεση θα κλιμακώνεται, όποιος και αν είναι ο συνδυασμός των πολιτικών υπηρετών που θα βρίσκονται στο τιμόνι της διακυβέρνησης, κεντροαριστερός ή κεντροδεξιός (...) η άρχουσα τάξη, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα δεν διαπραγματεύεται αλλά αξιοποιεί τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες της και οπορτουνιστικά εξαπτέρυγά τους για να αποκοιμίζει το λαό με την απατηλή ελπίδα της φιλολαϊκής στροφής. Η πλούσια αρνητική πείρα των προηγούμενων κυβερνήσεων της κεντροαριστεράς στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Δανία είναι εξαιρετικά διδακτική. Αυτό που πραγματικά τρέμει η αστική τάξη είναι το οργανωμένο εργατικό κίνημα που σηκώνει τη σημαία της "Αποδέσμευσης από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία". Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές αφορά επομένως τη μοναδική επιλογή αλλαγής του συσχετισμού δύναμης για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική στην Ελλάδα, στέλνοντας ταυτόχρονα ένα ηχηρό μήνυμα αντεπίθεσης στους λαούς της Ευρώπης» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).