ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ρεαλιστικά αισιόδοξοι και με συναίσθηση ευθύνης

Η επόμενη, μετά το 16ο Συνέδριο, μέρα βρίσκει τους κομμουνιστές πιο αποφασιστικούς και ικανά εξοπλισμένους να αντεπεξέλθουν στη σύνθετη δράση για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε συνδυασμό με την προώθηση του πολιτικού καθήκοντος για την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία

Η 18η του Δεκέμβρη ξημέρωσε για το ΚΚΕ με τους καλύτερους οιωνούς. Η επόμενη μέρα μετά το Συνέδριο βρήκε τους κομμουνιστές εξοπλισμένους με τη δυνατότητα να είναι ρεαλιστικά αισιόδοξοι στην αναμέτρησή τους με τις δυσκολίες και την εκπλήρωση των καθηκόντων με βάση τις αποφάσεις του Συνεδρίου. Αναμφισβήτητα το 16ο Συνέδριο ανέδειξε το Κόμμα ισχυροποιημένο, με ατσαλωμένη την ιδεολογικοπολιτική του ενότητα, με συνειδητά ομόφωνες αποφάσεις, που αποκρυσταλλώνουν τη συσσωρευμένη πείρα από τη δράση μετά το 15ο Συνέδριο, αλλά και τον πλούσιο προβληματισμό, τη δημιουργική συζήτηση και τις προτάσεις του κομματικού δυναμικού, που αναδείχτηκαν σε έναν γνήσια δημοκρατικό διάλογο πριν και κατά τη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου.

Αυτή η ομοφωνία στις αποφάσεις, ως αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής ενότητας στη βάση των αρχών του ΚΚΕ, της τακτικής και της στρατηγικής του, έγινε «καρφί στο μάτι» του ταξικού αντιπάλου. Χαρακτηρίστηκε, από διάφορους κύκλους των αστικών Μέσων Ενημέρωσης, ως ένδειξη της «παθογένειας» του ΚΚΕ, της εναντίωσης σε κάθε διαφορετική άποψη, ώστε να οδηγηθεί εν τέλει στην «αυτοϊκανοποίηση και αυτοεπιβεβαίωση της ομοφωνίας», όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν. Τους ενόχλησε ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι στην ιδεολογική και πολιτική του ενότητα, που εκφράζεται και με την ομοφωνία στις αποφάσεις, στην οργανωτική του ενότητα με βάση το καταστατικό, βρίσκεται η δύναμή του. Οτι είναι συστατικό στοιχείο, απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των στόχων και των σκοπών του. Οτι η ενιαία θέληση του Κόμματος μπορεί να γίνει ενιαία θέληση μέρους της εργατικής τάξης αρχικά, προκειμένου να εξασφαλίζεται η ενότητα δράσης της και η ιδεολογικοπολιτική της ενότητα, στην πορεία ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

Υπάρχουν οι προϋποθέσεις

Το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ως συνέχεια του 15ου Συνεδρίου, είναι «σκαπανέας» της πορείας του ΚΚΕ προς την ολόπλευρη ισχυροποίησή του και προς τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης. Πορεία και, ταυτόχρονα, «διαδικασία ενιαία, που επιβάλλει πρακτική εντατική δράση από το ΚΚΕ, ώστε να καταθέσει τη μεγάλη συμβολή του σ' αυτήν την υπόθεση, που αφορά ευρύτερα τον λαό». Η Αλέκα Παπαρήγα, παρουσιάζοντας την εισήγηση της ΚΕ στο 16ο Συνέδριο, τόνιζε την αναγκαιότητα ισχυροποίησης του Κόμματος, ως πρωταρχικό ζήτημα για την πορεία οικοδόμησης του Μετώπου, σε συνδυασμό με τη δράση του γι' αυτή την πορεία. «Οργανωμένο γερά και δυνατό πριν από όλα στους χώρους εργασίας, με συνεχή ανάπτυξη και ανανέωση των γραμμών του. Οσο πιο ισχυρό είναι το ΚΚΕ στην εργατική τάξη, τόσο αυτή θα κατακτά τη δυνατότητα και αποτελεσματικότητα μαζί με τους συμμάχους της να τα βγάλει πέρα με την εγχώρια και διεθνή αντίδραση (...). Κόμμα με ικανότητα πρόγνωσης, ετοιμότητα για γρήγορη αναπροσαρμογή και εναλλαγή των μορφών πάλης. Κόμμα ικανό να συμβάλει αποφασιστικά στην αλλαγή της πνευματικής, κοινωνικής ατμόσφαιρας, ώστε ο λαός να κατανοήσει ότι έχει τη δύναμη να επιβάλει το δίκιο του. Να γίνει ευρύτερη πεποίθηση η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, η ζωτικότητα των ιδεών της κοινωνικής απελευθέρωσης, της διεθνιστικής αλληλεγγύης», ανέφερε η εισήγηση.

Και γνωρίζουν όσοι με αφορμή το Συνέδριο εξαπέλυσαν μια νέα οξύτατη επίθεση εναντίον του Κόμματος, πως έχουν διαμορφωθεί οι αντικειμενικές συνθήκες για τη θετική έκβαση των στόχων του, όπως αυτοί συνοπτικά αποτυπώθηκαν στο σύνθημα του 16ου Συνεδρίου: «ΚΚΕ ισχυρό - Μέτωπο λαϊκό». Γνωρίζουν πως γίνονται διεργασίες, πως ωριμάζουν αλλαγές στις συνειδήσεις πλατιών λαϊκών στρωμάτων, διαδικασία αναπότρεπτη, που μπορεί να καθυστερήσει, όχι όμως να ανακοπεί. Η λαϊκή οργή, η κοινωνική απογοήτευση, τα σκιρτήματα ανάκαμψης του λαϊκού και εργατικού κινήματος, το άπλωμα της επιρροής του ΚΚΕ, της αποδοχής των θέσεών του, συναρτώνται άμεσα, είναι συνυφασμένα και θα διογκώνονται, όσο προχωρά η διαδικασία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, διαδικασία «εκ των ων ουκ άνευ» για την καθεστηκυία τάξη.

Οι ευρύτατες ιδιωτικοποιήσεις παραγωγικών και άλλων επιχειρήσεων, που ενισχύει τη μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων, η ενίσχυση της εμπορευματοποίησης στους τομείς παιδείας, υγείας, πρόνοιας, ασφάλισης, η αντιδραστική αναδιάρθρωση στην αγορά εργασίας, με στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης κ.ο.κ., μπορεί να τροφοδοτούν με δόσεις οξυγόνου το σύστημα, δίνουν όμως παράλληλα «φιλί ζωής» στο λαϊκό κίνημα και στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, αφού αυτή η εξέλιξη συνοδεύεται με τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης, αλλά τροφοδοτεί και την ένταση των ταξικών αντιθέσεων. Το χάσμα πλούτου-φτώχειας μεγαλώνει.

Και σ' αυτό το σημείο η παρέμβαση του ΚΚΕ (που θα καθίσταται αποτελεσματικότερη όσο το ίδιο ισχυροποιείται) είναι καθοριστική για το αν η λαϊκή δυσαρέσκεια θα μετεξελιχθεί σε οργανωμένη πάλη και δράση, καταλυτική σε ό,τι αφορά στην υπόθεση της συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου.

Η ολιγαρχία επιχειρεί να δράσει προληπτικά απέναντι στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης. Χρησιμοποιεί στην κατεύθυνση αυτή κάθε μέσο, ανασύρει από το οπλοστάσιό της κάθε όπλο, ακόμα κι αυτό της δημιουργίας αναχωμάτων για να προσκρούσει πάνω τους η λαϊκή οργή.

Στο φόντο νέων εξελίξεων

Οι τελευταίες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας έχουν να κάνουν ακριβώς με αυτή την επιδίωξη. Η εμφάνιση «σωτήρων» του τόπου αφορά ακριβώς στη σωτηρία του συστήματος. Οι εξαγγελίες σύστασης νέων κομματικών φορέων (π.χ. Αβραμόπουλος) αποσκοπούν στην παγίδευση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, στην απορρόφηση των κοινωνικών κραδασμών. Δεν αποτελούν παρά ένα «ρετουσάρισμα» του αστικού πολιτικού συστήματος, ένα «λίφτινγκ» στο γηρασμένο και αποκρουστικό δικομματικό πρόσωπό του, με την ανίχνευση των δυνατοτήτων δημιουργίας αναχωμάτων στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων.

«Οτι ωριμάζουν αλλαγές, γίνονται διεργασίες, φαίνεται και από το γεγονός ότι πέφτουν στο τραπέζι σχέδια και σενάρια για να αναδιαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό χωρίς να διαταραχτεί η πορεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η συμμετοχή της Ελλάδας στα πιο επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού» και «από μια άποψη όλες αυτές οι εξελίξεις βοηθούν να ξεκαθαριστεί όσο γίνεται πιο έγκαιρα η "ήρα από το στάρι". Το φαινόμενο των αναχωμάτων δε θα σταματήσει. Θα επανεμφανίζεται με διάφορες μορφές, όσο το κίνημα θα δυναμώνει, όσο η πολιτική των συμμαχιών του ΚΚΕ βρίσκει έδαφος στις ανάγκες και στην πείρα του λαού». Αυτά τόνιζε η Αλέκα Παπαρήγα παρουσιάζοντας στο 16ο Συνέδριο την εισήγηση της ΚΕ, πριν ακόμα εξαγγελθεί το υπό σύσταση κόμμα του Δ. Αβραμόπουλου. Πρόβλεψη που δε σχετίζεται με κάποιου είδους μαντικές ικανότητες, αλλά με τη βαθιά γνώση των νόμων που διέπουν την εξέλιξη της κοινωνίας.

Ωστόσο, είναι αυτοί οι ίδιοι νόμοι που επιτάσσουν τη μετάβαση του ανθρώπου από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας. Ο στόχος του ΚΚΕ, και πρότασή του προς τον ελληνικό λαό, για συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, δεν είναι ουτοπικός, είναι απόλυτα ρεαλιστικός και εφικτός. Είναι η μοναδική διέξοδος προοπτικής, για την εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα.

Ο ρεαλισμός του Μετώπου

Το ΚΚΕ κάνει ξεκάθαρο ότι το Μέτωπο θα εκφράζει και θα συσπειρώνει σε οργανωμένη δράση τα κινήματα της εργατικής τάξης, των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, που ασφυκτιούν από τη δράση των μονοπωλίων. Θα συσπειρώνει πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αντισταθούν και να δράσουν σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Κοινωνικά κινήματα που εκφράζουν τα αιτήματα της νεολαίας, των γυναικών. Κινήματα κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, κατά του ΝΑΤΟ και του πολέμου, κατά των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων. Κινήματα για τη δημοκρατία, τον πολιτισμό, την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον, τον αθλητισμό, κατά των ναρκωτικών.

Σ' αυτό το Μέτωπο με τους παραπάνω στόχους καλεί σε συστράτευση στην «πάλη κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού», σε έναν «αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, που απαιτεί σκληρές μάχες και θυσίες αλλά αυτές δεν μπορεί να συγκριθούν με τις θυσίες που καλούνται να κάνουν οι λαοί στο βωμό των συμφερόντων του κεφαλαίου», όπως κατέληγε η εισήγηση της ΚΕ στο 16ο Συνέδριο, δίνοντας με σαφήνεια τις δύο επιλογές που έχει και ο ελληνικός λαός: Την υποταγή και το συμβιβασμό, τη μοιρολατρική αποδοχή των δεινών ή την αντίσταση, την οργανωμένη πάλη εναντίον του ιμπεριαλισμού, τη συγκρότηση του δικού του μετώπου απέναντι στο μέτωπο της αντίδρασης. Οι αναγκαιότητες και οι δυνατότητες υπάρχουν και αναπτύσσονται. Οι κομμουνιστές υποσχέθηκαν, με τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου, ότι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να τις κάνουν πράξη.

Βάσω ΝΙΕΡΗ