Τη στιγμή που χιλιάδες μετανάστες στενάζουν κάτω από το «ζυγό» της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέλεξε προχτές να αποπροσανατολίσει για την πολιτική της «μηδενικής ανοχής» που έχει εξαγγείλει και να παρουσιάσει «θριαμβευτικά» το νομοσχέδιο για την ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών.

Πρόκειται για εξαγγελίες που ωφελούν μια μικρή μερίδα παιδιών, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που μπαίνουν, ενώ ταυτόχρονα παραμένει σε υψηλά επίπεδα το απαράδεκτο παράβολο και δεν προτάθηκε κανένα μέτρο για την επιτάχυνση των διαδικασιών. Επιπλέον, πρόκειται για εξαγγελίες που έρχονται - μετά από χρόνιους αγώνες και διεκδικήσεις των μεταναστών - να καλύψουν κραυγαλέες αδικίες και διακρίσεις και όχι να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες των μεταναστών και των παιδιών τους. Ο «Ρ» μίλησε με μετανάστες γι' αυτές τις ανάγκες, που δεν καλύπτονται από τα κυβερνητικά μέτρα.

«Ολοι, όταν ερχόμαστε εδώ και για αρκετά χρόνια μετά είμαστε "παράνομοι"», σημειώνει ο Πωλ από τη Νιγηρία, απαντώντας σε όσους κάνουν λόγο για «νόμιμους» και «παράνομους» μετανάστες, «αφού δεν παίρνουμε άδεια παραμονής αν δεν έχουμε ένσημα». Ο Πωλ βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και 8 χρόνια. Τα 3 πρώτα χρόνια ήταν χωρίς άδεια παραμονής, μέχρι που τελικά βρήκε δουλειά στην αποθήκη μεγάλου πολυκαταστήματος, όπου εργάζεται εδώ και 6 χρόνια. «Κατάφερα τελικά να συγκεντρώσω τα ένσημα που χρειάζεται, έβγαλα άδεια παραμονής, αλλά τη γυναίκα μου δεν μπορούσα να τη φέρω από τη Νιγηρία γιατί είχα ένα δικαστήριο, από τότε που δεν είχα άδεια και με είχαν συλλάβει. Πριν δύο χρόνια βγήκε η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου», λέει στον «Ρ».

Ο «Γολγοθάς», όμως, δε σταματάει εδώ. «Πέρυσι αποκτήσαμε ένα κοριτσάκι. Συγκέντρωσα με πολύ κόπο όλα τα απαραίτητα έγγραφα για να φέρω εδώ την οικογένειά μου (1.500 ένσημα, φορολογική δήλωση με τουλάχιστον 10.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα, άλλα έγγραφα για την οικογενειακή κατάσταση που ταξίδεψα μέχρι τη Νιγηρία για να τα βρω, κλπ.). Εδώ και 5 μήνες τα έχω καταθέσει στο Δήμο Αθηναίων και ακόμα να μου απαντήσουν. Κάθε φορά που πάω μου λένε "περίμενε", αλλά δε μου εξηγούν για ποιο λόγο...».

«Δουλεύω στην οικοδομή και είναι δύσκολο για όποιον δουλεύει εκεί να συγκεντρώσει τα ένσημα», υπογραμμίζει στον «Ρ» ο Νικήτας Παρπαλάκ, 36 χρόνων, από τη Moλδαβία, που είναι 12 χρόνια στην Ελλάδα. «Από το 2000 άρχισα να δουλεύω με ένσημα, πρέπει να έχουμε 300 κάθε δύο χρόνια, αλλιώς κινδυνεύουμε να είμαστε χωρίς άδεια, "παράνομοι"». Οπως λέει, από την τελευταία του δουλειά του χρωστάνε ένσημα και «μπορεί μέχρι τον Απρίλη να μην καταφέρω να τα συγκεντρώσω. Τρέχω τώρα με δικηγόρους να βγάλω άκρη, έχω χαλάσει πολλά λεφτά». Τονίζει την ανάγκη που προκύπτει από τις σύνθετες διαδικασίες να πληρώνουν δικηγόρους, με περίπου 150 ευρώ, μόνο για να καταθέσουν τα απαραίτητα έγγραφα για την άδεια παραμονής. «Δίνω 300 ευρώ για παράβολα, 150 ευρώ στο δικηγόρο μόνο για μια μέρα. Χάνω μεροκάματα μέχρι να συγκεντρώσω όλα τα χαρτιά, δε θέλω να χάσω άλλα τόσα για να τα καταθέσω...», λέει χαρακτηριστικά.

«Ο όγκος των απαραίτητων εγγράφων, αλλά κυρίως η αβεβαιότητα. Γι' αυτό δεν έφερνα τόσα χρόνια την κόρη μου από τηΜολδαβία», σημειώνει η Φωτεινή, που βρίσκεται 11 χρόνια εδώ. «Αλλο να είμαι μόνη μου άνεργη, άλλο με το παιδί». Σήμερα η κόρη της είναι 15 χρόνων και ζει στην πατρίδα της με τους γονείς της Φωτεινής. «Είμαστε χρόνια χωριστά, φέτος θα δούμε μήπως τελικά έρθει για το καλοκαίρι. Δεν μπορεί τώρα να έρθει μόνιμα, θέλει ακόμα 3 χρόνια για να τελειώσει το σχολείο», αναφέρει.

«Πρέπει να δηλώνεις ότι παίρνεις τουλάχιστον 7.500 ευρώ το χρόνο, γιατί όταν πας για ανανέωση της κάρτας και δουν ότι δεν παίρνεις αρκετά θα ρωτήσουν πώς κρατάς το παιδί εδώ; Και τότε, μπορούν να σε διώξουν, έτσι απλά», λέει η Αλίσια από το Ουζμπεκιστάν που ζει στην Ελλάδα εδώ και 9 χρόνια και πριν 4 χρόνια κατάφερε να φέρει το παιδί της από την πατρίδα. «Αν δηλώσεις τέτοιο ετήσιο εισόδημα ο φόρος είναι μεγάλος, κι εγώ δεν έχω σταθερή δουλειά. Τα πρωινά καθαρίζω σπίτια και το βράδυ δουλεύω μέσω εργολάβου σε συνεργείο καθαρισμού σε τράπεζες. Είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», λέει...

«Κάνουμε χρόνια να δούμε τα παιδιά μας, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να νιώσουμε ότι πατάμε σε στέρεα πόδια. Κάποιες φορές δεν έχει να φάει το παιδί μου. Και σκέφτομαι, τι να κάνω; Είναι τώρα στην εφηβεία, σε κρίσιμη ηλικία. Να δουλεύεις όλη μέρα ή να ασχοληθείς με το παιδί; Αν παρατήσω τη μία δουλειά δε θα έχουμε να φάμε», συμπληρώνει.