ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 24 Φλεβάρη 2013
Σελ. /32
Για τις Θέσεις της ΚΕ

Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, ενσωματώνοντας τα συμπεράσματα από τις επεξεργασίες του Κόμματος που έγιναν όλο το προηγούμενο διάστημα, αποτελούν ένα ολοκληρωμένο πολιτικό κείμενο, που όχι απλώς αποτυπώνει με σαφήνεια στη βάση του Μαρξισμού - Λενινισμού τις εξελίξεις της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά αποτελεί όπλο δράσης για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια στις σύνθετες συνθήκες που βιώνουμε.

Το ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», μπορεί με ευκολία να απαντιέται θετικά από πολλούς υπέρ του δεύτερου, αλλά αυτό σε ό,τι έχει να κάνει μόνο με το θεωρητικό κομμάτι - σαν να πρόκειται δηλαδή για ρητορικό ερώτημα. Οταν η καθημερινότητα της ταξικής πάλης (δηλαδή της οικονομικής - ιδεολογικής - πολιτικής πάλης ως ενιαίο σύνολο ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη βασικά) φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη το θεωρητικό αυτό ερώτημα να γίνει πράξη, τότε εύκολα «διολισθαίνει» η επαναστατικότητα υπέρ της μεταρρύθμισης.

Ο προσυνεδριακός διάλογος, κυρίως ο ανεπίσημος, που διεξάγεται μέσα από μια σειρά ιστοσελίδες, άρθρα αστικών εφημερίδων κλπ., βρίθει από παραδείγματα που επιβεβαιώνουν το παραπάνω. Από τη θεωρία της Ψωροκώσταινας - ντυμένη βέβαια με σύγχρονους όρους για να αποφεύγονται οι παραλληλισμοί με επιλογές άλλων δεκαετιών, μέχρι την «καρπαζοεισπράκτορα»!! ντόπια αστική τάξη που «δουλικά» σέρνεται πίσω από τα συμφέροντα των ξένων μονοπωλίων, και ό,τι άλλο χρειαστεί, για να τεκμηριωθεί ότι η «επαναστατική απάντηση» για το σήμερα, είναι ...η μεταρρύθμιση! Χαρακτηριστική οπορτουνιστική αντιμετώπιση του ζητήματος της επικαιρότητας και αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, κρατώντας την αναγκαιότητα ως θεωρητικό υπόβαθρο και πετώντας την επικαιρότητα στο καλάθι των αχρήστων! Το σήμερα, δηλαδή!

«Με αυτή την πολιτική, το ΚΚΕ δεν μπορεί να πείσει», η συνέχεια των κραυγών των «φίλων» του Κόμματος. Το παρακάτω, άλλοτε εννοείται άλλοτε αποτυπώνεται συγκεκριμένα: «να αλλάξει πολιτική». Να κάνει δηλαδή τι;

Να μπει στο παιχνίδι της διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αποποιηθεί το στρατηγικό του στόχο (τη σοσιαλιστική επανάσταση), αφού εξάλλου αυτός, δεν αφορά μια τωρινή ζωή αλλά μια μετέπειτα! Λες και ακούς πρωινή ενημερωτική εκπομπή (διαλέξτε εσείς όποιο αστικό τηλεοπτικό κανάλι θέλετε)!

Να συγκεντρώσει δυνάμεις για τις «μικροαλλαγές» - «μικροκατακτήσεις» που μπορεί να του παραχωρήσει ο καπιταλισμός κάτω από τη λαϊκή πίεση, λες και δεν πήραν μυρωδιά από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, λες και ζούμε ακόμα στη δεκαετία του '80 ή του '90! 'Η, ακόμα χειρότερα, λες και μπορεί η ιστορία να γυρίσει πίσω σε αυτές τις δεκαετίες (της επίσης τεράστιας -αλλά καλύτερα συγκαλυμμένης- εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης)!

Να διαπαιδαγωγήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την ανατροπή, με τρικ, που δε θα αποκαλύπτουν το σκοπό αλλά θα τον εξυπηρετούν! Αυτό θα μπορούσε να είναι και ταινία επιστημονικής φαντασίας αν κατά βάθος, δεν ήταν τρομερά επικίνδυνο. Γιατί όχι μόνο αντιμετωπίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα ως ανόητα, αλλά ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ από το προσκήνιο το βασικό: ότι δηλαδή η αστική (και οπορτουνιστική) ιδεολογική παρέμβαση στη συνείδηση αυτών των στρωμάτων, δεν είναι τρικ, αλλά μελετημένη ως την τελευταία της λεπτομέρεια πολιτική, που αντιπαλεύεται ΜΟΝΟ με την επιθετική, ξεκάθαρη και εξίσου μελετημένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, προλεταριακή πολιτική. Τα ναι μεν αλλά, συμβάλλουν στη διαιώνιση του φαινομένου καλλιέργειας ΞΕΝΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ στην επαναστατική τάξη, ακόμα περισσότερο στους συμμάχους της που και αυτή η ελάχιστη ιδιοκτησία (και εκείνη που τη χρωστάει εξολοκλήρου στην τράπεζα) τους βάζει επιπλέον εμπόδια στην κατανόηση των αντικειμενικών τους συμφερόντων.

Βασική προϋπόθεση για να «αλλάξει πολιτική» το ΚΚΕ, είναι να αλλάξει χαρακτήρα. Να πάψει δηλαδή να παλεύει με τις υποκειμενικές του αδυναμίες (που περιλαμβάνονται αναλυτικά και εκτενώς στο κείμενο των Θέσεων) για την ολόπλευρη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική του ετοιμότητα ως επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης και να γίνει ένας ακόμα κοινοβουλευτικός χυλός από τους πολλούς που κυκλοφορούνε. Ειδικά τώρα που η καπιταλιστική οικονομική κρίση οξύνεται και μαζί με αυτή οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί των μονοπωλιακών ομίλων, τώρα δηλαδή που έρχονται στην επιφάνεια όλα τα αδιέξοδα που ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί και αυτά, μπορούν να δεθούν δημιουργικά με την ίδια την πείρα των εργαζόμενων μαζών, τώρα, το ΚΚΕ καλείται να θεοποιήσει τον Κοινοβουλευτισμό, πολύ περισσότερο, να μπει μπροστά στην οργάνωση και καθοδήγηση των εργαζομένων στη θεοποίηση του Κοινοβουλίου και των υπόλοιπων αστικών θεσμών! Οι ρωγμές στο αστικό εποικοδόμημα μπορεί να προκαλούνται αντικειμενικά από την ίδια την οικονομική του βάση στην πορεία της ταξικής πάλης, αλλά δεν θα πέσει με το φύσημα του αέρα! Ακόμα χειρότερα, δεν θα πέσει στηρίζοντας το από τα μέσα! γιατί αυτό σηματοδοτεί η αστική διαχείριση όπως και αν ονομαστεί: αριστερή, προοδευτική, δημοκρατική κλπ.

Η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, πραγματοποιείται μέσα στις μάζες, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, με αδιάκοπη πάλη και διαπάλη όχι μόνο με δυνάμεις που υπάρχουν και δρουν μέσα στον εργαζόμενο λαό, αλλά με συνήθειες και νοοτροπίες χρόνων βαθιά ριζωμένες στις συνειδήσεις. Οι ξεκάθαρες θέσεις, η γραμμή συσπείρωσης και πάλης που δεν μπερδεύει αλλά φωτίζει τη μοναδική διέξοδο προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, αποτελεί παρακαταθήκη για το κίνημα, ακόμα και αν σήμερα γίνεται δύσκολα κατανοητή και λόγω της λάσπης που έχει δεχθεί ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα που γνωρίσαμε.

Η εξέλιξη της ταξικής πάλης, της κινητήριας δύναμης των κοινωνικών αλλαγών, προφανώς θα είναι πολύ πιο πλούσια σε γεγονότα από εκείνα που μπορεί κανείς να προϋπολογίσει. Σε αυτή την εξέλιξη, το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει να χάσει τα ταξικά γυαλιά του (το επιβεβαιώνουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο), μιας και η αναπόφευκτη σύγκρουση, μόνο αισιοδοξία μπορεί να εμπνεύσει.

Αλίμονο σε εκείνους, που ο μικροαστισμός τους, τους κάνει να τρέμουν και στην ιδέα αυτής της σύγκρουσης!


Φωτεινή Τσώλου
Μέλος του Γραφείου της ΕΠ Β/Δ Ελλάδας

Το ΑΑΔΜ να μπει στη ζωή

...«δεν είναι η φύση και το βασίλειο των ανθρώπων, που συμμορφώνονται με αυτές τις αρχές, αλλά οι αρχές είναι σωστές μόνο στο βαθμό που συμφωνούν με τη φύση και την ιστορία» (Φ. Ενγκελς «Αντιντύρινγκ», σελ. 44, εκδ. ΣΕ).

-- Οι θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο επισημοποιούν την αλλαγή της πορείας του Κόμματος τα τελευταία χρόνια η οποία αντανακλάται στο Κίνημα ως αδυναμία αντιμετώπισης των μέτρων του Κεφαλαίου, ως μείωση δυνάμεων στη νεολαία, ως μείωση της εκλογικής του βάσης στο μισό.

Αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν, να δούμε τις αιτίες. Ουσιαστικά, καλούμαστε να εγκρίνουμε την εγκατάλειψη του Προγράμματος του 15ου, τα αποτελέσματα που έφερε.

Με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα της πράξης. Οταν η Τακτική υπηρετεί σωστά την Στρατηγική, δικαιώνεται στην κοινωνία.

Εδώ όμως η Στρατηγική πήρε τη θέση της Τακτικής. Παρακάμπτεται το ισχύον πρόγραμμα και οι βασισμένες στην Λενινιστική διδασκαλία επεξεργασίες του, οι στόχοι πάλης για τη συγκέντρωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε Α/Α αιτήματα, με παράλληλη ζύμωση του στρατηγικού μας στόχου, καθιστώντας τον υπόθεση των εκατομμυρίων και όχι μόνο λίγων χιλιάδων.

-- Η σοσιαλιστική οικοδόμηση αποτελεί το κύριο μέρος του προγράμματος. Αναφέρεται στη χρήση του νόμου της αξίας στην κατανομή ενός μέρους των προϊόντων (θέση 89), του ρόλου του χρήματος (θέση 87) και τη σταδιακή κατάργησή του. Το ΚΚΣΕ στο 19ο Συνέδριο (Στάλιν) δεν προχώρησε στην κατάργηση του χρήματος και την άμεσα κοινωνική παραγωγή, με 35 χρόνια Σοσιαλισμού.

Με δεδομένο το συσχετισμό σε βάρος της εργατικής Τάξης (θέση 15), την οικονομία να βασίζεται στον τριτογενή τομέα και όχι στην παραγωγή μέσων παραγωγής, απαραίτητη στην στήριξη της σοσιαλιστικής οικονομίας (θέσεις 5,12,14), οι θέσεις κάνουν ένα τεράστιο άλμα έξω από την ιστορικά δοσμένη κοινωνική εξέλιξη.

- Λαϊκή Συμμαχία.

(θέση 62)«(..)Η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ(..) με έκβαση του αγώνα προς την εργατική-λαϊκή εξουσία,».

(θέση 66) Η Λαϊκή Συμμαχία διαμορφώνεται σήμερα (...) «με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων. Το ΚΚΕ μετέχει στα όργανα και στις γραμμές της μέσω των στελεχών και μελών του, των μελών της νεολαίας του, της ΚΝΕ (...)».

Η «Λαϊκή Συμμαχία» αποτελεί κάλεσμα συμμαχίας για το σοσιαλισμό, περιοριζόμενη στον περίγυρο και τους οπαδούς του Κόμματος. Μπορεί να απευθύνεται στο λαό ανεξάρτητα από πεποιθήσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί. Τα παραπάνω αποτελέσματα, αυτό μαρτυρούν. Ηδη στην πράξη συσπειρώνονται μόνο Κομμουνιστές και περίγυρος και όχι ευρύτερες μάζες, λαϊκά στρώματα που εκφράζονται μέσα από οργανώσεις και Κόμματα, σύμφωνα με τον Λένιν:

«Ολοι ξέρουν ότι οι μάζες χωρίζονται σε τάξεις·(..) ότι τις τάξεις τις καθοδηγούν συνήθως και στις περισσότερες περιπτώσεις, τουλάχιστο στις σύγχρονες πολιτισμένες χώρες, πολιτικά κόμματα·(..) Ολα αυτά είναι στοιχειώδη» (Λένιν «Ο Αριστερισμός» σελ. 30 εκδόσεις ΣΕ).

Ο Λένιν για τις συμμαχίες:

«... Να αποκρούσουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα (...) κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων» - γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης.

Είναι εκπληκτικό, πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί (...) όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα! (ο.π. σελ. 64)

Για την αξιοποίηση των αντιθέσεων των αντιπάλων:

«Μπορείς να νικήσεις (...) χρησιμοποιώντας (...) έστω και την ελάχιστη, "ρωγμή" ανάμεσά στους εχθρούς (...) και την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά» (ο.π. σελ. 65)

-- Προβάλλεται η αναγκαιότητα νέου προγράμματος γιατί από το 15ο «..κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι». Ομως το «σχέδιο» δεν συνιστά τη «σύγχρονη επεξεργασία» του, ούτε φέρνει κάτι νέο. Επαναφέρει λαθεμένες αντιλήψεις από τα πρώτα χρόνια του κομμουνιστικού κινήματος:

Το 1929-1930 η καπιταλιστική κρίση επεκτείνεται στην Ελλάδα με βαριές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Την 1η Μάη 1932 η Ελλάδα κήρυξε πτώχευση.

Οι αγώνες είχαν κυρίως αυθόρμητο χαρακτήρα και το Κόμμα έριξε το σύνθημα «..της γενικής πολιτικής απεργίας των ένοπλων διαδηλώσεων των εργαζομένων μαζών», προτείνοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση (...) «με την ένοπλη εξέγερση και την κατάχτηση της εξουσίας» (ΚΚΕ Επίσημα Κείμενα Τομ. Γ' σελ. 143).

(2η Ολομέλεια (6/1929)... Οι διεκδικήσεις στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη: «...σαν να είναι δυνατός ο έλεγχος δίχως την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», ισχυριζόμενη ότι «... παραμερίζεται η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων της αγροτιάς για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», θεωρώντας τα: «ενδείξεις της πίεσης του μικροαστικού περιβάλλοντος και του δεξιού κινδύνου» (ο.π. σελ.43, 44).

Για αντιμετώπιση της κρίσης άμεση λύση ο Σοσιαλισμός: (4η Ολομέλεια Δεκ. 1931), «... για επαναστατική διέξοδο απ' την κρίση, για ανατροπή της κυριαρχίας της κεφαλαιοκρατίας, για μια εργατοαγροτική κυβέρνηση, για το σοσιαλισμό» (ο.π., σελ. 315), (...) «για τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Ελλάδα», (5η Ολομέλεια, Δεκ. 1932), (ο.π., σελ. 462).

Η διαπίστωση έρχεται αργότερα:

«Μέχρι την 6η ολομέλεια η γραμμή και η δράση του ΚΚΕ ήτανε λίγο πολύ απομονωμένη ... στεκόμασταν μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, απ' τον ελληνικό λαό. Η επανάσταση ήταν μια σεχταριστική ιδέα, δεν συγκινούσε το λαό, δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, να ξεσπάσει» (ΚΟΜΕΠ, 1934 αρ. 21 σελ. 4).

Το αποτέλεσμα:

Το 1930 τα μέλη ήταν 1.500 άτομα, κυρίως στην επαρχία. Στην Αθήνα 170 μέλη και στον Πειραιά 70. Ο «Ριζοσπάστης» έπεσε από 3.000 αναγνώστες το 1929 στους 1.666 το 1930 (Δ. Σάρλη «Η πολιτική του ΚΚΕ κατά του μοναρχοφασισμού» σελ. 26).

Παρενέβη τότε η Κομμουνιστική Διεθνής με έκκληση της (Νοέμβρης 1931) και μετά το 7ο Συνέδριό της (25 Ιούλη 1935).

Αποτέλεσμα, στη 2η Πανελλαδική Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη (16/8/1935) επισημαινόταν η μέχρι τότε ταχτική ως «... περιφρόνηση της συνδικαλιστικής δουλειάς με την ταυτοποίηση των συνδικάτων με το Κόμμα» (ΚΚΕ Επίσημα κείμενα, Τόμος 4ος, σελ. 218).

Στην 4η Ολομέλεια (27-28/9/1935) το Κόμμα αλλάζει γραμμή (...) «συμφέρο του λαού η παρεμπόδιση της επικράτησης του φασισμού, της μοναρχικής παλινόρθωσης, της υπεράσπισης των καταχτήσεων και των ελευθεριών του...» (ο.π., σελ. 245) και προτείνει «(...)δημιουργία του ενιαίου προλεταριακού μετώπου, η συνένωση και η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της εργατικής τάξης...»(ο.π, σελ. 292).

Στις εκλογές (Ιούνης/1936) παρά την τρομοκρατία το ΚΚΕ πήρε πάνω από 100.000 ψήφους και ήρθε πρώτο κόμμα σε μια σειρά πόλεις, στρατολόγησε χιλιάδες μέλη και δημιούργησε 4 νέες περιφερειακές οργανώσεις (ο.π., σελ. 300).

Ηταν η «μαγιά» που δημιούργησε το ΕΑΜ και νίκησε το φασισμό.

-- Παρά τις χρονικές διαφορές το ζήτημα παραμένει ίδιο: Πώς θα θέσουμε στο σήμερα τα εκατομμύρια των λαϊκών μαζών στην Α/Α πάλη, στην κατεύθυνση της στρατηγικής μας. Το ΑΑΔΜ δίνει αυτά τα εφόδια και στην Πρωτοπορία την δυνατότητα καθοδήγησης και νίκης. Πρέπει να προχωρήσει.


Χρήστος Τσάκωνας
ΚΟΒ Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Ρόδος

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Ζητήματα που αναδείχτηκαν από τη μελέτη των ανατροπών όπως, μικροεμπορευματική παραγωγή, ικανότητες διοίκησης της Σοσιαλιστικής οικονομίας, η λειτουργία του Κόμματος, ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις κλπ. αποτυπώνονται στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, κυρίως στο Πρόγραμμα, με τρόπο βέβαια προσαρμοσμένο στην εποχή και τη συγκεκριμένη χώρα. Ομως αν δεχτούμε ότι αυτό που γενικά αναδείχτηκε από τη μελέτη και ανάλυση των ανατροπών, είναι η έλλειψη θεωρητικής και πολιτικής επάρκειας που υπήρξε αντικειμενικά στο στάδιο της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης της Ρωσίας λόγω του πρωτόγνωρου της προσπάθειας, τότε θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζονται ακόμα πολλά να γίνουν ώστε να ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες «πισωγυρίσματος» από μια ανάλογη πορεία στη χώρα μας.

Πιστεύω ότι το Κόμμα των Μπολσεβίκων δεν «έθρεψε» οπορτουνιστές, όμως η έλλειψη εμπειρίας Σοσιαλιστικής πορείας και η σοβαρή καθυστέρηση των παραγωγικών δυνάμεων στη Ρωσία, προεπαναστατικά δημιούργησε μαζί με τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πολλά και τεράστια προβλήματα δύσκολα αντιμετωπίσιμα, που οδήγησαν στην παραίτηση μέρους της Κομματικής ηγεσίας. Θεωρητικοποιήθηκαν τα λάθη για να δικαιολογηθούν και φτάσαμε στις παρεκκλίσεις, τα λάθη και στην Περεστρόικα.

Αγροτικός τομέας:

Ο παραγωγικός συνεταιρισμός και η εθελοντική συμμετοχή χρειάζονται μελέτη και επεξεργασία, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια θα δημιουργήσουν αντιθέσεις με τον κεντρικό σχεδιασμό και θα κάνουν μακρινό στόχο της κοινωνικοποίησης της γης.

Ο παραγωγικός συνεταιρισμός στις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν στον Αγροτικό Τομέα, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του δεν θα γίνει ελκυστικός για τους περισσότερους μικροπαραγωγούς στη χώρα μας γιατί καλείται να «μοιράσει» ανόμοια παραγωγικά μέσα με ανόμοια δικαιώματα.

Παράδειγμα, στο χωριό μου υπάρχουν 150.000 ελαιόδεντρα σε 600 περίπου οικογένειες αγροτών χωρίς καμιά ιδιοκτησία να έχει καπιταλιστικό χαρακτήρα, άρα χωρίς δυνατότητα κοινωνικοποίησης γης, και αυτό δε συμβαίνει μόνο σε ένα χωριό, αν εξαιρέσουμε περιοχές στη Θεσσαλία, συμβαίνει σε όλες τις αγροτικές περιοχές της χώρας. Με τον εθελοντικό χαρακτήρα της Συνεταιριστικοποίησης θα είναι πιθανόν να κυριαρχεί για μεγάλο διάστημα η μικροεμπορευματική παραγωγή. Επίσης για όσους ενταχθούν στον π. συνεταιρισμό ποια θα είναι τα κριτήρια της αμοιβής τους, αφού όσα παραδώσουν θα είναι διαφορετικού μεγέθους ιδιοκτησίες και διαφορετικής σε ποιότητα περιοχές. 100 ελαιόδεντρα εδώ έχουν απόδοση 10kg λάδι ανά δέντρο, σε ένα χιλιόμετρο απόσταση τα ίδια ελαιόδεντρα έχουν 5kg απόδοση ανά δέντρο...

Τώρα στο θέμα του τουρισμού:

Χρειάζεται να δούμε ότι εκτός από τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής υπηρεσιών να κυριαρχεί η ατομική επιχείρηση που λόγω των τεχνολογικών μέσων μπορεί να παράγει μεγάλης οικονομικής κλίμακας αποτελέσματα χωρίς εκμετάλλευση εργατικής δύναμης, αυτό δίνει το δικαίωμα σε μεγάλα στρώματα αυτοαπασχολούμενων στον τομέα των υπηρεσιών να μην αναζητούν συμμαχίες με την Εργατική Τάξη. Στο θέμα του Τουρισμού επίσης χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε αν υπάρχει διττός χαρακτήρας στη συγκεκριμένη δραστηριότητα, δηλαδή διαθέτεις στους εργαζόμενους της χώρας τη δυνατότητα παραθερισμού σαν αγαθό και κοινωνική ανάγκη, και αν την επίσκεψη εκατομμυρίων ξένων επισκεπτών την αξιοποιείς οικονομικά.

Να μην ξεχνάμε τέλος ότι παρεκκλίσεις και πισωγυρίσματα σε χώρες όπως Κίνα - Βιετνάμ και Κούβα ξεκινάνε με αιχμή του δόρατος τις δυο αυτές οικονομικές δραστηριότητες: Γεωργία - Τουρισμός.

Μερικές σκέψεις για τον υποκειμενικό παράγοντα - Κόμμα - Εργατική Τάξη και το συσχετισμό δυνάμεων.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια και πλέον ο ταξικός αντίπαλος «έπαιξε» σοβαρά με το ζήτημα χαλιναγώγησης της συνείδησης της Εργατικής Τάξης με όλα τα μέσα που διαθέτει το πολιτικό προσωπικό, χρησιμοποίησε νόμους και θεσμούς, καταστολή και αυταρχισμό, κυρίως όμως χρησιμοποίησε τον εκφυλισμό και την εξαγορά παρέχοντας σε μεγάλα τμήματα λαϊκών στρωμάτων παρασιτικά εισοδήματα για δεκαετίες και μέχρι πρόσφατα, η καταστολή και οι νόμοι δεν απέδωσαν στο βαθμό που επιθυμούσε η αστική τάξη λόγω ιστορικών καταβολών του κινήματος και λόγω της ύπαρξης ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που διατήρησε με θυσίες τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Η εξαγορά δεν αφορούσε μόνο αυτό που λέμε εργατική αριστοκρατία, αλλά με κάθε μορφή και τρόπο κατέκλυσε μεγάλα κομμάτια εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο. Η κατάσταση αυτή έπαιξε σοβαρό ρόλο για δεκαετίες και στο θέμα των συσχετισμών, στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, στη χαλάρωση των σχέσεων με τον κομματικό μας περίγυρο. Και έχω την εντύπωση ότι θα κρατήσει ακόμα, παρά την κρίση. Γιατί εμείς, όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και τώρα, δεν αντιμετωπίσαμε παρά ελάχιστα και επιφανειακά το πρόβλημα, στο όνομα του κινδύνου μήπως αποπροσανατολιστεί το κίνημα από το κύριο, που είναι βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα, όσον αφορά την κρίση και την εκμετάλλευση. Ομως εδώ πάει το «η πολιτική είναι Τέχνη» του Λένιν και Τέχνη στην προκειμένη περίπτωση είναι χωρίς να υποβαθμίζεται το κύριο, να αναδεικνύεις και το δεύτερον. Η μορφή αγώνα που επέλεξαν ένα μήνα οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, αποτελεί ευτελισμό της ταξικής τους προέλευσης και έπρεπε να τους το πούμε καθαρά, όπου μας δινόταν ευκαιρία. Με τρόπο διαπαιδαγωγικό και ταυτόχρονα αυστηρό, να καυτηριάσουμε τέτοιες λογικές ατομικής εξασφάλισης και εκφυλισμού.

Σύντροφοι, από τις εκλογές και μετά σε ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων, καταρχήν καλοπροαίρετο προς εμάς, διαμορφώνονται απόψεις που ουσιαστικά οδηγούν σε ένα «ψευτοδίλημμα»:

'Η θα αλλάξουμε για να μας καταλάβει ο κόσμος ή θα απομονωθούμε!

Γι' αυτές τις απόψεις δίνουμε πολλές φορές αφορμή, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι σωστή η στρατηγική μας, η τακτική και η πολιτική μας, όμως θέλει διόρθωμα η προπαγάνδα μας, γιατί δίνει επιχειρήματα σε αυτούς που μας λένε «σεχταριστές».

Η πρώτη επαφή του «ανίδεου» με την ιδεολογία μας είναι καθοριστική για τη συνέχεια και από πολλούς γίνεται χονδροειδώς. Χιλιάδες άνθρωποι που έρχονται μαζί μας με κριτήρια τα πρόσωπα, την ηθική και την τιμιότητα, για χρόνια αλλά και προσωρινά, σχεδόν δεν καταφέρνουμε να τους μονιμοποιήσουμε. Ο «τρόμος» μήπως η Λαϊκή Συσπείρωση στην Τοπική Διοίκηση μετατραπεί σε δομή στο Κίνημα, επέτρεψε να απολέσουμε κάθε επαφή με εκατοντάδες εργαζόμενους που βρεθήκανε μαζί στη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

Εργαζόμενοι που δεν έχουν κατανοήσει τη σύνδεση του τοπικού προβλήματος με τη γενικότερη πολιτική, που δεν έχουν πειστεί να συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ στην ΠΑΣΥ, στα ταξικά Συνδικάτα,που συνδέθηκαν πρώτη φορά με το Κόμμα και τους κομμουνιστές, χάθηκαν γιατί επικράτησε η λογική τού «όλα ή τίποτα».

Σύντροφοι, η ωρίμανση των υποκειμενικών προϋποθέσεων απαιτεί να διορθώσουμε την προπαγάνδα μας, όσα εξαρτώνται από εμάς πρέπει να τα κάνουμε γιατί όταν η απόσταση των αντικειμενικών και υλικών προϋποθέσεων από τις υποκειμενικές είναι μεγάλη, προκύπτει απομόνωση.


Βασίλειος Αρμενιάκος
ΝΕ Κέρκυρας

Η εμπειρία από το Σοσιαλισμό

Γιατί ο σοσιαλισμός και όχι ο καπιταλισμός; Γιατί ο σχεδιασμός της παραγωγής πρέπει να γίνεται βάση των αναγκών του εργαζόμενου λαού και όχι με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου; Πώς να απαντήσεις πειστικά; Εχω ζήσει 30 χρόνια στη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, 30 χρόνια στην καπιταλιστική Ελλάδα και θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου πρακτική εμπειρία και την άποψη μου.

1. Τελειώνοντας το Πολυτεχνείο στην τότε σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, αμέσως έπιασα δουλειά σε ένα μελετητικό γραφείο. Μερικούς μήνες πριν την ολοκλήρωση των σπουδών μου, ήδη ήξερα ότι εκεί θα δουλέψω. Αυτό ήταν μια σοσιαλιστική πραγματικότητα. Στην καπιταλιστική Ελλάδα χρειαζόμουν 8 χρόνια για να βρω περίπου την αντίστοιχη θέση εργασίας και αυτό ήταν η καπιταλιστική πραγματικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις ασχολούμουν με τις μελέτες και κατασκευές υδροτεχνικών έργων και με τη διαχείριση υδάτινων πόρων. Δηλαδή με έργα υποδομής κοινωφελούς χαρακτήρα. Στο ερώτημα που θα ήθελα να απαντήσω, είναι γιατί ενώ στο σοσιαλισμό το νερό ήταν κοινωνικό αγαθό, στον καπιταλισμό, αντικειμενικά, αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Στο καπιταλιστικό σύστημα οι φυσικοί και υλικοί πόροι, τα μέσα παραγωγής και τα παραγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, οι μεταφορές, η ενέργεια και η επιστημονική έρευνα ανήκουν σε ιδιώτες και διατίθενται στην καπιταλιστική αγορά με τιμές που περιλαμβάνουν τα κέρδη όλων αυτών που παίρνουν μέρος στην αγοραπωλησία και στη διάθεσή τους. Ο ρυθμιστής της οικονομικής διαχείρισης των αναφερόμενων ιδιοκτησιών, δεν είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, αλλά ο πολλαπλασιασμός των κερδών. Αυτό το κυνήγι του κέρδους, που διεξάγεται και εντός των τοίχων των λεγόμενων κοινωφελών επιχειρήσεων (συγκεκριμένα των ΔΕΥΑ ), εισχωρεί στα έξοδά τους και μετά στην τιμολόγηση του νερού. Η Τιμολογιακή Πολιτική στη συνέχεια στρέφει την προσοχή της σε πλειοψηφικές ομάδες καταναλωτών, δηλαδή σε λαϊκές οικογένειες με σκοπό τη μεγιστοποίηση των εσόδων. Ετσι το θέμα του κοινωφελούς έργου υπάρχει μόνο σαν ψευδεπίγραφο στο ίδιο το Σύνταγμα του Ελληνικού καπιταλιστικού Κράτους.

2. Στη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, όπως και στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες, δεν ήταν έτσι. Η πρώτες ύλες ήταν ιδιοκτησία του λαού. Τα μέσα παραγωγής το ίδιο. Δεν υπήρχαν μεσάζοντες, δεν υπήρχαν κρατικοί φόροι, με λίγα λόγια δεν υπήρχε καμιά πρόσθετη αξία κέρδους που θα επιβάρυνε τα έξοδα της λειτουργίας και της ανάπτυξης των κοινωφελών επιχειρήσεων και όχι μόνο αυτών. Η κοινωνικοποίηση της εργασίας, των μέσων παραγωγής, των φυσικών πόρων και του παραγόμενου πλούτου τα κατάργησε. Ο παραγόμενος πλούτος στη σοσιαλιστική κοινωνία, δηλαδή η υλική υποδομή, τα έργα υποδομής, βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, ενέργεια, επιστημονική και τεχνολογική γνώση, υποδομές κοινωνικών υπηρεσιών κλπ. έπαψαν να έχουν χρηματική αξία και απόκτησαν την κοινωνική αξία. Ετσι και ο σχεδιασμός, η οργάνωση, η παραμετροποίηση, ο έλεγχος, η συντήρηση και η βελτίωση της σχέσης μεταξύ της κοινωνικοποιημένης εργασίας και του παραγόμενου κοινωνικοποιημένου πλούτου (μείωση ωρών εργασίας με ταυτόχρονη αύξηση παραγωγικότητας λόγω της εφαρμογής νέων τεχνολογιών στην παραγωγή - για παράδειγμα) προκύπτουν ως κοινωνική ανάγκη, ως λαϊκή βούληση. Το χρήμα, που ακόμη υπήρχε για αντικειμενικούς λόγους, αποκτάει διαφορετική ιδιότητα από αυτή που έχει στον καπιταλισμό και με τον καιρό θα έπαυε να υπάρχει. Στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη στην ουσία το χρήμα ρύθμιζε και έλεγχε, βάσει των κοινωνικών αναγκών, την πρόσβαση του λαού σε υλικά και κοινωνικά αγαθά - παροχές που δεν ήτανε δωρεάν ή εντελώς δωρεάν. Μεταξύ των παραγωγικών μονάδων και των υπηρεσιών, το χρήμα λειτουργούσε σαν στατιστικό-λογιστικό στοιχείο, προκειμένου να είναι δυνατός ο προσδιορισμός και η παρακολούθηση, με άλλα στατιστικά στοιχεία, του προϋπολογισμού του Κράτους, των παραγωγικών μονάδων, των υπηρεσιών και της εξωτερικής αγοράς.

Στην πράξη αυτό εκφράζεται απλοποιημένα ως εξής: Εγώ και αρκετοί άλλοι εργαζόμενοι μελετάμε και κατασκευάζουμε δίκτυα ύδρευσης. Αλλοι με την εργασία τους παράγουν σωλήνες ύδρευσης. Αλλοι τα ρούχα εργασίας. Αλλοι τα τρόφιμα που καταναλώνουμε δωρεάν στις καντίνες των επιχειρήσεων. Αλλοι μορφώνουν τα παιδιά μας. Αλλοι μας εξυπηρετούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλοι μας παρέχουν ιατρική περίθαλψη και όλοι μαζί πίνουμε νερό από τα δίκτυα ύδρευσης, των οποίων η χρηματική αξία όπως και η τιμή του καταναλωνόμενου νερού μετατρέπεται, με την εργασία χιλιάδων εργαζόμενων, διάφορων κλάδων, σε κοινωνική αξία. Ετσι, με κεντρικό σχεδιασμό της εκμετάλλευσης φυσικών πόρων, των παραγωγικών δραστηριοτήτων και της παροχής υπηρεσιών, παράγεται ο κοινωνικός πλούτος για την κάλυψη των κοινωνικών - λαϊκών αναγκών ενός λαού, που έχει αποφασίσει να βαδίζει στο δρόμο του σοσιαλισμού, στο δρόμο της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας.


Κάρολος Σλάβικ
ΝΟ Κέρκυρας



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ