Η επόμενη, μετά το 16ο Συνέδριο, μέρα βρίσκει τους κομμουνιστές πιο αποφασιστικούς και ικανά εξοπλισμένους να αντεπεξέλθουν στη σύνθετη δράση για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε συνδυασμό με την προώθηση του πολιτικού καθήκοντος για την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία
Αυτή η ομοφωνία στις αποφάσεις, ως αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής ενότητας στη βάση των αρχών του ΚΚΕ, της τακτικής και της στρατηγικής του, έγινε «καρφί στο μάτι» του ταξικού αντιπάλου. Χαρακτηρίστηκε, από διάφορους κύκλους των αστικών Μέσων Ενημέρωσης, ως ένδειξη της «παθογένειας» του ΚΚΕ, της εναντίωσης σε κάθε διαφορετική άποψη, ώστε να οδηγηθεί εν τέλει στην «αυτοϊκανοποίηση και αυτοεπιβεβαίωση της ομοφωνίας», όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν. Τους ενόχλησε ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι στην ιδεολογική και πολιτική του ενότητα, που εκφράζεται και με την ομοφωνία στις αποφάσεις, στην οργανωτική του ενότητα με βάση το καταστατικό, βρίσκεται η δύναμή του. Οτι είναι συστατικό στοιχείο, απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των στόχων και των σκοπών του. Οτι η ενιαία θέληση του Κόμματος μπορεί να γίνει ενιαία θέληση μέρους της εργατικής τάξης αρχικά, προκειμένου να εξασφαλίζεται η ενότητα δράσης της και η ιδεολογικοπολιτική της ενότητα, στην πορεία ανάπτυξης της ταξικής πάλης.
Οι ευρύτατες ιδιωτικοποιήσεις παραγωγικών και άλλων επιχειρήσεων, που ενισχύει τη μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων, η ενίσχυση της εμπορευματοποίησης στους τομείς παιδείας, υγείας, πρόνοιας, ασφάλισης, η αντιδραστική αναδιάρθρωση στην αγορά εργασίας, με στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης κ.ο.κ., μπορεί να τροφοδοτούν με δόσεις οξυγόνου το σύστημα, δίνουν όμως παράλληλα «φιλί ζωής» στο λαϊκό κίνημα και στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, αφού αυτή η εξέλιξη συνοδεύεται με τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης, αλλά τροφοδοτεί και την ένταση των ταξικών αντιθέσεων. Το χάσμα πλούτου-φτώχειας μεγαλώνει.
Και σ' αυτό το σημείο η παρέμβαση του ΚΚΕ (που θα καθίσταται αποτελεσματικότερη όσο το ίδιο ισχυροποιείται) είναι καθοριστική για το αν η λαϊκή δυσαρέσκεια θα μετεξελιχθεί σε οργανωμένη πάλη και δράση, καταλυτική σε ό,τι αφορά στην υπόθεση της συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου.
Η ολιγαρχία επιχειρεί να δράσει προληπτικά απέναντι στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης. Χρησιμοποιεί στην κατεύθυνση αυτή κάθε μέσο, ανασύρει από το οπλοστάσιό της κάθε όπλο, ακόμα κι αυτό της δημιουργίας αναχωμάτων για να προσκρούσει πάνω τους η λαϊκή οργή.
«Οτι ωριμάζουν αλλαγές, γίνονται διεργασίες, φαίνεται και από το γεγονός ότι πέφτουν στο τραπέζι σχέδια και σενάρια για να αναδιαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό χωρίς να διαταραχτεί η πορεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η συμμετοχή της Ελλάδας στα πιο επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού» και «από μια άποψη όλες αυτές οι εξελίξεις βοηθούν να ξεκαθαριστεί όσο γίνεται πιο έγκαιρα η "ήρα από το στάρι". Το φαινόμενο των αναχωμάτων δε θα σταματήσει. Θα επανεμφανίζεται με διάφορες μορφές, όσο το κίνημα θα δυναμώνει, όσο η πολιτική των συμμαχιών του ΚΚΕ βρίσκει έδαφος στις ανάγκες και στην πείρα του λαού». Αυτά τόνιζε η Αλέκα Παπαρήγα παρουσιάζοντας στο 16ο Συνέδριο την εισήγηση της ΚΕ, πριν ακόμα εξαγγελθεί το υπό σύσταση κόμμα του Δ. Αβραμόπουλου. Πρόβλεψη που δε σχετίζεται με κάποιου είδους μαντικές ικανότητες, αλλά με τη βαθιά γνώση των νόμων που διέπουν την εξέλιξη της κοινωνίας.
Ωστόσο, είναι αυτοί οι ίδιοι νόμοι που επιτάσσουν τη μετάβαση του ανθρώπου από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας. Ο στόχος του ΚΚΕ, και πρότασή του προς τον ελληνικό λαό, για συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, δεν είναι ουτοπικός, είναι απόλυτα ρεαλιστικός και εφικτός. Είναι η μοναδική διέξοδος προοπτικής, για την εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα.
Σ' αυτό το Μέτωπο με τους παραπάνω στόχους καλεί σε συστράτευση στην «πάλη κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού», σε έναν «αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, που απαιτεί σκληρές μάχες και θυσίες αλλά αυτές δεν μπορεί να συγκριθούν με τις θυσίες που καλούνται να κάνουν οι λαοί στο βωμό των συμφερόντων του κεφαλαίου», όπως κατέληγε η εισήγηση της ΚΕ στο 16ο Συνέδριο, δίνοντας με σαφήνεια τις δύο επιλογές που έχει και ο ελληνικός λαός: Την υποταγή και το συμβιβασμό, τη μοιρολατρική αποδοχή των δεινών ή την αντίσταση, την οργανωμένη πάλη εναντίον του ιμπεριαλισμού, τη συγκρότηση του δικού του μετώπου απέναντι στο μέτωπο της αντίδρασης. Οι αναγκαιότητες και οι δυνατότητες υπάρχουν και αναπτύσσονται. Οι κομμουνιστές υποσχέθηκαν, με τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου, ότι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να τις κάνουν πράξη.