Από φετινή διαδήλωση του Λιβανικού ΚΚ ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Μέση Ανατολή και τις επεμβάσεις στα εσωτερικά του Λιβάνου

Η δολοφονία Χαρίρι, στις 14 Φεβρουαρίου του 2005, εκτός από το θάνατο του ίδιου και άλλων 21 ανθρώπων, εξαιτίας μιας, τεράστιας ισχύος, βομβιστικής επίθεσης ήταν αυτή που έδωσε το λάκτισμα για σειρά εξελίξεων στη χώρα. Ισως η πιο εμφανής να είναι η ολική αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από τη χώρα (τα οποία παρέμεναν παρά το πέρας της σχετικής συμφωνίας με τη λιβανική ηγεσία) υπό τις ασφυκτικές ιμπεριαλιστικές πιέσεις των ΗΠΑ αλλά και άλλων δυνάμεων όπως η Γαλλία και η Βρετανία. Υπάρχει, όμως, και σειρά άλλων εξελίξεων, όπως ήταν η ανάδειξη της φιλο-αμερικανικής συμμαχίας υπό το σουνιτικό κόμμα του γιου Χαρίρι στην πολιτική σκηνή, η ενίσχυση της θέσης της σιιτικής φιλο-ιρανικής «Χεζμπολάχ», ιδιαίτερα μετά την ισραηλινή επίθεση του καλοκαιριού του 2006 και την εντυπωσιακή αντίσταση του λιβανικού λαού, με κορμό τους μαχητές της οργάνωσης.

Οι δύο αυτές «αναδείξεις» οδήγησαν σε μια σκληρή αντιπαράθεση εξουσίας. Σουνίτες και σιίτες ένοπλοι ενεπλάκησαν σε μια αιματηρή αναμέτρηση ισχύος, που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 80 ανθρώπους μέσα σε λίγα μόνο 24ωρα, στη Βηρυτό, το Μάη του 2008, μια αναμέτρηση που θύμισε έντονα μέρες του πολυετούς εμφύλιου σπαραγμού, ο οποίος ισοπέδωσε τη χώρα.

Παρόλα αυτά, μετά από πολύμηνες συζητήσεις, οι δύο ισχυρότεροι πόλοι της λιβανικής πολιτικής σκηνής, δηλαδή οι σουνιτικές δυνάμεις σε συνεργασία με μία μερίδα των χριστιανών - κυρίως τους χριστιανούς φαλαγγίτες - και οι σιιτικές δυνάμεις σε συνεργασία με μια άλλη μερίδα των χριστιανών - όπως ο μαρωνίτης πρώην στρατηγός Μισέλ Αούν -, κατάφεραν να βρουν ένα ρηξικέλευθο τρόπο συνεργασίας μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου του 2009 και να σχηματίσουν μια «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Αυτόν τον τρόπο συνεργασίας απειλεί να τινάξει στον αέρα η δημοσιοποίηση της λίστας των υπόπτων για τη δολοφονία Χαρίρι.

Σύμφωνα με αλλεπάλληλες διαρροές διπλωματικών κύκλων προσκείμενων στην έρευνα και στο δικαστήριο του ΟΗΕ (διαρροές που ουδόλως αθώες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν με δεδομένη τη ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν στο Λίβανο), μεταξύ των υπόπτων συγκαταλέγονται και μέλη της «Χεζμπολάχ». Η είδηση προκάλεσε την έντονη αντίδραση της οργάνωσης, της οποίας ο ηγέτης Σεϊκ Χασάν Νασράλαχ κατέστησε σαφές ότι δε θα επιτρέψει «ν' απλωθεί χέρι πάνω στην οργάνωσή του» και κάλεσε ανοιχτά και τον πρωθυπουργό Χαρίρι να μην αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου. Από την άλλη, ο Χαρίρι δεν υπαναχώρησε από την υποστήριξη της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου, ούτε ζήτησε να «παγώσει» η όλη διαδικασία, καθώς αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να υπερασπίσει απέναντι στους οπαδούς και τους εταίρους του στον πολιτικό συνασπισμό του οποίου ηγείται.

Η ατμόσφαιρα άρχισε, λοιπόν, να μυρίζει, και πάλι, μπαρούτι και δεν ήταν λίγοι οι αναλυτές εκείνοι που προέβλεπαν νέο ξέσπασμα εμφύλιων ταραχών αμέσως μετά την ανακοίνωση της λίστας των υπόπτων. Εντούτοις, μια τέτοια προοπτική δεν φαίνεται να ενθουσιάζει ούτε τους άμεσα εμπλεκομένους (τόσο τις σουνιτικές όσο και τις σιιτικές δυνάμεις) τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας, αλλά ούτε και τις περιφερειακές δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από τους πρωταγωνιστές, και οι οποίες «παραδοσιακά» έχουν έντονη και άμεση παρέμβαση στα εσωτερικά του Λιβάνου, αξιοποιώντας το υπάρχον πολιτικό σύστημα των θρησκευτικών σεκτών, σύστημα που έχει επανειλημμένως καταδικάσει το Λιβανικό ΚΚ χαρακτηρίζοντάς το «κερκόπορτα ξένων επεμβάσεων».

Ηδη, από το καλοκαίρι, υπήρχαν δείγματα ότι δύο από τις κύριες εξωτερικές δυνάμεις που διαθέτουν επιρροή στη χώρα, η Σαουδική Αραβία και η Συρία (οι οποίες έχουν υποστηρίξει σθεναρά, υλικά και διπλωματικά, τις σουνιτικές και τις σιιτικές δυνάμεις αντίστοιχα), προχώρησαν σε μια ιστορική κίνηση: ο Σαουδάραβας βασιλιάς Αμπντουλάχ και ο Σύρος Πρόεδρος Ασαντ πραγματοποίησαν κοινή επίσκεψη στη Βηρυτό όπου διατύπωσαν σε όλους τους δυνατούς τόνους την αναγκαιότητα «διατήρησης της σταθερότητας και της εσωτερικής ειρήνης». Το μήνυμα ήταν σαφές προς τις δυνάμεις με τις οποίες συνεργάζονται.

Οταν άρχισε να διογκώνεται η φημολογία σχετικά με τη λίστα των υπόπτων για τη δολοφονία Χαρίρι, πληροφορίες θέλουν τόσο το Ριάντ όσο και τη Δαμασκό να άρχισαν σειρά επαφών μετά από, μεταξύ τους, συνεννόηση με στόχο την επίτευξη μιας συμφωνίας μεταξύ των «προστατευόμενων» παρατάξεών τους στο Λίβανο, έτσι ώστε να διαφυλαχθεί η ηρεμία στη χώρα, καθώς, όπως όλα δείχνουν, στην παρούσα φάση, και με την ένταση στο Παλαιστινιακό να κλιμακώνεται εκ νέου λόγω της ισραηλινής προκλητικότητας και αδιαλλαξίας, οι αραβικές ηγεσίες δεν επιθυμούν ν' ανοίξει κάποιο νέο «μέτωπο» στο εσωτερικό του αραβικού κόσμου. Σύμφωνα με τις ίδιες, πάντα, πληροφορίες, το πλέον πρόσφατο προσχέδιο συμφωνίας που έχει καταληχτεί - και στο οποίο φέρεται να συναίνεσε και το Ιράν που έχει στενότατους δεσμούς με τη σιιτική οργάνωση -, καλεί τη «Χεζμπολάχ» να δεσμευτεί ότι δε θα χρησιμοποιήσει βία σε περίπτωση που μέλη της παραπέμπονται για δίκη από τον ΟΗΕ για τη δολοφονία Χαρίρι, και καλεί τον πρωθυπουργό Χαρίρι να δεσμευτεί ότι δεν θ' ανεβάσει τους τόνους και δεν θα αξιοποιήσει πολιτικά την εξέλιξη αυτή για να επιτεθεί στη «Χεζμπολάχ».

Κατά ορισμένες πηγές, τόσο οι σουνιτικές δυνάμεις υπό το Χαρίρι όσο και η «Χεζμπολάχ» έχουν συναινέσει σε αυτήν τη συμφωνία. Η εκδοχή αυτή μοιάζει να ενισχύεται από το γεγονός ότι επισήμως η λιβανική «κυβέρνηση εθνικής ενότητας», διά του υπουργού Τηλεπικοινωνιών της υπέσκαψε ένα από τα βασικά στοιχεία, με βάση τα οποία η εισαγγελία του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ φέρεται να ενοχοποιεί τα μέλη της «Χεζμπολάχ». Με βάση τις διαρροές, που φιλοξένησε και το καναδικό τηλεοπτικό δίκτυο CBC, τα μέλη της «Χεζμπολάχ», όπως και πολλά από τα άλλα ονόματα της λίστας, θεωρούνται ύποπτοι καθώς εντοπίστηκαν και αναλύθηκαν οι τηλεφωνικές τους επικοινωνίες, και τα λεγόμενά τους σε αυτές, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την επίθεση σε βάρος του Χαρίρι. Πριν λίγες μέρες, όμως, η λιβανική κυβέρνηση κατηγόρησε επισήμως το Ισραήλ ότι όχι μόνο παρακολουθεί αλλά και ότι παρεμβαίνει και αλλοιώνει συχνά τηλεφωνικές επικοινωνίες, όλων των δικτύων συμπεριλαμβανομένου αυτού της «Χεζμπολάχ», στο Λίβανο, καθιστώντας ουσιαστικά αναξιόπιστα τα στοιχεία που χρησιμοποιεί η έρευνα του ΟΗΕ.

Προς το παρόν, λοιπόν, φαίνεται ότι οι παρατάξεις που κυριαρχούν στη λιβανική πολιτική σκηνή και οι περιφερειακές δυνάμεις που κρύβονται πίσω από αυτές επιλέγουν το δρόμο της, έστω και εύθραυστης, ηρεμίας. Εντούτοις, ουδείς μπορεί να προβλέψει πόσο θα κρατήσει αυτό. Και με δεδομένα τόσο τα γενικότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, στα οποία εμπλέκονται και οι εν λόγω περιφερειακές δυνάμεις, όσο και την επιμονή των μεγάλων λιβανικών παρατάξεων στη διατήρηση του συγκεκριμένου, κατά βάση θρησκευτικού, πολιτικού συστήματος, το οποίο και αποπροσανατολίζει το λιβανικό λαό από τα πραγματικά του προβλήματα και τους πραγματικούς του εχθρούς αλλά και τον διχάζει με γνώμονα τη θρησκεία, όπως επανειλημμένως έχει επισημάνει το Λιβανικό ΚΚ, η φερόμενη ως επιτευχθείσα συμφωνία μοιάζει περισσότερο με ισορροπία τρόμου παρά με βήμα που απομακρύνει, πραγματικά, τον κίνδυνο ενός νέου εμφύλιου σπαραγμού.